ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

Θέλω με το παρόν να σου εξομολογηθώ δύο αλήθειες μου.

Η πρώτη είναι πως μου αρέσει να συμμετέχω στα κοινά. Δεν εννοώ μόνο τα πολιτικά αλλά και τα κοινωνικά. Από τη συνέλευση της πολυκατοικίας, μέχρι τον σύλλογο του χωριού μου. Από τις συζητήσεις στις αθλητικές ομάδες που έχω περάσει και τις συνελεύσεις γονέων και κηδεμόνων  στα σχολεία μέχρι τους «ανοιχτούς διαλόγους» στους επαγγελματικούς χώρους που έχω περάσει. Ο λόγος είναι γιατί πιστεύω πως την ιστορία τη γράφουν οι παρόντες. Γιατί αν πιάσεις τον καναπέ και πεις το κλασικό «έλα μωρέ τώρα, τίποτα δεν γίνεται» δεν έχεις δικαίωμα λόγου. Προτιμώ να προσπαθήσω να κάνω ότι μπορώ και μετά να διαμαρτυρηθώ. Γιατί μου αρέσει να είμαι Active Member. Αν και να σου πω την αλήθεια, πάντα μα πάντα κάτι χρήσιμο και καλό γίνεται αλλά η κλάψα είναι πιο εύκολη. Ναι, εκτίθεσαι αλλά δεν γίνεται αλλιώς.

Η δεύτερη αλήθεια είναι πως απεχθάνομαι την άμεση δημοκρατία. Τη σιχαίνομαι για την ακρίβεια. Ο λόγος είναι γιατί έχω συμμετάσχει σε όλα τα παραπάνω!

Αποφάσισα λοιπόν σήμερα να συγγράψω ένα πόνημα για τους τύπους των συνελεύσεων. Είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι ανεξαρτήτως φορέα και αντικειμένου καθ εκάστης συνέλευσης.

Ο ΓΚΑΖΙΑΡΗΣ

Έρχεται με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Τρομερά εκνευρισμένος, έτοιμος για φασαρία. Συνοδεύεται πάντα από έναν φάκελο με εκτυπώσεις που συνήθως πρόκειται για δικές του διαμαρτυρίες που δεν εισακούστηκαν, είτε με πεπραγμένα των ιθυνόντων που έχει σημειώσει με κόκκινο μαρκαδόρο για να τα τονίσει. Η πρώτη και εισαγωγική του κριτική έχει να κάνει είτε γιατί δεν του απάντησαν στα μηνύματα του είτε γιατί απουσιάζουν κάποιοι από τους ιθύνοντες. Συνήθως χάνει το όποιο δίκιο του με το ύφος του, τρομάζει τον κόσμο και επειδή δεν τον υποστηρίζει κανείς, αφού τα χώσει, αποχωρεί.

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ

Δεν μιλάει, δεν λαλάει, δεν κουνιέται, δεν πάει τουαλέτα, δεν σηκώνει ποτέ το χέρι του για να αρθρώσει άποψη, δεν λέει τη γνώμη του ούτε στον διπλανό του. Δεν ξέρεις τι σκέφτεται αλλά στο τέλος μιλάει μια και καλή. Με την ψήφο του.  

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ

Συνήθως μιλάει όρθιος για να παίρνει όλα τα βλέμματα. Είναι αυτός που κατά πάσα πιθανότητα ήταν σε προηγούμενο διοικητικό συμβούλιο ή αντίστοιχη θέση και είτε παραιτήθηκε, είτε δεν έβαλε εκ νέου υποψηφιότητα γιατί δεν του έβγαιναν τα κουκιά. Θέλει διακαώς να ξαναμπεί αλλά δεν το παραδέχεται ποτέ. Είναι αυτός που το παίζει συναινετικός αλλά αφήνει πάντα αιχμές για τους τωρινούς διαχειριστές τονίζοντας εμμέσως πως αυτός χειρίζονταν καλύτερα τα θέματα. Στα μέλη πουλάει μούρη ότι αυτός τα ξέρει καλύτερα γιατί ήταν επικεφαλής. Στο ΔΣ πουλάει μούρη γιατί χάρη στις πλάτες του είναι αυτοί εκεί που είναι. Απαντά σε όλους, παίρνει μόνος του το λόγο, σουλατσάρει για να τον βλέπουν, μιλάει πολύ, πάρα πολύ και στο τέλος έχεις ξεχάσει τι έχει πει. Συνήθως ψηφίζει υπέρ αλλά έχει φροντίσει τεχνηέντως να ξηλώσει όσο καλύτερα μπορεί το πουλόβερ.

Ο ΠΟΛΥΠΛΟΚΙΔΗΣ

Ο τύπος αυτός έχει κολλήσει με ένα ζήτημα που δεν αφορά την πλειοψηφία. Αναλύει επί μακρόν, ζητά εξειδικευμένες απαντήσεις, διευκρινίσεις, άρθρα και παραγράφους. Δεν καταλαβαίνεις τι λέει και απλά προσεύχεσαι να τελειώσει. Στο τέλος η μόνιμη ατάκα του είναι πως δεν τον κάλυψε η απάντηση.

Ο ΠΕΤΑΧΤΟΥΛΗΣ

Δεν ζητά ποτέ τον λόγο και τον παίρνει από μόνος του. Συνήθως εκτοξεύει συμπληρωματικές ατάκες είτε για να γελάσουν οι υπόλοιποι, είτε γιατί κάτι θέλει να συμπληρώσει στα προηγούμενα. Ώρες ώρες είναι απολαυστικός, ώρες ώρες σπάει νεύρα.

Ο ΣΠΙΡΤΟΥΛΗΣ

Θέλει και αυτός να φανεί, του αρέσει τόσο πολύ η συνάντηση / συζήτηση / μιτινγκ / συνέλευση και κάνει ότι μπορεί για να μην τελειώσει. Εκεί λοιπόν που οι περισσότεροι θα έχουν ήδη σηκωθεί και θα φοράνε τα μπουφάν τους ή θα παίρνουν στο χέρι το κινητό τους και τα κλειδιά του αυτοκινήτου, θα σηκώσει το χέρι και θα φωνάξει: «να πω κάτι τελευταίο;;» Το τελευταίο του αποτελείται από 5 ξεχωριστά θέματα που συνήθως απαιτούν μεγάλη συζήτηση, είναι εκθέσεις ρομαντικών και υπερβατικών ιδεών, ανακατεύει 15 διαφορετικά πράγματα και η όλη κουβέντα κλείνει με απαντήσεις των υπολοίπων τύπου «δεν ήξερες που έρχεσαι» ή «δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει» ή «άσε μας να φύγουμε άνθρωπε μου, έχουμε και δουλειές, τώρα βρήκες να τα θέσεις αυτά;» και πάει άκλαφτος.

Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ

Αυτός είναι ένας ήσυχος τύπος που δεν μιλάει και δεν λαλάει. Ξαφνικά είτε από μια ατάκα, είτε από ένα θέμα δευτερευούσης σημασίας, 78.000 volt διαπερνούν τον εγκέφαλο του και πετάγεται, κοκκινίζει, οι φλέβες του διαγράφονται στο το λαιμό του σαν αλυσίδες, φωνάζει, κράζει, τρομάζει, βάζει γκολ και μετά επανέρχεται αμέσως στην αφωνία του.

Ο ΨΙΘΥΡΙΣΤΗΣ

Είναι αυτός που για όλα έχει άποψη αλλά τη λέει μόνο στον διπλανό του. Αν τον προκαλέσεις να την εκφράσει δημόσια σου απαντά «γάμησε το μωρέ τώρα, δεν θέλω να μπλέξω»

Ο ΠΡΥΤΑΝΗΣ

Μιλάει επίτηδες χαμηλοφώνως για να καταβάλλουν οι άλλοι προσπάθεια για να τον ακούσουν. Συνήθως επικαλείται ένα κατόρθωμα του ή ένα αξίωμα του ή τη θέση του για να δώσει στην άποψη του μια αυθεντία που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Ή θα αναφέρει μια χλιαρή κοινοτοπία ή μια τερατολογία.  

Αυτοί είναι ο κύριοι τύποι που απαρτίζουν τις συνελεύσεις και συναθροίσεις.

Μη χάσεις την ψυχραιμία σου, θα χάσεις ψήφους.

Μην αντιπαρατεθείς έντονα, θα εξομοιωθείς με κατώτερους.

Αν μιλήσεις μια ( μέχρι τρεις ) και καλή θα σε προσέξουν περισσότερο.

Εστίασε στους ψήφους της βουβής πλειοψηφίας και ο γενικός κανόνας είναι ένας :

Σημασία δεν έχει τι θα πεις. Αλλά πως θα το πεις.