ΠΑΡΑΝΟΙΑ – CRAZIES

Υπάρχει μια κατηγορία ταινιών που αδυνατώ να κατανοήσω την ύπαρξή τους.

Πας να δεις μια κωμωδία για να γελάσεις.
Πας να δεις ένα ρομαντικό - δραματικό για να συγκινηθείς.
Πας να δεις μια sci-fi, μια φαντασίας για να διασκεδάσεις και να χαθείς στο παραμύθι. .
Θρίλερ για ποιον λόγο να δεις;
Για να τρομάξεις;
Για να περπατάς τη νύχτα στο δρόμο και να φοβάσαι μην πεταχτεί κάποιος με πριόνι;

Στο crazies – παράνοια,  πήγα για είχα την αίσθηση ότι θα ήταν πιο ψυχολογικό, πιο κοινωνικό παρά όσο περιπετειώδες αποδείχθηκε.
Καλογυρισμένο με γρήγορο ρυθμό αλλά πέραν μιας καλά δομημενης με τις σωστές δόσεις τρόμου ιστορίας, μην περιμένεις κάτι ψαγμενο που θα βασανίσει το μυαλό σου όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους.
 
Θεωρητικά το στορι λέει ότι μια ήσυχη κοινότητα μες την καλή χαρά, κάτι σαν το μικρό σπίτι στο λειβαδι μολύνεται από περίεργο ιό και οι άνθρωποι αρχίζουν να φέρονται σαν τον χανιμπαλ με αποτέλεσμα να επέμβει ο στρατός. Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος και αφου δεν έχουμε ίανση έχουμε αλυσοπρίονο. Από ένα σημείο και έπειτα το ενδιαφέρον του θεατή εστιάζεται στο αν θα επιβιώσουν οι πρωταγωνιστές.
Με τις κατάλληλες αμερικανιές, πότε δραματουργικές, πότε αναληθοφανείς, για την τηλεόραση είναι μια χαρά.

Το θετικό της ταινίας είναι πως κάνει μια σαφή αναφορά και επίκριση στον στρατό και στην επέμβαση των όπλων. Από το εντελώς ολότελα, κάτι είναι και αυτό.
Μάλιστα, γίνεται και ένας ιδιότυπος σασκασμός καθώς οι ατάκες των στρατιωτών είναι ίδιες με το τρίτο ραιχ και του τζορτζ Μπους τζούνιορ.

Με άριστα το δέκα, ένα αξιοπρεπές 5,5 έιναι μια χαρά.