ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...

Η αληθεια πως το φετινο φεστιβαλ Αθηνων είναι πλουσιο σε εκδηλωσεις και δραστηριοτητες. Βεβαια, ο ογκος των εκδηλωσεων δεν συναδει και με την ποιοτητα αυτων.

Σε απλα ελληνικα, ετυχε να παρεβρεθω σε μια μεγιστη πατατα να την ενισχυσω με τον χρονο και τα χρηματα μου και να σκυλομετανοιωσω γιατι δεν εμπιστευθηκα το ενστικτο μου.

Εχω ένα φιλο που στα θεατρικα τον θεωρω γκουρου. Παρακολουθει ετη επι ετων, ξερει προσωπα και πραγματα, καποια στιγμη δοκιμασε να ασχοληθει και με την παραγωγη και τον εμπιστευομαι για τις κρισεις του επι του θεματος. Κακη συγκυρια το ότι στις 4 φορες που πηγαμε φετος με αυτοσιχαθηκα στις 3 ( ασχετα αν αναγνωρισα πως μερικα πραγματα και ας μη σου αρεσουν πρεπει να τα βλεπεις για λογους διευρυνσης οριζοντα ) αλλα ηλπιζα την 5 να εχω καλυτερη τυχη.

Μου προτεινε λοιπον να παμε να δουμε «τα μικρα πραγματα» του Εντα Γουολς στο «σχολειον». Ως απλος αστος μπηκα στο αθηνοραμα να δω τι γινεται. Δεν ειχα μεγαλη γνωση των συντελεστων πλην της Καλλιμανη που την ειχα δει και σε ένα του Πιντερ. Η υποθεση δεν μου ελεγε τιποτα αλλα λεω ότι για να το προτεινει ο φιλος θα ξερει…

Κριτικη το αθηνοραμα δεν ειχε ουτε καν σχολια θεατων. Σε παρασταση για 3 μερες τι σχολια να εβλεπα αν και γενικα δεν τα πολυεμπιστευομαι. Το κολπο είναι γνωστο. Ανεβαζουμε κατι και μετα αγγαρευουμε οποιον ξερουμε ότι εχει υπολογιστη για να γραφει παιανες. Εκτος και αν εχουν μαζευτει αρκετες σελιδες σχολιων που σιγουρα υπαρχουν και απλοι πολιτες κατά το ο κυριαρχος ελληνικος λαος που λεει την αποψη του. Ακομα και τωρα αν μπει κανεις στο Αθηνοραμα, θα δει όλα και όλα 10 θριαμβευτικα και διθυραμβικα σχολια που ειμαι σιγουρος ότι πηγαζουν από συγγενεις και φιλους.

Διπλα στην ΙΟΝ υπαρχει ενας σπουδαια διαμορφωμενος χωρος που χρησιμευει και για παρτι και προδιαθετει και τον πλεον κακοπιστο. Μαλιστα μας προσεφεραν και γλυκο που τελικα ηταν το μονο που αξιζε από αυτή την καρικατουρα τεχνης που ειδα.

Μπαινουμε στο συμπαθες θεατρακι των 100 θεσεων, μ.ο. ηλικιας γυρω στα 45+,απενεργοποιησαμε κινητα, χαζευαμε τις λιγες αλλα ωραιες γυναικες που εισηλθαν και τις σχολιαζαμε συνθηματικα και περιμεναμε την εναρξη...

Ξεκιναει το ματς και στα ματια μας απεκαλυφθη ένα παιχνιδιαρικο και εξυπνο σκηνικο με κεκλιμμενο επιπεδο, τραπεζακια, πολυθρονες και επιμελως ατιμελητα πεταμενα διαφορα μικροαντικειμενα.

Ηταν 2 νεοι ηθοποιοι, ο Βασαρδανης και η Καλλιμανη που προσπαθησαν να υποδυθουν τους υπερηλικες. Δεν κουνηθηκαν λεπτο από τις θεσεις τους. Λαθος. Η Καλλιμανη εκανε μια βολτα αλλα με τον τροπο των γεροντων που πιστευω ότι την κουρασε περισσοτερο από το να είναι καθιστη για τα 75 του εργου.

Όταν εχεις ένα στατικο εργο, πρεπει να εχεις κειμενο που να μην αφηνει τον θεατη να παρει ανασα! Εν προκειμενω, αυτή η μπαρουφα δεν ειχε τιποτα.

Ξεκιναει ο ενας και με μπολικες ασυναρτησιες μας δινει να καταλαβουμε ότι διηγειται τη ζωη του ως παιδι που ερωτοκοιταγε τη μητερα του.

Συνεχιζει η κοπελα και μας αφηγειται και αυτή μερικες στιγμες από τη ζωη της που συγκεντρωνουν τοσες πιθανοτητες να τις θυμηθω οσες και η θεια μου που εχει Αλτσχαϊμερ για το τι εφαγε προχτες. Συνεχισαν το βλακομπλαμπλα μεχρι που καποια στιγμη καποιοι τυποι στο χωριο λεει αποφασισαν να κοψουν τις γλωσσες των χωρικων για να μη μιλαε.

Τα παιδια παλεψαν και ξεφυγαν, δραπευσαν και το τελος τους βρισκει γεροντες να αφηγουνται την ιστορια τους και να πεθαινουν χαριζοντας μας ανακουφιση που επιτελους τελειωσε.

Ωραιο σκηνικο και η ερμηνεια της Καλλιμανη συμπαθητικη. Εκανε ότι μπορουσε. Την ειχα δει και σε ένα του Πιντερ φετος που τα πηγε καλα και εδειξε ότι εχει μεγαλη γκαμα. Κριμα που επαιξε σε αυτό το οικτρο πραγμα…

Περαν τουτου ουδεν.

Η μουσικη υπηρχε κατά λαθος. Και να μην υπηρχε δεν θα το επαιρνε χαμπαρι κανεις. Στην προσπαθεια να δοθει ένας δραματικος τονος και μια κορυφωση κατεληγε σε b-moovie. O Βαρσαδανης από το 1 ως το 75 ηταν ο ιδιος. Λες και ειχε cd με την ιδια λουπα.

Το στορι και αυτό που και καλα προσπαθουσε να περασει, ηταν μια κακετυπη αντιγραφη μεταξυ του old boy και του 1984 του Γουελς.

Το κειμενο δεν ελεγε τιποτα και στα διαλειμματα του τιποτα εβγαλε μια βιαιοτητα χωρις λογο.

Πρεπει να κοιταξα το ρολοϊ μου πανω από 20 φορες.

Αν καθομουν κοντα στην εξοδο, θα ειχα φυγει να κανω τσιγαρο σε αυτο το χωρο που χτιστηκε με πολυ μερακι και εξαιρετικη καλαισθησια.

Το τελος με βρηκε εκνευρισμενο.

Με τον γκουρου που με διαβεβαιωσε ότι εχει καλες πληροφοριες, με μενα που δεν ακουω το ενστικτο μου, με την ωρα και το 20αρικο που πεταξα αλλα ευτυχως πηγα σε ενα φανκι μπαρακι και εσβησα τον πονο μου σε 10 μαυρες μπυρες…

ΠΕΡΙ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΓΙΑΝΚΟΒΙΤΣ...

Η προηγουμενη αναφορα στο θεμα του Βλαδιμηρου Γιανκοβιτς, δημοσιευθηκε στην εφημεριδα sportday από τον κ. Αντωνη Καρπετοπουλο σχεδον αυτουσια.

Το γραφειο τυπου της ΠΑΕ Πανιωνιος του απαντησε με σαφηνεια.

Σε προσωπικο επιπεδο, μου εστειλε ένα ευγενεστατο mail ο κ. Μπουρλακης Νικος που εργαζεται στο Goal , φιλος του Μπομπαν Γιανκοβιτς και μου εξηγησε τι συμβαινει.

Προσωπικα, για την αποκατασταση της αληθειας, δεν εχω καμια περαιτερω αμφιβολια ή καχυποψια. Απλως αυτό που αναρωτηθηκα ως ασχετος και τριτος είναι γιατι δεν υπηρχε πουθενα το ονομα του Βλαδιμηρου στο αποδεικτικο της τραπεζας.

Μου ειχε διαφυγει όμως ότι ο νόμος για καταθέσεις υπέρ ανηλίκου σε κλειστό λογαριασμό μέχρις ενηλικιώσεώς του έχει αλλάξει και δύναται ο ασκών επιμέλεια ή κηδεμονία να κάνει αναλήψεις γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και κατόπιν συνεννοήσεως με τη νομική υπηρεσία της Τράπεζας.

Όπως αναφερει ρητα η ανακοινωση της ΠΑΕ Πανιωνιος, με βάση τους ειδικούς όρους του λογαριασμού αυτού, για να γίνει η οποιαδήποτε ανάληψη πρέπει να τηρηθούν ΟΛΕΣ οι παρακάτω προϋποθέσεις:

1. Ο Βλαδίμηρος να γίνει 18 ετών.
2. Απόφαση Δ.Σ. Ερασιτέχνη Πανιωνίου ΓΣΣ.
3. Υπογραφή ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ: Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς, πρόεδρος και ταμίας Δ.Σ.
Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο από τα ανωτέρω ότι την είσπραξη του ποσού δικαιούται να κάνει μόνο ο Βλαδίμηρος με την ενηλικίωσή του και κανείς άλλος άρα ούτε και ο Πανιώνιος ΓΣΣ

ΑΠΟΡΙΑ...

Λιγο ως πολύ, σχετικοι και ασχετοι με το μπασκετ, ολοι συγκινηθηκαμε με το χαμο του Μπομπαν Γιανκοβιτς. Ισως η πιο τραγικη φιγουρα της ιστοριας είναι ο 16 χρονος γιος του, Βλαδιμηρος.

Εγκαταλελειμμενος από μητερα, ζωντας τοσα χρονια με αναπηρο πατερα και προσφατα ορφανος…

Ειδα στην εφημεριδα ότι υπαρχουν 2 λογαριασμοι ενας στην alpha και ενας στην εθνικη τραπεζα στο ονομα του και εστειλα έναν δικο μου ανθρωπο να κανει μια μικρη καταθεση από τα λιγα που μου περισσευουν.

Όταν μου εδωσε το αποδεικτικο κατι με παραξενεψε.

Φανταζομαι πως σε λογαριασμους υπερ καποιου προσωπου θα πρεπει να αναγραφεται το ονομα του.

Αντιθετα και εν προκειμενω, το αποδεικτικο γραφει:

ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

Ευχομαι και προσευχομαι οσα χρηματα μαζευτουν να πανε στο παιδι….

ΠΕΡΠΑΤΑΩ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Και ακουω φωνες, 4 και σημερα είναι πολλες ?

goodbye cruel world Μπαινω σε mode αποτοξινωσης/ξιδωσης, κλεινοντας pc, ιντερνετ, το κινητο για αρκετες ωρες και παω να αναμετρηθω με τον εαυτο μου μακρια από την δινη της καθημερινοτητας, να σκεφτω λαθη, να κανω σχεδια, να βαλω στοχους, να διαπιστωσω τι μου αφησε η χρονια και να ζητησω συγγνωμη...

Θεου θελοντος θα τα πουμε τον Σεπτεμβριο πια. Να περασετε καλυτερα από μενα και καλη μας ανταμωση.

«ξερω τα κυματα μια μερα αυτά τα βραχια 
θα τα διαλυσουν, θα τα κανουν όλα σκονη
θα ερχεται εκεινο το κοριτσι να ξαπλωνει
πανω στην αμμο και να τραγουδαει ταχα
ότι θα ρθω από μακρια και γω σε λιγο
ότι θα μεινουμε εκει μαζι για παντα
αντιο θαλασσες και κυματα σαραντα
θα λεω ψεμματα πως δεν θα ξαναφυγω»

Να προσεχετε….

CANDLES...

Καπου ξεθαψα ενα φυλλαδιακι με συμβουλες για τη σωστη καυση των κεριων.

Επειδη τα κερια μου αρεσουν πολυ και εχω αρκετα και ισως υπαρχει και καποιος άλλος που να του αρεσουν, σκεφτηκα να καταγραψω τις συμβουλες του.

1. όταν αναβουμε ένα καινουριο κερι να κραταμε το φυτιλι καθετα για να μπορει μετα να παρει τη φυσικη του κλιση

2. η καλυτερη δυνατη αποσταση μεταξυ 2 κεριων είναι 15 εκατοστα

3. καλο είναι να εχουμε κοντο φυτιλι για να μην καπνιζει και για να μην καιγεται γρηγορα

4. εάν το φυτιλι κοκκαλωσει μετα το σβησιμο, μην το πειραξετε ουτε να το κοψετε

5. Ποτε μην καιτε τα κερια χωρις βαση

6. μην αποθηκευετε τα κερια το ένα πανω στο άλλο

7. το ιδανικο μηκος του κεριου κατά την καυση είναι 15 χιλιοστα

8. αν το κερι καιγεται μονοπλευρα γυρναμε το φυτιλι προσεκτικα από την άλλη πλευρα

9. αμα σβησουμε το κερι πρεπει να κοβουμε το περιττο χειλος του γυρω γυρω οσο ακομα είναι ζεστο

10. ο καλυτερος τροπος σβησιματος του κεριου είναι να βουτηξουμε το κερι στην υγρη μαζα και να το σηκωσουμε παλι αμεσως. Ετσι αποφευγεται το σπινθηρισμα και το καπνισμα.

Μπορει το ηλεκτρικο ρευμα να κυριαρχει αλλα το παιχνιδισμα με τις ανταυγειες στο χωρο μονο το κερι μπορει να τις δημιουργησει!

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΟΤΗ

Κάποτε επιασα κουβεντα με έναν μπαρουτοκαπνισμενο μαχητη του αλκοολ και μετα από λιγο ενοιωσα σε θεση οφσαϊντ ( τουδε εφεξης κομψα αποκαλειται το ασχετος ) και ζητησα τη διδασκαλια του γραπτως.

Αφου κερασα μερικα χρυσοποικιλτα μπουκαλια μπηκε στον κοπο και μου εγραψε ένα σημειωμα το οποιο και σας μεταφερω. Διακοπες ερχονται, δεν λεει ειτε να μας σερβιρουν ότι και ότι, ειτε να μας κοροϊδευουν.

Χρησιμευει και ως επιδειξη γνωσεων ειτε για γκομενοκατασταση ειτε για τα φωτα της δοξης των φιλων.

Υποπτε καλημέρα. Λεπόν. Οι βασικές κατηγορίες είναι.

1. Bourbon. Σε αυτή την κατηγορία, ανήκουν πολλα από τα ουίσκι που φτιάχνονται στην Αμερική. (four roses, jim beam)

2. Υπαρχουν βεβαια και τα κατεξοχην American ουισκι όπως το jack daniels και τα Sure mash Tennessee ουίσκυ

3. Scotch. Σε αυτή την κατηγορία, ανήκουν όλα τα ουίσκι που φτιάχνονται στην Σκωτία. (Ballantines, cutty shark)

4. Canadian. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν όλα τα ουίσκι που φτιάχνονται στον Καναδά (Canadian club)

5. Τα ουίσκυ που φτιάχνονται στην Ιρλανδία είναι τα Irish. (busmills, jameson)

6. Rye. είναι αυτά που φτιάχνονται κυρίως από σίκαλη (ενώ τα άλλα από καλαμπόκι) οπως το old schenley.

Η ανάλυση αυτή γίνεται γιατί ο καθένας έχει κάποιο διαφορετικό συστατικό που βάζει στην συνταγή ή κάποια διαφοροποίηση στις πρώτες ύλες, άρα και τελικά διαφορετική γεύση. Χαρακτηριστική είναι η διαφορά στην γεύση ανάμεσα σε ένα Jack daniels και ένα Cutty shark. Επιπλέον υπάρχουν οι εξής διαφοροποιήσεις.

1. Regular. Εδώ κατατάσονται όλα τα λεγόμενα blended. Αυτό σημαίνει ότι προέρχονται από αναμίξεις πολλών διαφορετικών ουίσκι, κοινώς δεν έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, οπότε και διαμορφώνεται αντίστοιχα η τιμή τους. Επιπλέον, δεν έχουν υποστεί καμμία παλαίωση.

2. Special. Εδώ κατατάσσονται όλα τα κορυφαία. Αυτά χαρακτηρίζονται ως special, λόγω ιδιαίτερων χαρακτηριστικών. Για παράδειγμα, το Dimple χαρακτηρίζεται ως special, μιας και είναι παλαιωμένο, σε ειδικά βαρέλια κ.ο.κ. Τα special ουίσκι, είναι ουσιαστικά αυτά που είναι πιό ακριβά. Εκεί ανήκουν τα bourbon, τα malt και τα single malt.

Tα bourbon, (αμερικάνικα) θεωρούνται ακριβά,και δεν μπαίνουν μαζί με τα απλά, μιας και είναι ακριβή η εισαγωγή τους και βέβαια, έχουν ιδαίτερη γεύση και τα προτιμούν άτομα που είναι πότες με την καλή έννοια.

Το δύσκολο είναι με τα scotch. Εκεί έχουμε τα malt που πάντα παρασκευάζονται στην Σκωτία από επιλεγμένα συστατικά, και το χαρακτηριστικό τους είναι (άν δεν με απατά η θολωμενη μνήμη μου)ότι η ανάμειξή τους περιορίζεται στην ίδια πρώτη ύλη, δηλ. Ουίσκυ που παρασκευάζονται από την ίδια εταιρεία, άρα δεν έχουμε ανάμειξη διαφορετικών γεύσεων.

Με τα single malt, τότε έχουμε περιορισμένη ποσότητα και σαφώς πιο ποιοτικα στοιχεία οπότε και ακριβότερη τιμή (πολύ ακριβότερη.....) Για παράδειγμα, τa Talisker, Oban ανήκουν στην κατηγορία single malt, είναι περιορισμένη παραγωγή, εξαιρετική ποιότητα και καλό είναι να μην τα αγοράζεις για άτομα που δεν έχουν την αντίστοιχη παιδεία.....

Το Dimple είναι malt whisky, αλλά υπάρχει και το 12άρι, που είναι single malt, παλαιωμένο σε δρύινα βαρέλια που έχουν χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ισπανικού jerez οπότε η γεύση του είναι εξαιρετική, και η τιμή ανάλογη. Το Glenfidich, υπάρχει σε απλό (δεν ξεφεύγει από τα special) αλλά και σε single malt, παλαιωμένο όπως το dimple. Το Johnie walker είναι ένα regular whisky, όμως το Johnie walker Blue label είναι ένα εξαιρετικό, παλαιωμένο ουίσκυ, το δε μπουκάλι νομίζω ότι κάνει κοντά στα 200€. Πως πίνεις.

1. Αυτός που ξέρει, παραγγέλνει πάντα την μάρκα του για ευνόητους λόγους. Μαθαίνεις την γεύση του, οπότε είναι δύσκολη η προσγειωση της μπόμπας. Επιπλέον, εάν είσαι τακτικός πελάτης, όλοι οι μπάρμεν σε σέβονται γιατί το ποτό είναι γνώση. Αν λές, «ένα ουίσκυ» κατά 99% θα πιείς ότι θέλει ο μπάρμαν, και σε κακό μαγαζί μπόμπα....

2. Αυτός που ξέρει, όταν παραγγέλνει καλό ουίσκι, δεν το αναμιγνύει....Κοινώς, δεν «επιτρέπεται» το jack daniels με coca και παγάκια.....Το σκοτώνεις και το πληρώνεις....

Τα «γευστικά» ουίσκυ, πίνονται σκέτα ή με ένα μόνο παγάκι, σε χαμηλό ποτήρι...

Οι φάσεις του στύλ «με coca-soda-παγάκια» είναι για ουίσκυ τύπου ballantines….. Καλό πιώμα...

Ορεστης

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ 11

ΤΗΝ ΙΔΑΝΙΚΗ «23άδα» του Μουντιάλ ανακοίνωσε χθες η αρμόδια επιτροπή της FIFA Αξίζει να επισημανθεί ότι μέσα σ' αυτή υπάρχει μόνο ένας Βραζιλιάνος παίκτης, ο Ζε Ρομπέρτο, ενώ τη «μερίδα του λέοντος» έχει η Ιταλία με επτά ποδοσφαιριστές. 

Οι 23 ποδοσφαιριστές που απαρτίζουν την ιδανική «αποστολή», είναι οι εξής: Τερματοφύλακες: Γιενς Λέμαν (Γερμανία), Τζιανλουίτζι Μπουφόν (Ιταλία), Ρικάρντο (Πορτογαλία)

Αμυντικοί: Φίλιπ Λαμ (Γερμανία), Ρομπέρτο Αγιάλα (Αργεντινή), Τζον Τέρι (Αγγλία), Λιλιάν Τιράμ (Γαλλία), Φάμπιο Καναβάρο (Ιταλία), Τζιανλούκα Τζαμπρότα (Ιταλία), Ρικάρντο Καρβάλιο (Πορτογαλία) 

Μέσοι: Μίκαελ Μπάλακ (Γερμανία), Ζε Ρομπέρτο (Βραζιλία), Πατρίκ Βιεϊρά (Γαλλία), Ζινεντίν Ζιντάν (Γαλλία), Αντρέα Πίρλο (Ιταλία), Τζενάρο Γκατούζο (Ιταλία), Λουϊς Φίγκο (Πορτογαλία), Μανίς (Πορτογαλία) 

Επιθετικοί : Μίροσλαβ Κλόζε (Γερμανία), Ερνάν Κρέσπο (Αργεντινή), Τιερί Ανρί (Γαλλία), Φραντσέσκο Τότι (Ιταλία), Λούκα Τόνι (Ιταλία). 

Η γνωμη μου για τους καλυτερους 11: Ρικαρντο Λαμ - Καναβαρο - Αγιαλα - Τζαμπροτα Βιεϊρα - Ζινταν - Μανις - Πιρλο Κλοζε - Ανρι 

Γιατι: Στο τερμα διαλεξα τον Πορτογαλο γιατι ηταν εκπληκτικος στα πεναλτι. Αν σκεφτουμε δε, πως η πορτογαλια μολις μια φορα νικησε και τα αλλα αγχομαχωντας, ειχε σημαντικο μεριδιο. Ως στιλ καλυτερος ολων ο Μπουφον αλλα ο Ρικαρντο ειχε μεγαλυτερη συμμετοχη 

Στην αμυνα, ο Λαμ ηταν αποκαλυψη και δεν νομιζω οτι κανεις τον περιμενε να ειναι τοσο πληρης και τοσο καλος. ο Τζαμπροτα εκανε μεγαλο τουρνουα, κατι σαν τον Λαμ απο την αλλη μερια. Ο Αγιαλα ηταν φανταστικος. Ο Καναβαρο ηταν ολη η Ιταλια μονος του. Μου εκανε εξαιρετικη εντυπωση πως ενω δεν ειναι ψηλος, δεν εχασε ουτε μια κεφαλια. Και στον αερα και στο εδαφος ανικητος. 

Στο κεντρο, ο Μανις ηταν ο πανταχου παρων. τεχνιτης, δυνατος, σκορερ εδινε ολες τις ανασες στον Φιγκο-Ροναλντο-Ντεκο να κανουν το κομματι τους. Ο Βιεϊρα οταν ξυπνησε κρατησε τη Γαλλια μονος του και μπορει ολων τα βλεμματα να πηγαινουν στον Ζινταν αλλα χωρις τον Βιεϊρα η Γαλλια θα ειχε αποκλειστει απο τους ομιλους. Για τον Ζινταν δεν χρειαζονται πολλα λογια. Ενας πραγματικα ξεχωριστος καλλιτεχνης... Ο Πιρλο ηταν πολυτιμος. Ειναι ο κατι αναμεσα των ανωτερω. 

Η επιθεση δεν εχει να επιδειξει τιποτα. Διαλεξα τον Κλοζε γιατι χωρις να τον θεωρω παιχταρα, ηταν αποτελεσματικος και ευστοχος ενω ο Ανρι ειναι καλυτερος απο τους ανωτερω προτεινομενους.

THE SPIRIT OF...

Πριν απο 6 μηνες πηρα την αποφαση πως επρεπε να αλλαξω εργασιακο περιβαλλον καθως αυτο που ζουσα με εβλαπτε σε πολλαπλα επιπεδα. Συνεχισα να προσφερω την εργασια μου αφου δεν ειχα τη δυνατοτητα να κλεισω την πορτα πριν ανοιξω μια αλλη και παραλληλα:

Εστειλα πανω απο 300 βιογραφικα σημειωματα

Ελαβα πανω απο 60 απαντητικες επιστολες τυπου "Σας ευχαριστουμε για το ενδιαφερον σας ΑΛΛΑ..."

Πηγα σε πανω απο 25 συνεντευξεις Και ολα τα παραπανω με μεγαλο κοστος χρονου - καθως τις επαφες μου τις εκανα εκτος δουλειας - με μεγαλη φθορα, με μπολικη απελπισια και απογοητευση, με αρχικα συναισθηματα "ρε λες να..." και τελικα "παλι τα ιδια...;"

Με μεγαλη ταλαιπωρια τυπου να ξεκιναω το πρωι απο το σπιτι μου και να καταληγω σε αυτο λιγο πριν νυχτωσει γεματος αβεβαιοτητα, προσδοκια, γαμω την ατυχια μου και εκνευρισμο ( σε περιπτωσεις που νομιζα οτι πηγαινα σε σοβαρους αλλα με αυτη την εννοια ειχαν παρει διαζυγιο ) και ξαναμανα και φτου και απο την αρχη...

6 μηνες αργοτερα αποδεχθηκα μια επαγγελματικη προταση που τη χαρακτηριζω ως σημαντικη ευκαιρια για την καριερα μου... Δικαιωση... keep the spirit alive....

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΓΟΡΙΛΑ

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τον υπεύθυνο της ιστοσελίδας της ΜΟΤ.Ο.Ε. Δημήτρη Κουφογιάννη, με αφορμή το τραγικό ατύχημα που στοίχισε την ζωή του Χρήστου και της Κατερίνας στις 28 Ιουνίου 2003 και αφιερώνεται στη μνήμη τους.

Βασίστηκε σε ανάλογο άρθρο του Lance Oliver της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλετιστών (A.M.A.) σχετικά με κάποια πειράματα πάνω στην «τύφλωση απροσεξίας».

Ένα συνηθισμένο ατύχημα

Τα φώτα της μοτοσυκλέτας είναι αναμμένα. Φοράτε ένα πολύχρωμο μπουφάν και ένα εξίσου πολύχρωμο κράνος καθώς κινείστε αμέριμνος σε έναν επαρχιακό δρόμο. Ο οδηγός του αυτοκινήτου έχει σταματήσει στην διασταύρωση και δείχνει να ελέγχει τον δρόμο κοιτώντας και προς το μέρος σας. Και ξαφνικά ξεκινάει, παραβιάζει την προτεραιότητα και διασχίζει την διασταύρωση, κλείνοντάς σας κάθε δίοδο διαφυγής! Η σύγκρουση είναι σφοδρή και μόνον η καλή σας τύχη μπορεί να βοηθήσει να αποφύγετε κάποιον βαρύτατο τραυματισμό ή ακόμη και τον θάνατο. Αργότερα ο οδηγός του αυτοκινήτου «εξηγεί», εμφανώς σοκαρισμένος, στον τροχονόμο: «δεν τον είδα»!!!

Γιατί άραγε ένας μάλλον έμπειρος οδηγός αυτοκινήτου, ο οποίος σταμάτησε να ελέγξει τον δρόμο πριν τον διασχίσει, δεν είδε καθόλου την μοτοσυκλέτα που έρχονταν κατά πάνω του; Ρωτήστε καλύτερα τα άτομα δεν είδαν τον γορίλα που πέρασε μπροστά τους. Ας εξηγηθούμε όμως καλύτερα. Μερικά ακόμη παραδείγματα Εκτός από το παραπάνω, δυστυχώς αρκετά συνηθισμένο παράδειγμα με τον οδηγό του αυτοκινήτου και τον μοτοσυκλετιστή, υπάρχουν και χιλιάδες άλλα ανάλογα παραδείγματα όπου θεωρητικά έμπειρα και καλά εκπαιδευμένα άτομα έκαναν παρόμοια και πολλές φορές εξίσου θανατηφόρα λάθη. Μια νοσοκόμα βγάζει ένα φιαλίδιο από το ντουλάπι όπως κάνει κάθε μέρα, χρόνια τώρα. Κοιτάζει την ετικέτα, γεμίζει την σύριγγα με το περιεχόμενο και κάνει την ένεση στον ασθενή.

Ο άρρωστος δέχεται μια δόση από ένα λάθος φάρμακο και πεθαίνει «ανεξήγητα». Ένας κυβερνήτης υποβρυχίου παρατηρεί από το περισκόπιο και δεν βλέπει τίποτα τριγύρω. Δίνει διαταγή για ανάδυση και ξαφνικά ακούει έναν δυνατό μεταλλικό ήχο και νοιώθει έναν ακόμη πιο δυνατό κραδασμό. Αντιλαμβάνεται ότι έχει αναδυθεί με ένα πλοιάριο ακριβώς από πάνω του, αλλά είναι ήδη πολύ αργά. Το πλοιάριο αναποδογυρίζει και βυθίζεται, παρασέρνοντας εννέα μέλη του πληρώματος του στον βυθό. Ένας πιλότος και ο συγκυβερνήτης του παρατηρούν μια λυχνία να αναβοσβήνει στον πίνακα οργάνων. Είναι αρκετά προσηλωμένοι σ’ αυτό και δεν παρατηρούν ότι χάνουν γρήγορα ύψος, με αποτέλεσμα την συντριβή του αεροσκάφους, με πάνω από εκατό θύματα.

Το πείραμα του γορίλα

Όλα τα παραπάνω παραδείγματα είναι αληθινά και μαζί με πολλά άλλα ώθησαν τον Daniel Simons και τον Christopher Charbis, καθηγητές ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ να ψάξουν να βρουν τα αίτια που προκάλεσαν αυτά τα «ανθρώπινα λάθη» και κάποια πιθανή σύνδεση μεταξύ τους. Τα απέδωσαν σε ένα φαινόμενο που ονόμασαν «Τύφλωση Απροσεξίας» αν μπορούμε να μεταφράσουμε έτσι τον αγγλικό όρο “Inattentional Blindness”.

Ένα φαινόμενο που είναι γνωστό από χρόνια, αλλά οι πρόσφατες έρευνες απέδειξαν ότι είναι πολύ πιο συνηθισμένο από ότι κανείς φαντάζεται και ότι είναι ένας από τους κύριους παράγοντες για ατυχήματα που οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος. Τα πειράματα και τα συμπεράσματά τους μας βοηθούν να καταλάβουμε γιατί σε όλα τα παραπάνω η κοινή δικαιολογία είναι: «δεν το είδα». Το άτομο που έκανε το λάθος συχνά χαρακτηρίζεται με ευκολία «απρόσεκτο». Όμως το να κατηγορείς κάποιον για απροσεξία, βλακεία ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να προσφέρει μια «συναισθηματική κάθαρση» αλλά δεν βοηθάει στο να εξηγηθεί γιατί τέτοια ατυχήματα είναι τόσο κοινά. Γιατί έξυπνοι, επιμελείς, προσεκτικοί άνθρωποι τόσο συχνά αποτυγχάνουν να δουν το προφανές; Ένα συγκεκριμένο πείραμα με μεγάλο ενδιαφέρον ήταν το «πείραμα του γορίλα» στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω. Σ’ αυτό οι δύο καθηγητές έβαλαν μια μεγάλη ομάδα φοιτητών και άλλων συμμετεχόντων στο πείραμα να παρακολουθήσουν ένα βίντεο με δύο ομάδες των τριών αθλητών οι οποίοι αντάλλασσαν πάσες μεταξύ τους με μια μπάλα του μπάσκετ.

Ένα μέρος των συμμετεχόντων είχε αποστολή να μετρήσει πόσες πάσες αντάλλαξαν οι παίκτες (η «εύκολη αποστολή») και οι υπόλοιποι έπρεπε να μετρήσουν πόσες πάσες χτύπησαν το έδαφος και πόσες όχι (η «δύσκολη αποστολή»). Κατά τη διάρκεια του βίντεο μια κοπέλα κρατώντας μια ομπρέλα διασχίζει την σκηνή. Σε μια άλλη εκδοχή του βίντεο η κοπέλα είναι ντυμένη με στολή γορίλα και πάλι διασχίζει τη σκηνή. Τέλος σε μια τρίτη βέρσιον η κοπέλα-γορίλας σταματά στη μέση της σκηνής και αφού χτυπήσει δύο-τρεις φορές το στήθος της (όπως κάνουν συνήθως οι γορίλες) συνεχίζει τον δρόμο της μέχρι την άλλη άκρη.

Εδώ αρχίζει το τρομακτικό μέρος του πειράματος: Το σαράντα έξι τοις εκατό (46%) των συμμετεχόντων ΔΕΝ είδαν την κοπέλα με την ομπρέλα ή τον γορίλα στα δύο πρώτα βίντεο. Στο τρίτο βίντεο το πενήντα τοις εκατό (50%) ΔΕΝ πρόσεξε τον γορίλα! «Βασικά οι άνθρωποι όταν είναι συγκεντρωμένοι σε ένα καθήκον δεν παρατηρούν κάτι άσχετο με αυτό διότι δεν το περιμένουν», εξηγεί ο καθηγητής Simons. «Η αίσθηση των ανθρώπων είναι ότι αν κάτι διαφορετικό εμφανιστεί ξαφνικά στο προσκήνιο θα το παρατηρήσουν» προσθέτει ο καθηγητής «αλλά αυτή η αίσθηση τελικά δεν είναι σωστή».

Τα ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση του μοτοσυκλετιστή. Σε μια «θάλασσα» αυτοκινήτων μια μοτοσυκλέτα μπορεί να είναι το «κάτι διαφορετικό» που ο οδηγός δεν περιμένει να δει, ελέγχοντας τον δρόμο για πιθανά επερχόμενα αυτοκίνητα, και κατά συνέπεια δεν το βλέπει. Το κλειδί είναι η προσοχή, η προσήλωση. Στο πείραμα του Χάρβαρντ πολύ λιγότεροι άνθρωποι που ήταν επιφορτισμένοι με την «δύσκολη αποστολή» εντόπισαν τον γορίλα από αυτούς που είχαν την «εύκολη αποστολή». Η προσοχή τους ήταν συγκεντρωμένη πολύ περισσότερο στην αποστολή τους και οι πόροι του εγκεφάλου τους πολύ περισσότερο απασχολημένοι, οπότε ήταν δυσκολότερο να παρατηρήσουν κάτι άσχετο. Ο Simons επισήμανε ότι αρκετοί από τους συμμετέχοντες στο πείραμα δεν πίστευαν καν ότι υπήρχε γορίλας στο βίντεο, μέχρι που έκπληκτοι το είδαν για δεύτερη φορά, μην πιστεύοντας ότι δεν πρόσεξαν κάτι τόσο οφθαλμοφανές. Η παραπάνω έρευνα δείχνει να φέρνει πολύ άσχημα μαντάτα για τους μοτοσυκλετιστές. Αποδεικνύει πως, ότι κι αν κάνουμε, κάποιοι οδηγοί δεν πρόκειται να μας δουν. Και εμπλέκει άμεσα με το αντικείμενο οτιδήποτε αποσπά μέρος της προσοχής του οδηγού, όπως η χρήση τηλεφώνου κατά την οδήγηση, η συζήτηση με τους συνεπιβάτες, η ακρόαση μουσικής κ.λπ.

Εν τω μεταξύ μια άλλη έρευνα με το ίδιο θέμα στο πανεπιστήμιο του Σάσεξ στην Αγγλία ανακάλυψε ότι οι έμπειροι οδηγοί έχουν στην πραγματικότητα λιγότερες πιθανότητες να εντοπίσουν ενδεχόμενους κινδύνους από μη αναμενόμενες καταστάσεις. Η εν λόγω έρευνα, που ανέλυε τις κινήσεις των ματιών οδηγών που παρακολουθούσαν βίντεο με προσομοίωση των συνθηκών κυκλοφορίας, δείχνει ότι η πολυετής οδηγική εμπειρία «εκπαιδεύει» κάποιον να βλέπει το αναμενόμενο, πολλές φορές ακόμη κι αν αυτό δεν είναι εκεί. Λίγα περισσότερα λόγια για την «προσοχή» και την ικανότητα αντίληψης Όπως είπαμε και παραπάνω το κύριο σημείο είναι αυτό που ονομάζουμε «προσοχή».

Για να καταλάβουμε πως προκύπτει η «τύφλωση απροσεξίας» πρέπει να δούμε το πρόβλημα λίγο πιο σφαιρικά. Το μεγαλύτερο μέρος της «αντιληπτικής μας διεργασίας» συμβαίνει ασυνείδητα, έξω από την συνειδητή μας αντίληψη. Τα αισθητήρια μας βομβαρδίζονται συνεχώς από ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών και δεδομένων (εικόνες, ήχοι, μυρωδιές κ.λπ.) που ο εγκέφαλός μας είναι αδύνατον να επεξεργαστεί ταυτόχρονα και αποτελεσματικά. Και φυσικά η πλειοψηφία αυτών των «σημάτων» είναι εντελώς άχρηστη για αυτό που κάνουμε εκείνη τη στιγμή. Η υπερφόρτωση μάλιστα αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν προσπαθούμε ταυτόχρονα να ανακαλέσουμε πληροφορίες από τη μνήμη μας ή να κάνουμε κάποια άλλη σημαντική σκέψη. Για αντεπεξέλθει ο εγκέφαλος μας λοιπόν σ’ αυτήν την δύσκολη και συνεχή κατάσταση έχει αναπτύξει έναν μηχανισμό που αποκαλούμε «προσοχή – προσήλωση», ο οποίος λειτουργεί ως φίλτρο, που ταχύτατα και ασυνείδητα επιλέγει ένα μικρό ποσοστό των εισερχόμενων σημάτων για περαιτέρω πλήρη επεξεργασία και συνειδητή αντίληψη. Οι υπόλοιπες πληροφορίες μένουν απαρατήρητες, χάνονται και δεν αποθηκεύονται ποτέ στη μνήμη μας – είμαστε τυφλοί σ’ αυτές εφόσον δεν τίθενται ποτέ κάτω από συνειδητό έλεγχο.

Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς ο άνθρωπος να μπορεί να ασκήσει πάνω τους επιρροή. Οι περιορισμοί της προσοχής είναι γνωστοί σ’ αυτούς που ασχολούνται με την μελέτη του «ανθρώπινου παράγοντα» και ερευνούν την αλληλεπίδραση των ανθρώπων με κτίρια, μηχανές και γενικά με το περιβάλλον τους. Η «τύφλωση απροσεξίας» προκαλεί ατυχήματα όταν η προσοχή από λάθος φιλτράρει κάποιες τελικά σημαντικές πληροφορίες. Κατανοώντας τον μηχανισμό που η προσοχή διαχωρίζει τις σημαντικές από τις ασήμαντες πληροφορίες είναι το πρώτο βήμα για να κατανοήσουμε την «τύφλωση απροσεξίας». Αν καταλάβουμε γιατί συμβαίνουν τα λάθη τότε ίσως μπορέσουμε να βρούμε τρόπους να τα μειώσουμε. Η προσοχή επηρεάζεται από τέσσερις βασικούς παράγοντες: το πόσο ευδιάκριτο είναι κάτι, τον πνευματικό φόρτο εργασίας, το κατά πόσο είναι κάτι αναμενόμενο και την ικανότητα.

1. Πόσο ευδιάκριτο είναι κάτι

Καθώς κοιτάζουμε τριγύρω ξαφνικά ένα αντικείμενο εμφανίζεται από το παρασκήνιο. Το πόσο ευδιάκριτο είναι, δηλαδή η ικανότητά του να τραβά την προσοχή, εξαρτάται κατά βάση από την αντίθεση που έχει με το περιβάλλον γύρω του. Δεν έχει να κάνει τόσο με την ένταση όσο με την διαφορετικότητα από το παρασκήνιο. Γι’ αυτό και τα οχήματα άμεσης βοήθειας (ασθενοφόρα, πυροσβεστικά, περιπολικά κ.λπ.) χρησιμοποιούν φάρους και ενοχλητικές σειρήνες που διαφέρουν από τα χρώματα και τους συνηθισμένους ήχους του χώρου που κινούνται.

2. Ο πνευματικός φόρτος εργασίας και οι παράλληλες διεργασίες

Το «ποσό προσοχής» (αδόκιμος όρος αλλά αρκετά περιγραφικός, επίσης θα μπορούσαμε να πούμε η «ικανότητα αντίληψης») για κάθε άνθρωπο είναι περίπου συγκεκριμένο οπότε όσο περισσότερο προσηλωνόμαστε σε μια διεργασία τόσο λιγότερη προσοχή μπορούμε να αφιερώσουμε σε κάποια άλλη. Η «τύφλωση απροσεξίας» συχνά συμβαίνει διότι κάποιο δευτερεύον γεγονός αποσπά μεγάλο μέρος της προσοχής μας. Θεωρητικά το να ρυθμίζουμε το ραδιόφωνο, να μιλάμε στο κινητό, να συζητάμε ένα σημαντικό θέμα ή να βυθιζόμαστε σε βαθιές σκέψεις, μπορεί να απορροφήσει σημαντικό μέρος της προσοχής μας. Σε περιπτώσεις όπως η κίνηση σε έναν έρημο δρόμο αυτό μπορεί να μην είναι και τόσο σημαντικό, αλλά όταν οι καταστάσεις γίνουν πιο περίπλοκες μπορεί να μην «περισσέψει» αρκετή προσοχή για σημαντικότερες διεργασίες οπότε να καταστούμε «τυφλοί». Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά γιατί και η έλλειψη πνευματικού φόρτου μπορεί να προκαλέσει αντίστοιχα φαινόμενα. Όταν η διεργασία που επιτελούμε απαιτεί πολύ μικρά «ποσά» προσοχής αυτό μπορεί να επιφέρει μείωση της εγρήγορσης και προσωρινή ελάττωση της ικανότητας αντίληψης. Οι άνθρωποι συχνά πηγαίνουν με τον «αυτόματο πιλότο» όταν εξασκούν δραστηριότητες στις οποίες έχουν μεγάλη εμπειρία, όπως για παράδειγμα η οδήγηση. Και μάλιστα η σύγχρονη τεχνολογία επιτείνει το πρόβλημα καθώς διευκολύνει σε πολλά πράγματα τον άνθρωπο λιγοστεύοντας τα πράγματα για τα οποία θα πρέπει να αφιερώνει την προσοχή του οδηγώντας τον σε μια πνευματική αδράνεια που μειώνει τελικά την ικανότητα για αντίληψη των συμβάντων. Οι πιλότοι που παρατηρούσαν το λαμπάκι στον πίνακα οργάνων τους ήταν απόλυτα επαναπαυμένοι ότι τα αυτόματα συστήματα του αεροσκάφους τους θα διατηρούσαν τον επιθυμητό ρυθμό καθόδου και δεν κατάφεραν να παρατηρήσουν αυτό που έβλεπαν πιθανόν όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες. Το ερώτημα πολλές φορές δεν είναι «πόση πολλή δουλειά μπορεί να διεκπεραιώσει ένας άνθρωπος με ασφάλεια, αλλά πόσο λίγη».

3. Η προσδοκία

Η παρελθούσα πείρα μας πάνω σε κάτι παίζει σημαντικό ρόλο στην προσοχή μας και στην ικανότητα αντίληψής μας, γιατί είναι αυτή που ουσιαστικά μας διδάσκει τι τελικά είναι σημαντικό και τι όχι. Για παράδειγμα σκεφτείτε την αναπνοή σας. Τώρα μπορείτε να νοιώσετε την κίνηση του στήθους σας. Φυσικά η κίνηση αυτή είναι πάντα εκεί (γιατί αν δεν ήταν δεν θα μπορούσατε να διαβάζετε αυτές τις γραμμές) αλλά είστε «απρόσεκτα τυφλοί» γι’ αυτήν μια και ποτέ δεν την προσέχετε. Τίποτε καινούργιο δεν συμβαίνει και ο εγκέφαλος σας φιλτράρει αυτή την αίσθηση για να απελευθερώνει πόρους για σημαντικότερες παρατηρήσεις. Η προσδοκία έχει πολύ σημαντική επίδραση στην ικανότητά μας να βλέπουμε και να παρατηρούμε. Τα λάθη συχνά συμβαίνουν όταν ένα καινούργιο γεγονός παρεμβάλλεται σε μια ακολουθία συνηθισμένων συμβάντων. Κι αυτός είναι ο λόγος που συχνά έμπειροι και καλά εκπαιδευμένοι άνθρωποι ασυνείδητα φιλτράρουν αυτό που για πρώτη φορά συμβαίνει σε μια διαδικασία που χρόνια τώρα δεν είχε συμβεί τίποτα. Ο εγκέφαλος είχε δημιουργήσει συγκεκριμένες προσδοκίες για να μπορεί ταχύτερα να προβλέπει και να αντιδρά ουσιαστικά αδιαφορώντας για τα εξωτερικά ερεθίσματα. Ο καπετάνιος του υποβρυχίου επί χρόνια αναδύονταν χωρίς ποτέ τίποτε να συμβεί. Όταν λοιπόν είχε το πλοιάριο από πάνω του απλώς δεν το είδε γιατί δεν περίμενε να υπάρχει. Επίσης πολλές φορές η μεγάλη εμπειρία μας οδηγεί να βλέπουμε πράγματα που δεν υπάρχουν, να ψάχνουμε ενδείξεις που επιβεβαιώνουν την προσδοκία μας και να αγνοούμε κάθε απόδειξη περί του αντιθέτου. Η νοσοκόμα παίρνοντας το λάθος φιαλίδιο από το ίδιο ντουλάπι όπως κάθε φορά, πρόσεξε το σχήμα και το μέγεθος που ήταν ίδια με του σωστού και αγνόησε την ετικέτα που έγραφε άλλα στοιχεία.

4. Ικανότητα προσοχής

Είναι προφανές ότι η ικανότητα προσοχής (αντίληψης) διαφέρει από άτομο σε άτομο και από ώρα σε ώρα. Μειώνεται από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την κούραση, τον εκνευρισμό, την ηλικία. Όλα αυτά μειώνουν τις διεργασίες που μπορεί ο εγκέφαλος να διαχειριστεί ταυτόχρονα με επιτυχία. Επίσης όπως αναφέραμε και παραπάνω είναι θέμα εμπειρίας. Εμπειρία είναι κατά πόσον ένας άνθρωπος μπορεί να επεξεργάζεται προηγούμενα συμβάντα και να δημιουργεί τα κατάλληλα φίλτρα. Στην αρχή ένας οδηγός αυτοκινήτου πρέπει να σκέφτεται πότε και πως θα αλλάξει ταχύτητα ή πόσο θα πατήσει το φρένο.

Με την εμπειρία οι δευτερεύουσες αυτές εργασίες γίνονται αυτόματα, αποδεσμεύοντας πόρους για σημαντικότερες όπως είναι η οδήγηση αυτή καθεαυτή. Όμως κι αυτός ο αυτοματισμός μπορεί κάποιες φορές να αποδειχτεί καταστροφικός. Ένας πρωτάρης είναι πιθανόν να κάνει κάποιο λάθος μη μπορώντας να αποφασίσει έγκαιρα τι πρέπει να κάνει σε μια δεδομένη περίσταση, αλλά είναι πιο απίθανο να μην εντοπίσει μια ασυνήθιστη κατάσταση. Η προσοχή του και η συνεπακόλουθη ικανότητα αντίληψής του είναι πολύ μεγαλύτερη, καθώς προσπαθεί να υπερκαλύψει τις υπόλοιπες αδυναμίες του. Υπάρχει ελπίδα; Πάντως υπάρχουν και μερικά χρήσιμα συμπεράσματα από αυτές τις έρευνες γύρω από την «τύφλωση απροσεξίας» που μπορούν να μας οδηγήσουν σε κάποιες μεθόδους αυτοπροστασίας. Για παράδειγμα παρότι το να είσαι ευδιάκριτος (μέχρι κραυγαλέος) δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα γίνεις αντιληπτός, σίγουρα αυξάνει τις πιθανότητες σου στον δρόμο. Όταν ο Simons επανέλαβε το πείραμα με ασπρόμαυρο βίντεο όπου το απροσδόκητο αντικείμενο ήταν κόκκινο το ποσοστό αυτών που δεν το είδαν μειώθηκε στο τριάντα τοις εκατό (30%).

Πάλι υψηλό ποσοστό αλλά τουλάχιστον το υπόλοιπο 70% το παρατήρησε. Έτσι λοιπόν φοράτε πάντα ρούχα και κράνη με έντονα χρώματα, διαλέξτε μοτοσυκλέτες με χρώματα που κάνουν έντονη αντίθεση με το περιβάλλον (τα σκουρόχρωμα οχήματα έχουν μεγαλύτερα ποσοστά εμπλοκής σε ατυχήματα ειδικά νύχτα ή μέρες με άσχημο καιρό), έχετε συνεχώς αναμμένα φώτα, μην διστάσετε να κάνετε αισθητή την παρουσία σας με την κόρνα αλλά πάνω από όλα: Μην θεωρείτε ποτέ δεδομένο ότι οδηγός που κοιτάζει προς το μέρος σας έχει δει. Να συμπεριφέρεστε σαν όλοι γύρω σας να είναι στ’ αλήθεια τυφλοί και να είστε έτοιμοι για όλα.

Και να θυμάστε πάντα ότι... σχεδόν οι μισοί ΔΕΝ είδαν ποτέ το γορίλα.