ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2014

Σιχαίνομαι την αποχή, το λευκό και το άκυρο.  Πολίτης που δεν έχει θέση, δεν έχει άποψη, δεν επιλέγει κάτι και δεν ξέρει να ψηφίσει, του αξίζει ο ευνουχισμός. Δεν δικαιούται ούτε να παραπονιέται, ούτε να γκρινιάζει.

Έψαχνα στα ευρωψηφοδέλτια να βρω κάτι της προκοπής. Σκέτη απογοήτευση. Σελέμπριτιζ, επαγγελματίες πολιτικοί, απολιθώματα του παρελθόντος, συνδικαλιστές, πολιτευτές και διάφοροι τυχάρπαστοι. Τι είχες Ελλαδάρα, τι είχα πάντα.

Με το Ποτάμι είμαι επιφυλακτικός. Ξύπνιος ο Θεοδωράκης, δεν μπλέκει με τις δημοτικές που απαιτούν καθημερινή σκληρή μάχη και καταφεύγει στην ευκολία των Ευρωεκλογών. Μου δημιουργήθηκε μια απέχθεια με τον Νίκο Δήμου και δεν με ξεγελά η αποχώρηση του. Ο Νίκος Δήμου είναι πασίγνωστος εδώ και χρόνια για τις ανθελληνικές του απόψεις και η επίσημη φωτογράφηση του στην πρώτη παρουσίαση του κόμματος μετά βαΐων και κλάδων δεν ήταν τυχαία.

Μέχρι που σχεδόν απογοητευμένος και προβληματισμένος είδα την παρουσίαση των υποψηφίων της ΝΔ. Γέλασα με τον Ζαγοράκη, κάγχασα με τον Κεφαλογιάννη, μειδιώ με τον Μαυρομάτη αλλά στάθηκα σε ένα πρόσωπο που με εξέπληξε ευχάριστα.

Κωνσταντίνος Χολέβας.

Τον διαβάζω πάντα σε ένα site που είναι Φως Ελληνικού Πνεύματος και αναφέρομαι στο www.antibaro.gr 

Αντίβαρο στην αθλιότητα, στον μοδάτο εθνομηδενισμό και στο αριστερίζον θολοκουλτουριάρικο πνεύμα της εποχής μας.  Έχει τα ψεγαδάκια του με τις συνθηματολογικές μακροσκελείς και συχνά ανούσιες αναλύσεις του Μελετόπουλου από τη φυλλάδα του Κουρή και τα βαρετά σημειώματα του παρωχημένου Παπαθεμελή αλλά η αρθρογραφία του Αντίβαρου είναι μνημειώδης. 

Ο Κωνσταντίνος Χολέβας είναι ένας  μεγάλος διανοητής του καιρού μας και στο δικό μου πάνθεον συγκαταλέγεται μέσα στους σπουδαίους Χρήστο Γιανναρά και Στέλιο Ράμφο. Από τα ελάχιστα διαμάντια που μας απέμειναν σε αυτή την τόσο πλούσια χώρα που είναι σε μια διαρκή πνευματική πτώχευση. 

Όταν συζητούσα τους προβληματισμούς μου με ένα φίλο που ξέρει πολλά εκ των έσω, μου είπε πως η υποψηφιότητα Ζαγοράκη και λοιπών αναγνωρίσιμων δεν είναι δα και τόσο αρνητική καθώς έχουν ο καθένας από 7 συμβούλους και δεν χρειάζεται η άριστη γνώση της αγγλικής ( τουλάχιστον ) καθώς ο καθένας μιλάει στη γλώσσα του. Τι αστειάναξ. 

Με την ίδια λογική να στείλουμε στην Ευρωβουλή που λαμβάνονται αποφάσεις για το μέλλον μας και μια καρέκλα. Έναν γάιδαρο. Ένα κομπρεσέρ.

Κωνσταντίνος Χολέβας.

Ένας πραγματικός πατριώτης, ένας φωτεινός νους που θα προσπαθήσω να του πάρω συνέντευξη και ας είναι καλά το «αντίβαρο» που τον γνώρισα από εκεί. 

Αφού λοιπόν βρήκα ποιον θα σταυρώσω άρχισα να εξετάζω και τις άλλες υποψηφιότητες για να συμπληρώσω το καρέ. 

Νίκη Τζαβέλα. 

Όσο ήταν ευρωβουλευτής με το ΛΑΟΣ έκανε κάτι πολύ σπουδαίο – άσχετα να πέρασε στα ψιλά. Το Ευρωκοινοβούλιο υπερψήφισε την έκθεση της Νίκης Τζαβέλα για τον Ευρωπαϊκο ενεργειακό οδικό χάρτη μέχρι το 2050. Δηλαδή αναγνώρισε τα κοιτάσματα στην ανατολική μεσόγειο ( Ελλάδα – Κύπρος ) για την ευρωπαϊκή ενεργειακή επάρκεια. Χάρη στην έκθεση της Νίκης Τζαβέλα θα δημιουργηθεί επιτροπή ενέργειας της νοτιοανατολικής μεσογείου με μόνιμα μέλη την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ιταλία και την ευρωπαϊκή ένωση. Το ψήφισμα στην Ευρωβουλή αναφέρει πως η ευρωπαϊκή ένωση πρέπει να έχει υψηλό πολιτικό προφίλ όταν υπάρχουν προστριβές   για την οριοθέτηση της ΑΟΖ από τρίτες χώρες - άκουσες Ρετσέπ Ταγίπ; Μάλιστα, η αξιοποίηση των κοιτασμάτων παραμένει εθνική υπόθεση. Μπράβο λοιπόν στην Νίκη Τζαβέλα για την ευρωπαϊκή ασπίδα στη δική μας ΑΟΖ και της αξίζει να ξαναπάει στην Ευρωβουλή. 

Κατά τα άλλα θα καρφώσω άλλον έναν σταυρό – με την καλή έννοια -  στη Χριστίνα Γιαννόπαπα καθώς με κέντρισε το βιογραφικό της: Είναι υψηλόβαθμο στέλεχος στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος, υπεύθυνη για τις σχέσεις του Οργανισμού με τα Εθνικά Κοινοβούλια.  Έχει σπουδές Μηχανολόγου – Μηχανικού με ειδίκευση στη Ρομποτική και θέματα δορυφορικής τεχνολογίας και διαστήματος. Μιλάει 5 ξένες γλώσσες.

Νομίζω ότι έχω δικαίωμα και για άλλον έναν σταυρό, θα δω τι θα κάνω. Ο καθηγητής Στεφανάδης είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση, η Σπυράκη ήταν η αγαπημένη μου από το Mega και ο Καρακωστάνογλου ίσως να είναι ο πλέον κατάλληλος. 

Στην Ευρωβουλή δεν πρέπει να ψηφίσουμε τους διάσημους, ούτε για χαβαλέ. Πρέπει να επιλέξουμε – εκεί που λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις για το μέλλον μας – τους κατάλληλους και τους πιο ικανούς.

ΧΡΙCΤΟC ANECΤΗ !

Τα τελευταία χρόνια συνηθίζω να απολαμβάνω διαφορετικά το βράδυ της Ανάστασης. Λέω το Χριστός Ανέστη στο σπίτι μου, περιμένω να φύγουν οι Χριστιανοί του 23.55 μέχρι 00.05, να σιγήσουν οι κροτίδες και τα σβήσουν τα βεγγαλικά και μετά πηγαίνω στην εκκλησία.

Η Αναστάσιμη Θεια Λειτουργία πιστεύω ότι είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να βιώσει κανείς στη μυστηριακή λατρευτική ορθόδοξη ζωή. Όσο και άθρησκος να είναι ο άνθρωπος ( γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει άθεος, απλώς αντικαθιστά κάποιος τον Θεό με κάτι άλλο: Τον εαυτό του, ένα πάθος του, μια ποδοσφαιρική ομάδα, το χρήμα, την εξουσία, τον τζόγο.. ) όσο και χλιαρός να είναι σχετικά με τα της Ορθοδοξίας, η Αναστάσιμη Θεια Λειτουργία θα τον αγγίξει. Η κατάνυξη, η ηρεμία, η ψυχική ανάταση του ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ με οδηγούν σε μια μέθεξη γαλήνης και νηφαλιότητας. Είναι κάτι διαφορετικό που με βοηθάει ψυχικά και μου φαίνεται πως είναι ίσως ότι πιο βαθύ έχουμε στην Πίστη μας. Βέβαια από την επόμενη μέρα παραμένω ο ίδιος κάφρος αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης!

Η λιγούρα για τη μαγειρίτσα και το αναστάσιμο πάρτι είναι ισχυρό δέλεαρ αλλά όσο μπορείς, μείνε στην Αναστάσιμη θεια λειτουργία. Έστω και από περιέργεια. Μην ακούσω για ξενύχτι γιατί στα λαϊκοποπ σκυλάδικα, στην τηλεόραση και στο facebook καθόμαστε μέχρι πρωίας!

Όπως έλεγε και ένας ενάρετος άνθρωπος που είχαμε την τύχη να μας διδάσκει θρησκευτικά στο σχολείο, «καμία χριστιανική εορτή δεν θα είχε άξια αν δεν υπήρχε η Ανάσταση του Ιησού»

Ένα από τα στοιχεία που μου αρέσει στην Ορθοδοξία είναι η ελευθερία της. Αν θες πας, αν δεν θες δεν πας. Ούτε σε αναγκάζει κάνεις, ούτε κατεβαίνει κάποιο χέρι από τον ουρανό να σε σφαλιαρώσει. Είναι μια ζωντανή αλήθεια χιλιάδων ετών και δεν κινδυνεύει ούτε από μερικούς παραστρατημένους ιερείς, ούτε από το αν θα αναγράφεται στις ταυτότητες μας, ούτε αν δεν είναι της μόδας. Όστις θέλει…

Μετά τα δυναμιτάκια, η πιο βαρετή στιγμή του Πάσχα είναι τα τετριμμένα και ψυχρά spam sms με ευχές που ουσιαστικά δεν λένε και τίποτα. Όταν θέλεις να ευχηθείς σε κάποιον, να το κάνεις διαπροσωπικά. Είτε δια ζώσης, είτε τηλεφωνικά σε αυτόν/ην που σε ενδιαφέρει και αγαπάς. Αλλιώς άφησέ το καλύτερα.  Δεν υπάρχει λόγος να ανεβάζεις τους τζίρους των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Το καλό είναι πως ολοένα και λιγοστεύουν κάθε χρόνο. Ας είναι καλά η κρίση.

Επίσης, τελείως γελοία είναι τα αόριστα facebook status τύπου: "Χρόνια πολλά σε όλους". Λες και και θα σου απαντήσεις κανείς απο κάτω "Ευχαριστώ επίσης". Οι ευχές είναι προσωπικές! 

Θερμή παράκληση 1:

Η σωστή απάντηση στο «Χριστός Ανέστη» δεν είναι το Χριστός Ανέστη, ή το «ευχαριστώ πολύ, χρόνια πολλά» αλλά το «Αληθώς ο Κύριος»…

Θερμή παράκληση 2:

Τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν ευχόμαστε «καλό Πάσχα» αλλά «καλή Ανάσταση»

Και του χρόνου!

ΣΥΖΥΓΟΣ ΓΙΑΤΡΟΥ

Μια απεχθής κατηγορία ανθρώπων είναι οι χουλιγκανοι των γηπέδων. 

Μια άλλη είναι οι σύζυγοι των γιατρών. 

Απαίδευτες βλαχάρες, υπεραλαζονικές γουρούνες, επηρμένες επαρχιώτισσες και ξιπασμένες καρακάξες. 

Δεν βλέπουν ανθρώπους αλλά δούλους. Λες και είχαν και στο χωριό τους. Επιδειξιομανή κενόδοξα όντα που αγνοούν το όνομα τους καθώς πιστεύουν ότι ο νονός τους, τις αδίκησε. Βασίλισσας Ελισάβετ ή Κλεοπάτρα θα ήταν το σωστό. 

Πάνε κάπου και νομίζουν ότι οι υπηρέτες πρέπει να τρέχουν για αυτές και συχνά η μια μαλλιοτραβιέται με την άλλη γιατί θεωρούν το πρεστίζ τους ανώτερο από τις άλλες συζύγους των γιατρών. 

Αγαπημένο τους θέμα συζήτησης: Τα ταξίδια που έχουν πάει. Ως συνοδά μέλη των γιατρών φυσικά. Δεν θα δυσκολευτείς να τις αναγνωρίσεις καθώς είναι η δεύτερη – στη χειρότερη τρίτη πρόταση που λένε μετά τις συστάσεις. «Ο άνδρας μου που είναι γιατρός» μπλα μπλα. 

Ξέρουν ιατρική, χορηγούν φάρμακα, μπορεί να σου πουν και την κατάλληλη εγχείριση που πρέπει να κάνεις και τις περισσότερες φορές ο πραγματικός γιατρός δεν χρειάζεται. Κατέχουν άριστα τα νομικά και την πλουμιστή σαν του παγωνιού μόδα. Το national geographic αν δεν πάρει τη γνώμη τους, τεύχος δεν εκδίδεται. 

Μένουν αξέχαστες σε όλους τους ξενοδοχοϋπαλλήλους καθώς ακόμα και να μην έχουν κανένα παράπονο, πρέπει να εφεύρουν.  Πάντα πρέπει να έχουν το καλύτερο δωμάτιο και το θέλουν τώρα και θα το πληρώσουν. Αν κάνεις το λάθος να προσπαθήσεις να μιλήσεις λογικά μαζί τους, σου απαντούν πως ο σύζυγος τους είναι ένας ταπεινός λειτουργός της υγείας και εκείνες το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν ώστε να απολαύσει και εκείνος κάτι γιατί είναι ο καλύτερος γιατρός αλλά δεν μιλάει και δεν απαιτεί – όπως θα έπρεπε. 

Συνήθως δεν εργάζονται. Είναι απολύτως ενημερωμένες για τα τηλεοπτικά δρώμενα τα οποία συζητούν μόνο με τις καλές τους φίλες. Με τρίτους κρατάνε ύφος και «επίπεδο». Η γκαρνταρόμπα της χωράει σε 15 ντουλάπες και μονίμως δεν έχει τι να φορέσει. Παρακολουθεί μανιωδώς το βάρος της, ενίοτε πηγαίνει και στο γυμναστήριο και το αγαπημένο της στέκι είναι το κομμωτήριο. Στο μόνο μέρος που έχει εξασφαλισμένο ακροατήριο στο οποίο θα παραδώσει ταξιδιωτική διάλεξη και ιατρικές γνωματεύσεις. 

Αν τις ψάξεις ψυχολογικά είναι βαθιά πληγωμένες. Το κέρατο που τρώνε μοιάζει με χαυλιόδοντα αλλά το χρήμα ( ειδικά αν έχεις και παιδιά ) δεν το εγκαταλείπεις εύκολα. Οπότε συμβιβάζονται, εκδικούνται με τον άκρατο καταναλωτισμό με τη γκρίνια και την έπαρση αγγίζουν το Έβερεστ. 

Στο σπίτι τους είναι απολύτως καταπιεστικές, τα παιδιά δεν έχουν μητέρα αλλά μπάτσο και η μόνιμη επωδός τους είναι «είσαι γιος γιατρού, διάβασε, τι θα πει ο κόσμος». Το κινητό τους είναι προέκταση του χεριού τους και ο λογαριασμός τους είναι συνήθως τριψήφιος. Το χρησιμοποιούν για να μιλάνε αλλά όχι για να ακούσουν και τον συνομιλητή. Θέλουν να απατήσουν αλλά διστάζουν μπρος στο κοινωνικό τους κύρος. 

Είναι ψευτοευγενικές μέχρι να αρνηθείς να τους κάνεις ένα χατήρι. Τότε η Μάργκαρετ Θάτσερ συναντά τη Μέδουσα. 

Η σύζυγος γιατρού δεν μπορεί να έχει φίλες γιατί θέλει μονίμως να επιδεικνύεται. Όσες την κάνουν παρέα την ανέχονται γιατί θέλουν να έχουν πρόσβαση στον γιατρό. 

Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η αποφυγή. Αν δεν τα καταφέρεις, τότε να χρησιμοποιήσεις την κολακεία για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Εξάλλου είναι τόσο μα τόσο δυστυχισμένη..