Είμαστε
συναισθηματικός λαός.
Για
αυτό και η διαδρομή κόλαση – παράδεισος απέχουν 2 μέτρα, για αυτό και τα ωσαννά
και σταύρωσον απέχουν 3 λεπτά. Έχουμε ασθενή μνήμη. Για αυτό και στο προσκήνιο
είναι μονίμως οι ίδιοι και βαφτίζουμε το αρχαίο ως καινούριο και το απολίθωμα
ως πρόοδο. Αν προσθέσεις σε αυτά την έλλειψη παιδείας και την αποβλάκωση είτε από
τα μαζικά μέσα επιρροής είτε από τα κοινωνικά δίκτυα για τους νεότερους, είναι
να απορείς πως υπάρχει ακόμα αυτή η χώρα.
Αποκοιμηθήκαμε.
Η πλαστική ευμάρεια και η ψεύτικη ευδαιμονία έκανε ακόμα χειρότερα τα όποια
κριτήρια είχαμε ως κοινωνία ( θύματα δημαγωγίας έχουμε πέσει σχεδόν σε όλες τις
ιστορικές περιόδους ) και μάθαμε να θέλουμε όχι τα αληθινά αλλά τα αρεστά.
Βρισκόμαστε
στην πιο δύσκολη ιστορική συγκυρία των τελευταίων 100 ετών. Θα μου πεις ότι έχουμε
περάσει και πιο δύσκολες εποχές ( Μικρασία, εμφύλιος, Παγκόσμιοι πόλεμοι) η
διαφορά όμως είναι ότι ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσο μεγάλη αλληλεπίδραση σε
διεθνές επίπεδο. Ποτέ άλλοτε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν ήταν
τόσο αλληλένδετο και η πληροφορία δεν είχε τόση ταχύτητα μετάδοσης και δύναμη
όσο έχει σήμερα.
Στις
μέρες μας δεν έχουμε πια άλλοθι. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει ούτε για τα λεφτά
που υπάρχουν, ούτε για την επανίδρυση του κράτους, ούτε για τον εκσυγχρονισμό,
ούτε για κάποια Αλλαγή. Λίγο ως πολύ όλοι πια ξέρουμε.
Ξέρουμε
ότι χρεοκοπήσαμε και μας κρατούν οι ευρωπαίοι ζωντανούς και ότι βιώνουμε μια
πολύ δύσκολη κατάσταση.
Βλέπω
όμως ότι το φαύλο σύστημα δεν αλλάζει.
Ας
δώσω ένα ελαφρυντικό στον Σαμαρά, ότι επι σειρά ετών ήταν σπίτι του.
Ο
Βενιζέλος είναι στην πολιτική από το 1985. Ο Καμμένος μπήκε στη Βουλή το 1992.
Ο Κουβέλης και η Παπαρήγα είναι παλιές καραβάνες. Η Χρυσή Αυγή υπάρχει με
συνέπεια από τη δεκαετία του 90. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει και αυτός καραβανάδες τύπου
Λαφαζάνη και Παπαδημούλη, το μισό πάλαι πότε ΠΑΣΟΚ και ο Αλέξης μπορεί να είναι
νέος σε ηλικία αλλά τα τελευταία 10 χρόνια είναι παρών στην ελληνική πολιτική
σκηνή.
Το
ερώτημα που μου προκύπτει όταν τους βλέπω όλους αυτούς στην τηλεόραση να λένε
διάφορα βαρύγδουπα, επαναστατικά και να κάνουν τις εύκολες διαπιστώσεις είναι
το «που ήταν τόσα χρόνια όλοι αυτοί;»
Το
φαύλο και παρασιτικό σύστημα δεν τελειώνει όμως μόνο στους πολιτικούς. Η δεύτερη
μεγάλη κατηγορία με την οποία μέχρι στιγμής δεν έχει ασχοληθεί κανένας είναι οι
δημοσιογράφοι.
Ξαφνικά
οι Έλληνες δημοσιογράφοι, σηκώνουν τα λάβαρα της επανάστασης, επιτίθενται στους
πολιτικούς, στην Τρόικα, στη Μέρκελ, στο Δ.Ν.Τ. και σε οποιονδήποτε δεν έχει
ελληνικό διαβατήριο. Δικάζουν και καταδικάζουν και είναι οι σύγχρονοι προστάτες
του λαού. Του φτωχού και δοκιμαζόμενου Έλληνα. Του συνταξιούχου. Του άνεργου
και του πολύτεκνου. Ο Έλλην δημοσιογράφος πίνει στην υγεία των κορόιδων,
εξακολουθεί να πλουτίζει, προφανώς ξέρει πολλά και τους κρατάει στο χέρι,
ξιφουλκεί και μάχεται και φυσικά δεν ξέρει τίποτα για το φόνο. Οι δημοσιογράφοι
μπορεί να φοβούνται μη φάνε καμιά ξώφαλτση και γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως.
Λες και τόσα χρόνια έλειπαν από αυτή τη χώρα και ξαφνικά έκαναν ομαδική
μετακόμιση από τον Κένταυρο 8 στην Ελλάδα το 2010.
Συμφωνώ
με το γνωμικό του Θεόδωρου Πάγκαλου μόνο
που θα έπρεπε να συμπληρώσει τρεις λέξεις για την τελειότητα της ρήσης του.
Μαζί
τα φάγαμε αλλά όχι ισομερώς.
Οι
δημοσιογράφοι που σήμερα είναι επαναστάτες, κριτές, δικαστές, εισαγγελείς και
τιμωροί είναι ακριβώς οι ίδιοι που δοξάστηκαν, μεγαλούργησαν, πλούτισαν από αυτό
το σύστημα που σήμερα κατηγορούν. Το βιοτικό τους επίπεδο δεν έχει καμία σχέση
με του μέσου πολίτη όσο και αν προσπαθούν σε εκφραστικό ύφος και λεκτικά
σχήματα να κάνουν τα φιλαράκια της διπλανής πόρτας που συμπάσχουν και συμπονούν.
Ειδικά μάλιστα όταν τους βλέπεις στα κοινωνικά δίκτυα να αλληλογραφούν σε
πολίτες, μένουν όλοι τρισευτυχισμένοι. Οι ίδιοι γιατί κάνουν επίδειξη απλότητας
και ο συμπλεγματικός Έλλην να καμαρώνει «κοίτα, μου απάντησε ο τάδε». Ειδικά το
τουίτερ έγινε η κολυμπήθρα εξαγνισμού κάθε δημαγωγού που χωρίς ίχνος εναλλακτικής
πρότασης, κατηγορεί τους πάντες και τα πάντα ρίχνοντας λάδι στη φωτιά.
Ο Έλλην
πολίτης ως γνήσιο πρόβατο τους δίνει θεαματικότητα, ακροαματικότητα, άρα και
δύναμη, τους πιστεύει, τους νοιώθει δικούς του και ακόμα και σήμερα οι ίδιοι
άνθρωποι συνεχίζουν να είναι εξαιρετικά δημοφιλείς και να συνεχίζουν να πλουτίζουν
στην υγεία των κορόιδων.
Ο Γιώργος
Τράγκας μοιάζει να κάνει δεύτερη μεγάλη καριέρα στην εποχή μας. Ανανεωμένος, μαχητικός
και επαναστάτης. Λες και άλλος είναι αυτός που έχει πολυτελή κατοικία στη
Γαλλία και άλλος είναι αυτός που έπαιρνε παχυλές χορηγίες από τον ΟΠΑΠ για την
εφημερίδα ΧΩΡΑ των 200 φύλων ημερησίως.
Ο Γιώργος
Παπαδάκης, αυτός που φώναζε απέξω ΟΧΙ και από μέσα του «βάρα Ηλία», είναι αυτός
που μεσουρανεί από το 1980 στην ελληνική τηλεόραση – «τρεις στον αέρα» - και
σήμερα δεν αφήνει κανέναν να μιλήσει στα πάνελ του που συνήθως είναι χάβρα και
επιτίθεται σε κάθε πολιτικό πλην του Καμμένου.
Ο
προστάτης των συνταξιουχούληδων, Γιώργος Αυτιάς, ο μόνος στην ιστορία της παγκόσμιας
δημοσιογραφίας που έπαιρνε συνέντευξη από ένα βίντεο κονσέρβα του Μακεδονάρχη Παναγιώτη
Ψωμιάδη σε τρείς μάλιστα εκπομπές, στη χώρα των συναισθηματικών και
ξεχασιάρηδων Ελλήνων ζει και βασιλεύει ακλόνητος. Η δε φιλία με τον Ψωμιάδη που
έχει μερικές ενδιαφέρουσες επισκέψεις στα δικαστήρια, όλοι όσοι αγαπάμε το
ποδόσφαιρο και τα δέντρα ευχόμαστε να είναι άδολη και αγνή.
Η έτερη
επιθετική δημαγωγός κυρία Τσαπανίδου που μόλις δει πολιτικό αφρίζει, στηριζόμενη
στις σέξι γόβες της και τα ωραία της πόδια, κάνει τηλεόραση πάνω από 15 χρόνια.
Πρόσφατα όμως αντέτεινε στην εκπομπή της σε έναν πολιτικό που έλεγε πως και ο
πολίτης δεν είναι άμοιρος ευθυνών ότι «είναι απαράδεκτο να θέλετε να κάνετε
ενοχικούς τους Έλληνες». Ειδικά από την κρατική τηλεόραση που πέρασε η κυρία
Τσαπανίδου, όλα υπέροχα θα της φάνηκαν προφανώς.
Για
τους φανταστικούς του MEGA
δεν
χρειάζεται ειδική ανάλυση. Το μεγάλο κανάλι ήταν είναι και θα είναι ένα συστημικό
κανάλι και αν μη τι άλλο είναι συνεπές ως την πολιτική που ακολουθεί επί σειρά
ετών. Είναι δε, τέτοια η πενία και η υποκρισία των υπολοίπων που ώρες ώρες
σκέφτομαι ότι προτιμώ να ακούω τη συγκρατημένη κριτική των Τσίμα Πρετεντέρη
παρά την οσκαρική οδύνη του Παπαδάκη και την αισχύλεια ( για να μην πω
επαίσχυντη ) τραγικότητα του Αυτιά.
20
χρόνια είναι στην πρώτη γραμμή των μαζικών μέσων επιρροής ο κύριος Νίκος
Χατζηνικολάου, ο κατά γενική ομολογία καλύτερος παρουσιαστής που διαθέτουμε. Αυτός
τόσα χρόνια που ήταν; Πέραν του γοητευτικού του παρουσιαστικού και του
οξφορδικού στιλ που σαγηνεύει το μέσο βλαχοαστό, σήμερα ανακάλυψε τη διαφθορά
στην Ελλάδα;
Παρεπιπτόντως,
αυτός που διατηρεί ένα βαθμό ψυχραιμίας είναι ανέλπιστα ο Ευαγγελάτος, αν και
δεν τον βοηθάει ιδιαίτερα το πανελ του σε αυτή την κατεύθυνση.
Σκέψου
και φέρε στο μυαλό σου όσους δημοσιογράφους θεωρείς ότι είναι πρώτης γραμμής. Θα διαπιστώσεις ότι κανείς δεν είναι
καινούριος. Όλοι ήταν στο άρμα του συστήματος που μας έφτασε μέχρι εδώ και
μόλις φύσηξε αλλού ο άνεμος βρέθηκαν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία στη θέση του
εισαγγελέα και φαντάζουν απευθείας απόγονοι του Κολοκοτρώνη.
Ο πολίτης
χαίρεται γιατί «μπράβο, μπράβο τους τα χώνει» αλλά κανείς δεν σκέφτεσαι το
ποιος είναι ο κατήγορος. Φαντάσου τον Αλ Καπόνε να διαμαρτύρεται για την
ισονομία του κράτους.
Ακόμα
και ο Λαζόπουλος γελάει. Και εσύ γελάς. Για διαφορετικούς λόγους. Εσύ γιατί
είσαι εύκολο θύμα προς αποβλάκωση. Αυτός γιατί την ίδια στιγμή που σε πείθει ότι
συμπάσχει μαζί σου και συμμετέχει στο δράμα σου, η περιουσία του σε εποχές
κρίσης με το ρυθμό που αυξάνεται, σε λίγο θα λέει στον εμίρη του Καταρ «που σαι
μικρέ, όπως έρχεσαι πιάσε και ένα πακέτο τσιγάρα από το περίπτερο»…
Αυτό
που με παρηγορεί είναι πως ο κόσμος δείχνει περισσότερη ψυχραιμία του
αναμενομένου και στις τελευταίες πορείες και διαδηλώσεις, η προσέλευση ήταν
τόσο ισχνή λες και βρισκόμαστε στα ευτυχισμένα χρόνια του 1980.
Είμαι
υπερ της ψυχραιμίας. Χρεοκοπήσαμε, δεν παράγουμε, ακόμα καλά καλά δεν έχουμε
ασφαλές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, το παραμύθι περί εναλλακτικής πηγής δανεισμού
κατέρρευσε, όπως και το παραμύθι περί τοκογλύφων καθότι το 0,9% που παίρνουμε
είναι το χαμηλότερο στον πλανήτη και έχουμε ακόμα τεράστια προβλήματα στο
δημόσιο, στον ελεγκτικό μηχανισμό και στη στασιμότητα της αγοράς.
Λέγαμε
επί σειρά ετών ότι δεν μας αφήνουν οι μασώνοι και τα σκοτεινά κέντρα να εκμεταλλευθούμε
τον πλούτο που έχουμε στη γη μας. Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά πως ο μεγαλύτερος
εχθρός του Έλληνα είναι ο ίδιος ο Έλληνας καθώς ξεσηκώθηκαν οι ψευτοοικολόγοι
σε συνεργασία με τους επαναστάτες – δημοσιογράφους και τρέλαναν την κοινωνία για
να σταματήσει η επένδυση του χρυσού. Εδώ θα είσαι και εδώ θα είμαι: Να δεις τι
έχει να γίνει όταν αρχίσουμε στα σοβαρά να ασχολούμαστε με το φυσικό αέριο και
το πετρέλαιο.
Πέθαναν
τα παιδιά στη Λάρισα. Πονέσαμε, στενοχωρηθήκαμε, δακρύσαμε. Το να φτάνεις όμως σε
σημείο να φωνασκείς «Σουρνάρα δολοφόνε» ή να βγάζεις εξώφυλλα με τον Σαμαρά με
σφαίρα στο μέτωπο, σε τι ακριβώς βοηθάς; Τι να κάνει δηλαδή ο Στουρνάρας, να
τηλεμεταφερθεί και να σβήσει τη φωτιά νουθετώντας τα παιδιά για τους κινδύνους
του μονοξειδίου του άνθρακα και να ενημερώσει ενδελεχώς ότι δεν ανάβουμε φωτιά
σε κλειστό χώρο;;
Σε
μια δύσκολη κατάσταση, θέλουμε να προσπαθήσουμε για το καλύτερο ή να αλληλοσκοτωθούμε;
Πιο εύκολο το δεύτερο με σίγουρα όμως ολέθρια αποτελέσματα.
Το
να κουνάς το δάκτυλο και να φωνάζεις για τις συνολικά 3.500 αυτοκτονίες στον
οποιονδήποτε πολιτικό όταν πχ το 2004 που ήταν όλα υπέροχα, ήταν 400 και ναι έχουμε σημαντική αύξηση κατ έτος αλλά
η εντύπωση που δημιουργείται με τον τρόπο που εκφέρεται είναι πως οι βουλευτές της
τρικομματικής κυβέρνησης βγαίνουν βόλτα με τα καλάζνικοβ και εκτελούν ότι κινείται.
Δεν
αντέχεται πια να βλέπεις τηλεοπτικό πάνελ με τον δημοσιογράφο σε ρόλο εφέτη
ανακριτή και τους πολιτικούς να φωνάζουν για να κερδίσουν τις εντυπώσεις – ή ετσι
νομίζουν τουλάχιστον – χωρίς να συνομιλούν πολιτισμένα.
Ψυχραιμία
και ο καθένας εκεί που βρίσκεται ας κάνει το καλύτερο δυνατό επιτελώντας το
καθήκον ( άγνωστη λέξη στη χώρα μας ) του, βοηθώντας όσο μπορεί τον πλησίον
του.
Χωρίς
να παρασύρεται από τους πλούσιους δημαγωγούς, πολιτικούς και δημοσιογράφους που
μεγαλούργησαν και συνεχίζουν να πλουτίζουν σε αυτό το φαύλο και παρασιτικό
σύστημα που δεν προτείνουν τίποτα και πολύ αμφιβάλλω αν πραγματικά θέλουν την
βελτίωση της κατάστασης….
Εν
κατακλείδι, σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω ότι η κατάσταση είναι
παραδεισένια, ότι έχουμε μια υπέροχη κυβέρνηση και ότι ο κόσμος δεν έχει που να
ξοδέψει τα υπερπερισσευούμενα χρήματα του.
Φοβάμαι
όμως ότι η συνεχής δημαγωγία είναι αυτή που μπορεί να ανάψει ένα σπίρτο που ίσως
επιφέρει την ολοκληρωτική καταστροφή….
