ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Αυτές τις ημέρες περνάω μια περιπέτεια. Όταν καταλαγιάσει η φουρτούνα και έρθω σε ισορροπία, πίστεψε με ότι έχω να σου γράψω δύο πολύ καλές blog ιστορίες. 

Σημειολογικά, μια και διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, έβγαλα το εξής συμπέρασμα. 

Είναι αφόρητος και σχεδόν πληκτικός εγωισμός να ζητάμε από τον Θεό – που συνήθως τότε τον θυμόμαστε – να μην περνάμε δοκιμασίες. 

Την ίδια ώρα δε, που ο ίδιος όταν κατέβηκε στη γη, άφησε τους ανθρώπους να τον φτύνουν, να τον χλευάζουν, να τον κλωτσάνε, να τον ρεζιλεύουν, να του φοράνε στεφάνια με αγκάθια, να τον χτυπούν, να τον βρίζουν, να τον ξεφτιλίζουν, να τον σταυρώνουν και στο τέλος να τον σκοτώνουν. 

Το μόνο που μπορούμε να ζητάμε είναι να μας δίνει δύναμη για να αντέχουμε και να τα καταφέρνουμε. Να βρίσκονται γύρω μας άνθρωποι να μας στηρίζουν και να στεκόμαστε όρθιοι. 

Σίγουρα στα δύσκολα όλοι βιώνουμε μικρές και μεγαλύτερες προδοσίες αλλά σε προσωπικό επίπεδο, ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ, γιατί και αγάπη πήρα, και βοήθεια, και συμπαράσταση και αλληλεγγύη. Από αγνώστους, από τρίτους, από άσχετους και από «ξεχασμένους». 

Ότι κάνεις στη ζωή, το παίρνεις πίσω. Καλό κάνεις, καλό θα πάρεις. 

Ο Θεός μπορεί να δοκιμάζει αλλά δεν αφήνει κανέναν.

Να το αναγνωρίζουμε γιατί πάντα υπάρχουν και πολύ χειρότερα και να λέμε και ένα ευχαριστώ.