Μπαινω σε mode αποτοξινωσης/ξιδωσης, κλεινοντας pc, ιντερνετ, το κινητο για
αρκετες ωρες και παω να αναμετρηθω με τον εαυτο μου μακρια από την δινη της
καθημερινοτητας, να σκεφτω λαθη, να κανω σχεδια, να βαλω στοχους και να
προσπαθησω να γινω λιγο καλυτερος από ότι ειμαι...
Θεου θελοντος, αν καταφέρω να ζήσω, θα τα πουμε
σε έναν μήνα.
Να περασετε καλυτερα από μενα και καλη μας
ανταμωση.
Δεν ξερω ποτε εχουν σχεδιασει να την
ξεπερασουμε αλλα και να μη συμβει αυτό αμεσα, δεν πειραζει και παλι φιλοι
ειμαστε.
Ας δουμε τα θετικα της «κρισης»
Σημαντικη πτωση των τιμων στα
αυτοκινητα. Σιγα σιγα πλησιαζουν σε ένα ανθρωπινο επιπεδο και δεν χρειαζεται
για να αγορασεις κατι της προκοπης, να βαλεις υποθηκη το σπιτι σου.
Σημαντική επισης πτωση στα αγαθά. Δεν
θελω να συμμεριστώ την κλάψα των εμπόρων όταν ολοι γνωρίζουμε πως η ένδυση και
η υπόδηση δουλεύουν με 200% κέρδος. Ωραίο το εύκολο και το γρήγορο χρήμα αλλα η
αισχροκέρδεια κάποια στιγμή πληρώνεται. Δεν με ενθουσιάζει να αγοράζω κινέζικα
προϊόντα αλλά όταν ο Ελληνας με κλέβει, στην ανάγκη θα το κάνω.
Βαρέθηκα τους ξενοδόχους να
κλαίγονται για την κρίση. Δεν γίνεται, οταν κλείνεις ένα δωμάτιο από ένα ξένο siteνα πληρώνεις 40 ευρω και όταν παίρνεις τηλέφωνο να σου λένε τα διπλά και
βάλε.
Χαίρομαι όταν ακουω από δω και από
κει, για την αυτοσυγκράτηση στις σπατάλες σε πιστωτικές κάρτες και καταναλωτικά
δάνεια για αγορές ειδών που δεν είναι δα και πρώτης ανάγκης. Χαίρομαι επίσης
γιατί σταμήσαμε τα αφελή διακοποδάνεια. Μάθαμε στα δάνεια. Είναι εστω και δια
της βιας η ωρα να αξιολογήσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες ανάλογα με τα έσοδα
μας και όχι να επιδιδόμαστε σε σαφάρι απόκτησης υλικών αγαθών.
Στην κρίση ουσιαστικά χτυπήθηκαν
αυτοί που ήθελαν τα πολλά να τα κάνουν πιο πολλά και τα πάρα πολλά ακόμα
περισσότερα. Οι υπόλοιποι που έχουμε ένα δεδομένο εισόδημα και συγκεκριμένες
ανάγκες, συνεχίζουμε την καθημερινότητα μας.
Άλλο το σκάκι και άλλο το ουισκάκι. Άλλο η οικονομικές δυσκολίες κυρίως λόγω των πολιτκών επιλογών των ταγών μας
και άλλο η ΚΡΙΣΗ.
Τα μαζικά μέσα επιρροής αρέσκονται να
πουλανε φόβο. Και ο φόβος πουλάει. Ολοι, πλούσιοι και φτωχοί, ανησυχούμε για το
μέλλον το δικό μας, της οικογένειας μας, των παιδιών μας. Αισθανόμαστε μια
βαθιά ανησυχία αλλά αντι να την ορίσουμε, της βάζουμε το γενικό «κρίση» που
ολοι την καταλαβαίνουμε και οι υπόλοιπες
λέξεις περιττεύουν.
Ότι τα ασφαλιστικά ταμεία βουλιάζουν
δεν φταίει καμία κρίση αλλα οι πολιτικοί μας. Όταν πέφτει ο τουρισμός, δεν
υπάρχει κρίση αλλά ότι όπου και να πας στην Ελλάδα σε γδέρνουν. Πρόσφατα ενας
φίλος μου με την κοπέλα του, έκλεισε μια ολόκληρη εβδομάδα στην Ταϋλάνδη με
αεροπορικά, διαμονή και διατροφή στα 1300 ευρώ. Με τα ίδια λεφτά πόσες μέρες τη
βγάζεις στην Ελλάδα; Όταν τα πολιτιστικά κέντρα διασκέδασης, μπορείτε και να το
πείτε και λαϊκοποπ σκυλάδικα, το ίδιο κάνει, λένε πως μόνο το Σάββατο
δουλεύουν, δεν φταίει καμία κρίση αλλα ότι το μπουκάλι το ουισκι που στο σουπερ
μαρκετ το αγοράζεις 15-20 ευρώ, στο χρεώνουν με 200 για να σου προσφέρουν
καλλιτέχνες της πλάκας και θέαμα της πυρκαγιάς. Ασε που του σουπερ μαρκετ είναι
καθαρό.
Το ότι τα βασικά είδη και τα είδη
πρώτης ανάγκης ανεβαίνουν καθημερινά στα σουπερ μαρκετ, δεν φταίει καμία κρίση
αλλα ότι οι ελέγκτικοι μηχανισμοί του κράτους κάνουν ότι και οι κασκαντερ σε
ταινίες του Αγγελόπουλου. Κοιτάνε τη ροη του ποταμού για δεκα συνεχόμενες ωρες.
Πριν χαμογελάσετε, σκεφτείτε ποσο δύσκολο είναι…
Εν κατακλείδι, προσπαθήστε να με
τρομοκρατήσετε οσο θέλετε, αλλά πραγματικά βαριέμαι….
Πριν από λίγες μέρες μίλαγα με μια
φίλη δημοσιογράφο και μου έλεγε για την απεργία συμπαράστασης στους συναδέλφους
της του Ελεύθερου Τύπου.
Δυστυχώς για τη φίλη μου δεν μπόρεσα
να κατανοήσω ούτε την απεργία, ούτε τη συμπαράσταση. Ούτε τα κλάμματα στα
κανάλια, ούτε το κράξιμο στην Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Αυτή η γυναίκα μου
είναι ιδιαίτερα συμπαθής και να θυμηθώ αργότερα όταν ανοίξω το τετράδιο που
σημειώνω τους κρυφούς μου πόθους να σημειωσω να τη γνωρίσω μια μέρα.
Αν η Γιάννα χρησιμοποιεί κάποια
εταιρεία αποδελτίωσης, θα πρέπει αυτή τη στιγμή να εχει μαζέψει τη μεγάλη
σοβιετική εγκυκλοπαίδεια σε υποτιμητικά, υβριστικά και περιφρονητικά δημοσιεύματα.
Μια γυναίκα που λόγω της οικονομικής της επιφάνειας διάγει βιο πλουσιοπάροχο
και συνέδεσε το όνομα της με την μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του νεότερου
ελληνικού κράτος, όταν τα φωτα, οι κάμερες και οι προβολεις ολόκληρου του
πλανήτη ηταν στραμμένα στη χώρα μας. Μπορει να μας αρέσει να ξεχνάμε γρήγορα
αλλα ελπίζω να παραδεχθούμε κάποτε με ειλικρίνεια πως χωρίς τη Δασκαλάκη αντι
για Ολυμπιακούς αγώνες θα είχαμε γράψει την παγκόσμια διαφημιστική καμπάνια: liveyourxeftilainGreece.
Το παραδεχόμαστε τρόπον τινά αλλά
μετά οι αγαπητοί δημοσιογράφοι θυμίζουν τις χλιδές, τις πλαστικές και τη φωτιά
στη Φιλοθέη. Πλαστική πια κάνει και η κουλη ( γιατί η κουτσή εχει ηδη κάνει )
Μαρία. Χλιδή εχουν οι πλουσιοι, τι να κάνουμε. Πρέπει ντε και καλά να ζουν σε τρώγλη
για να χαίρονται οι αργόσχολοι τηλεθεατές; Ουτε και αυτό λοιπόν είναι κάτι
καινούριο. Με τα πυροτεχνήματα ήταν μια γκαντεμιά. Εδώ η κάθε Μαριγώ ανάβει
φωτιά για τα αγριόχορτα του κήπου και καταστρέφεται ολοκληρος νομός! Λες και η
Αγγελοπούλου Δασκαλάκη ήθελε να κάψει τις επαύλεις των κατώτατων κοινωνικών
στρωμάτων της Φιλοθέης. Επειδή λοιπόν, ολοι βάλλουν εναντίον της, στα δικά μου
μάτια είναι συμπαθής.
Εχουμε λοιπον τον Ελευθερο τύπο.
Εφημερίδα η οποια είναι ζημιογόνος.
Οι επιχειρηματίες την κλείνουν.
Τι πιο προφανές, απλό και σύνηθες
στον κόσμο των επιχειρήσεων;
Φωνές, διαμαρτυρίες, πανικός,
μιντιακό κλάμα και αναρωτιέμαι τι έπρεπε να γίνει;
Κρατική επιχορήγηση;
Μέχρι πότε θα γίνεται αυτό; Από τα
χρεη των ποδοσφαιρικών ομάδων, μέχρι την περίφημη αγροτιά που επιμένει στο
βαμβάκι την ωρα που ο πλανήτης αγοράζει συνθετικό και θέλει τόσους υδάτινους
πόρους οσους θέλέι ολη η Ελλάδα, μέχρι κάθε μικρομάγαζο που έπεσε εξω γιατί το
μέγα αφεντικό έκανε κάκιστη διαχείριση.
Να μπαίνει μέσα ο Αγγελόπουλος κάθε
μήνα;
Κουμάντο στην τσέπη του άλλου δεν
πρόκειται και ούτε θέλω να κάνω.
Πιστεύω λοιπόν ότι το κλείσιμο της
εφημερίδας ήταν μια έντιμη λύση.
Αφου δεν εχεις αναγνώστες, κλείνεις.
Εκτος και αν πρέπει να γίνουμε ολοι Τράγκας
corporationμε κρατική διαφήμιση και επιταγές
αντι μισθών στους εργαζομένους.
Και μάλιστα από ότι ξέρω πλήρωσε,
αποζημίωσε και δεν την έκανε για διακοπές στη Βραζιλία. Τώρα το γιατί έφτασε να
κλείσει σαφώς και αφορά ευθύνη της διεύθυνσης της εταιρείας. Αυτό όμως απέχει
παρασάγγας από τις κραυγές γύρω γύρω «να μην κλείσει». Χάρηκα Καλιαμάγκουρας.
Από την προσωπική μου πείρα στον μαγικό κόσμο των επιχειρήσεων, ξέρω πως καμία
εταιρεία δεν κλείνει χωρίς εστω να εχουν πάρει μυρωδιά οι εργαζόμενοι της.
Εκτος και ζουν στον κόσμο της νεας φυτίνης ή υπολογίζουν κλασικά ελληνικά: Ελα
μωρέ τώρα, εχει το αφεντικό.
Το θέμα με τον Ελεύθερο τύπο είναι
άλλο και μάλιστα πολύ πιο σοβαρό για έναν κλάδο που ισως να κλείνει τα μάτια
στο ότι έρχονται όχι απλώς μαύρες αλλά μαυροσκόταδες εποχές.
Στη χώρα μας ο επαγγελματικός
προσανατολισμός είναι μια ιστορία για γέλιο και μετά για σπαραξικάρδιο δάκρυ.
Από τη στιγμή κατά την οποια ο Ελλην, δεν ασχολείται με τα χειρονακτικά, το
γύρισε στις υπηρεσίες και στα γοητευτικά θεάματα. 700 ηθοποιούς το χρόνο βγάζουμε
λες και είμαστε η Καλλιτεχνουχώρα.
Δημοσιογράφους πολύ περισσότερους.
Πανεπιστημιακές σχολές, διαφορα εργαστήρια, κάθε εφημερίδα και κανάλι για να
αυξήσει τα έσοδα του έκανε και από μια σχολή. Από τη μια στάζουν τα δίδακτρα οι
σπουδαστές και από την άλλη αν αξίζει εστω ενας θα τον απορροφήσουμε χωρίς να
δίνουμε πολλά λεφτά για μια μετεγγραφή. Όταν μιλάμε για αγορά στην Ελλάδα
εννοούμε την αθηναϊκη. Δεν το υποστηρίζω για λόγους ανωτερότητας αλλά όταν το
μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ενός κράτους είναι σε μια πόλη, είναι προφανές.
Στην Αθηναϊκη αγορά συσσωρεύθηκαν
κανάλια, ραδιόφωνα, περιοδικά, περιοδικάκια, freepress, εφημερίδες, πολλές εφημερίδες, πάρα πολλές
αθλητικές, ειδησεογραφικά sites, λογιων λογιών mediaμε ποικίλο βεληνεκές. Λίγο ως πολύ κάπου βολεύτηκαν ολοι
με ιερές και ανίερες συμμαχίες, με υποχωρήσεις, με πολιτικές καλύψεις, givetomealsobarba, κάτι βρήκαμε, κάτι
κάνουμε.
Το πρώτο μεγάλο κύμα συρρίκωνσης
επήλθε με την έκρηξη του ιντερνετ. Ο μέσος υπάλληλος γραφείου το βρηκε πολύ
ξεκούραστο να μπαίνει από το γραφείο του να ενημερώνεται για τα νεα από το να
τρέχει να αγοράζει εφημερίδα και μετα την κούραση της επαγγελματικής μέρας να κουράζεται και πνευματικά για να διαβάσει.
Οι εφημερίδες αναγκάστηκαν να δώσουν
δώρα, καλούδια και λέλουδα για να συγκρατήσουν το αναγνωστικό τους κοινό και το
κατάφεραν αλλά για λόγους προσφορών και όχι για πνευματικούς.
Το δεύτερο μεγάλο κύμα αρχίζει και
διαμορφώνεται τωρα.
Τα sitesκοινωνικής δικτύωσης
όπως το facebook, που απορροφούν χρόνο, τα blogs, η εν γένει συγγραφική μανία του Ελληνός ( σκεφτείτε πως κάθε χρόνο
εκδίδονται περί τους 8.000 τίτλους) η πάντα δύσκολη ζωη στην πολη, δεν αφήνουν
ουτε ένα δευτερόλεπτο διαθέσιμο.
Η συγκράτηση της απόλυτης κατρακύλας
εχει επιτευχθεί χάρη στις κρατικές επιχορηγήσεις κολλητών και φίλων, χαρη στην
πίεση των μέσων για ανάληψη εργων από τους ιδιοκτήτες τους, χάρη στην πιθανή
κάλυψη παράπλευρων δραστηριοτήτων. Όταν σκάνε μεγάλα κανόνια όπως του ελεύθερου
τύπου, τότε οι άνεργοι βγαίνουν στην
αγορά πρόθυμοι να δουλέψουν δωρεάν ή με πολύ χαμηλή αμοιβή, με
μπλοκάκια, ανασφάλιστοι, χωρίς μισθολόγιο και η χαρά ολων των εκδοτών ολων των
εποχών, είναι η φτηνή γραφή. Ιδιαίτερα δε, όταν δεν ψάχνουν αλλά τους βρίσκουν,
μπορούν να φέρουν τη δημοσιογραφική αγορά σε σημείο εξευτελιστικής εργασίας –
αν δεν το εχουν κάνει ηδη δηλαδη.
Δεν είναι τυχαίο πως οι δημοσιογράφοι
των κλασικών media, πλην πιθανώς του ραδιοφώνου γιατί αυτοί σώθηκαν από τους ακροατές του
αυτοκινήτου, οπότε δεν εχουν αντίπαλο, πολεμούν λυσσαλέα τα blogs, το facebook, άσχετα βέβαια αν τα χρησιμοποιούν
προς αγραν ειδήσεων.
Ο κόσμος πια δεν διαβάζει. Δεν
ασχολείται. Θα περάσει την ωρα του στον παγκόσμιο ιστό και μετά θα απασχοληθεί με τις επαγγελματικές, οικογενειακές και
κοινωνικές του υποχρεώσεις.
Το ένα μετά το άλλο τα περιοδικά
κλείνουν για να μπουν ως ένθετα στις κυριακάτικες εφημερίδες και φυσικά
απολύεται κόσμος. Γίνεται εξοικονόμηση πόρων καθώς ο δημοσιογράφος που έγραφε
ένα ή δυο αρθρα, τώρα γράφει το ίδιο για την εφημερίδα και άλλο τόσο για το
περιοδικό.
Βαδίζουμε σε μια εποχή που στην
Αθηναϊκη αγορά υπάρχουν πάρα πολλοί δημοσιογράφοι και συνεχώς λιγότερα μέσα.
Δεν υποστηρίζω το τέλος της έντυπης δημοσιογραφίας αλλά πιστεύω πως τα πράγματα
πάνε σε μια ανοργάνωτη μεν αλλά υγιή διόρθωση. Θα μείνουν οσοι αξίζουν.
Λένε πολλές φορές οι δημοσιογράφοι
για τα κακώς κείμενα του κράτους και της ελληνικής πραγματικότητας αλλά πολύ θα
ήθελα να δω την αντίδραση τους αν γίνονται έλεγχοι στις εφημερίδες και στα
περιοδικά είτε στην οικονομική διαχείριση είτε στο εργασιακό καθεστώς. Μου
θυμίζουν έντονα την εποχή που άλλαξε η δραχμή σε ευρώ. Ολοι έγραφαν για την
ακρίβεια αλλά κανεις δεν μίλησε όταν οι εφημερίδες από 250 δραχμούλες πήγαν σε
μια μέρα 1 ολοστρόγγυλο ευρω.
Γράφονται τόσα πολλά καθημερινά, από
τόσους πολλούς που απορώ στο τέλος ποιος διαβάζει ποιον….
Επειδή βγήκαν κάτι φωστήρες της αγγλικανικής
εκκλησίας και είπαν να κόψουμε τη θεία κοινωνία για να μην κολλήσουμε τη γρίππη
των χοίρων, όταν μου πέρασε ο γέλωτας, θυμήθηκα μια τόσο παλιά ιστορία, της οποιας
οι λεπτομέρεις ( και όχι η ουσία ) μπορεί να μου διαφεύγουν. Οποιος γνωρίζει
περισσότερα, ας με διορθώσει.
Υπήρχε μια παλιά αρρωστια που την έλεγαν λέπρα. Ηταν
πολύ πολύ μεταδοτική και κόλλαγες με το παραμικρό. Το σώμα σου σχεδόν ξεφλούδιζε,
έβγαζες κάτι πραγματάκια σαν λέπια, διογκώνονταν, γέμιζες στίγματα και κόμπους
σε ολο σου το κορμί και από τις πολλές μολύνσεις
έβρισκες φρικτό τέλος.
Οι λεπροί της παλαιάς εποχής δεν είχαν καμία
θεραπεία. Τους απομόνωναν για να μη κολλήσουν
και οι υπόλοιποι, αντιο ζωη, χαίρετε ο επόμενος. Υπήρχε ενας γιατρός ονόματι
Χαροκόπος, ο οποιος δεν ηταν και ο πιο ευσεβής άνθρωπος του κόσμου. Στην κλινική
που εργαζόταν φιλοξενούσαν λεπρούς μόνο και μόνο για να κάνουν το τέλος τους λίγο
πιο ελαφρύ και ανθρώπινο.
Ερχόταν και ενας ιερέας που τους έδινε τη θεια
κοινωνία για ύστατο χαίρε, και μετά άναυδος ο γιατρός έβλεπε τον ιερέα να πίνει
ότι απέμενε από τη θεία κοινωνία. Κάτι που γίνεται πάντα στην Ορθοδοξία μας, ότι
περισσεύει από τη θεία κοινωνία δεν κάνει παρέα στα ψάρια αλλά την πίνει ο παπάς.
Παπα, είπε ο γιατρός, κόλλησες και εσυ. Θα πρεπει
να σε βάλω στην κλινική!
Χαμογέλασε ο παπάς και αρνήθηκε πως κόλλησε. Για να
μην το συζητάνε με τις ωρες και το κουράζουν το ζήτημα, τον βούτηξε ο Χαροκόπος
και τον πέρασε από ολες τις εξετάσεις. Κρύσταλλο ο παπάς.
Το ίδιο εργο παιχθηκε αρκετές φορες. Στους ετοιμοθάνατους,
ερχόταν ο παπας, τους μεταλάμβανε και μετά έπινε τη θεία κοινωνία. Ξανά μανα
εξετάσεις ο Χαροκόπος, ξανα μανα κρύσταλλο ο παπάς. Αυτό έγινε αιτία ο γιατρός
Χαροκόπος να γίνει ενας ευσεβής άνθρωπος και να ιδρύσει τη Χαροκόπειο σχολή που
την ξέρουμε μέχρι σήμερα.
Η ορθοδοξία και η θεια κοινωνία δεν είναι φολκλόρ
που το ανακαλύψαμε χθες. Εχει μια ζωντανή ιστορια στη χώρα μας περι τα 2.00
ετη. Σε αυτή την πορεία πολλά μεταδιδόμενα νοσήματα προέκυψαν, πολλές αρρωστιες
και αν κόλλαγαν οι ιερείς αυτές τις ασθένεις,
τώρα δεν θα είχε μείνει ούτε ενας.
Η αγγλικανική εκκλησία ας κάνει ότι θέλει. Όμως είναι
τουλάχιστον κωμικό, τέτοιες μόδες να έρχονται και στην Ελλάδα…
Με αφορμή την τελευταία γνωμοδότηση
του Σανιδά περι της άρσης του απορρήτου στον παγκόσμιο ιστο, θα μου επιτρέψετε
να διαχωρίσω τη θέση μου από τους επαναστάτες του γλυκού νερού, τους Συριζες και
τους λάτρεις της ασυδοσίας και του μπάχαλου.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι
μπλογκερς δεν εχουν την αναγνωσιμότητα των εφημερίδων και των περιοδικών. Δεν
παύει όμως το μέσο να είναι δημόσιο και από forward σε forward η διάδοση μιας φήμης, μιας είδησης και ενός γεγονότος να είναι κατά πολύ
ταχύτερη των εντύπων και των παραδοσιακών μαζικών μέσων επιρροής.
Όταν λοιπόν μια πληροφορία μπορεί να
κυκλοφορήσει σε χιλιάδες μάτια μέσα σε λίγες ωρες, πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο.
Είναι επικίνδυνο να μπορεί ο καθένας μέσω διαδυκτίου να σπείρει μια συκοφαντία
και να μένει στο απυρόβλητο ενώ ο δημοσιογράφος που υπογράφει, να τραβιέται στα
δικαστήρια.
Από την άλλη σκέπτομαι πως χάρη στον
ιστο βγαίνει και μια βρωμιά στο φως, διαβάζεις και μια εναλλακτική άποψη,
παίρνεις μια άλλη οπτική. Όμως έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Ανθρωποι που
σήμερα μπορείς να διαβάσεις κάτι πραγματικά σημαντικό [ ΣΣ βλέπε μαρτυρία
Αμαλίας Καλυβινού ] αλλά μπορεί και να διαβάσεις έναν μεγατόνο σκουπιδιών.
Ποιος είναι αυτός που μπορεί πραγματικά να ξεχωρίσει, να φιλτράρει και να ξέρει
εκ των προτέρων τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο;
Αν πρέπει να διαλέξω μεταξύ της
ασυδοσίας και της αστυνομίας, προτιμώ τη δεύτερη λύση εστω και αν καουν μερικά
χλωρά. Με την ασυδοσία, αργα ή γρήγορα καιγομαστε ολοι…
Όταν υπάρχει ποινικό αδίκημα, για
μένα δεν υπάρχει ούτε προστασία προσωπικών δεδομένων, ούτε δημοκρατία, ούτε
φιλελευθερία, ουτε χρειάζονται διάφορες χρονοβόρες διαδικασίες. Πολύ θα ήθελα
να δω τη φάτσα ενός «φιλελεύθερου» αν ενας άρρωστος δημιουργούσε ένα blogμε φωτογραφίες της κόρης του.
Ειρήσθω εν παρόδω, οι αγαπητοί
δημοσιογράφοι που όποτε ακουν για blogsβγάζουν σπυριά και αν τα blogsέκλειναν αύριο, μονο που δεν θα πανηγύριζαν, γιατί αισθάνονται τον «ανταγωνισμό»
και γιατί χάνουν πελάτες, ας φροντίσουν να λύσουν τα κλαδικά τους προβλήματα.
Να μιλήσουμε για ασφάλιση, για
μισθολόγιο, για τα μπλοκάκια, για το τσαμπα working, για την πληθώρα ανυπόγραφων άρθρων, τι να
πρωτοπούμε…
Θα μου επιτρέψετε να μη συμμεριστώ τον πανικό, να
μη φαντασιώνομαι κοσμοπλημμύρα σε εκκλησίες, γήπεδα και τάνκερ προς μαζικό
εμβολιασμό, στιγμές υστερίας ποιος θα πρωτοκαρφωθεί με την ένεση λες και είμαστε
πρεζάκια και έχουμε μέρες να πάρουμε τη δόση μας.
Θα μου επιτρέψετε επισης να καγχάζω με την
τρομολαγνεία των μαζικών μέσων επιρροής στη χώρα μας, να μην φωνάζω ότι χρειάζονται
τουλάχιστον χίλιες μονάδες εντατικής θεραπείας και μάλιστα τωρα, να μην ανησυχώ ιδιαίτερα και να παω απρόσκοπτα
στις διακοπές μου σε λίγες μέρες σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Παρακολουθώ τι γίνεται στο εξωτερικό αλλά στην
Ελλάδα δεν φοβάμαι τίποτα.
Όχι βέβαια γιατι εμπιστεύομαι το τρομερής οργάνωσης
κράτος μας αλλά γιατί ο Θεος θα μας λυπηθεί και θα το περάσουμε ξώφαλτσα.
Στη χώρα μας με 12 εκατομμύρια πληθυσμό ( όχι,
δεν αυξήθηκαν οι γεννήσεις αλλά εισάγουμε
κόσμο ) έχουμε μόλις 500 κρούσματα από τα οποία δεν έχει πεθάνει κανένας. Κανένας.
Στην Ελλάδα έχουμε καλοκαίρι το οποίο υπάρχει και
τον Σεπτέμβριο και θα φαει σίγουρα και από τον Οκτώβριο.
Είμαστε στις παραλίες και στα βουνά, το
αναπνευστικό μας σύστημα στη θάλασσα ενισχύεται από το ιώδιο και την φυσική
δραστηριότητα, θα αφήσουμε τη μεγάλη πόλη άδεια, οπότε τώρα που είναι το κρίσιμο διάστημα δεν
κινδυνεύουμε από πανελλήνια επιδείνωση. Δεν έχουμε να κάνουμε με βαρύ χειμώνα
που συνωστιζόμαστε.
Αυτό βέβαια δεν είναι δικαιολογία ώστε το κράτος
να πέσει σε λήθαργο, εστω το εμβόλιο του πνευμονιόκοκκου ας γίνει, χρήσιμο είναι.
Η Κερκυρα με
εντυπωσιασε για τη βλαστηση της. Με εντυπωσιασε όμως και για το οδικο της
δικτυο. Απαραδεκτο. Αν θελεις να τρακαρεις, να δεις πως είναι, να πας στην
Κερκυρα και να τρεχεις με 60 χλμ. Θα στουκαρεις σιγουρα αλλα και μαλλον θα
ζησεις σιγουρα για να διηγηθεις την εμπειρια.
Παμπλουτο νησι. Σε παραλιες, σε τοπια, σε διαδρομες, σε αξιοθεατα, ότι τουρισμο
θελεις να κανεις, η Κερκυρα σου τον προσφερει. Ευλογημενο μερος αλλα η οδικη
σημανση – κομψα – ατυχης.
Δειτε τις καλυτερες
φωτογραφιες από αυτές που τραβηξα εδώ:
Αν σας αρεσει καποια, μπορειτε να την κλεψετε ελευθερα. Τα πνευματικα
δικαιωματα δεν με ενδιαφερουν. Απλως, απευθυνομενος στο φιλοτιμο σας, αν αποφασισετε καποια ή καποιες να
τις διαδωσετε, μπορειτε να αναφερετε ότι την πηρατε από το www.suspectblog.gr
Οποτε λοιπον, βαλτε τις μουσικες που σας αρεσουν
καθως θα τις χαζευετε και απολαυστε το σαν βιντεοκλιπ!
Από τοτε περασε
καιρος, αλλαξα παραστασεις και τωρα πια μπορω να πω ότι εχω φιλες. Αρκετες.
Στην αρχη παντα
υπαρχει μια ερωτικη ατμοσφαιρα.
Μικρη, μεγαλη,
αδιορατη αλλα κατι ηταν στον αερα…
Ειτε από τη μια,
ειτε από την άλλη πλευρα.
Σε σχεσεις μεταξυ
αλλου φυλου υπαρχει μια ερωτικη χροια που σε/την ελκει. Είναι φυσιολογικο.
Γεννηθηκαμε για να μας αρεσουν οι γυναικες και αντιστροφως. Μπορει καποιοι να
πιστευουν ότι γεννηθηκαν αντρες για να ερωτευονται ανδρες και πιστευω ότι αυτό
εχει την ιδια λογικη βαση με τον ισχυρισμο ότι το ζασταβα κανει τα 0-100 σε 2
δευτερολεπτα.
Από κει και περα, αυτό
που σε μενα επαιξε σημαντικο ρολο είναι η αναγνωριση της αξιας του αλλου.
Ανεξαρτητως αν εφαγα ή αν εριξα χιλοπιτα, δεν ειχα κανενα προβλημα να
αναγνωρισω ότι η κοπελα αξιζε ως ατομο.
Επισης δεν ειχα
κανενα εγωιστικο κομπλεξ ( αν ημουν εγω αυτος που ειχε εισπραξει την ερωτικη
απορριψη ) να συνεχισω να κανω παρεα.
Προσωπικα λοιπον με
τις φιλες μου, ειδα σε βαθος χρονου πως είναι καλυτερα ετσι καθως ως πιθανο
ζευγαρι δεν θα ειχαμε ευτυχη καταληξη και το πιο πιθανο είναι να καταληγαμε στο
αστυνομικο τμημα για ανταλλαγη μηνυσεων!
Μπορει στην αρχη να
υπαρχει ένα φυσιολογικο ερωτικο ενδιαφερον αλλα στη συνεχεια καταλαβα πως δεν
θα ταιριαζαμε.
Στο πλασιο της
κοινωνικοτητας, μαθαινεις. Προσεγγιζεις τον κοσμο του αλλου φυλου ( που με εχει
βοηθησει παααααααρα πολύ να ερμηνευσω συμπεριφορες, τασεις και εκλαμψεις )
ανταλασσεις αποψεις, βλεπεις άλλη οπτικη γωνια. Από θεματα τυπου τι δωρο να
παρω, μεχρι τη διακοσμηση, το γουστο και το στιλ. Ενας εντελως τελειως διαφορετικος κοσμος που
η γνωση του φερνει τη συνθεση.
Οι φιλες
μου ηταν αυτές που περισσοτερο μου σταθηκαν στις δυσκολιες που περασα.
Πιθανολογω πως για λογους DNA τις επιασε ένα μητρικο, μια φροντιδα και προστρεξαν όταν εκανα την
εγχειριση στο γονατο.
Εφοσον τα πραγματα
είναι ξεκαθαρα, ( θεμα που συνηθως σηκωνει μεγαλη συζητηση ) η φιλια με
γυναικες είναι εξαιρετικα χρησιμη. Ασε δε, που μπορεις να κανεις και μια
καλοσυνη ( όπως ετυχε σε μενα ) συστηνοντας φιλο και φιλη με αποτελεσμα σημερα
να είναι ένα ευτυχισμενο ζευγαρι!
Όμως ειμαι σαφης και
καθετος. Δεν υπαρχει ιχνος ερωτισμου γιατι τοτε η φιλια δεν θα ηταν ανιδιοτελης
αλλα υποκριτικη. Υπο αυτό το πρισμα, ναι, μπορει να υπαρξει.
Δεν αντιλεγω ότι
είναι πολύ δυσκολο, εξαλλου οι φιλες μου δεν είναι παρα πολλες, αλλα αν επιτευχθει είναι πολλαπλα ωφελιμo….
Το στοιχείο που με γοήτευσε ηταν πως
παρά τη φαινομενική αγριάδα της, η Αμοργός απευθύνει μια τεράστια και ζεστή
αγκαλιά. Κλασικό κυκλαδίτικο νησί που το πιο ψηλό δέντρο είναι ο βράχος. Τα
νερά της μοιάζουν με …πισίνας και οποιος αντέχει να επισκευθεί τα χωριά της, θα
μαγευθεί από τα σοκάκια, τα ζωγραφιστά δρομάκια και την καθαριότητα που
επικρατεί στο νησί. Απέραντη ησυχία και γαλήνη που σε μεταφέρει σε άλλο σύμπαν
αφήνοντας μακριά τις έγνοιες της πόλης και της καθημερινότητας. Η ανάβαση στο
μαναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας ξεθεώνει αλλά και αποζημιώνει με το
θέαμα και την κατάνυξη.
Οι τιμές είναι προσιτές και το φαγητό
ικανοποιεί πλήρως αυτόν που το κατεβάζει με την κουτάλα.
Τα καλά κόποις κτώνται και συναντάς
την Αμοργό αφου ταλαιπωρηθείς για 7 ωρες. Το σχετικο καταμαράν πλοιο είναι μεν
γρήγορο αλλα κάνει στάσεις στη Μήλο, τη Φολέγανδρο και τη Σαντορίνη. Δεν εχει
κατάστρωμα, σαλόνι, δεν μπορείς να χαλαρώσεις, να περπατήσεις λίγο, να χαζέψεις
εξω, να κάνεις ένα τσιγάρο σαν άνθρωπος, να βγάλεις μια φωτογραφία, με αποτέλεσμα να γίνεις σαρδέλα στις άβολες
αεροπορικές θέσεις.
Οι Αμοργιανοί φαίνεται πως τους
φτάνουν τα λίγα και δεν εχουν φιλοδοξίες ανάπτυξης του τόπου τους. Υποδομές δεν
εχει. Ολο και ολο ένα σοβαρό ξενοδοχείο, το Αιγιαλίς, και κατά τα άλλα κάθε
παππούς και γιαγιά που θέλουν ένα
χαρτζιλίκι για τα φάρμακα του χειμώνα κοτσάρουν στα σπίτια τους το roomstolet. Το μοναδικό νησί στο οποιο δεν
διοργανώνονται βόλτες με καραβάκι.
«Εχει πολύ κακές θάλασσες» μου είπε
ενας ντόπιος. Ρε αδερφέ θεωρητικά έμπειροι ναυτικοί είστε, δεν ξέρετε τον
καιρό; Ολων των άλλων νησιών πως τον ξέρουν δηλαδή; Αλλά εστω και ετσι, χάθηκε
ο κόσμος να κάνεις μια σχετικά σύντομη βόλτα; Εστω μέχρι τη Νικουριά, [ ΣΣ
παράπλευρο συμπαθητικό νησάκι ] Δεν είπαμε να φτάσεις στην Κρήτη!
Η Αμοργός εχει και αυτή ναυάγιο. Το ήξερες;
Ουτε πρόκειται να το μάθεις ποτέ
γιατι οι Αμοργιανοί δεν το διαφημίζουν και δεν ανοίγουν και έναν δρόμο για άλλα
μαγικά τους μέρη όπως τα Χάλαρα. Το αποχετευτικό τους σύστημα βαριούνται να το
φτιάξουν με αποτέλεσμα στην Αιγιάλη μετα τα μεσάνυχτα να αναδύεται δυσοσμία.
Η επιστροφή είναι ακόμα πιο
κουραστική καθώς το πλοιο κατεβαίνει στα Κουφονήσια και μετά ξαναγυρνάει στην
Αμοργό και κάνει τις προηγούμενες στάσεις. 8 και πλεον ωρες στο άβολο πλοιο σε
κάνουν στην καλύτερη να ψάχνεις να ξεκουραστείς και στη χειρότερη να πιεις 10
σφηνάκια να ερθεις σε μια ισορροπία. Τα αξιοθέατα της Αμοργούς μπορείς να τα
πληροφορηθείς κάνοντας μια βόλτα στον
παγκόσμιο ιστο.
Μερικά μυστικά ομως αξίζει να τα
μοιραστώ μαζί σου.
Να μείνεις στο Αιγιαλίς που σου
προσφέρει και καλό επίπεδο υπηρεσιών και καταπληκτική θεα στην Αιγιάλη.
Να βρείς τον Βασίλη από το Αιγιαλίς,
έναν φοβερό τύπο που είναι πρόθυμος να σε ξεναγήσει σε μέρη που κανένας χάρτης
δεν εχει και σχεδόν σε υποχρεώνει να περάσεις καλά.
Στα Θολάρια που σίγουρα θα επισκευθείς,
να περάσεις από το Σαντουράκι. Ένα φοβερό ταβερνάκι που ο καλός άνθρωπος που το
εχει, καθώς με είδε ταλαιπωρημένο από την πεζοπορία, με κέρασε το μπουκάλι το
νερό που ζήτησα να αγοράσω και επ’ουδενί δεν δέχθηκε χρήματα!
Τέλος, στην Αιγιάλη να πάς στο Vegeraνα φάς ένα οποιοδήποτε γλυκό σου προτείνει ο Νίκος που έχει το εν λόγω
μπαράκι. Ένα τεράστιο κομμάτι και γεύση χαρμα!
Ακόμα το θυμάμαι και το λιγουρεύομαι! Οσο για τα διατροφικά σου και τα
φιτ μη χολοσκάς, θα τα κάψεις στην κολύμβηση!
Αν σας αρεσει καποια, μπορειτε να την κλεψετε ελευθερα. Τα πνευματικα
δικαιωματα δεν με ενδιαφερουν. Απλως, απευθυνομενος στο φιλοτιμο σας, αν αποφασισετε καποια ή καποιες να
τις διαδωσετε, μπορειτε να αναφερετε ότι την πηρατε από το www.suspectblog.gr
Οποτε λοιπον, βαλτε
τις μουσικες που σας αρεσουν καθως θα τις χαζευετε και απολαυστε το σαν
βιντεοκλιπ!
Στη Μυτιλήνη, αποφάσισα να κάνω ένα
δώρο σε ένα φίλο που άνοιξε μαγαζί. Κατόπιν υπόδειξής του, αγόρασα μια γλάστρα
και την ώρα που έκανα τη μεταφορά δυο μεσόκοπες κυρίες με σταμάτησαν:
«Κύριε, είμαστε από την Εφορία και
κάνουμε έλεγχο. Μπορείτε να μας δώσετε την απόδειξη;»
Ευτυχώς την είχα κρατήσει και τους
την έδωσα αιφνιδιασμένος:
«Τόσα χρόνια καταναλωτής πρώτη φορά
μου κάνουν έλεγχο και μαλιστα στη Μυτιληνη»
«Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά»
εριξε το κλισε η μια και η άλλη κάτι σημείωνε.
«Καλά κάνετε, απάντησα, από το να
κάθεστε στα γραφεία σας να παίζεστε πασιέτζα, καλύτερα να είστε εξω να
ελέγχετε»
«Αχ, μη μας το θυμίζετε, μας την
έβγαλαν την πασίετζα από τα κομπιούτερ μας» ανεφώνησε η μια και η άλλη συνέχισε
με ηχώ αυτό το «αχ»
Ημουν έτοιμος να βάλω τα κλάμματα,
σπαραξε η καρδιά μου μολις το άκουσα και μου προς στιγμην μου ηρθε να αγορασω
ένα playstationνα το δωρισω στη ΔΟΥ Μυτιλήνης ….
Τελικά είναι άδικη η ζωη για έναν
δημόσιο υπάλληλο….
«Υποπτε ύποπτε, σου πηρα πολύ ύποπτο
δώρο» φωναζε περιχαρης ενας φίλος. Είχα κάνει την εγχείρηση στον πρόσθιο χιαστό
και είχε ερθει να με επισκευθεί.
«Ρώτησα που λες την πωλήτρια στο
βιβλιοπωλείο: Κοπελιά εχω έναν φίλο που είναι ύποπτος και πρέπει να του πάρω
ένα καλό και ύποπτο βιβλίο»
Η πωλήτρια μάλλον θα κατάλαβε ότι
επρόκειτο για έναν απελπίσμενο και λίγο πριν την αυτοκτονία και ήθελε να κάνει
μια πλάκα. Ετσι, έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο της Κατερίνας Χρυσανθοπούλου,
«Το Κινέζικο Δωμάτιο». Αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί του στις πτήσεις μου και
οφείλω να ομολογήσω πως ειχα πολλά χρόνια να διαβάσω ένα τόσο απαράδεκτο
βιβλίο.
Η ιδέα του οπισθόφυλλου είχε
ενδιαφέρον και το εξώφυλλο έμοιαζε με λίγο από sincityστο έγχρωμο. Κατά τη
διάρκεια της ανάγνωσης αναρωτιόμουν αν το βιβλίο άξιζε περισσότερο ως
ανακυκλώσιμο υλικό ή ως προσάναμμα για μπριζόλες.
Η συγγραφέας πρέπει να εχει
συγκλονιστικά προβλήματα στην ερωτική της ζωη.
Παρουσιάζει έναν τύπο ο οποιος κυριολεκτικά
ζει στο σκοτάδι αφου δεν ανάβει φώτα στο δωμάτιο του, δεν εχει φίλους, δεν εχει
χόμπι, η κοινωνικότητα είναι τόσο συνήθης οσο οι καρχαρίες στον Ολυμπο, είναι
πεθαμένος και δεν το ξέρει. Ολος του ο κόσμος ενας υπολογιστής. Εχει δυο
θεωρητικά φίλους αλλά η συγγραφέας τους χρησιμοποιεί απλως για να γίνεται ενας
διάλογος, να σπαει η μονοτονία του κειμένου. Ο τύπος αυτός για να βρει νόημα
ζωης, μπαίνει σε ένα RPGgameπαίρνοντας έναν γυναικείο χαρακτήρα
με τον οποιο ταυτίζεται και ερωτεύεται ανδρικούς χαρακτήρες του παιχνιδιού.
Δεν λεω, χαρακτηριστικό της εποχής
μας η υπερχρήση του υπολογιστή και είναι λογικο να θίγεις τον εθισμο. Σε αυτό
όμως το εντελώς αναληθοφανές σημείο δείχνει μισανδρισμό! Εχει φροντίσει να
βάλει στον πρωταγωνιστή ένα καλλιεργημένο προφιλ ανθρώπου που διαβάζει και
επιμορφώνεται ποικιλοτρόπως ώστε να μας βομβαρδίσει μετά. Ο οποιος βέβαια, εχει
το χρυσο μετάλλιο του αυνάνα και μια ασεξουαλική gayαντιερωτικη
πραγματικότητα που σε τρομάζει. Μηδεν σεξουαλική ζωη, μηδεν ερωτας, γυναικες στο
ιντερνετ και μονο στο πληκτρολόγιο, σεξ στο RPGαπό άνδρες, επικοινωνία
τίποτα.
Η ζωή κυλα σε ένα ιντερνετικο
περιβάλλον και στο βιβλίο έρχεται τσουνάμι και 10 ρίχτερ μαζί. Η Χρυσανθοπούλου
προσπαθεί να βάλει ατέρμονα φιλοσοφικα ερωτήματα και θεωρήματα τύπου: το πορτοκάλι είναι οντως πορτοκαλί ή το
βλέπουμε εμεις ετσι αρα μπορει να είναι και φούξια; Η στεριά και η θάλασσα
εχουν σαφή διαχωρισμό την ακρογιαλιά ή ζουμε σε υποθαλλάσιο περιβάλλον και τα
δεντρα με τις πολυκατοικίες είναι μια απάτη;
Αν ο σκοπός της είναι να κάνει ένα
ανάγνωσμα με αρχη, μεση τέλος και πλοκή, απέτυχε παταγωδώς. Η ασάφεια, το
επιτηδευμένο δυσνόητο και οι αλλεπάλληλες ερωτήσεις σε κάνουν στην καλύτερη να
πλήττεις και στη χειρότερη να βλέπεις τα τρια γουρουνάκια και τους επτα νάνους
σε παρτούζα.
Αν ο σκοπός της ηταν μια άχρηστη για
την καθημερινότητα και αληθινή ζωη, φιλοσοφική, φιλοσοφημένη φιλοσοφια του
αγνωστικιστικού τιποτα με μπολικο καθόλου, μπορουσε να το ειχε γραψει ως
πραγματεια και ελεγεία στο ερωτηματικο.
Τελικά για να μας αφήσει στην ησυχία
μας βρίσκει μια ιντερνετικια αντίστοιχα φιλοσοφημένη γκόμενα με την οποια
αναλύουν κατι ψυχολογικά πειράματα και το τέλος [ ΣΣ με νύχια και με δόντια
κρατιέμαι να μην το γράψω ] είναι φαινομενικά απροσδόκητο αλλα φαίνεται από τα
800 χιλιόμετρα πως θα καταλήξει.
Οποιος θέλει το βιβλίο για τη
ψησταριά του, του το χαρίζω και με προσωπική αφιέρωση στον ταλαιπωρημένο
αναγνώστη από νοσηρούς και δυστυχισμένους εγκεφάλους.
Η Παργα είναι ένα σχεδον κουκλιστικο
μερος, μια μινιατουρα ολοκληρης πολιτειας για την οποια δεν εισαι σιγουρος αν
εφτασες εκει με πλοιο, με αεροπλανο, με αυτοκινητο ή αν ταξιδεψες στο χρονο.
Τις καλυτερες φωτογραφιες από την
επισκεψη μου τον Αυγουστο του 2008 μπορειτε να τις δειτε εδώ:
Αν σας αρεσει καποια, μπορειτε να την κλεψετε ελευθερα. Τα πνευματικα
δικαιωματα δεν με ενδιαφερουν. Απλως, απευθυνομενος στο φιλοτιμο σας, αν αποφασισετε καποια ή καποιες να
τις διαδωσετε, μπορειτε να αναφερετε ότι την πηρατε από το www.suspectblog.gr
Οποτε λοιπον, βαλτε
τις μουσικες που σας αρεσουν καθως θα τις χαζευετε και απολαυστε το σαν
βιντεοκλιπ!
Μια ωραια ευκολια για έναν blogger, για να κανει τον
επαναστατη ( όπως ολοι οι μπλογκερς οφειλουν να κανουν ) και να είναι «εμπορικος», είναι να βριζει την
αστυνομια. Κρυβομαστε λοιπον πισω από το πληκτρολογιο και αρχιζουμε τα
συνθηματα. Μπατσοι γουρουνια δολοφονοι και λοιπα γνωστα. Δεν λεω ότι η
αστυνομια εχει φωτοστεφανο. Ωρες ωρες όμως
είναι εντελως βαρετη η μονοδιαστατη επωδος.
Ο γραφων την εχει γλιτωσει από
Παραβιαση κοκκινου σηματοδοτη ( μια
φορα )
Παραβιαση προτεραιοτητας ( μια φορα )
Ομιλια στο κινητο ( 5 φορες )
Δεν ειχα ζωνη ασφαλειας ( 4 φορες )
Εγω λοιπον ο «υπευθυνος πολιτης» [
ΣΣ. στη χωρα μας θα αρχισουν να αλλαζουν σοβαρα τα πραγματα προς το καλυτερο
όταν ασχοληθουμε με την ατομικη ευθυνη ] εκανα τις ανωτερω παραβασεις για τις
οποιες με σταματησαν αστυνομικοι.
Ολες μου τη χαρισαν.
Ο λογος δεν είναι ότι με αναγνωρισαν
τυπου «α, εσεις ο διασημος μπλογκερ και ραδιοφωνικος παραγωγος, περαστε και
συγγνωμη για την ενοχληση» αλλα δεν εκανα τον μαγκα. Ουτε προσπαθησα να τους πω
ότι δεν ειδαν καλα, ουτε τους ειπα «ξερεις ποιος ειμαι εγω ρε», ουτε ημουν
τσαμπουκας και ουτε βεβαια αρχισα να φοβεριζω και να κανω τον ξυπνιτζη.
Παραδεχθηκα το σφαλμα μου και ελεγα πως «οκ, η δουλεια σου είναι να με
γραψεις και δεν εχω κανενα δικαιωμα να σε κατηγορησω. Αμα θελεις σε παρακαλω,
μου τη χαριζεις» Καποιος μπορει το ανωτερω να το χαρακτηρισει ως γλυψιμο αλλα
ποσως με ενδιαφερει. Όταν με σταματανε για ζωνη δεν μπορω να υποστηριξω ότι τη
φορουσα αλλα η αντανακλαση του ηλιου την εκρυβε. Ουτε όταν μιλαω στο κινητο ότι
με επιασε φαγουρα στο αυτι και ξυθηκα με ότι βρηκα προχειρο. Εχω και έναν
στοιχειωδη αυτοσεβασμο.
Εχουμε ξεφυγει από τις εποχες που
στην αστυνομια εμπαινε κάθε καραβλαχος ( αναφερομαι στην παιδεια και όχι στην
καταγωγη ) αξιοκρατικα με μεσον και ευμεγεθη ανταπτορα και εκανε τον μεγα
δικτατορα. Από τοτε που η αστυνομια μπηκε στις σχολες ανωτατης εκπαιδευσης, το
επιπεδο των αστυνομικων εχει ανεβει κατακορυφα. Αλλες φορες που εχει τυχει να
μιλησω, δεν ελαβα ποτε απαντησεις αιμοσταγων δολοφονων αλλα κανονικων ανθρωπων.
Αν δεν κανεις μαγκιες και δεν το
παιζεις χίστορι* εχεις πολλες πιθανοτητες να τη γλιτωσεις.
Το παρον αφιερωνεται σε έναν «μπατσο
γουρουνι και δολοφονο» που μου χαρισε προχθες μια σιγουρη κληση γιατι όπως μου
ειπε «φυγε γιατι εισαι ευγενικος. Να και ενας που παραδεχεται χωρις
δικαιολογιες το λαθος του. Φυγε φιλε…»
*ορος που πηγαζει από την αγγλικη
λεξη historyκαι στα νεα ελληνικα αντιστοιχει στη φραση «το παιζεις
ιστορια» που εννοει την αλαζονεια και την επαρση.
Απολαυστικη διαδρομη με βαρκα σε ένα υπογειο τουνελ με σταλακτιτες, σταλαγμιτες, προσεγμενο φωτισμο λες και πρωταγωνιστεις σε μια ταινια παρατηρωντας τον εαυτο σου να κατεβαινει στον Αδη.
Οι καλυτερες φωτογραφιες από αυτές που τραβηξα είναι εδώ:
Αν σας αρεσει καποια, μπορειτε να την κλεψετε ελευθερα. Τα πνευματικα δικαιωματα δεν με ενδιαφερουν. Απλως, απευθυνομενος στο φιλοτιμο σας, αν αποφασιστε καποια ή καποιες να τις διαδωσετε, μπορειτε να αναφερετε ότι την πηρατε από το www.suspectblog.gr
Οποτε λοιπον, βαλτε τις μουσικες που σας αρεσουν καθως θα τις χαζευετε και απολαυστε το σαν βιντεοκλιπ!
