ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ

Ανέκαθεν ξεχώριζα τον Νίκο Παπαδογιάννη για τις μεταδόσεις του. Πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος «μετρονόμος» από τους συναδέλφους του. Ξέρει ακριβώς πότε κατά τη διάρκεια της μετάδοσης ενός αγώνα, είναι η κατάλληλη στιγμή είτε να είναι γλαφυρός, είτε να αναφέρει μια παλιά δήλωση, ένα παραλειπόμενο και πότε να μας πει απλά ότι από την πλάγια γραμμή ο Φώτσης επαναφέρει τη μπάλα στον Ζήση.  Όταν κάποτε παρακολουθούσα στενά το μπάσκετ της ΑΕΚ και ήμουν θαμώνας στην τότε έδρα μας, στο Γαλάτσι, είχαμε γνωριστεί. Ένας πολύ απλός και προσιτός τύπος που σε ενέπνεε να πιεις μαζί του μια μπύρα και να αναπολήσεις ρομαντικές μπασκετικές εμπειρίες. Θα μου μείνει η θανατηφόρα ατάκα του όταν του ζήτησα την παρούσα συνέντευξη: «Ναι Suspect, κανένα πρόβλημα. Ούτως ή άλλως έχουμε άφθονο χρόνο εμείς οι μονίμως απεργοί της Ελευθεροτυπίας»!!!

Απολαύστε τον:

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι η κορυφαία πεντάδα Ελλήνων παικτών που έπαιξε ποτέ στην Α1;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Γκάλης, Γιαννάκης, Διαμαντίδης, Χριστοδούλου, Φασούλας, με έκτο παίκτη το Σπανούλη. Ο Παπαλουκάς μένει έξω επειδή έπαιξε τα καλύτερά του χρόνια στο εξωτερικό. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό για τον Φώτση.

Η ίδια ερώτηση μόνο που αντί για Έλληνες διάλεξέ μου τους καλύτερους 5 ξένους που έπαιξαν στη χώρα μας και δεν εννοώ από πλευράς βαρύτητας ονόματος αλλά προσφοράς στο σύλλογό τους.

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Αφού το βασικό κριτήριο είναι η προσφορά στο σύλλογό τους, ιδού: Ρίβερς, Μποντίρογκα, Πάσπαλι, Μπέρι, Ράτζα. Υπάρχουν βέβαια αμέτρητοι άλλοι, αρχής γενομένης από τον Ινγκραμ.

Έστω ότι είσαι κοουτς, θέλω να μου πεις ποια ομάδα θα ήθελες να προπονήσεις;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Οποιαν έχει παίκτες «προπονητές μέσα στο γήπεδο». Ας πούμε την Εθνική Ελλάδας του 2006.

Ποιο κατά τη γνώμη σου είναι το μεγαλύτερο ταλέντο  από τους Ελληνες παίκτες, που χάθηκε στο δρόμο;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, υπό την έννοια ότι θα μπορούσε να κάνει σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ.

Κόουτς Νικ, ποιον παίκτη εντός και εκτος ΝΒΑ θα ήθελες να εχεις στην ομάδα σου;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Αν πρέπει να περιοριστώ στους εν ενεργεία παίκτες, επιλέγω Λεμπρόν Τζέιμς και Αντρέι Κιριλένκο.

Ποια μπασκετική προσωπικότητα εντος και εκτος ΝΒΑ θαυμάζεις περισσότερο;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Κανένας δεν έχει τον μαγνητισμό του Μάικλ Τζόρνταν, εκτός γηπέδου εννοώ.

Ο καλύτερος όλων των εποχών; Μάτζικ ή Τζορνταν;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Τζόρνταν ασυζητητί.

Το καλύτερο δίδυμο; Γκάλης - Γιαννάκης ή Διαμαντίδης - Παπαλουκάς;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Γκάλης-Γιαννάκης. Eκτός των άλλων, έσπειραν πάνω σε άγονη γη. Αυτοί γέννησαν το ελληνικό μπάσκετ.

Ποια περιγραφή αγώνα θεωρείς ότι είναι η καλύτερη που έχεις κάνει ποτέ;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Ελλάδα-ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ του 2006 στο Τόκυο. Ήταν η πιο απολαυστική βραδιά της ζωής μου σε γήπεδο και είμαι βέβαιος ότι αυτό καθρεφτίστηκε στην περιγραφή μου για τον Novasports FM.

Αν η καριέρα σου σταματούσε αύριο και ήθελες να απευθύνεις 2-3 ευχαριστώ, σε ποιους θα τα έλεγες;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Στο Νίκο Γκάλη, στο Φίλιππο Συρίγο και στους δικούς μου ανθρώπους. Επειτα έχουν σειρά όλοι οι βασικοί παίκτες της Εθνικής μπάσκετ μεταξύ 1987-2012.

Ποιος είναι ο καλύτερος σου φίλος από τον χώρο του μπάσκετ;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Ορισμένοι συνάδελφοι, όπως ο Γιάννης Ψαράκης, ο Δημήτρης Καρύδας και ο Ηλίας Δρυμώνας.

Ποιον συνάδελφό σου εκτιμάς και ισως ζηλεύεις λίγο ( με την καλή έννοια ) για τη δουλειά του;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Το Φίλιππο Συρίγο για την αυθεντία του, τον συγχωρεμένο Κώστα Αναστασόπουλο για την πένα του, τον Αλέξη Σπυρόπουλο για τις περιγραφές του.

Ποιος ξένος παίκτης ειχε τον καλύτερο χαρακτήρα;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Δεν τους έχω γνωρίσει πολύ καλά. Ισως ο Οντι Νόρρις. Αυτός που έμοιαζε ψυχούλα του θεού ήταν ο Ουόλτερ Μπέρι, αν και τον συνόδευαν περίεργες φήμες από τα νιάτα του (ότι είχε απειλήσει με μαχαίρι κάποιον συμπαίκτη του κ.ο.κ.).

Ποιος Έλληνας παίκτης είχε τον καλύτερο χαρακτήρα;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Ο Νίκος Ζήσης.

Ποιον θυμάσαι σαν τον πλεον βρώμικο παίκτη που πέρασε ποτέ από την Α1;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Κανέναν. «Βρώμικος» είναι όποιος αδιαφορεί για τη σωματική ακεραιότητα του αντιπάλου και δεν έχω δει τέτοιους στο ελληνικό μπάσκετ. Μερικοί που έβγαλαν φήμη για το «πονηρό» τους παιχνίδι είναι στην πραγματικότητα από τα καλύτερα παιδιά του χώρου και καλοί μου φίλοι (Κικίλιας, Τζαλαλής κ.α.).

Ποιος αγώνας σου έχει μείνει βαθιά χαραγμένος;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Πολλές μεγάλες νίκες της Εθνικής ομάδας, αλλά πάνω απ’όλες ο θρίαμβος επί των ΗΠΑ στην Ιαπωνία το 2006. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να πιστέψω ότι συνέβη στ’αλήθεια αυτό το θαύμα. Νομίζω ότι θα ξυπνήσω ξαφνικά και θα αποδειχθεί όνειρο.

Από ποιον θα ήθελες να πάρεις συνέντευξη;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Σε αυτόν τον τομέα είμαι τυχερός. Τα περισσότερα αθλητικά μου «είδωλα» τα έχω γνωρίσει από κοντά. Νομίζω ότι θα ήθελα να πάρω μία φρέσκια συνέντευξη από τον Νίκο Γκάλη.

Με ποιον μπασκετάνθρωπο θέλεις να βγεις για φαγητό;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Με τον Πίνι Γκέρσον φυσικά.

Ύστερα από τόσα χρόνια καριέρας και αναγνώρισης στο χώρο σου, εχεις άλλες επαγγελματικές φιλοδοξίες;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Θα ήθελα να καλύψω Ολυμπιακούς Αγώνες για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Αυτό μου έχει ξεφύγει. Προς το παρόν, πάντως, μου αρκεί να έχω δουλειά και να την κάνω με κέφι.

Στα κείμενα σου δεν χαϊδεύεις τα αυτιά των οπαδών. Αυτή σου τη συμπεριφορά την έχεις πληρώσει;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Ασφαλώς. Ακόμα και με χειροδικία. Αλλά δεν το έχω μετανιώσει. Είναι η μοναδική πραγματική μου κατάκτηση αυτή η στάση και η όποια αναγνώριση εισπράττω χάρη σε αυτήν.

Αν στην επόμενη κυβέρνηση συνεργασίας, σε διόριζαν υπουργό Αθλητισμού, ποια μέτρα θα έπαιρνες κατά της Βίας;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Αν είχα απαντήσεις, θα τις κατέθετα και μέσα από τα γραπτά μου. Μια καλή αρχή θα είναι οι βαρύτατες ποινές, από αφαίρεση βαθμών μέχρι διακοπή πρωταθλημάτων.

Ποιο κλισέ βαριέσαι αφόρητα;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: «Το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ». Επίσης, «ο τάδε μας έκανε υπερήφανους».

Από το cd player σου δεν λείπει...

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Bruce Springsteen, Nick Cave, PJ Harvey, Tori Amos, Radiohead, Jeff Buckley, Portishead, Jack White, αλλά και ό,τι καλό καινούριο κυκλοφορεί στο συγκεκριμένο χώρο. Και πολλά άλλα άσχετα. Εχω όμως αλλεργία στο σκυλάδικο παντός είδους.

Η καλύτερη συνέντευξη που έχεις πάρει ποτέ...

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Δεν ξεχωρίζω κάποια. Αλλά τα αγαπημένα μου …θύματα για συνέντευξη ήταν ανέκαθεν ο Δημήτρης Παπανικολάου και ο Γιάννης Ιωαννίδης.

Περιμένεις πως και πως...

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Να φύγω για πάντα από την Ελλάδα. Αλλά χωρίς να είμαι εξαναγκασμένος να το κάνω.

Όταν δεν ασχολείσαι με το μπάσκετ και τη δημοσιογραφία, ποια είναι η πιο αγαπημένη σου ασχολία;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Ακούω μουσικές και παίζω κάθε λογής Fantasy στο διαδίκτυο.

Σε ποιο αθλητικό γεγονός θα ήθελες πολύ να ήσουν παρών;
 

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Σε μία χειμερινή Ολυμπιάδα.

Αν άλλαζες επάγγελμα τι θα ήθελες να κάνεις;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Θα ήθελα να ξέρω να γράφω και να παίζω μουσική και να ζω από αυτό. Ή να γράφω βιβλία. Ανεξαρτησία και κατ’οίκον εργασία!

Ποιες προλήψεις εχεις;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Καμία απολύτως. Στους αγώνες της Εθνικής φοράω πάντοτε σχετικά μπλουζάκια (από προηγούμενης διοργανώσεις ή των «Πελαργών»), αλλά δεν το κάνω για γούρι. Περισσότερο για να δείξω «με ποιον είμαστε».

Η πιο συχνή συμβουλή που δίνεις στους νεους δημοσιογράφους;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Να έχουν πάντοτε ισχυρό «Σχέδιο Β». Να μη βάζουν όλα τους τα αυγά στο καλάθι της δημοσιογραφίας. Είμαστε λίγοι οι τυχεροί του χώρου.

Ημερομηνία που θα σου μείνει αξέχαστη...

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Αν μιλάμε για αθλητισμό,  14 Ιουνίου 1987. Εκείνη τη μέρα άλλαξε ολόκληρη η ζωή μας.

Τι δεν σου αρέσει στη δουλειά σου;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Η μηδενική αθλητική παιδεία του Έλληνα «φιλάθλου».

Θέμα συζήτησης που απεχθάνεσαι;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Η μπάλα (προφέρεται με χοντρό τριπλό «λλλ» και αποχαυνωμένο βλέμμα) όπως και η διαιτησία (προφέρεται και ως διατησία με μπόλικη αγανάκτηση).

Ποια θεωρείς ότι είναι η μαύρη κηλίδα στην καριέρα σου και σε έκανε να μετανοιώσεις;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Μαύρη κηλίδα δεν υπάρχει. Μετάνιωσα που δούλεψα σε οπαδικές εφημερίδες στα μέσα της δεκαετίας του ’90, αν και ήταν χρήσιμο σχολείο. Σημειωτέον ότι οι τότε οπαδικές εφημερίδες (Φως, Αθλητική) δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τις απερίγραπτες σημερινές, στις οποίες δεν θα εργαζόμουν παρά μόνο σε απόλυτη ανάγκη βιοπορισμού.

Ποιος κατά τη γνώμη σου είναι ο πιο αδικημένος μπασκετάνθρωπος;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Ο Νίκος Γκάλης άξιζε να σηκώσει ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Μετά από την ένταση της δουλειάς, τι σε γαληνεύει;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Σπάνια νιώθω ένταση στη δουλειά. Μετά από κάποιο μεγάλο ματς που συνοδεύεται από «πήξιμο», συνήθως θέλω καμιά μπυρίτσα (ή τρεις) κάπου με δροσιά.

Αγαπημένο σου απόφθεγμα;

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Καθ’ένας γράφει την ιστορία του και εισπράττει ό,τι του αξίζει.

Ποια ερώτηση έχεις βαρεθεί να ακούς;
 

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: «Τι ομάδα είσαι;»

Σε ποια ερώτηση θες να απαντήσεις;
 

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: Τελικά τα φάγαμε μαζί ή όχι;

Βάλε έναν τίτλο σε αυτή τη συνέντευξη.
 

ΝΙΚ.ΠΑΠ.: «Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος».

= = =

Το σχόλιο μου

= = =

Όπως ακριβώς μου μιλούσε σε διαπροσωπικό επίπεδο τότε στο Γαλάτσι. Σύντομος, σαφής και συγκεκριμένος. Τον ευχαριστώ πολύ για την καλή του προαίρεση και ότι μπήκε στον κόπο να απαντήσει στις πολλές ερωτήσεις μου.

Τη φράση «πνευματικά δικαιώματα» τη βαριέμαι και ως σκέψη.

Ότι θέλετε πάρτε, αντιγράψτε, κλέψτε, βάλτε τρούφα και καλή σας όρεξη.
Απλώς, απευθυνόμενος στο φιλότιμο σας, μπορείτε να αναφέρετε ότι το πήρατε από το www.suspect.gr

25 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

Χάζευα χθες στο youtube. Ένα αθλητικό site είχε ένα λινκ για ένα ωραίο γκολ και λινκ στο λινκ έπεσα πάνω στον τελικό του Eurobasket του 1987. Κάποιος καλός άνθρωπος τον είχε ανεβάσει ολόκληρο και εκεί που είπα ας δω τα πρώτα δέκα λεπτά, μετά ε, ας φτάσω μέχρι το ημίχρονο και όπως πολύ σωστά κατάλαβες, το παρακολούθησα μέχρι τέλους. 

Αν θυμάμαι καλά, πήγαινα στην έκτη δημοτικού όταν είχα δει τον τελικό. Από τότε έτυχε να δω μόνο λίγα αποσπάσματα. Βγήκα στο μπαλκόνι και ούρλιαζα από χαρά, βλέποντας όλο τον κόσμο στα μπαλκόνια και στο δρόμο, πανηγύρια από τα απέναντι καφενεία, η μάνα μου να φωνάζει «το παιδί, τι έπαθε το παιδί» και ο πατέρας μου να εξοργίζεται γιατί ποτέ του δεν μπορούσε να καταλάβει πως είναι δυνατόν να εκστασιάζεται κάποιος με μια αθλητική επιτυχία. 

Επειδή χθες ήταν το ποπ φεστιβάλ της Eurovision, προτίμησα να δω εν είδει μιας περίεργης ψυχοθεραπείας, ένα ελληνικό αθλητικό θαύμα, από τα πολλά που έζησε η γενιά μου και νομίζω το πιο σημαντικό. Ήταν το πρώτο. Το πρώτο που σηματοδότησε μια μεγάλης διάρκειας εποχή ευμάρειας για την νεοελληνική κοινωνία και έβαλε τις βάσεις για αθλητικούς θριάμβους μέχρι τις μέρες μας. Όταν η κοινωνία ευημερεί, υπάρχουν και πόροι, και τρόποι, να κάνεις αθλητικά θαύματα. 

Η τότε επικράτηση της εθνικής μας ήταν πιο σημαντική και από το Euro του 2004 γιατί τότε αντιμετωπίσαμε και νικήσαμε πραγματικές υπερδυνάμεις του αθλήματος. Κερδίσαμε δυο φορές την ενωμένη και σπουδαία Γιουγκοσλαβία. Οι Σοβιετικοί ήταν φόβος και τρόμος και την πρώτη φορά που παίξαμε τότε στα παιχνίδια των ομίλων, μας κέρδισε με τρεις πόντους διαφορά και αυτή με τη βοήθεια των διαιτητών. Οι Ιταλοί ήταν πολύ δυνατοί και νικήσαμε δύσκολα, και είχαμε χάσει εμφατικά από τους Ισπανούς. Το 2004 στην Πορτογαλία ήταν ένα έπος αλλά ας μου επιτραπεί η ιερόσυλη διαπίστωση πως στην πορεία μας δεν αντιμετωπίσαμε ούτε τη Γερμανία, ούτε την Ολλανδία, ούτε την Αγγλία, ούτε την Ιταλία.  Η Γαλλία ήταν σε κάθετη πτώση και η Τσεχία άτυχη. Θαύμα και αυτό μεν αλλά οι αντίπαλοι δεν αντέχουν σε σύγκριση δε. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που ευνοεί τον αμυνόμενο και με μπόλικη τύχη, δοκάρια και το σύστημα άμυνα με ξαφνικές άμυνες μπορείς να πετύχεις. Χωρίς να κάνω μακρά ιστορική αναδρομή δες πως κατάφερε η Τσέλσι να κατακτήσει το φετινό champions league. Ο ορισμός του «ύπνου του Θεού».

Αντίθετα, στο μπάσκετ, πρέπει να παίξεις. Πρέπει να επιτεθείς και να σκοράρεις. Δεν μπορείς ούτε να κάνεις καθυστέρηση, ούτε να «βολευτείς και με την ισοπαλία», και στις κρίσιμες φάσεις έχεις δυο εμπόδια. Τον αντίπαλο παίκτη και τα δευτερόλεπτα. Δεν μπορείς να βάλεις ένα λεωφορείο μπροστά από τον τερματοφύλακα για να πας το παιχνίδι στα πέναλτι. Το γιατί είναι ο βασιλιάς των σπορ των ποδόσφαιρο, εξηγείται γιατί είναι πιο παλιό, έχει πιο απλούς κανόνες και γιατί ποδόσφαιρο μπορείς να παίξεις οπουδήποτε κλωτσώντας ένα μπουκάλι.  

Όταν ζορίζεσαι στο παρόν, ένας τρόπος αντιμετώπισης είναι να γυρνάς σε μεγάλες στιγμές του παρελθόντος. Όπως οι ηλικιωμένοι που αισθάνονται αδύναμοι και στις συζητήσεις τους αναπολούν τα παλιά χρόνια και κατά μόνας βλέπουν για διακοσιοστή φορά το άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες στις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία των προσώπων που αποθανατίζονται έχει αποδημήσει εις Κύριον.

25 χρόνια αργότερα, είδα τον τελικό με άλλο μάτι. Με πολύ περισσότερες αθλητικές παραστάσεις, έχοντας παρακολουθήσει την εξέλιξη του αθλήματος, θυμήθηκα πράγματα που είχα ξεχάσει, διαπίστωσα καινούρια και εκτος από μια νοσταλγική αναδρομή, είχε και εκπαιδευτική σημασία. 

Παρατηρούσα τον κόσμο στις κερκίδες. Πόσο αλλάξαμε θεέ μου… Το πιο σκληρό σύνθημα που ακούστηκε ήταν το «εδώ θα γίνει ο τάφος σας». Σήμερα ξεκινάμε με τη μάνα του άλλου και για να μας νοιώσει επιστρατεύονται λείζερ. Τότε άνοιγαν σαμπάνιες στην κερκίδα. Κυριλέ για τα σημερινά δεδομένα επευφημίες, και σε μερικά ανεκδιήγητα σφυρίγματα εκείνου του άθλιου του Σαντσίς, ούτε ένα κέρμα, ούτε ένα μπουκάλι.  

Οι αστυνομικοί που ήταν στο γήπεδο, παρακολουθούσαν όλοι τον αγώνα και ούτε ένας δεν είχε κράνος, ασπίδα και γκλόμπ. Σήμερα για να επιτηρείς τους θρασύδειλους νεοέλληνες κάφρους που εκτός Ελλάδος διδάσκουν πολιτισμό και ευ αγωνίζεσθαι, πρέπει να κινητοποιηθεί ολόκληρη η αστυνομική διεύθυνση Αττικής και περιχώρων. 

Είχα ξεχάσει πόσο καθοριστικός παίκτης στην έκβαση του αγώνα ήταν ο Λιβέρης Ανδρίτσος. Η ιστορία τον αδίκησε και δεν του έχει αποδωθεί η τιμή που του αξίζει. Ήταν αυτός που έστειλε το παιχνίδι στην παράταση με δυο κρίσιμες βολές, αυτός που έδωσε πολύτιμες ανάσες στους φορτωμένους ψηλούς μας με φαουλ και έβαλε συνολικά 10 υπερπολύτιμους πόντους σε στιγμές που η ομάδα μας έδειχνε κολλημένη. 

Μου φαίνεται αδιανόητο πόσο πολύ έπαιξε ο Μέμος Ιωάννου. Για να αντιμετωπίσει τη φθορά των φάουλ ο Πολίτης έπαιξε για μεγάλο διάστημα με 3 κοντούς, Γκάλη Γιαννάκη και Ιωάννου ο όποιος προσπάθησε να δώσει μερικές ανάσες στον Γκάλη και να ηρεμεί την ομάδα ως αντίβαρο σε μερικές απονενοημένες και ηρωικού χαρακτήρα ενέργειες του Γιαννάκη.

Ο Αργύρης Καμπούρης δεν ήταν ένας ξυλοκόπος που έτυχε να βάλει τις βολές. Ήξερε μπάσκετ, απλώς ήξερε λιγότερο από τους fantastic four. Χρήσιμος παίκτης καλός αμυντικός, ευέλικτος finisher, ομαδικός, με σωστές τοποθετήσεις, ότι έχανε σε άλμα και δύναμη το κέρδιζε σε μαχητικότητα και τακτική. Με τη σωματοδομή που έχουν σήμερα οι αθλητές,  θα έπαιζε μια χαρά στον σημερινό Ολυμπιακό. Τι φοβερό παραπάνω νομίζεις ότι κάνει ο πρωταθλητής Ευρώπης Ντόρσεϊ; 

Θαύμασα ακόμα και μετά από 25 χρόνια, τις επικές μάχες του Φάνη Χριστοδούλου ως 4αρι κάτω από το καλάθι καταπίνοντας τα ριμπάουντ έχοντας αντιπάλους ύψους 2.20, 2.15, 2.10, 2.08 και δυο παίκτες από 2.06 ( Τσατσένκο, Παγκράσκιν, Γκομπόροφ, Μπαμπένκο, Βολκόφ και Τιχονένκο ) που άλλαζε σαν τραπουλόχαρτα ο Γκομέλσκι. Μια ομάδα τεράτων που ούτε σήμερα δεν βρίσκεις. 

Το ότι το άθλημα άλλαξε, είναι κοινότοπο να το αναφέρω. Είναι προφανές. Θα σταθώ όμως σε μερικά σημεία. 

Παίκτες με 4 φαουλ έμεναν στο παιχνίδι και έπαιζαν άμυνα με τα μάτια. Σήμερα στα δυο κιόλας, πας στον πάγκο. Στη δωδεκάδα της Εθνικής υπήρχε πλήθος διακοσμητικών παικτών ενώ σήμερα λίγο ως πολύ παίζουν όλοι. Λινάρδος, Καρατζάς, Ρωμανίδης, Σταυρόπουλος, - που τους είχα ξεχάσει ότι συμμετείχαν - Φιλίππου ( αυτός τραυματίστηκε ) ήταν γλάστρες και ο Ιωάννου ενώ στους προηγούμενους αγώνες δεν υπήρχε, επιστρατεύτηκε στον τελικό. Ο Ανδρίτσος έκανε αισθητή την παρουσία του στα δυο τελευταία παιχνίδια αλλά στην πρώτη φάση δεν πολυέπαιζε. 

Τότε ήταν οι μονάδες. Σήμερα είναι η ομάδα. Τότε ήταν το δολοφονικό ένστικτο του κάθε παίκτη. Σήμερα είναι η τακτική και το σύστημα. Τότε οι άμυνες ήταν αναγκαστικές αφού όταν μια ομάδα επιτίθεται η άλλη έπρεπε να έχει μια αμυντική διάταξη. Τώρα οι άμυνες δίνουν τους τίτλους και τις διακρίσεις. Τότε οι ψηλοί παίκτες περισσότερο αξιοποιούσαν τις ασιστ και τα επιθετικά ριμπάουντ. Τώρα μπορούν να σουτάρουν και παίρνουν τις περισσότερες φάσεις και τα παιχνίδια στηρίζονται σε αυτούς. Τότε οι κοντοί ήταν πραγματικά κοντοί και δεν έπαιζαν δίμετροι ως πλεϊ μέϊκερ. 

Ως κλασικοί κομπλεξικοί Έλληνες με τα εγχώρια, τότε θεωρούσαμε καλό τον Γκάλη αλλά καλύτερο τον Πέτροβιτς. Πρέπει όμως να καταγραφεί κάποια στιγμή ότι είχαμε την τιμή και την τύχη ότι ο πιο θεαματικός παίκτης στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και για αθλητές κάτω από τα δύο μέτρα ύψος,  ακόμα και του παγκοσμίου, ήταν Έλληνας και τον έλεγαν Νίκο Γκάλη. Αρκετά από τα καλάθια του τελικού, και το ξαναγράφω – τελικού του ευρωμπάσκετ και όχι ενός φιλικού με τα Κάτω Σούρμενα, είναι μοναδικά, δεν τα έχει επιχειρήσει κανείς άλλος και δεν τα έχει ξαναβάλει κανείς άλλος. Ναι, ο Ντράζεν θα μπορούσε να παίξει και σήμερα σε οποιαδήποτε ομάδα, ήταν διαχρονικός. Σήμερα ο Γκάλης δεν θα έπαιζε 40 λεπτά, δεν θα θεωρείτο έγκλημα και αιτία άμεσης απόλυσης του προπονητή αν γινόταν αλλαγή και προφανώς δεν θα έβαζε 40 πόντους. Ε, και;  Το να βλέπεις όμως έναν αθλητή με ύψος 1.83 να να νικάει στον αέρα και στη γη τέρατα 30 και 40 πόντους ψηλότερους από αυτόν με τον τρόπο το έκανε, στα μούτρα τους και όχι με σουτάκια από το τρίποντο ήταν και παραμένει μοναδικό φαινόμενο. 

Αυτός ο Μέγας έβαλε 40 πόντους στον τελικό, τέλειωσε τη διοργάνωση με 37 πόντους μέσο όρο, κάτι που δεν έχει πετύχει ποτέ και κανένας, σηκώνοντας στις πλάτες του ένα έθνος 8 εκατομμυρίων και επικρατώντας απέναντι σε μια αυτοκρατορία 250 εκατομμυρίων. 

Η στατιστική κάλυψη του αγώνα ήταν συμπαθητική αλλά η καταγεγραμμένη, στο διαδίκτυο είναι ανύπαρκτη. 

Τέλος αφήνω ως κερασάκι, ένα εκπληκτικό σχόλιο του Φίλιππου Συρίγου που ούτε καν το θυμόμουν ( τα μόνα που είχα συγκρατήσει ήταν το περί τίμιου γίγαντα για τον Καμπούρη και το λάθος περί «πρόκρισης» ) και πολύ αμφιβάλλω αν έχει ξαναγίνει στην ιστορία των εγχώριων μεταδόσεων σε τέτοιο επίπεδο. Βγαίνει φάση αιφνιδιασμού για την ομάδα μας, τη μπάλα έχει ως συνήθως ο Γκάλης που βάζει εξίσου ως συνήθως  το καλάθι. Ο μπασκετικός πατριάρχης Φίλιππος Συρίγος απεφάνθη: 

«Καμιά φορά έχει δίκιο ο Γκάλης που δεν δίνει τη μπάλα. Πριν από λίγο την έδωσε στον Φασούλα και κάηκε ο άνθρωπος…» [ΣΣ είχε προηγηθεί αντίστοιχη φάση που την έδωσε ο Νικ στην «Αράχνη» και αντι να καρφώσει, του την έκλεψε ο Χομίτσιους ] 

Oldiez but goldiez…. 

Υγ. Παράξενες συμπτώσεις. Το ευρωμπάσκετ του 1987 ήταν το 25^ο.  25 χρόνια αργότερα το ξαναείδα για πρώτη φορά από τότε…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΗΝΗΣ

Το καλό να λέγεται και να διαφημίζεται. Ειδικά σε μια εποχή που όλοι βρίζουν τις ΔΕΚΟ για το συνδιακαλισταριό και τα υπερπρονόμια των βισματικών εργαζομένων τους, υπάρχουν και άνθρωποι που δουλεύουν φιλότιμα, υπεύθυνα, με αξιοπρέπεια και με υψηλή συναίσθηση του καθήκοντος. 

Ο Δημήτρης Αθήνης, είναι ο τομεάρχης χρηστών δικτύου της ΔΕΗ και είναι αφιερωμένο το παρόν πόνημα. Ας τα πάρουμε από την αρχή. 

Έχω ένα ακίνητο κάπου σε μια περιοχή της πρωτεύουσας της απίθανης βαλκανικής χώρας που ζούμε και το νοίκιαζα. Ο ενοικιαστής αποφάσισε να φύγει και λόγω μια περίεργης αισιοδοξίας που μάταια είχα, δεν έσπευσα να κόψω το ρεύμα. 

Το έκανα μετά από αρκετούς μήνες, στην προσπάθεια μου να γλιτώσω το χαράτσι. Έτσι, πήγα σε ένα υποκατάστημα της ΔΕΗ για τη σχετική διαδικασία. Μια κυρία που –τον κόβω- πρέπει να μπήκε τόσο κρυστάλλινα όσο διάφανες είναι και όλες οι οφ σορ εταιρείες του Ακη και του Βουλγαράκη μαζί. 

Μου έδωσε το χαρτί της σχετικής διακοπής του ρεύματος, χάρηκα ότι ξεμπέρδεψα και μετά από λίγες μέρες μου ήρθε το χαράτσι της ΔΕΗ. Ξαναπήγα στο υποκατάστημα, στην ίδια υπάλληλο που εκείνη τη ώρα κάτι έκανε με τα νύχια της που αυτά τα γυναικεία δεν τα καταλαβαίνω και όταν της εξέφρασα τον προβληματισμό μου, με κοίταξε βλοσυρά και σίγουρα: «Να μην τον πληρώσετε τον λογαριασμό κύριε, οι μαλάκες στα κεντρικά το έχασαν, αγνοήστε τον λογαριασμό».  

Κάτι δεν μου πήγαινε καλά και έτσι κάλεσα το 10500, το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών της ΔΕΗ, και μου είπαν ότι δεν έγινε καμία διακοπή ρεύματος και πως θα έπρεπε να πληρώσω τον λογαριασμό! Αφου τους εξήγησα την κατάσταση, με παρέπεμψαν στον διευθυντή δικτύου. 

Ξαναπήγα στο υποκατάστημα, πλήρωσα τον λογαριασμό, έκανα δεύτερη αίτηση διακοπής και όντως μετά από τρεις μέρες με πήρε ενας τεχνικός για να του πω που είναι το ρολόϊ και σε νέου τηλεφωνική επικοινωνία με το 10500, επιβεβαίωσα την οριστική διακοπή. 

Όμως είχα πληρώσει 500 ευρουδάκια… Ο προϊστάμενος δικτύου στην πλατεία Κλαυθμώνος, ένας ευγενέστατος κύριος, όταν του παρουσίασα τα χαρτιά μου απάντησε πως «Έχετε δίκιο, το βλέπω αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Εμεις όταν παραλάβαμε το αίτημα σας, το υλοποιήσαμε».

Έστειλα ένα mail διαμαρτυρίας στη ΔΕΗ, δεν μου απάντησε κανείς, το κατάπια, ας πρόσεχα.

Πέρασαν 6 μήνες. 

Πριν από λίγες μέρες προσγειώθηκε ένα mail από τον Δημήτρη Αθήνη στα εισερχόμενά μου: 

“Κύριε Suspect,

Σας ζητάμε αρχικά συγνώμη γιατί καθυστερήσαμε να σας απαντήσουμε. Θέλουμε να σας πληροφορήσουμε ότι παραλάβαμε στις ../../11 το αίτημά σας για διακοπή ηλεκτροδότησης της παροχής ΔΕΗ …..  που τροφοδοτεί ακίνητο επί της οδού ……., το οποίο υλοποιήθηκε την ../../11 από τις αρμόδιες τεχνικές μας Υπηρεσίες. Το υπόψη ακίνητο βρέθηκε στις ../../11  ηλεκτροδοτημένο στη βάση δεδομένων του Διαχειριστή Δικτύου με συνέπεια να χρεωθεί με Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε. Λυπούμαστε για την ταλαιπωρία που υπεστήκατε και παραμένουμε στη διάθεσή σας για περισσότερες πληροφορίες και διευκρινήσεις”.

 Ξύπνησαν μέσα μου ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με τον Πάνο Καμμένο.

Το θεώρησα ύψιστη κοροϊδία και πυροβόλησα με τις λέξεις:

«Αγαπητέ κ. Αθήνη,

Είναι εξόχως απογοητευτικό ότι μου απαντάτε με τόση καθυστέρηση αλλά
θα μου πεις από το αθάνατο ελληνικό δημόσιο, τι μπορείς να
περιμένεις.. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως τελικά τα δυο μνημόνια είναι λίγα
αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης..

Προς ενημέρωση σας, λίγες μέρες μετά το μειλ που σας έστειλα
επικοινώνησα τηλεφωνικά με την εταιρεία σας και με παρέπεμψαν στον κ …..
ως προϊστάμενο δικτύου,   που το γραφείο του βρίσκεται
στην …….., στην Πλατεία Κλαυθμώνος.

Το θέμα ήταν πως γιατί αφού είχα κάνει αίτηση διακοπής τον …. (
έχω στη διάθεση μου/σας το χαρτί της αίτησης τελικού διακανονισμού
σφραγισμένο και υπογεγραμμένο ), το ρεύμα δεν κόπηκε με αποτέλεσμα να
πληρώσω και τον επόμενο λογαριασμό και να επαναλάβω την αίτηση
διακοπής. Με τη δεύτερη στάθηκα πιο τυχερός. Το κόψατε.

Απευθύνθηκα στον κ……, και ο άνθρωπος
με άκουσε με περισσή ευγένεια και με άψογη συμπεριφορά απέναντι μου.
Άλλωστε δεν πήγα στο γραφείο του ζωσμένος με εκρηκτικά.

Μου είπε όμως ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. <<Όταν πήραμε το αίτημα
σας, το υλοποιήσαμε. Αν το παίρναμε νωρίτερα θα το υλοποιούσαμε τότε>>
Του έδειξα τα χαρτιά, τίποτα.

Έτσι, δεν έχω καμία οικονομική εκκρεμότητα με την εταιρεία σας, το
κατάπια, ας πρόσεχα, δεν έχω πολιτικό βίσμα, τα πλήρωσα και
τελειώσαμε.

Το θέμα καλέ μου κύριε Αθήνη δεν είναι ότι η υπάλληλος σας έκανε ένα
(ανθρώπινο, το δέχομαι )  λάθος, ή σκεφτόταν ποια θα είναι η εξέλιξη
του αγαπημένου της τουρκικού σίριαλ, ή αν η Ελεονώρα Μελέτη είναι θύμα
ή θύτης.

Το θέμα είναι πως δεν έχει η εταιρεία σας το πλαίσιο, τον μηχανισμό
και πολύ φοβάμαι τη διάθεση, ώστε να διορθώσει μια αδικία.

Για ποιον λόγο αφού έκανα την αίτηση διακοπής ΤΟΝ …. και πήρα το
σχετικό έγγραφο στα χέρια μου να ξαναπληρώσω τον επόμενο λογαριασμό;

Γιατί νίπτετε τας χείρας σας ως εταιρεία, κοινωφελής μάλιστα, και ενώ
μιλάμε για ένα εξόφθαλμο λάθος δεν το διορθώνετε και στη δεδομένη
κοινωνική συγκυρία που ζούμε, με αναγκάσατε να πληρώσω και άλλον
λογαριασμό;

 Γιατί μου πήρατε από την τσέπη μου 500 ευρώ  για ένα ακίνητο που ζήτησα από
τον ..…. να μου κόψετε το ρεύμα;;; Σας τα χρώσταγα; Σας είπαν από
την Αστυνομία ότι είμαι ξάδερφος του Βαρδινογιάννη και είπατε να
πάρουμε ένα 500αρικο από αυτόν μια και έχουμε να φιλοξενήσουμε
συναδέλφους συνδικαλιστές από το Μαρόκο;

Τι σημαίνει έμπρακτα το <<αναγνωρίζω ότι έχετε δίκιο, σας έδωσε το
χαρτί, το έχετε, το βλέπω αλλά δεν μας έστειλε το πρώτο αίτημα σας
οπότε δεν μπορώ να κάνω τίποτα;>>

Γιατί αν άκουγα τη συγκεκριμένη υπάλληλο σας που μου είπε <<αγνοήστε
τους επόμενους λογαριασμούς, έχω στείλει το αίτημα σας, έχουν κάνει
λάθος στα κεντρικά>> [ το εξέφρασα πολύ κομψά εδώ ] τώρα θα με είχατε πάρει στο κυνήγι για να σας εξοφλήσω;

Μου γράφετε στο ευγενικό σας μήνυμα ότι λυπάστε για την ταλαιπωρία που
υπέστην. Δεν είναι ταλαιπωρία, δεν έσκαβα.

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ...

Καλή σας μέρα». 

Τα έγραψα, εκτονώθηκα, και πίστεψα ότι και εσύ που διαβάζεις τώρα το κείμενο. Ο παραλήπτης του θα πατούσε το delete και χαρήκαμε για τη γνωριμία. 

Ο Δημήτρης Αθήνης από το πουθενά, με πήρε τηλέφωνο και αφού κάναμε τη σχετική ανάλυση, έκανε ενέργειες και: 

Σε ότι αφορά τον λογαριασμό της ΔΕΗ  με τα δημοτικά τέλη την ΕΡΤ και όλα αυτά τα υπέροχα κόστη, συμψηφίστηκε στον λογαριασμό του σπιτιού μου και έτσι γλίτωσα ένα σημαντικό ποσό.

Για το χαράτσι, έκατσε ο άνθρωπος και έγραψε ολόκληρη επιστολή στην Εφορία την οποία και πήγα, με αποτέλεσμα να πάρω τα χρήματα μου πίσω για την πληρωμή του ΕΕΤΗΔΕ που όλος ο κόσμος το αποκαλεί χαράτσι. 

Ο ίδιος ούτε καν γνωρίζει ότι θα τον αναφέρω στο παρόν πόνημα και είμαι σίγουρος ότι δεν θα το ήθελε. 

Όταν τον ρώτησα, πως ασχολήθηκε μετά από 6 μήνες, μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Τώρα μου το έστειλαν…»

Ο Δημήτρης Αθήνης, θα μπορούσε κάποιος κυνικά να πει ότι απλώς έκανε το καθήκον του. Η αλήθεια όμως είναι ότι σε μια τελειωμένη ιστορία, που πέρασαν μήνες, που τα είχα πληρώσει και ξεγράψει, έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να αποκατασταθεί μια αδικία χωρίς να μου είναι υποχρεωμένος, χωρίς να τον πάρει ενας πολιτικός τηλέφωνο, με μόνο κίνητρο τη συνείδησή του. 

Όλα ξεκίνησαν βέβαια επειδή μια υπάλληλος έξυνε το θαμνώδες αιδοίο της και μπήκαμε σε έναν κύκλο ταλαιπωρίας αρκετοί. Ο Αθήνης, ο γράφων, τα κεντρικά της ΔΕΗ, η εφορία. 

Ο Δημήτρης Αθήνης είναι ένας άνθρωπος που μάλλον δεν πρόκειται να γνωρίσω ποτέ.  Το όνομα του όμως θα το θυμάμαι για πάντα και το παρόν κείμενο είναι ένας φόρος τιμής στο πρόσωπο του αλλά και στο πρόσωπο των δημοσίων υπαλλήλων που κάνουν τη δουλειά τους με συνέπεια, επαγγελματισμό, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους αρνητικά διακείμενους – και ίσως όχι άδικα – πολίτες, το σαθρό σύστημα, τους τεμπέληδες συναδέλφους τους, ακόμα και με τον εαυτό τους τον ίδιο που τους λέει «ελα μωρέ τώρα, εσυ θα σώσεις τον κόσμο, δεν βλέπεις τι γίνεται, άσε, άραξε στην πολυθρόνα σου αγαπούλα…» 

Όταν είπα την ιστορία στον βραζιλιάνο προσωπικό μου ποτοαναμείκτη, γύρισε και μου είπε: "Suspect σενιόρ, όπου υπάρχει άνθρωπος, υπάρχει και μια ευκαιρία για καλοσύνη…."

Όσο υπάρχουν άνθρωποι….

ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΓΝΩΜΙΚΑ part 64

Καμιά φορά, όταν προσπαθούμε να πούμε κάτι πάρα πολύ έξυπνο, λέμε τερατολογίες

Η σημείωση του Suspect για τους πολιτικούς που κοιτάνε μόνο μπροστά: Το παρελθόν είναι το κριτήριο για να εμπιστευτείς σε κάποιον το παρόν και μέλλον σου

Να 'σαι σεξιόδοξος. Να τα βλέπεις όλα μισογαμάτα.

Αν βγει η πασιέντζα από τα Windows, θα καταρρεύσει το Ελληνικό Δημόσιο

Εδώ και μισή ώρα πετάω έναν αναπτήρα bic στον αέρα. Κάνω aerobic.

Αίρονται οι αναστολές στο γήρας

Be mindful of your thoughts.

Δεν βρίζω. Τοποθετούμαι δυναμικά.

Όχι, όχι, συνέχισε να μιλάς... Απλά πάντα χασμουριέμαι, όταν κάτι με ενδιαφέρει...

Αυτός που είπε “δεν έχει σημασία αν κερδίσεις ή αν χάσεις”, προφανώς έχασε

"Βγείτε έξω και διασκεδάστε ρε", είπε και συνέχισε να τουιτάρει και να ποστάρει στο facebook…

Δεν μπορώ να πω πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα αν αλλάξουν. Μπορώ να πω πως τα πράγματα για να γίνουν καλύτερα θα πρέπει να αλλάξουν

Το σεξ μεταξύ τριων ατόμων λέγεται threesome.Το σεξ μεταξύ τεσσαρων  λέγεται foursome. Τώρα κατάλαβα γιατί σε φωνάζουν handsome..

Πάς εκδρομή στο βουνό και έρχεται η άλλη με γόβα και φόρεμα-τουαλέτα λες και πάει στον Ρέμο. Αλλά να μου πεις, συνηθισμένα τα βουνά στα ψώνια…

Με βλέπω στον καθρέπτη και με χλευάζω υποσυνείδητα.

Δεν κρατάω κακίες. Κρατάω αποστάσεις.

Η συνθήκη του Suspect για την ελληνική κοινωνία: Η αρχή της πλήρους πνευματικής και ηθικής παρακμής που βιώνουμε,  ξεκίνησε με την αρχή της κατακόρυφης αύξησης των μονογονεϊκών οικογενειών.

Παράλυση εξαιτίας της υπερβολικής ανάλυσης.

Πριν από λίγο, ένα τζάνκι μου ζήτησε 100 δραχμές στην Πλατεία Βάθη. Ή είναι πολύ πίσω ή πολύ μπροστά.

Έκανα το μ' αγαπάει - δε μ' αγαπάει, με μαργαρίτες. Μετά με τεκίλες. Στο τέλος δε μ' ένοιαζε πια.

Συνήθως όταν μια γυναίκα σε αποκαλεί «χαζό» και «ηλίθιο» δε θέλει να της ανταποδώσεις, αλλά περιμένει να τη βουτήξεις και να τη φιλήσεις.