ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΚΛΑΨΑ

 

Πρέπει να είμαι ίσως ο μοναδικός στο ελληνικό μπασκετικό σύμπαν που βλέπω ότι τα πράγματα είναι θετικά.   Όχι τόσο γιατί είμαι σοφός ( που είμαι ) αλλά γιατί δεν είμαι σαν τον μέσο Έλληνα δημοσιογράφο. Δεν κάνω δημόσιες σχέσεις για να παίρνω ειδήσεις από τα αποδυτήρια και δεν πουλάω οπαδιλίκι για το μεροκάματο. Οπότε γράφω αυτά που πραγματικά πιστεύω.

 

Πολύ καλά κάνει και είναι εξαφανισμένος ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Για πολλούς λόγους:

 

1.   Για να καταλάβουμε όλοι ποιο πραγματικά είναι το ελληνικό μπάσκετ. Θολώνουμε από τις ομάδες μας στην Ευρωλίγκα αλλά εκεί ξεχνάμε ότι καθαρίζουν ο Ναν, ο Φουρνιέ, ο Βεζένκοβ και ο Λεσόρ. Εμείς τον έχουμε ανάγκη τον Γιάννη και όχι αυτός εμάς.

2.   Για να πάρουν πραγματικές ευθύνες οι υπόλοιποι χωρίς δικαιολογίες και φθόνο. Γιατί παίζει τόσα λεπτά, γιατί σε αυτή τη θέση που είμαι και εγώ, γιατί κάθεται μόνος του, γιατί πάει στην εκδήλωση του χορηγού, γιατί το ένα και γιατί το άλλο. Ορίστε λοιπόν, παίξτε χωρίς αυτόν να δούμε τι ψάρια πιάνετε. Και είδαμε.

3.   Γιατί σε παλιότερες διοργανώσεις αυτοπαραμυθιαζόμασταν. Τουρνουά Ακρόπολις, σέξι μπάσκετ, αιφνιδιασμοί, χαζοχαρούμενο σπιτάκι και πηγαίναμε στη διοργάνωση.  Θρίαμβος στα εύκολα ματς και μετά τη φάση των ομίλων, χαιρετάμε.

4.   Γιατί δεν είναι ανάγκη να μας δουν οι αντίπαλοι μας με πλήρη σύνθεση και πως παίζουμε.

5.   Για να σταματήσει η δημοσιογραφική πίεση για μετάλλιο. Χαμηλά τη μπάλα, δεν θα το πάρουμε, πάμε στους αγώνες και βλέπουμε. Αν έχουμε μια ελπίδα επιτυχίας, αυτός είναι ο δρόμος.

6.   Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι κακό να παραδεχθούμε πως δεν είμαστε φαβορί. Υπάρχουν καλές ομάδες, καλύτερες από τη δική μας και πάμε να κάνουμε την προσπάθεια μας.

Σε αυτό το σημείο, θα μου επιτρέψεις μερικά σχόλια και για άλλα ζητήματα.

 

1.   Αυτοί είμαστε. Δεν υπάρχει κάποιος παίκτης που να αδικήθηκε. Ο Ρογκαβόπουλος δεν ήθελε από μόνος του. Επειδή τον θυμάμαι από την ΑΕΚ, το παιδί νομίζει ότι είναι ο Μπογκντάνοβιτς. Πανηγυρίζουν που τον πήραν στον Παναθηναϊκό αλλά για να δούμε πως θα σταθεί σε μια ομάδα αστέρων… Ο Παπαγιάννης δεν μου λείπει. Όσα χρόνια έρχεται τι κάνει;; Ριμπάουντ δεν παίρνει και οι πόντοι του είναι μόνο από ασιστ. Η μόνη πραγματική απώλεια είναι ο Καλάθης. Αλλά αυτός δεν μπορούσε.

2.   Διαβάζω για την ασφάλεια του Γιάννη και υπάρχει θέμα με την Ομοσπονδία. Παραμύθια. Το συμβόλαια με την ασφάλιση των παικτών στις Εθνικές ομάδες είναι καθορισμένα εδώ και χρόνια. Αλλιώς σιγά μην τον άφηνε το Μιλουόκι να έρθει. Είτε θα έκανε προετοιμασία στην Αμερική είτε μπάνια στην Καραϊβική.

3.   Άλλο το σκάκι και άλλο το ουισκάκι. Άλλο ο «ελληνοποιημένος» παίκτης και άλλο ο Έλληνας. Ο Τόμας Γουόκαπ έγινε αριστίδην Έλληνας και ο άνθρωπος την τίμησε τη φανέλα με το Εθνόσημο. Οι Καλάθης, Ντόρσεϊ, Μήτρου Λόνγκ, Ογκαστ ( πιο παλιά ) έχουν πραγματικές ελληνικές ρίζες από γονείς ή παππούδες. Μην μπερδεύεστε και τους βαφτίζετε όλους «ελληνοποιημένους». Στο κάτω κάτω της γραφής κάνουμε επιτέλους το αυτονόητο. Είμαστε κοντά στα παιδιά της διασποράς.  

4.   Ο Αβδάλας έχει μέλλον. Δεν χρειάζεται να του βγάλουμε το λάδι του παιδιού σε μια θέση που έχουμε παίκτες. Αν τον φορτώσουμε με συνεχείς διοργανώσεις και να περιμένουμε να πάρει την ομάδα πάνω του, απλώς θα τον κάψουμε. Άλλωστε στη θέση του έχουμε παίκτες και με το σμολ μπολ που θα παίξουμε αρκετά, τα καταφέρνουμε. Στη θέση του Σαμοντούροβ όμως δεν έχουμε πολλές επιλογές. Άλλωστε μικρός είναι, όλη τη χρονιά ήταν θεατής στον Παναθηναϊκό, δεν θα πάθει και τίποτα.

5.   Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο είναι πάρα πολύ σημαντικός. Όχι τόσο στο παιχνίδι. Όσο στα αποδυτήρια, για να έρχεται ο Γιάννης, για να είναι λίγο πιο σοβαρός και χρήσιμος ο Κώστας, για το ειδικό βάρος που έχει στην Ομάδα μας. Άσε δε που μπορεί σε φάσεις του παιχνιδιού να φανεί πολύ χρήσιμος. Έχει εμπειρία, μπορεί να μαρκάρει παίκτες και κοντά και μακριά από το καλάθι, να πάρει ριμπάουντ και να κλέψει. Καλώς εκλήθη, και κουτσός να ήταν θα έπρεπε να τον παρακαλέσουμε να είναι στην αποστολή. Οι επιτυχημένες ομάδες δεν είναι All Star Game. Έχουν ρόλους. Τον Θανασάρα τον χρειαζόμαστε. Και τον αγαπάμε.

 

Εν κατακλείδι, μακάρι να χάσουμε όλα τα φιλικά, να γράφουν επικήδειους οι δημοσιογράφοι, να την ξεγράψουν οι Ελληνάρες την ομάδα και να συσπειρωθούν τα παιδιά.

 

Μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε.  

 

Υγ. Πολύ καλά κάναμε και παίξαμε με το Ισραήλ. Σιγά μην κάνουμε το χατήρι στους κολλητούς του Ερντογάν.