ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΓΝΩΣΗ

Συζητάμε με φίλους τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών και έχω βαρεθεί να ακούω το εξής: 

«Επιτέλους μια κυβέρνηση που διαπραγματεύεται και όχι σαν τους προηγούμενους, τις κότες!  Ότι έλεγε η τρόικα, μάλιστα έλεγαν, στήνονταν και στα τέσσερα και γινόταν το πάρτι του Στρος Καν! Έτσι ρε Αλέξη, να κάνουμε ότι μπορούμε, να το παλέψουμε! Αν δηλαδή είχαμε τον Σαμαρά στην αρχαιότητα και το 1821, σήμερα θα μιλάγαμε περσικά και θα είχαμε γίνει σουνίτες!»

Αν και νομίζω ότι είναι άδικο να λέμε πως ο Σαμαράς δεν διαπραγματεύθηκε καθώς με το eurogroup του Δεκεμβρίου του 12 πήραμε: Αναδρομική μείωση επιτοκίων από το 2010 με 0,8%, τα κέρδη των ευρωπαϊκών τραπεζών να γυρίσουν στην Ελλάδα, και 10ετή περίοδο χάριτος. Λίγα; Έστω λίγα. 

Επειδή στην Ελλάδα μας αρέσουν οι θεωρίες και τα παραμύθια. Επειδή στην Ελλάδα μας αρέσουν οι μαγκιές και κυρίως οι ψευτομαγκιές. [ΣΣ Όταν φτάνει ο Ρέντσι να σου χαρίσει γραβάτα, δεν είναι χαρτιτωμένο στιγμιότυπο αλλά προσβολή. Σαν να σου λέει «hello karamitros, να μας έρχεσαι ευπρεπώς»]

Άλλο το σκάκι και άλλο το ουισκάκι. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η δουλοπρέπεια από την επίγνωση του συσχετισμού των δυνάμεων. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η δειλία και η κατάλληλη και προσαρμοσμένη τακτική. 

Οι 300 του Λεωνίδα έμειναν μεν στην ιστορία γιατί: Ήταν στην κουλτούρα ζωής τους ο θάνατος – άρα και πολύ πιο φυσιολογικό για αυτούς να πέσουν αποφασισμένοι. Δεν αντιμετώπισαν τον Ξέρξη σε μια πεδιάδα αλλά στα Στενά των Θερμοπυλών. Ήξεραν πως ήταν απείρως καλύτεροι πολεμιστές από τους Πέρσες. Οι Σπαρτιάτες τότε έφεραν 30 κιλά εξοπλισμό έκαστος. Περικεφαλαία, ασπίδα, θώρακα, περικνημίδες και σε φάλαγγα. Οι Πέρσες είχαν τον χιτώνα τους και ένα σπαθάκι. 

Ο Θεμιστοκλής έγραψε το έπος της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας καθώς παρέσυρε τους Πέρσες με τα τεράστια και δυσκίνητα πλοία τους στα στενά της. Δεν τους αντιμετώπισε στα …ανοιχτά του Κρητικού πελάγους! 

Το 1821 κρατήσαμε όσο κρατήσαμε την Επανάσταση με κλεφτοπόλεμο. 

Το έπος του 1940 το γράψαμε στις βουνοκορφές της Πίνδου και όχι στον Θεσσαλικό κάμπο. 

Θες να πάμε σε αθλητικό επίπεδο; 

Το θαύμα του 2004 στην Πορτογαλία το γράψαμε με το σύστημα «άμυνα με ξαφνικές άμυνες». Η καλύτερη Εθνική μπάσκετ όλων των εποχών, του Παναγιώτη Γιαννάκη 2005-2006, βασίστηκε στην αμυντική τακτική.  Όλες οι επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού στα ομαδικά αθλήματα στηρίχθηκαν στην καλή άμυνα με τις αντεπιθέσεις. Είδες τι έπαθε η Εθνική ποδοσφαίρου μετά το μουντιάλ όταν πίστεψε πως μπορούσε να κάνει τη Μπαρτσελόνα. Έχασε και από τα Νησιά Φερόε.

Καλό είναι να παλεύεις, να μοχθείς και να προσπαθείς. 

Καλύτερο όμως είναι να ξέρεις πώς να το κάνεις, ποιος είναι απέναντι, ποιες είναι οι δυνάμεις του και που και αν πλεονεκτείς. 

Μετά και τις σημερινές δηλώσεις του Σόϊμπλε, που ακολούθησαν τις συστάσεις του Ολάντ, τις αιχμές του Ρέντζι, την αποδοκιμασία του Ραχόϊ, τις αποστάσεις που κρατά η Πορτογαλία – ακόμα και η Κύπρος και την αρνητική ανακοίνωση μέχρι και της Μάλτας – μα και της Μάλτας !

 Αναρωτήσου φωναχτά το εξής: 

Μας συμφέρει να είμαστε απομονωμένοι και τσακωμένοι με την Ευρώπη;

Ή μήπως πάμε να βγάλουμε τα ματάκια μας μόνοι μας;
Εμεις ποιον ακριβώς μοχλό πίεσης έχουμε; 
Ποιές είναι οι ισχυρές συμμαχίες μας; 
Πόσο υπολογίσιμες είναι οι δυνάμεις μας; 

Αναγνωρίζω καλόπιστα την προσπαθεία, τηρώ στάση αναμονής μέχρι το Eurogroup αλλά δεν μπορώ προς το παρόν να πανηγυρίσω….