Πριν από περιπου αρκετους μηνες διαβασα στο zougla.gr μια ειδηση που με τρομαξε και την παραθετω:
«24 Σεπτεμβρίου 2008, 09:56
Τραγικό θάνατο βρήκε μία 41χρονη γυναίκα, η Δ……. Κ……., όταν το κασκόλτης τυλίχτηκε στον τροχό της μηχανής, που οδηγούσε και την έπνιξε.
Η άτυχη μητέρα τεσσάρων παιδιών, κατευθυνόταν από το χωριό Σαβάλια προς την Αμαλιάδα, με ένα δίκυκλο. Στο δρόμο, το κασκόλ, που φορούσε για να ζεσταθεί, ξετυλίχτηκε από το λαιμό της και μπλέχτηκε στο γρανάζι της πίσω ρόδας. Η 41χρονη αιφνιδιάστηκε και δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Το κασκόλ άρχισε να την πνίγει, ενώ στη συνέχεια το κεφάλι της τραβήχτηκε προς τα πίσω και έσπασε ο αυχένας της.
Διερχόμενοι οδηγοί ειδοποίησαν την αστυνομία και το ΕΚΑΒ για το δυστύχημα, όμως ήταν ήδη αργά για την άτυχη γυναίκα.»
Ενοιωσα τη φρικη να με κυριευει. Καποιοι αλλοι πριν από λιγα χρονια αραζαν στην παραλια και σηκωθηκε η θαλασσα και τους επνιξε ( τσουναμι ) ενώ αν ψαξει κανεις, θα βρει πληθος τετοιου ειδους απιστευτων θανατων.
Ποσο λεπτεπιλεπτη είναι η εννοια της ζωης…
Καθομαστε και κανουμε σχεδια με ευρος ετων, βαζουμε στοχους, εκφραζουμε επιδιωξεις, αφηνομαστε σε φαντασιωσεις και μελλοντολογιες…
Βεβαια από την άλλη, ολοι μια μερα θα πεθανετε οποτε τι να κανουμε;
Να σκαψουμε ένα λακκο, να μπουμε μεσα και να περιμενουμε το τελος;
Προσωπικα, για να ξεπερασω αυτή τη φοβια, προσπαθω να σκεφτομαι και να ενεργω με στοχους δεκαπενθημερου. Το μελλον δηλαδη που μπορω να επηρεασω.
Για καποιο άλλο καθηκον ή εφικτη επιθυμια, το καταγραφω, βαζω μια υπενθυμιση και όταν ερθει η ωρα του, ασχολουμαι τοτε.
Αποφευγω να χανομαι σε ονειρα για το μελλον, αφενος γιατι ποτε μεχρι σημερα ότι θελησα δεν επετευχθη, αφετερου γιατι μου φαινεται χαμενος χρονος.
Θυμαμαι και χαμογελω την καταμαυρη ατακα του κουβανου προσωπικου μου λαθρεμπορου:
Τι είναι η ζωη;
Ένα ταξιδι προς τον θανατο μονο που στη διαδρομη μπορει να πεθανεις κιολας….
Μια διαχρονική αλήθεια είναι πως οι εφημερίδες πουλάνε περισσότερα φύλλα και τα κανάλια μεγαλύτερο δαφημιστικό χρόνο είτε σε μια καταστροφή, είτε σε έναν θρίαμβο.
Στη χώρα μας οι θρίαμβοι είναι τόσο συνήθεις οσο και το χιόνι στη Σαχάρα οπότε μένει η καταστροφή.
Αναφέρομαι στην ατέρμονη εκλογολογία.
Με τη στοιχειώδη λογική θελω να ρωτήσω τους απανταχού σεναριογράφους το εξης: Ξέρει κάποιος, κάποιον που να εχει την εξουσία και να θέλει να τη χάσει;
Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά πως σε μια εκλογική αναμέτρηση θα χάσει από τα αποδυτήρια. Οσο και αποτυχημένος πρωθυπουργός και αν είναι ο Καραμανλής, δεν είναι όμως ηλίθιος να «αυτοκτονήσει» πολιτικά
Οσο για τον Παυλίδη, ε, ποτέ μια αθώωση δεν ‘ηταν δυσβάσταχτη στα πολιτικά χρονικά μας. Τον αθωώνουμε, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.
Ερχονται οι ευρωεκλογές, θα εκτονωθούμε σε αυτές με μια ψήφο διαμαρτυρίας και μετά θα κάνουμε μερικές παροχές μπας και σώσουμε την παρτίδα.
Οσες φορές εχουν γίνει εκλογές πριν από την προβλεπόμενη ημερομηνία, αυτός που τις ορίζει εχει κάνει πάνω από δέκα δημοσκοπήσεις που του δίνουν το προβάδισμα και παει στην κάλπη εκ του ασφαλούς.
Τώρα πώς να πάει;
Αφήνει τις ευρωεκλογές προς εκτόνωση, κερδίζει χρόνο και δοκιμάζει την τύχη του όταν ερθει η ωρα.
Εξάλλου, όπως λέει και ο βραζιλιάνος προσωπικός μου ποτοαναμείκτης, «αν οι εκλογές υπήρχαν για να αλλάξουν τα πράγματα, θα είχαν καταργηθεί»
Μπραβο στον Αρχιεπισκοπο για τη δηλωση του να καταργηθει ο θρησευτικος ορκος.
Να σας πω την αληθεια, δεν ημουν υπερ της καταργησης. Όχι γιατι ορκιζομαι ή γιατι μου αρεσει η τελετη. Απλως ηθελα να διατηρηθει ως παραδοση και οι ανθρωποι που ηταν εναντιον του ορκου είναι οι ιδιοι που θελουν να καταργηθουν τα θρησκευτικα στα σχολεια, ο στρατος, η αστυνομια και είναι οι ιδιοι που στην ακροαση του Εθνικου υμνου κανουν λες και εφαγαν πατσαβουρες στιφαδο.
Ο Αρχιεπισκοπος όμως τους βγηκε σαν άλλος Λιονελ Μεσι τρυπωντας την αμυνα και βαζοντας γκολ εκει που δεν το περιμεναν.
Ο ορκος είναι ιερος.
Αν δεν κανω λαθος, είναι και από τις δομικες αρχες της Ορθοδοξιας μας.
«Μην ορκιζεστε».
Όταν λοιπον βλεπεις πολιτικους να ορκιζονται και μετα να νομοθετουν προς ιδιον οφελος, να μην υπηρετουν τον πολιτη αλλα την τσεπη τους και να προσφερουν στο κοινωνικο συνολο στην καλυτερη το τιποτα και στη χειροτερη την καταστροφη, δεν χρειαζεται να ορκιζονται κιολας για αυτό!
Ετσι όπως εχουν καταντησει οι πολιτικοι στην Ελλαδα, συμφωνω με τον Αρχιεπισκοπο.
Όχι γιατι το θεωρω λαθος ή γιατι με εξοργιζει, αλλα γιατι ενώ δεν λεει τιποτα κακο, επειδη χρησιμοποιηθηκε κατά κορον από τη χουντα (είχαμε χθες επέτειο ), θεωρειται μιασμα και χουντικος οποιος το προφερει.
Νομιζω πως πρεπει καποια στιγμη να το δουμε σοβαρα και να απενοχοποιησουμε την ανωτερω φραση. Να μη μενουμε συμπλεγματικα σε μια ιστορια που μας τελειωσε πριν από 35 χρονια.
ΠΑΤΡΙΣ
Είναι κακο να αγαπας την πατριδα σου;
Είναι κακο να θελεις να προοδευει και να προσεχεις πχ το περιβαλλον, να προσφερεις στο κοινωνικο συνολο και να προσπαθεις να την κανεις καλυτερη;
Είναι κακο να ξερεις την ιστορια σου, τη γλωσσα, τα ηθη και τα εθιμα, από πού ηρθες και να προσπαθεις για το καλυτερο παρον και μελλον;
Είναι κακο να εχεις μια ταυτοτητα – ναι ρε, ειμαι Ελληνας και μου αρεσει - και να πορευεσαι με σκοπο τη δικη σου προκοπη και την προσφορα στο συνολο;
Μακρια από μενα φασιστικες κορωνες τυπου να σφαξουμε τους αλλους.
Αηδια.
Να αμυνθω όταν απειλουμαι μαλιστα, αλλα δεν εχω κανενα λογο να κανω εκστρατειες για την ανασυσταση της Βυζαντινης Αυτοκρατοριας.
ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Μου αρεσει η Ορθοδοξια μας και δεν βλεπω κανεναν λογο για να την καταργησω. Καλοσυνη μας λεει να εχουμε, να μην βλαπτουμε κανεναν, να προσπαθουμε να γινομαστε καλυτεροι κοβοντας τα ελαττωματα μας, να προσφερουμε αγαπη στον πλησιον και βεβαια συμπληρωνει με το «οστις θελει».
Ουτε ειδα κανενα χερι να κατεβαινει από τον ουρανο αν δεν παω στην εκκλησια για να μου ριξει σφαλιαρα, ουτε με απειλησε καποιος ότι αν δεν σφαξω 10 αλλοπιστους θα παω στην κολαση. Για το θεμα της θρησκειας μπορει να γινει αναλυση 1000 σελιδων αλλα συνοπτικα θελω να εκφρασω πως εφοσον η θρησκεια μας, μας κατευθυνει προς την καλοσυνη και την προσφορά, δεν βλεπω κατι το μεμπτο.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Τι κακο εχει η οικογενεια;
Από αυτην δεν προηλθαμε;
Η σωστη και υγιης οικογενεια δεν είναι αυτή που τροφοδοτει ( συνηθως ) με αντιστοιχα υγιη μελη το κοινωνικο συνολο;
Είναι παρωχυμενο συμφωνα με τα νεα ιδεωδη, να δημιουργουμε οικογενειες πανω σε αξιες ώστε να προαγεται η κοινωνια και κατ επεκταση ΕΜΕΙΣ;
Το τριπτυχο λοιπον Πατρις – Θρησκεια – Οικογενεια, δεν πιστευω ότι εχει κατι που να με κανει να το απεχθανομαι. Ουτε νοιωθω ότι θα πρεπει να απολογηθω επειδη το χρησιμοποιησαν φασιστοειδη.
Ακομα και τον Λογο του Θεου προεταξαν οι σταυροφοροι για να σπειρουν τον θανατο αλλα τι φταιει εκεινος που ειπε «Αγαπατε αλληλους;»
Η κοινωνια μας προσπαθει να βαδισει πολύ γρηγορα, κανοντας αλματα σε πολύ μικρά χρονικά διαστηματα ( εκτος και αν εχουν μεγαλη σχεση οσοι γεννηθηκαν από το 1975 ως το 1984 με αυτους που γεννηθηκαν μολις 10 χρονια αργοτερα ) και αναπτυσσει κομπλεξ, φοβιες, υποκρισια και διαφορες παιδικες ασθενειες προσπαθωντας ολοενα και περισσοτερο να αφομοιωσει πολλαπλα ερεθισματα σε ελαχιστο χρονικο διαστημα.
Γνωριζω ότι το συγκεκριμενο τριπτυχο είναι από τα θεματα που κανουν τζιζ, αλλα για μενα είναι απειρως προτιμοτερο από το τριπτυχο
ΑΠΑΤΡΙΣ ( μπορειτε να το πειτε και παρτακιας ) – ΑΘΕΟΣ – ΜΠΑΚΟΥΡΟΣ.
Τα Καμενα Βουρλα ενδεικνυνται για μια αποδραση Σαββατοκυριακου. Κοντα είναι και παρεχουν ξεκουραση και ανεκτη παραλια.
Και όπως ειπαμε!
Αν σας αρεσει καποια, μπορειτε να την κλεψετε ελευθερα. Τα πνευματικα δικαιωματα δεν με ενδιαφερουν. Απλως, απευθυνομενος στο φιλοτιμο σας, αν αποφασιστε καποια ή καποιες να τις διαδωσετε, μπορειτε να αναφερετε ότι την πηρατε από το www.suspectblog.gr
Οποτε λοιπον, βαλτε τις μουσικες που σας αρεσουν καθως θα τις χαζευετε και απολαυστε το σαν βιντεοκλιπ!
Τη μεχρι τωρα συλλογη μπορειτε να την απολαυσετε εδώ:
Δεν έχει κανένα νόημα το να είσαι ενήλικος, αν δεν μπορείς να φέρεσαι σαν παιδί μερικές φορές.
Είναι τοσο σιγουρο, οσος και ότι ο Τιτανικος θα εμπαινε στο λιμανι της Νεας Υορκης.
Εχθρος του καλου είναι το καλυτερο αλλα και η διαρκης αναζητηση του καλυτερου μπορει να σε κανει μιζερο…
Οι άνθρωποι στις συζυγικές, στις ερωτικές σχέσεις τους δεν αγαπούν θυσιαστικά, αγαπούν εγωιστικά. Γι΄ αυτό έχουμε όλα αυτά τα διαζύγια, τις διαλύσεις και τη μοναξιά...
Η μόνη ελπίδα για να αντιμετωπίσεις τον ηλίθιο είναι να μην συναλλαγείς μαζί του.
Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε ποια γειτονιά μένουμε. Θα μας ρωτήσει πώς φερθήκαμε στους γειτόνους μας.
Το καλο το παλικαρι, ξερει και αλλα παλικαρια
Το μόνο που ζητάω από τη ζωή είναι μια συνεχή και υπερβολική αίσθηση της σημαντικης σημασίας που έχω.
Το σχολιο του Suspectγια μια ηλιθια τοποθετηση: Παιρνω τις αποψεις σου τοσο σοβαρα οσο και τη γνωμη του Τζορτζ Μπους για την παγκοσμια ειρηνη.
Επιτρεπεται να πεσεις, επιβαλλεται να σηκωθεις.
Η εμμονή των ανδρών είναι οτι θέλουν να πιστέψουν ότι είναι οι καλύτεροι και των γυναικών ότι είναι οι μόνες.
Τα μαζικα μεσα επιρροης περιγραφουν την εξαθλιωση και προαγουν την εξηλιθιωση της μαζας
Κατά καιρούς όλοι μας μπερδεύουμε το «ευχαριστιέμαι» με το «ξοδεύω» και το «υπάρχω» με το «έχω»
Εισαι ικανος να ανακαλυψεις πετρελαιο κανοντας γεωτρηση με ένα κουταλι αγορι μου!
Ο καλυτερος τροπος για να αποτυχεις είναι να θεσπισεις νομους εκτος πραγματικοτητας. Ιδιαιτερα δε στη χωρα μας που του Ελληνος ο τραχηλος ζυγον δεν υπομενει, μου φαινεται εξαιρετικα απιθανο να εφαρμοστουν τα αντικαπνιστικα μετρα.
Δυο πραδειγματα εχω να θεσω υποψη σας.
Το πρωτο είναι οι δημοσιες υπηρεσιες. Δεν πιστευω πως οι δημοσιοι υπαλληλοι θα προσαρμοστουν στο συγκεκριμενο νομο και ηδη το βλεπουμε πως παρα τις απαγορευσεις σε όλα τα γραφεια καπνιζουν. Ολη μερα καθονται στα γραφεια τους και γεμιζουν τα τασακια. Εσεις πιστευετε πως θα υπακουσουν στον νομο;
Επιπλεον δε, είναι απιθανο να εφαρμοστει στους χωρους διασκεδασης. Ουτε οι ιδιοκτητες θα ξοδεψουν χρηματα για να αλλαξουν τη διαρυθμιση για καπνιζοντες και μη και φυσικα θα είναι οικονομικη καταστροφη σε οσους απαγορευσουν στους πελατες τους το καπνισμα. Το εργο το ξερουμε. Εκει που η αστυνομια ικανει τα στραβα ματια σε καποια θεματα, θα κανει και σε αυτό.
Εν κατακλειδι πιστευω πως θα είναι ενας κενος νομος που θεσπιζεται για την εξωθεν καλη μαρτυρια στην ευρωπαϊκη ενωση και δεν θα γινει τιποτε απολυτως.
Εδώ καλα καλα δεν εχουμε νομιμες χωματερες, στο τσιγαρο θα λειτουργησουμε;
-Όχι αδερφε, δεν παιζει αυτό το εργο σε κανενα σινεμα
-Κριμα. Παντως εγω σε πηρα ε;
-Συγχαρητηρια…
Εκλεισα το τηλεφωνο σχεδον εκνευρισμενος.
Τελικα υστερα από χρονια και χρονια ερευνων, ανακαλυψα ότι αυτά τα «απροβλεπτα» κάθε άλλο παρα καλοπροαιρετα είναι. Μπορει να σημαινουν:
-Ξεμεινα και δεν ειχα ποιον να παρω και ειπα να δοκιμασω με σενα
-Οριστε, σε πηρα τηλεφωνο για να μην λες. Δεν φταιω εγω που ειπες όχι.
-Δεν υπολογιζω το προγραμμα και τις δουλειες σου, μου την καρφωσε και αντρα θελω, τωρα τον θελω
-Δεν ηθελα να βγω με σενα αλλα αφενος σε καλω για να μην εχεις παραπονο αλλα το κανω την τελευταια στιγμη για να πεις φυσικα όχι.
-Δεν ηθελα να δώ εσενα αλλα τη γκομενα και επειδη την τελευταια στιγμη με κρεμασε, ας βγω μαζι σου. Από το να δω τηλεοραση…
-Επιπολαιοτητα
-Ότι θυμαμαι χαιρομαι
-Καταπιεση. Σε θελω τωρα.
Πλην αναγκης, όλα τα ανωτερω απροοπτα με ενοχλουν.
Δεν λεω, υπαρχουν και περιπτωσεις που αυτό το απροβλεπτο, εχει τη γοητεια του και πολλες φορες αποβαινει εξαιρετικα καλο. Αλλα είναι καθαρα θεμα τυχης καθως προϋποθετει ότι ο αποδεχομενος την προσκληση δεν ειχε τιποτα να κανει και του ηρθε ως μαννα εξ ουρανου.
Εχω σταματησει προ πολλου να ανταποκρινομαι σε τετοιες προσκλησεις γιατι δεν ειμαι αεργος. Παντα προγραμματιζω τις δουλειες μου και τις εργασιες μου, εχω ποικιλες δραστηριοτητες και με εκνευριζουν οι απαιτησεις τις τελευταιας στιγμης. Το εκλαμβανω ως εισβολη στη ζωη μου χωρις να υπαρχει ο απαιτουμενος σεβασμος.
Από την άλλη βεβαια σιχαινομαι τα «ελα, σε 15 μερες θα κανω ένα παρτι, θα ερθεις;» Ναι, αν το θυμηθω. Που να ξερω σενιορ τι θα κανω σε 15 μερες; Μπορει να μου προκυψει ένα επαγγελματικο ραντεβου, ενας μεγαλος ερωτας, να αρρωστησω ή να αποδημησω εις Κυριον! Και τωρα να σου απαντησω θετικα, τι νοημα εχει;
Γενικα, ειμαι υπερ των προσκλησεων μια ( στη χειροτερη δυο ) μερες πριν. Ή ακομα και αυθημερον αρκει να είναι μεχρι το μεσημερι. Να ξερω, να κανονισω πραγματα, να τακτοποιησω εκκρεμοτητες, να ικανοποιησω αναγκες.
Δεν μπορει ο άλλος να εχει την απαιτηση, οποτε του την καρφωσει να με καλει και να μπω σε μια διαδικασια ειτε διαταραξης της γαληνης μου ειτε να αθετησω κατι άλλο για να τον ικανοποιησω.
Αν ζουσα στην επαρχια που δεν θα ειχα τιποτε άλλο να κανω, παει στην ευχη να το καταλαβω. Αλλα στην πολη και με τετοιους ρυθμους, αυτές τις προσκλησεις δεν μπορω να τις παρω στα σοβαρα.
Εχω έναν πολύ καλό φίλο ο οποιος λατρεύει τα σκυλιά και η ζωή του περιστρέφεται στον ελεύθερο του χρόνο γύρω από αυτά. Βρισκόμαστε λοιπόν όταν βγάζει βόλτα τα σκυλιά σε παρακείμενο πάρκο. Σε μια από τις βόλτες μας, βρέθηκα με δυο οπαδούς του Ολυμπιακού. Ιδιοκτήτες σκυλίων και αυτοί για αυτό δεν τολμούσα να φέρω σφοδρή αντίδραση. Στο αγαπημένο θέμα των Ελλήνων φιλάθλων που είναι η διαιτησία, ως αντίλογο μου είπαν πως «Και η ΑΕΚ όταν είχε τη δύναμη έκανε τις μαγκιές της όπως με τα φώτα και το δακρυγόνο»
Θυμόμουν την ιστορία μέσες άκρες αλλα δεν τους έπεισα. Απευθύνθηκα σε έναν ΑΕΚοδίφη φίλο μου, τον οποίο για να καταχωρηθεί κατι στη wikipedia σχετικό με την ΑΕΚ, πρώτα παίρνουν την έγκριση του. Ο φίλος λοιπόν αφου του παρεθεσα ένα jackdaniels, μου είπε την ιστορία με ακρίβεια και ευθύς αμέσως την παραθέτω για λόγους αρχείου και ιστορικής αποκατάστασης.
«Φιλε μου ύποπτε,
Ας πάμε λοιπον στην πρώτη περιπτωση.
Περίοδος 1990-91 (δακρυγόνα)
Η ΑΕΚ παίζει με τον Ολυμπιακό για την 15η αγωνιστική στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Η ημερομηνία είναι 13/01/91 και έχει σημασία για το τι επακολούθησε: Στις 09/01/91 σκοτώνεται στην Πάτρα ο καθηγητής Τεμπονέρας. Η κατάσταση είναι έκρυθμη εκεί. Την επομένη (10/01/91) γίνονται φοβερά επεισόδια στην Αθήνα, με πορείες, σπασίματα, δακρυγόνα, μολότωφ, κυνηγητά.
Εκείνη τη μέρα καίγεται το Κάππα Μαρούση (στα επεισόδια) και σκότώνονται 4 άτομα. Την επομένη γίνονται νέα επεισόδια στο κέντρο, με τραυματίες, κυνηγητά και πάρα πολλά δακρυγόνα. Μετά από 2 μέρες έρχονται οι οπαδοι του Ολυμπιακού στο «Νικος Γκούμας». Ηταν περιπου 5.000 και η αστυνομία είναι ήδη με όλα αυτά που γίνονται στην τσίτα. Οι Ούνοι (όλων των πλευρών) επίσης.
Πριν το ματς γίνονται πεσίματα και επεισόδια μακριά από το γήπεδο, υπάρχει και ένας νεαρός οπαδός του Ολυμπιακού που καταλήγει δυστυχώς από φωτοβολίδα πριν το ματς και εκτός γηπέδου. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Βρισκόμουν τότε στη θύρα 8-12 (την διπλή πάνω από τη σκεπαστή) και βλέπουμε πολύ καλά τι γίνεται κάτω. Οι αστυνομικοί κουβαλάνε γυλιούς με δακρυγόνα (τα ειδα με τα μάτια μου-αργότερα θα πουν ότι δεν είχαν αλλά είναι αισχρό ψέμα).
Το ματς ξεκινάει, τρώμε 0-1 με Τσιαντάκη, ισοφαρίζουμε με Γεωργιάδη, τρώμε στην αρχή του 2ου το 1-2 με Τσαλουχίδη, στο 79ο αποβάλλεται ο Μανωλάς.
Στο 2ο ημίχρονο μετά τα μισά οι πόρτες τις σκεπαστής ανοίγουν (όπως πάντα). Κάποια στιγμή αρχίζουν συμπλοκές (σοβαρές) με ΑΕΚτζήδες και ΜΑΤ εκτός του γηπέδου στην Φωκών (μπροστά από τη σκεπαστή). Γύρω στο 85ο λεπτό ΕΞΩ από το γήπεδο, στη Φωκών, τα ΜΑΤ έχουν την λαμπρή ιδέα να πετάξουν ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ (όχι καπνογόνα-όχι φωτοβολίδες) για να διαλύσουν τα επεισόδια. Γίνεται κόλαση. Εμείς παρα το ότι είμαστε ψηλά, δεν μπορούμε να ανασάνουμε. Οι της σκεπαστής ξεχύνονται έξω για να μην σκάσουν (από θαύμα δεν είχαμε τραγωδία-κι επειδή οι μεγάλες πόρτες της σκεπαστής ήταν ανοικτές) σε έξαλλη κατάσταση με την ενέργεια της αστυνομίας.
Τα χημικά είναι τόσο ισχυρά που κλαίνε μέχρι και οι Ολυμπιακοί στο απέναντι πέταλο (100% αληθινό, είχα φίλους εκεί που είχαν λαλήσει)!!!
Το ματς είναι αδύνατον να ξεκινήσει, τα επεισόδια γενικεύονται στους γύρω δρόμους (στη Δεκελείας καίγονται από κάδοι μέχρι περιπολικά... Σημειώνω ότι μέσα στο γήπεδο δεν έχει συμβεί το παραμικρό: Ούτε επεισόδια, ούτε ντου, ούτε τίποτα. Το ματς διακόπτεται καθώς όλοι κλαίμε για πάρα πολλή ώρα και η αστυνομία έχει βγει για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα γύρω-γύρω. Οριστική διακοπή.
Σύμφωνα με τον νόμο που υπήρχε τότε, αν το παιχνίδι διακοπτόταν χωρίς ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ μιας ομάδας, αυτό ξαναγινόταν από την αρχή. Μπορεί να μην ήταν δίκαια η διάταξη αλλά αυτή ήταν.
Φυσικά και δεν υπήρχε καμία υπαιτιότητα της ΑΕΚ για το γεγονός ότι οι ανεγκέφαλοι των ΜΑΤ πέταξαν σε γήπεδο με 33.000 κόσμο δακρυγόνα τέτοια που κλαίγανε οι πάντες. Είμαι απόλυτος σ'αυτό, ήμουν αυτόπτης μάρτυς, τα δακρυγόνα έπεσαν από την αστυνομία που εκείνες τις μέρες έριχνε συνεχώς με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που περιέγραψα.
Θα έλεγα μάλιστα ότι το ΣΚΑΝΔΑΛΟ ήταν που το ματς ορίστηκε στη Ρόδο, το οποιο εχασε ο Ολυμπιακος, ενώ η ΑΕΚ δεν έφερε ευθύνη. Θα έπρεπε να οριστεί στην Νεα Φιλαδέλφεια.
Τη χρονιά εκείνη η ΑΕΚ ήταν μετριότατη και με σύστημα βαθμολογίας 2-1-0 τελείωσε 3η, 12 πόντους από την κορυφή. Ο ΠΑΟ το πήρε άνετα με 8 πόντους διαφορά. Ο Ολυμπιακός ήταν 2ος και είναι γελοίο να φωνάζει ότι δήθεν έχασε το πρωτάθλημα από τον αγώνα της Ροδου όταν την ίδια χρονιά έγινε το περίφημο ματς με τον Αθηναϊκό στο Καραϊσκάκη που οι επιστήμονες μπήκαν μέσα επειδή έχαναν και δεν το άντεχαν, παίρνοντας στο κυνήγι τον Χρ. Δημόπουλο, με τον Σαλιαρέλη να χώνει μπάτσες σε κάμεραμεν και λοιπές ομορφιές του ποδοσφαίρου.
Αποτέλεσμα μηδενισμός και -2 πόντοι. Γελοίοι οι όποιοι ισχυρισμοί τους ότι έχασαν τον τίτλο από το ματς της Ρόδου...»
Ξαναγέμισα το ποτηρι του φίλου και ΑΕΚοδίφη και συνέχισε με το δεύτερο περιστατικό
Περίοδος 1993-94 ( τα φώτα)
Η ΑΕΚ έχει ήδη δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα και παίζει με τον Ολυμπιακό στις 24/10/93 στη Νεα Φιλαδέλφεια. Η ΑΕΚ τρώει ένα γκολ νωρίς με τον Τσαλουχίδη, αποβάλλεται ο Μπατίστα που τότε επαίζε στον Ολυμπακό, ισοφαρίσε με τον Τάσο Μητρόπουλο στο 61ο και έχει μισή ώρα και αριθμητικό πλεονέκτημα να πάρει το ματς. Στο 75ο πέφτουν τα φώτα. Είναι αστείο να πιστεύει κάποιος ότι παίζοντας καλύτερα, με παραπάνω παίκτη και με 15+ λεπτά για τη λήξη συνέφερε την ΑΕΚ να κλείσει τα φώτα.
Έγινε δεκτόν ότι δεν υπήρξε υπαιτιότητα της ΑΕΚ για το βραχυκύκλωμα, ο αγώνας ορίστηκε την 01/12/93 στη Νεα Φιλαδέλφεια και τον χάσαμε 1-2 όμορφα κι απλά. Παρόλα αυτά πήραμε το πρωτάθλημα και πάλι με 7 βαθμους διαφορά από τον ΠΑΟ ενώ ο Ολυμπιακός που πήρε ανέλπιστα τους πόντους στο ματς με τα "φώτα" βγήκε 3ος και καταϊδρωμένος 11 πόντους πίσω μας.
Αυτά λοιπόν φίλε μου ύποπτε για να μην ακους χαζαμάρες περι εύνοιας της ΑΕΚ σε αυτές τις δύο περιπτώσεις που λένε οι Ολυμπιακοί για να δικαιολογήσουν τα επη και αίσχη του Κοκκαλιστάν.
Ειπε ο αρχοντας και αποτέλειωσε το ποτο του. Στην έξοδο γύρισε:
Α! να σου πω επίσης ότι μετά και από το 2ο περιστατικό (με τα φώτα) άλλαξε ο νόμος επί το πλεον λογικό και δίκαιο και στα ματς που δεν υπάρχει αντικειμενική ευθύνη κάποιας ομάδας αλλά διακόπτονται, ο αγώνας ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ από κει που σταμάτησε. Μιμηθήκαμε τους Ισπανούς που είχαν ήδη αυτή την διάταξη και πολύ σωστά κάναμε. Πάντως η ελληνική διάταξη δεν ήταν δική μας πατέντα.
Και η ΟΥΕΦΑ έτσι έκανε στα ματς που διακόπτονταν (πάντα μιλάμε χωρίς αντικειμενική ευθύνη μιας ομάδας). Θυμίζω το ματς της ΑΕΚ με την Κολωνία το 1982-83 (φώτα) αλλά και τον 1ο τελικό του ΟΥΕΦΑ 1972-73, Λίβερπουλ-Γκλαντμπαχ (βροχή)
Ηταν ο τιτλος της τελευταιας παραστασης στο «θέατρο της ημέρας» στους Αμπελοκήπους που παρακολουθησα και οσο ξερει η συγγραφέας του έργου από τους άνδρες άλλο τόσο ξέρω και εγω από αστροφυσική.
Οδηγήθηκα στην εν λόγω θεατρική σκηνή με την προσδοκία πως θα παρακολουθούσα ένα έξυπνο έργο και η προδιάθεση μου μεγεθύνθηκε από το ζεστό και φιλικό φουαγιέ. Ότι καλό όμως εχω να γράψω, μολις εξαντλήθηκε.
Όταν λέμε στο πρόγραμμα ότι η παράσταση αρχίζει στις 21.15 να το τηρούμε και να μη φτάνει ο δείκτης στις 21.40
Όταν μπαίνουμε στη σκηνή, ο ταξιθέτης ας ξέρει ποια θέση πεφτει που και ας μην του το υποδεικνύουμε εμεις.
Όταν ο χώρος δεν είναι δα και ο μεγαλύτερος του κόσμου, φρόντιζουμε έξυπνα να τοποθετήσουμε τα καθίσματα με τον καλύτερο δυνατό τροπο ώστε να βλέπουν ολοι. Ετσι κάποιες κυρίες έλεγαν πως «α, εμεις δεν καθόμαστε εκει αλλα εκει» ( σιγα κυρια γραια ψυλομύτα ) και 2 κοπέλες αποφάσισαν την τελευταία στιγμή να πανε αλλού και γίναμε ανω κατω μέχρι να εγκατασταθούν.
Οι υπόλοιποι καναμε τον σβέρκο μας υδραυλικό για να εχουμε μια αξιοπρεπή εικόνα του …δράματος!
Τι δράματος δηλαδη, τη σφαγή του Δράμαλη καλύτερα.
Πρώτη σκηνή, δύο γυναίκες σε ένα χαμάμ ας πούμε. Η μια παντρεμένη, η άλλη μπακούρι. Στο χαμαμ λοιπον ενώ και οι δυο φορουσαν μπουρνούζι και τη σχετικη μπαντάνα στο κεφάλι, ειχαν μια μικρή διαφορά. Η μια ηταν –σωστα- αμακιγιάριστη και η άλλη βαμμένη! Σαν τις ταινιες του χολιγουντ που βλεπεις την γκομενα να βγαινει από την πισινα και να είναι έτοιμη για τον Ρεμο.΄
Έλεγε λοιπον η μπακούρω πως εβαλε μια αγγελία για να βρει ερωτικο ταίρι. Προφανώς η συγγραφέας ονόματι Ευρυδίκη Τρισόν – Μιλσανή όταν ακούει τη λέξη ιντερνετ θα φαντάζεται ότι είναι ένα εξαρτημα του αυτοκινήτου κάπου εκει δίπλα στο αμπραγιάζ. Μας τελειωσαν οι αγγελίες εδώ και χρόνια αγαπήτη Ευρυδίκη…
Της προέκυψαν λοιπόν 3 περιπτώσεις αθλίων. Αυτός που της έγραψε ότι ήταν παλικάρι και βγήκε συνομίληκος του Παρθενώνα, αυτος που στο πρώτο ραντεβού την πήγε για ορειβασία (!!!!) και όταν εκείνη τραυματίστηκε δεν θέλησε να την ξαναδεί και τέλος ενας τύπος μαλλον ομοφυλόφυλος, ο οποιος τη ζάλισε με το να της διηγείται ιστορίες ενός φίλου του, νεκρού ζωγράφου.
Στο σενάριο τα μπλέξαμε λίγο καθως στην αρχή είπαμε ότι βάλαμε αγγελία και μετα ότι το γραφείο έκανε λάθος συστασεις.
Αφου δεν κατάφερα ουτε καν να χαμογελάσω από τις ανωτέρω ιστορίες πήγαμε με μια σχετική καθυστέρηση στην επόμενη σκηνή, επος!
Μονόλογος αυτή τη φορά και η πρωταγωνίστρια να σιδερώνει πουκάμισα. Τι κρίμα όμως να μην ξέρεις… Η κοπέλα, τα πουκάμισα τα σιδέρωνε από την καλή τους πλευρά! Αχ, καρντιά μου, δεν σου μαθε κανεις ότι σιδερώνονται από την ανάποδη και υποδύεσαι την καλή νοικοκυρά που ναι δούλα και κυρά;
Τέλοσπαντων, συνεχίστηκε ο μονόλογος με αρχή τι καλα που σιδερώνω και ειμαι ευτυχισμένη και τελείωσε με το μήπως κανω λάθος που σιδερώνω και είμαι τελικά δυστυχισμένη;
Ξανα καθυστέρηση στην εναλλαγή των σκηνών και πήγαμε στον άλλο μονόλογο αυτής που είναι εργασιομανής και πέφτει σε μια παλιά φωτογραφία του πρωην. Άλλο δάκρυ και από κει, στην αρχή, τι μάπας που ήταν και στο τέλος αχ πόσο τον θέλω πάλι.
Διάλειμμα δεν κάναμε και όποιος ήθελε να κάνει ένα τσιγάρο, να πάει στην τουαλέτα ή έστω να πιει ένα κρασί από το μπαρ, ας πρόσεχε. Ετσι φτάσαμε στο γκραν φινάλε αυτή τη φορά, όντως συμπαθητικό με τις δυο πρωταγωνίστριες να μιλάνε μαζί και να καταλήγουν με την υπόνοια ότι οι δυο τους ηταν το αυτό πρόσωπο.
Η επιλογή του κειμένου ηταν τόσο επιτυχής οσο επιτυχές ηταν και το πρώτο ταξίδι του Τιτανικού. Η συγγραφέας προφάνως και είναι ανω των 60, ανέραστη, με νευρώσεις που θα έκαναν και τον Δαλαϊ Λάμα να δει ψυχίατρο. Η σκηνοθέσια της Ανδρομάχης Μοντζολή είχε μερικά τρικ ( όπως η εναλλαγή των σκηνών και το φινάλε ) αλλά αν το πρωτογενές υλικό πάσχει, τι να κάνεις..
Σε αυτό το πλαίσιο δεν θέλω να σταθώ και στις ερμηνείες. Με αυτά τα κείμενα ακομα και ο Μάρλον Μπράντο θα φαινόταν Τσιβιλίκας! Παρολα αυτά, λίγο καλύτερη η Λουϊζου.
Αν έχετε μια θεία ανω των ηντα, ή τη μαμα σας, να της κανετε δώρο την παράσταση, μπορεί να της θυμήσει τα παιδικά της χρόνια. Σε καμία περίπτωση όμως να μην μπείτε μέσα γιατί θα κοιτάξετε το ρολοϊ σας πάνω από δέκα φορές.
Είμαι υπερ της άποψης πως το θέατρο πρέπει να πληρώνεται. Δουλεύουν τόσοι άνθρωποι, είναι κοιτίδα πολιτισμού, γίνονται επίπονες πρόβες, η παράσταση είναι ζωντανή και η προσπάθεια καθημερινή και το τσάμπα ας μείνει για τα λαϊκοποπ σκυλάδικα.
Εν προκειμένω, αν και μπορούσα να πάρω πρόσκληση, προτίμησα να πληρώσω. Φρικτά το μετάνοιωσα σας λεω, φρικτά!
Πριν από λίγες μέρες είπα να περπατήσω. Καλός καιρός, με την αλλαγή της ωρας μεγαλύτερη μερα, οπότε χρειαζόμουν μια βόλτα. Πέρασα από τα ανοιχτά γηπεδα μπασκετ της γειτονιάς και χάζεψα για λίγο με ζήλεια αυτούς που έπαιζαν.
Με πήραν χαμπάρι και με φώναξαν να παίξω μαζί τους.
Τι έγινε που χάθηκες, εξήγησα, περαστικά και…. Είδα μια μπάλα μπασκετ. Μια μπασκέτα λίγο πιο πέρα ορφανή από παίκτες
!
Ρε παιδιά, να πάρω τη μπάλα να ρίξω μερικά σουτ!
Ναι ρε ύποπτε, το ρωτάς;
Άρχισα λοιπόν να κάνω σουτ μετά από 7 μήνες! Είχα να πιάσω μπάλα 7 ολοκληρους μήνες! Οι αποστάσεις μου φαίνονταν πολύ μεγαλύτερες, το στεφάνι πιο ψηλά και αν τολμούσα να κάνω μια έστω μικρή απότομη κίνηση το γόνατο μου θύμιζε ότι έπρεπε να ήμουν προσεκτικός. Τσου κου τσου κου λοιπόν έριχνα σουτ.
Κάποια στιγμή άκουσα ένα «Magic!!!» Μπα, αποκλείεται λεω. Ξανα μανα: Magic!!!
Πριν από πολλά πολλά χρονια ηταν το προσωνυμιο μου στο μπασκετ.
Ο Magicήταν ο αγαπημένος μου παίκτης και ημουν ο μόνος που τον υποστήριζα. Ολοι οι άλλοι στο σχολείο ειχαν την jordan-μανια. Ελεγα πως καταπληκτικός ο …ιορδανός αλλα καλαθομηχανές πολλές. Ένας ήταν αυτός που έκανε ολον τον κόσμο χαρούμενο. Έτσι λοιπόν όταν έπαιζα, μου άρεσε το runngun. Έτρεχα, αιφνιδιασμός, ασίστ. Αν και ημουν σπουδαίος σουτέρ και έβαζα πολλούς πόντους, απολάμβανα τις πάσες περισσότερο. Ιδιαίτερα τις δύσκολες, αυτές που αλλού κοιτούσα, αλλού εδινα τη μπάλα.
«magic!!!»
Γύρισα.
2 παλιοί συμμαθητές από το γυμνάσιο!
Αγκαλιές, φιλιά, τα νεα σας, τα νεα μου, με τι ασχολείστε, με τι ασχολούμαι, πως κυλά η ζωή, ποιους παλιούς βλέπετε και όλα αυτά τα προσδιοριστικά.
Λόγω τις κατάστασής μου το μόνο που μπορούσαμε να παίξουμε ηταν το κλασικό «ρολόϊ».
Τους διέλυσα!
Θεωρητικά μαζί παίζαμε και πρακτικά μου χρησίμευαν ως ballboysγια να μου δίνουν τη μπάλα!
Ήγγικεν η ωρα του αποχαιρετισμού, χάρηκα πολύ, τα λέμε, περαστικά, ευχαριστώ, καλή συνέχεια και ένα μεγάλο και πλατύ χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. Οχι τόσο για την αναπάντεχη συνάντηση αλλά γιατί
Ο μεγάλος παίκτης μπορεί να ξεθωριάζει αλλά δεν πεθαίνει…
Ενίοτε, ξαναλέω ενίοτε, μου αρέσει να βλέπω μια θεαματική ταινία. Αυτές με τα πολλά εφε, γιατί θέλω να χαζεύω την εξέλιξη του κινηματογράφου, να χάνομαι σε αλλους κόσμους, παραμυθένιους και να μπαίνω σε σύμπαντα αλλόκοτα.
Τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον μου το έχει κεντρίσει ο ασιατικός κινηματογράφος γιατι νοιώθω πως έρχομαι σε επαφή με έναν άλλον πολιτισμό.
Το χόλιγουντ εξαντλήθηκε και οι παραγωγές του είναι λίγο ως πολύ προβλέψιμες. Καινοτομία ηταν η σειρά του άρχοντα των δαχτυλιδιών, τα ματριξ και πολύ πίσω, τα starwars. Κάτι άλλο δεν μου ρχεται κατά νου που να αξίζει τον κόπο. Οι 300 και το sincityμπορούν να συμπεριληφθούν αλλά είναι διαφορετικού τυπου ταινίες.
Ετσι λοιπόν δεν δυσκολεύθηκα να παω στον πορφυρο λόφο ο οποιος είναι γκρεμός αλλά οι μεταφράσεις στη χώρα μας καμιά φορά χάνονται…
Ιδιαίτερα δε όταν είδα ότι στη σκηνοθεσία υπάρχει το όνομα του βιντεοκλιπά Τζον Γου η προδιάθεσή μου ανέβηκε στα ύψη. Απέφυγα συνειδητα τα villageκαθως μια ταινία 2,5 ωρών χρειάζεται ένα διάλειμμα.
Όταν βγήκα από το σινε φορτωμένος με εικόνες και παραστάσεις προσπάθησα να ταξινομήσω τον εγκέφαλό μου. Με εντυπωσίασε το καστινγκ των Κινέζων. Αν και οι φάτσες των ηθοποιών μου ηταν γνωστές από τον Ηρωα, τα ιπταμενα στιλετα και τις δυο εξαιρετικές του Γουονγκ Καρ Βαϊ, στον πορφυρό λόφο ηταν τόσο επιτυχημένες οι επιλογές των ηθοποιών που προς στιγμήν πίστεψα πως δεν έβλεπα ταινία αλλα τηλεμεταφέρθηκα στο χρόνο!
Η μόνη που έλειψε και πραγματικά αυτό μου κόστισε, ηταν η αγαπημένη μου Ζανγκ Ζιγι. Αν και η άλλη η κοπελίτσα ( δεν προκειται να θυμηθώ κανένα τσιν τσον ονομα και βαριέμαι το κόπι πέηστ ) ήταν καταπληκτική.
Μπορέι ολοι να λένε για το ιστορικό μυθιστόρημα με τις μάχες του 208 μΧ αλλά να πω τη μαύρη μου αλήθεια εμένα προφητικό για τη συνέχεια των παρόντων ετων μου φάνηκε. Όταν ο πρωθυπουργός πήγε στον αυτοκράτορα να ζητήσει την αδεια να πολεμήσουν τους στασιαστές, θυμηθηκα τη μαμα Αμερική. Στο συμβούλιο Ασφαλείας κλαιγόταν ότι το Ιρακ εχει πυρηνικά όπλα ώστε να εισβάλλει και να μη βρεθεί τελικά τίποτα. Επίσης οταν ανάγκασαν τον Τσαο Τσαο να τους «δώσει» τα βέλη. Ο συμβολισμός επίσης είναι προφανής. Με τα ιδια σας τα όπλα θα σας πολεμήσουμε.
Χαμογέλασα στη σκηνή που παίρνει ο ωραιος Ηρωας τα άχυρα για να δείξει ότι το ένα κόβεται ενώ τα πολλά ενωμένα είναι αδύνατον και σκέφτηκα πως αυτό μας το έχει πει ο Κούρκουλος εδώ και 40 χρόνια. Μάλιστα η εκδοχή του δικού μας ηταν πιο σεξι.
Η κινέζικη υπερπαραγωγή δεν είναι σαν τα αμερικάνικα κομπρεσέρ. Εχει πολιτισμό, χορογραφία, σπουδαίους ηθοποιούς, σκηνές ανθολογίας όπως ο «διάλογος με τα σαντούρια» και η βόλτα του περιστεριού.
Πολύ ωραιο θέαμα, με πολλές στιγμές πνευματικότητας, υψηλής αισθητικής, ενας τεράστιος πίνακας ζωγραφικής.
Να μην ξεχάσω και την απαραίτητη κακία: Γιατί κάποιες πολεμικές σκηνές μου θύμισαν πιστα, πολύ πιστα μπορω να πω, τους 300;
Ο λογος που καταπιανομαι με την Εθνικη μας ομαδα του ποδοσφαιρου είναι ο θυμος. Δεν αντεχω τα τετριμμενα δημοσιογραφικα κλισε και τις αποψεις που ακουω από δω και από κει από τους Ελληνες «φιλαθλους»
Στα ματια μου είναι προφανες ότι ο Ρεχαγκελ δεν είναι αρεστος στη δημοσιογραφικη κοινοτητα. Ισως γιατι δεν τους εξυπηρετησε, δεν εγινε ποτε κολλητος τους, ουτε υπακουει στις επιταγες τους. Βλεπω μια γενικη πολεμικη η οποια δεν εχει καμια ποδοσφαιρικη και αθλητικη βαση αλλα μια εμπαθεια.
Χανει η Ελλαδα, κατακριση
Κερδιζει η Ελλαδα, κατακρισης επισης.
Το Αλητες ρουφιανοι δημοσιογραφοι βρισκει εν προκειμενω τρανη δικαιωση.
Παρακολουθησα και τους δυο αγωνες με το Ισραηλ.
Η ομαδα μας πηρε 4 βαθμους, είναι πρωτη στον ομιλο της και παει ολοταχως για μια δευτερη προκριση σε μουντιαλ στην ιστορια της. Η εθνικη Ελλαδος δεν είναι σπορ και θεαμα. Είναι το αντιπροσωπευτικο μας συγκροτημα που καλο είναι να διακρινεται. Αυτό είναι το κατ’αρχην ζητουμενο. Όμως, καλως ή κακως ζουμε σε ένα κοινωνικο περιβαλλον. Σε μια κοινοτητα.
Ας δουμε λιγο τι γινεται και πιο περα από το δικο μας χωριο.
Η Πορτογαλια και η Σουηδια κινδυνευουν να μεινουν εκτος. Η τσεχια μαλλον αποχαιρετησε και η πολωνια πρεπει να παλεψει. Οι τουρκοι είναι σε πολύ δυσκολη θεση και οι γαλλοι με την πλατη στον τοιχο. Οι παραπανω χωρες είναι παραδοσιακες δυναμεις με συχνη παρουσια σε μεγαλες διοργανωσεις και όμως κινδυνευουν.
Κατηγορηθηκε ο Ρεχαγκελ γιατι δεν δινει ευκαιριες σε αλλους παικτες.
Δεν ξεκινησε βασικος ο Μορας με τον Σαλπιγγιδη; Τον Αμανατιδη δεν τον εβαζε συνεχεια μεχρι που τραυματιστηκε; Τον Σαμαρα δεν τον εβαλε και στα 2 ματς;
Τι επρεπε να κανει, να τους διωξει ολους; Εβαλε τον Μπασινα γιατι τον εμπιστευεται και τον ξερει. Δεν βοηθησε, στο δευτερο ματς επαιξε λιγο. Σαμπως εχει ως εναλλακτικη λυση τον Βεϊρα; Τον Πατσατζογλου εχει!
Κατηγορηθηκε ο Ρεχαγκελ γιατι εβγαλε λεει τον Γκεκα.
Ο Σωτηρακοπουλος ωρυοταν στην περιγραφη του αγωνα περι εγκληματικου λαθους. Κατσε ρε φιλε, δεν μπορεις να βαλεις και τεταρτο επιθετικο μιση ωρα πλην τελειωσει ο αγωνας! Αυτά γινονται σε ειδικες περιπτωσεις. Αφησε τον Σαλπιγγιδη μεσα γιατι ηταν ο καλυτερος παικτης, τον Χαριστεα προφανως για μια κεφαλια και μια στημενη φαση οποτε ο Φανης που δεν μαγεψε με την αποδοση του, αντικατασταθηκε.
Ο κολλημενος Ρεχαγκελ δεν βαζει λεει τον Κουτσιανικουλη
Ωραια, και ποιος θα βγει; Ο Σεϊταριδης; Αφου παιζουμε με 3 μπακ και ανεβαινουν οι αμυντικοι για τη δουλεια του χαφ. Αλλα αντε και δεν βαζουμε 3 μπακ. Ο Κουτσιανικουλης εγινε τοσο καλος πια; Επειδη εκανε 10 καλα ματς με τον Εργοτελη; Ας ψηθει σε επιπεδο πρωταθλητισμου σε μια μεγαλη ομαδα, ας παιξει στην Ευρωπη και μετα δεν νομιζω ότι θα του κλεισει καποιος την πορτα της Εθνικης. Και ο Χαρης Παπας εμοιαζε Λουις Φιγκο στην Καλαμαρια αλλα ουτε στον Ολυμπιακο ουτε στην ΑΕΚ αφησε ιστορια με την αποδοση του.
Εγινε τοση πια φασαρια με τον Νινη. Ωραια λοιπον, φετος ο Τεν Κατε του εδωσε ευκαιριες, τι το φοβερο εκανε ο Νινης;
Κατηγορηθηκε ο Ρεχαγκελ γιατι λεει η ομαδα μας παιζει αμυντικο ποδοσφαιρο.
Όταν ο προπονητης κατεβαζει την ομαδα με 3 επιθετικους και με τα 3 κεντρικα μπακ δινει τη δυνατοτητα στους Σεϊταριδη και Τοροσιδη και να κανουν overlap ( οι αμυντικοι δηλαδη στις πλευρες να παιρνουν επιθετικες πρωτοβουλιες ) κάθε άλλο παρα αμυντικους προσανατολισμους εχει η ομαδα μας. Στο κετρο αδυνατιζει και όχι στην επιθεση! Δυστυχως όμως οι ομαδες αναγκαστικα εχουν 11 παικτες και όχι 12. Καπου κερδιζεις και καπου χανεις.
Η Εθνικη Ελλαδος λεει δεν παραγει θεαμα.
Μαλιστα. Ποια ομαδα στον κοσμο το κανει; Ποια ομαδα είναι αυτή που σκορπιζει φοβο και τρομο και να παιρνει αποτελεσματα με θεαματικο ποδοσφαιρο;
Η Ισπανια εκανε πανω από 20 χρονια να αποτιναξει το ρολο των ταλαντουχων ηττοπαθων, η Αργεντινη μετρησε 6 από τη Βολιβια και οι μπραζιλ εχουν εγκαταλειψει το θεαμα εδώ και πολλα χρονια. Οι Αγγλοι συνεχιζουν να κερδιζουν με κεφαλιες, οι Ολλανδοι μετα από έναν θριαμβευτικο πρωτο γυρο στο προσφατο euro κλαταραν, οι Ιταλοι εξακολουθουν να μας υπνωτιζουν με τις ….αμυντικες αμυνες και οι υπολοιποι μεταξυ φθορας και αφθαρσιας.
Μηπως το ελληνικο ποδοσφαιρο εχει τον Ροναλντινιο και τον Ζινταν και τους αδικησε αφηνοντας τους εκτος Εθνικης;
Κατηγορηθηκε ο Ρεχαγκελ για κολλημα με τον Χαριστεα. Και εγω, δεν τον συμπαθω ποδοσφαιρικα τον «Χαρι» Όμως αναγνωριζω πως μαζι με τον Σαλπιγγιδη προσφερουν πολύ στο πρεσινγκ, στο μαρκαρισμα, στη δυναμη, στις στημενες φασεις και δεν νομιζω ότι εν προκειμενω εχουμε πολύ καλυτερους Ελληνες φορ. Να παρει λεει τον Μαντζιο. Ο Μαντζιος εχει βαλει όλα και όλα 3 γκολ στο πρωταθλημα μας και από τα 4 γκολ του στο championsleague τα 3 ηταν με κεφαλιες. Δεν πιστευω ότι ως ελληνικο ποδοσφαιρο το προβλημα μας είναι ο Χαριστεας.
Διαμαρτυριες λεει γιατι ο Τοροσιδης επαιζε αριστερο μπακ αφου δεν είναι αριστεροποδαρος. Ο Σπυροπουλος οντως εδωσε ελπιδες αλλα σιγα σιγα μπαινει ο παικτης σε τετοιους αγωνες. Δεν βγαζεις ετσι τον παικτη εκτος ομαδας που σε κουβαλησε σε ολη την προκριματικη φαση. Στους αγωνες με το Ισραηλ ηταν από τους καλυτερους παικτες παιζοντας ολη την πλευρα και κερδισε το πεναλτι που μας εδωσε τη νικη. Ποιον να βγαλεις δηλαδη για τον Σπυροπουλο, τον Τοροσιδη ή τον Σεϊταριδη;
Οι επιτυχιες του ελληνικου ποδοσφαιρου σε διασυλλογικο και εθνικο επιπεδο, ουδεποτε ηρθαν με συνδιασμο θεαματος και ποδοσφαιρου πρωτοβουλιας. Δεν εχουμε τους παικτες με την ποιοτητα πχ των Ισπανων και αν παμε να παραστησουμε την υπερδυναμη θα γελοιοποιηθουμε. Σε προ Ρεχαγκελ εποχες ειχαμε ταλαντουχους παικτες που παιζαμε ελευθερα και τρωγαμε τη μια σφαλιαρα μετα την άλλη…
Σκεφτομαι πως ακομα και ο Ολυμπιακος που συνηθως παιρνει το πρωταθλημα εχει ελαχιστη συνεισφορα στην Εθνικη ομαδα. Δεν είναι δουλεια του Ρεχαγκελ να βγαλει νεα φουρνια ποδοσφαιριστων. Αυτή είναι δουλεια ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ.
Σημασια δεν εχει το αποτελεσμα αλλα ποια είναι η προσδοκια.
Μετα το θαυμα του 2004 ( και ως γνωστον και ως συνηθως θαυματα δεν ξαναγινονται ) αυτό που ηθελα ηταν να διατηρησουμε αξιοπρεπεια και σοβαροτητα. Να μη γινουμε παλι η ομαδιτσα της πλακας και να εμπνεουμε σεβασμο. Η ομαδα μας παρα τους μικροκλυδωνισμους αυτό το πετυχε και είμαι ικανοποιημενος. Η Ελλαδα μας εχει την ομαδικη συνοχη και τη νοοτροπια να παιρνει επιτυχημενα αποτελεσματα. Δεν μπορουμε να γινουμε βραζιλια του 70, να παιζουμε επιθετικο – ολοκληρωτικο ποδοσφαιρο και να ισοπεδωνουμε τους αντιπαλους μας και καγχαζω όταν διαβαζω κριτικες από δημοσιογραφισκους τυπου «ενταξει, νικησαμε αλλα δεν παιζουμε μπαλα»
Αμα θελεις να δεις μπαλα φιλε, μπορεις να παρακολουθεις ισπανικο πρωταθλημα. Ή το γερμανικο που κατά μεσο ορο μπαινουν 3 γκολ σε κάθε παιχνιδι.
Η Εθνικη μας δεν εχει τους χαρισματικους παικτες που θα αποδωσουν θεαμα. Δεν εχουμε τους παικτες που να κανουν κοντρολ και πασες με τη μια.
Δεν εχουμε την αξια να παιξουμε ποδοσφαιρο πρωτοβουλιας αλλα ξερουμε και μας ταιριαζει το ποδοσφαιρο της αναμονης.
Μου αρεσει η διακριση, μακαρι να ξαναρθει, αλλα ο καλυτερος τροπος για να φερεις την καταστροφη ( και ολως τυχαιως οι υψηλοτερες πωλησεις των εφημεριδων γινονται ειτε σε θριαμβους ειτε σε καταστροφες ) είναι να βαλεις σε δυσθεωρατο επιπεδο τον πηχη.
Κριτική μπορεί να γίνεται όση θέλει ο καθένας στον Ρεχάγκελ.
Ο ίδιος όμως δικαιούται να κάνει ότι θέλει και να χαμογελάει συγκαταβατικά με όλα αυτά:
Σε 72 χρόνια (μέχρι το 2001) ιστορίας η Εθνική Ελλάδος είχε να επιδείξει 1 (ΜΙΑ) πρόκριση σε Ευρωπαϊκό (το '80 όπου ήρθαμε 8οι στους 8 με σφικτές εμφανίσεις) και 1 (ΜΙΑ) σε Μουντιάλ (το '94 όπου βγήκαμε 24οι στους 24 και θαμπώσαμε το σύμπαν).
Από το 2001 μέχρι σήμερα (χωρίς σε καμία περίπτωση να έχουμε τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών του ελλ. ποδοσφαίρου) έχουμε 2 προκρίσεις σε Ευρωπαϊκά (το θαύμα του '04, τη μεγαλύτερη έκπληξη σε ποδοσφαιρική διοργάνωση υψηλού επιπέδου όλων των εποχών και την πρόκριση το '08 όπου ήρθαμε 16οι στους 16 με απογοητευτικές εμφανίσεις).
Σε όλες τις λίστες της ΦΙΦΑ εκεί που ήμασταν στην 30άδα στην καλύτερη (αλλά συχνότερα στην 50άδα) ήμαστε μέσα στο ΤΟΠ-20 σταθερά.
Η ομάδα κερδίζει περισσότερο συχνά από ποτέ και χάνει δυσκολότερα και σπανιότερα από ποτέ.
Οπότε εμείς μπορεί να λέμε ότι θέμε, αλλά ο Ρεχάγκελ κάνει κάτι που δεν το είχε φανταστεί κανένας μέχρι τώρα. Έχει κάνει την Ελλάδα υπολογίσιμο μέγεθος εκεί που μας έκαναν πλάκα. Κι επειδή ο Ρεχάγκελ δεν είναι κανένας χτεσινός (έχει 820-ναι, ΟΧΤΑΚΟΣΙΑ ΕΙΚΟΣΙ!!!! ματς στους πάγκους της Μπουντεσλίγκα) αν μπορούσε να παίξει πιο θεαματικά, πιο καλά δεν νομίζω ότι δεν θα το έκανε. Δεν μπορεί όμως, οπότε προτιμά "να κάνει τη δουλειά", να είναι επιτυχημένη η εθνική όσο ποτέ από το να είναι αποτυχημένη.
Οι αποτυχίες τις εθνικής αυτά τα χρόνια υπάρχουν βέβαια αλλά είναι φυσιολογικές, μέσα στα πλαίσια. Πολλώ δεν μάλλον όταν δεν ήμασταν καν μεσαίο μέγεθος στην Ευρώπη...
Όταν βλέπεις υπερδυνάμεις του παγκοσμιου ποδοσφαίρου με παίκτες που είναι έτη φωτός μπροστά από τους δικούς μας αλλά και οργάνωση και υποδομές που δεν τις ονειρευόμαστε καν να αποτυγχάνουν παταγωδώς (θυμίζω π.χ. ότι η Γερμανία δεν έχει κερδίσει τίποτα από το 1996, η Αγγλία τίποτα από το... '66, η Αργεντινή τίποτα από το 1993, η Ισπανία μόλις πέρσι σήκωσε το ευρωπαϊκο από το 1964 και πολλές διαψευσμένες ελπίδες εδώ και δεκαετίες...)
Τέλος να πω ότι με τα μόνα ονόματα που συγκρίνεται ο Ρεχάγκελ στην Γερμανία (ως καριέρα συνολικά σε μια χώρα με πολύ ανεπτυγμένη προπονητική, με σχολές, με οργάνωση κτλ) είναι αυτά του Χέλμουτ Σεν, του Χένες Βαϊσβάιλερ, του Ότμαρ Χίτζφλεντ, άντε και του Ούντο Λάτεκ. Τι να πούμε άλλο...
Δεν είναι το ελληνικο ποδοσφαιρο για διακρισεις σε τοσο υψηλο επιπεδο διοργανωσεων. Θα μπορουσαμε μετα το 2004 να παρουμε αποφασεις, να κανουμε τομες, να προσπαθησουμε να ανεβουμε σκαλια.
Τι καναμε;
Τιποτα απολυτως.
Οι ιδιοι ανθρωποι διοικουν το ποδοσφαιρο, οι ιδιοι διαιτητες καθοριζουν τις τυχες του και το πρωταθλημα μας χρονο με τον χρονο γινεται ολοενα και χειροτερο.
Για αυτό και σε διασυλλογικο επιπεδο περιμενουμε μια στο καποτε να γινει μια καλη ντουφεκια στο championsleague ενώ καλα καλα δεν εχουμε διακριθει ουτε στο ουεφα.
Η Εθνικη Ελλαδος εκανε ένα θαυμα μεγαλυτερο και από την κατακτηση του τροπαιου στην Πορτογαλια. Είναι ανωτερη από το ιδιο το ποδοσφαιρο που την ανεδειξε, είναι ανωτερη από την κοινωνια μας την ιδια, μερος της οποιας είναι το ποδοσφαιρο…
