Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΦΩΤΗΣ

Είναι σπουδαίο να αγαπάς και να εκτιμάς τους φίλους σου. Ακόμα πιο σπουδαίο είναι να τους θαυμάζεις.

Με τον Φώτη πηγαίναμε μαζί στο σχολείο, χωρίς να κάνουμε ποτέ ιδιαίτερα δεμένη παρέα αλλά ηταν από τα παιδιά που ξεχώριζα. Ενας από τους καλύτερους μαθητές, με μεγαλύτερο προσόν του το κοφτερό μυαλό και όχι τόσο το «φύτεμα», από τους καλύτερους στο σχολείο μας στο βόλεϊ, και αρκετά καλός στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. Ένα παιδί «μέσα σε όλα» και μάλιστα όταν μιλάγαμε για υπολογιστές, κάτι ψελλίζαμε, και μόλις ξεκινούσε να μιλάει ο Φώτης, σιωπούσαμε. Μας φάνταζε θεός καθώς έλυνε και έδενε τον υπολογιστή όπως ο αρχιμηχανικός της IBM και γνώριζε πράγματα που ουτε καν φανταζόμασταν ότι υπήρχαν.

Facebook δεν υπήρχε, χαθήκαμε και μετά από μερικά χρόνια βρεθήκαμε κατά λάθος συνάδελφοι σε μια εταιρεία πληροφορικής. Ο Φώτης ηταν δέκα βήματα πιο μπροστά από ολους μας. Συνήθως η άποψη του ηταν νόμος και αν έλεγε ότι «αυτή η εφαρμογή δεν είναι υλοποιήσιμη» κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να το ψάξει για να τον διαψεύσει. Ηταν ο μόνος που ύψωνε φωνή στον διευθυντή και ο μόνος που είχε το θάρρος να αναλάβει τις επικίνδυνες αποστολές. Ο Φώτης τότε, πέραν της εργασίας στην εταιρεία, ηταν από τους καλύτερους μεταπτυχιακούς στην ΑΣΟΕΕ, έκανε διάφορα projects που λέμε και στα νεα ελληνικά και ηταν πάντα πνιγμένος με το χαμόγελο στα χείλη και πάντα πρόθυμος να εξερευνήσει νεα πεδία στην πληροφορική.

Λίγο η γνωριμία από το σχολείο, λίγο ότι συμπληρώναμε ο ενας τον άλλον ( στα οργανωτικά ο γράφων, στα δημιουργικά αυτός), λίγο το ότι συμφωνούσαμε σε πολλά και είχαμε το ιδιο μήκος κύματος στο χιούμορ, δημιουργήθηκε μεταξύ μας μια ισχυρή φιλία που κρατάει μέχρι σήμερα.

Αφου τελείωσε με σπουδές, στρατό και διάφορα χρονοβόρα, αποφάσισε να ανοίξει μια εταιρεία πληροφορικής. Συνεταιρικά με τον αδερφό της γυναίκας του, και με την ίδια ως γραμματέα. Η εταιρεία στηρίζεται σε αυτόν και είναι η αιτία που εχουν αυτή τη στιγμή εργασία, 10 νοματαίοι. Δύσκολα αυτή την περίοδο αλλά κρατιέται με νύχια και με δόντια.

Πριν από λίγες μέρες του έγινε μια σπουδαία πρόταση από μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία. Μόνιμη κατοικία στη Βαρκελώνη, 150.000 ευρω ετήσιο εισόδημα παρακαλώ, σε ένα σπουδαίο ερευνητικό πρόγραμμα και όπως καταλαβαίνεις, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, η ζωη του Φώτη θα άλλαζε προς το καλύτερο σε μια νύχτα.

Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, η γυναίκα είναι ο ανάποδος πειρασμός αλλά εν προκειμένω, η δική του κατενθουσιάστηκε και …έκλεισε αεροπορικά εισιτήρια!

Όταν μου το ανακοίνωσε, άρχισα να σκέφτομαι τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσω στον αποχαιρετισμό. Με έβγαλε γρήγορα από αυτές τις σκέψεις:

-      Δεν θα παω.

-      Γουατ; Πλάκα κάνεις; Γιατί;

Όταν ξεκίνησα την εταιρεία με τον Βασίλη φίλε μου ύποπτε, μου απάντησε, η πορεία μας είναι η ίδια όπως ακριβώς και πριν από 5 χρόνια. Τα περισσότερα πέφτουν σε μένα, τις δουλειές που μας κρατάνε ανοιχτούς τις κλείνω εγω και αν λείψω, η εταιρεία σε 4 μήνες το πολύ θα κλείσει. Ο συνέταιρος παντρεύτηκε, έκανε 2 παιδιά, και πως εγω σήμερα θα τον αφήσω ξεκρέμαστο; Τι θα κάνει; Πως θα ζήσει με τις σημερινές συνθήκες την οικογένεια του; Όταν ξεκινήσαμε, δεν του είχα πει ότι «ξέρεις, μπορεί να φύγω». Ναι, είναι πολύ σημαντικό για μένα και η ζωη μου θα αλλάξει επίπεδο. Όμως αυτό το βάρος στη συνείδηση μου, δεν θα μπορέσω να το διαχειριστώ. Οπότε, δεν θα παω.

Βάλθηκα να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου.

«Αν του κάνεις αυτό, εκείνο ή το άλλο, μήπως τότε θα..»

Ανένδοτος.

Εμεινα ενεός.

Δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση του. Αυτή η στάση ζωής όμως θα αποτελεί για μένα παράδειγμα Ανθρώπου. Ανθρώπου που ήρθε η ωρα να εξαργυρώσει τις γνώσεις του, τους κόπους ετών, να κάνει κάτι πραγματικά σπουδαίο και να ωφεληθεί πολλαπλά ξεφεύγοντας από την ελληνική πραγματικότητα, όπως του αξίζει και να τα φτύνει γιατί σκέφτηκε τον συνάνθρωπο του.

Εύχομαι και προσεύχομαι ο καλος Θεος να μην τον κάνει να το μετανοιώσει ποτέ..

Οσο υπάρχουν Ανθρωποι…