ΜΑΡΙΝΑ ΑΜΠΡΑΜΟΒΙΤΣ

Δεν είμαι βίαιος. Δεν θέλω να χτυπήσω κανέναν. Δεν αντέχω στη σκέψη να κάνω κακό σε άνθρωπο. Εκτός από τρεις, έτσι για να επιβεβαιώσω αυτήν την πάγια θέση μου. ο ένας είναι ο Αντι Γουορχολ. Δεν πρόκειται να έχω κανένα τέταρτο δημοσιότητας.

Ο άλλος είναι ο Πάολο Κοελο. Ποτέ δεν βρήκα το σύμπαν σύμμαχο αλλά μάλλον με βλέπει και βάζει τα γέλια. Ο τρίτος είναι ο Μάρκος Φραγκος. Ο σκοτεινός αρχισυντάκτης, ο αιμοσταγής αυτός τύραννος που όταν εμείς ως παιδάκια είχαμε τη φαντασίωση ότι ήμασταν οι Σούπερμεν, πρέπει να ήταν ο μόνος που ήθελε να μοιάσει στον Λεξ Λούθορ.

Ο Μάρκος Φραγκος με φώναξε στο γραφείο του. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω με αυτό το βλέμμα τύπου γιατί θα πρέπει να συνεργαστώ μαζί σου και μου είπε ξερά.

«Σου έχω θέμα».

Με κομμένη την ανάσα δεν είπα κάτι και περίμενα τον τσιμεντόλιθο.

«Αμπραμοβιτς», είπε.

Ανακουφίστηκα. Δόξα τω θεώ, είχα ήδη το άρθρο στο μυαλό μου για τα τρομακτικά ποσά στο χώρο του ποδόσφαιρου, ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία αλλά ένα καλό μέσο, όμως ο Μάρκος Φραγκος ξέρει να διαβάζει και τη σκέψη όπως κάθε γνήσιος Χανιμπαλ
Λεκτορ.

«Οχι ο Ρομαν, μη χαίρεσαι, για τη Μαρίνα Αμπραμοβιτς θα γράψεις» και χαμογέλασε με στιλ, αν αποτύχεις εγώ θα σε στείλω στο λογιστήριο με την ευχή μου.

«Τι είναι αυτό;» πρόλαβα να ψελισω..

Είναι η πιο σημαντική Αρτ Περφομερ όλων των εποχών που όλος ο καλός ο κόσμος την ξέρει ηλίθιε! Μόλις κατάλαβα ότι δεν ανήκα στον καλό κόσμο του Μάρκου Φραγκου και εξακρίβωσα ποια είναι η άποψη του για το διανοητικό μου επίπεδο. Σχεδόν τραυλίζοντας ρώτησα τι στο κέρατο ήθελε να γράψω για αυτήν.

«Δεν με ενδιαφέρει να αναδείξεις το έργο της, είναι γνωστό. Την άποψη σου επ αυτού θέλω. αύριο νωρίς το πρωί να μου το έχεις στείλει».

Όταν η ανάθεση της αποστολής γίνεται τα μεσάνυχτα, καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις και πολύ χρόνο στη διάθεση σου.

Στρώθηκα στο γραφείο αφού πήρα και ένα μπουκάλι από τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου σε αυτές τις περιπτώσεις, τον jack Daniels, και άρχισα να ρωτώ, να ψάχνω και να επιμορφώνομαι ώστε να μη γράψω προϊόντα αλκοολικής πνευματικής επίδρασης.

Το μόνο κοινό που έχω με τη Μαρίνα Αμπραμοβιτς είναι ότι γεννηθήκαμε στην ίδια γειτονία των Βαλκανίων καθότι Σερβα. Τα υπόλοιπα έχουν τόση σχέση με τη ζωή ενός κοινού θνητού όσο μια μακαρονάδα με τη σαντιγί. .

Τελικά έχει πλάκα αυτή η τέχνη. Αν ο μπαμπάς σου είναι κάποιος ζαμπλουτος εφοπλιστής, ή αν χρησιμεύεις ως αντικείμενο του πόθου για διαφόρους και διάφορες, μπορείς μετά, έχοντας την οικονομική άνεση και καθόλου άγχος για την επιβίωση, να κάνεις τον καλλιτέχνη. Ότι παπαριά καμαρωτή σου έρθει στον εγκέφαλο την πετάς σε μια έκθεση, τα μαζικά μέσα επιρροής του κυκλώματος αναφερόντα διθυραμβικά στο όνομα και τις παπαδιές σου και το αστέρι μεσουρανεί. Αν μάλιστα φωνάξεις ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, τότε σε κοιτανε και ως ούφο. Δεν ξέρεις από τέχνη. Αμόρφωτε. Απαίδευτε και αστοιχείωτε.

Δεν γνωρίζω τι καβατζες έχει για τη ζωή της ώστε να κάνει ότι να ναι και να το λέει και τέχνη. Ας πούμε όμως ότι είμαι υπερβολικός. Ή ότι όταν ήμουν μικρός και της ζήτησα να μου πάρει παγωτό, αρνήθηκε και μου έχει μείνει απωθημένο.

Πες μου εσύ πως κρίνεις το έργο της, τις περφορμανς που λέμε και στα νέα ελληνικά όταν μαθαίνεις ότι αυτή η γυναίκα:

Eχει αυτομαστιγωθεί, έχει χαρακωθεί με μαχαίρι, έχει πάρει ψυχοφάρμακα, ξάπλωσε ανάμεσα σε φλόγες μέχρι που λιποθύμησε από τον καπνό, ξάπλωσε γυμνή πάνω σε πάγο μέχρι να χρειαστεί ιατρική επέμβαση, άφησε να την τυλίξουν πύθωνες, ξάπλωσε ανάμεσα σε σκορπιούς, περπάτησε 2.500 χλμ κατά μήκος του Σινικού Τείχους για 3 μήνες ώστε να συναντήσει τον  σύντροφο της και να χωρίσουν οριστικά, - χάθηκε ο κόσμος να βγουν για καφέ; - βούρτσισε τα μαλλιά της με μια μεταλλική βούρτσα μέχρι να ματώσει, ούρλιαξε μέχρι που να μην έχει πια φωνή. Επιπλέον, χάραξε με ξυράφι στην κοιλιά της το αστέρι, σύμβολο της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας, έγδερνε ώρες ατέλειωτες με μια βούρτσα τα ματωμένα κόκαλα μιας αγελάδας, έπλενε έναν σκελετό μέσα σε μια σκάφη με σαπουνάδα, έκατσε ώρες ακίνητη ατενίζοντας ένα κομμάτι αμέθυστο, έκατσε ανάμεσα σε σωρούς βρώμικα κόκαλα τα οποία έπλενε ένα προς ένα επί έξι συναπτές ημέρες.

Αν εσύ αυτό το λες τέχνη τότε εγώ είμαι ο ΕΛ, κατάγομαι από τον κένταυρο 8 και νόθος αδελφός μου είναι ο Δημοσθένης Λιακοπουλος. Αλήθεια που χάθηκε αυτή η ψυχή;

Μια άλλη μεγάλη επιτυχία ήταν τότε που άπλωσε την παλάμη της στο δάπεδο και άρχισε να ανεβοκατεβάζει με μεγάλη ταχύτητα ένα κοφτερό μαχαίρι, στοχεύοντας ανάμεσα στα δάχτυλά της. Κάθε φορά που αστοχούσε χαρακώνοντας το χέρι της, αντικαθιστούσε το μαχαίρι με ένα καινούργιο. Συνολικά χρησιμοποίησε 20 μαχαίρια. Άλλη δουλεία δεν είχες να κάνεις;

Για τις ανάγκες της περφορμανς «Rhythm 0», τo 1974 η Αμπράμοβιτς στάθηκε για έξι ώρες ακίνητη, εκτεθειμένη σε θεατές που είχαν την ευκαιρία να επιλέξουν ανάμεσα σε μια ποικιλία 72 επικίνδυνων αντικείμενων που έθετε η ίδια στη διάθεση τους, όπως μαχαίρια, ξυράφια, ψαλίδια, τσεκούρια, αλυσίδες, πιστόλια… και να τα χρησιμοποιήσουν επάνω της όπως τους έκανε κέφι. Εκείνοι ήταν αρχικά διστακτικοί, αλλά σταδιακά άρχισαν να συμμετέχουν. Κάποιοι δεν δίστασαν να της σκίσουν τα ρούχα, να τη χαρακώσουν στο στήθος, να τη σημαδέψουν με όπλο. Όταν λοιπόν ένας θεατής άρχισε να απειλεί ότι θα την πυροβολήσει, μας τελείωσε και η έκθεση. Σκέψου να είχες πληρώσει εισιτήριο και να είχες μπει πριν  από 3 λεπτά. Την πατάς τη σκανδάλη ή δεν την πατάς;
Ναι,  ξέρω. Υψηλοί συμβολισμοί και βαθυστόχαστα νοήματα.

Όταν η ηρωίνη συνάντησε το lsd.

Στο μουσείο της Ν.Ιορκις κάθεται σε μια καρέκλα και ο επισκέπτης κάθεται επίσης απέναντι της. Η παμμεγιστη τέχνη συναντά τον Σινταρτα Γκαουταμα. Κοιτάζονται στα μάτια μέχρι να βαρεθεί ο θεατής. Ούτε μια σύσταση ρε αδελφέ, ούτε μια συζήτηση κάτι. Σε κοιτώ με κοιτάς και κάνουμε τέχνη.

Η ιδία δηλώνει μυστικίστρια και ασχολείται με την ενέργεια, την αύρα, τις ανατολικές θρησκείες, τον διαλογισμό. Δεν γνωρίζω κανέναν ψυχοπαθή να βρήκε θεραπεία στις ανατολικές θρησκείες. Αυτό επιτυγχάνεται με τη φαρμακευτική αγωγή. Για την έκθεση της στην προσπάθεια να βρει τίτλο απομονώθηκε στη Νότια Ινδία. Άντε τώρα εσύ, που παλεύεις στην καθημερινότητα με τη δουλεια, την οικογένεια, τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις σου να παρακολουθήσεις τις υπερβατικές πομφόλυγες κάθε πικραμένου. Και όσοι μπορείτε να αφεθείτε στην μαγεία των αγγλικών, three the dick were crying.

Αφού ερεύνησα τις πράξεις, θέλω να σταθώ στα λόγια. Σημείο αναφοράς για τα ελληνικά ΜΜΕ είναι μια συνέντευξη της στην καθημερινή και στην, χαρά στο κουράγιο της, Μαργαριτα Πουρναρα και αρκετά σκόρπια έπα που βρήκα στον ιστό.

«Το ζητούμενο λέει η Αμπραμοβιτς, δεν είναι να τρομάξεις τον θεατή, αλλά να τον βοηθήσεις να συναισθανθεί την πνευματικότητα, να γίνει καλύτερος. Να τον κάνεις να νιώσει μέρος του έργου».

Χάρηκα καλιαμάγκουρας.

Συγγνωμη αλλα να νοιωσω  μερος ενός εργου όπως το big fish του τιμ μπαρτον ή άντε στο ματριξ, μάλιστα. Τι σοι πνευματικότητα θα νοιώσω αν σε καρφώνουν με μαχαίρια και πιρούνια είναι ένα ερώτημα που αμφιβάλλω αν έχει απάντηση.

«Η performance, είπε,  δεν είναι αναπαράσταση, αλλά η ζωή η ίδια!»
Πραγματικά. Στη ζωή μας, μας κριμένε από στύλους και μας κάνουν παρέα 2 πύθωνες.

«Ο πόνος απελευθερώνει λέει από το φόβο του θανάτου».

Συγγνώμη αλλά ο φόβος του θανάτου είναι ανίκητος και όσοι δεν τον φοβούνται δεν το έκαναν γιατί χαρακώθηκαν αλλά είτε γιατί έχουν μεταφυσικές ελπίδες είτε για λόγους ηρωισμού, βλέπε Σούλι και Ζάλογγο.  

«Τι να την κάνεις την ευτυχία; Δεν έχει τίποτα να σου μάθει. Αντιθέτως, ο πόνος, η δυσκολία, το εμπόδιο σε μεταβάλλει, σε διδάσκει ποιος είσαι, ενδεχομένως σε δυναμώνει ή σε κάνει και καλύτερο».

Καλό αλλά μισό. Η ανθρώπινη ζωή είναι χαρμολύπη και ο ολοκληρωμένος άνθρωπος πρέπει και να έχει τις ευχάριστες αλλά και τις δυσάρεστες στιγμές. Εσύ είσαι μονόπατα κατάμαυρη. Χάρισμα σου το σκοτάδι, αλλά προτιμώ το φως.

Στην έκθεση που σου γραφώ ανωτέρω ότι κοιτάζονταν στα μάτια θεατές και Αμπραμοβιτς, η ιδία σχολίασε πως αρκετοί την φοίταγαν και μετά από λίγο έκλαιγαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να νοιώθει μια έκρηξη αγάπης όπως είπε, για τον κάθε επισκέπτη. Άμα κοπέλα μου θέλεις να δώσεις αγάπη, να πας στους γιατρούς χωρίς σύνορα, να γίνεις εθελοντής αιμοδότης και να μοιράσεις τα υπάρχοντα σου στους φτωχούς. Η αγάπη είναι δράση και όχι πιάνω μια καρεκλά να χαζεύω τα πλήθη.

Το πιο επικίνδυνο με αυτούς τους τύπους και τις τύπες είναι ότι λένε μερικές αλήθειες για να τσιμπήσεις. Και τον Κωνσταντίνο Πλευρη να ρωτήσεις, τον Βασίλη Λεβέντη και τον Αλέξη Τσίπρα, θα σου πουν μερικές αλήθειες. Το κομβικό σημείο που αποφασίζω αν θα  τους πάρω στα σοβαρά αρχίζει και τελειώνει στο τι προτείνεις. Είπε λοιπόν η Αμπραμοβιτς πως «Τρέχουμε στη δουλειά μας, βλέπουμε τηλεόραση με τις ώρες, ερωτευόμαστε. Είναι σαν να κρατάμε ένα τηλεκοντρόλ και αλλάζουμε κάθε τόσο κανάλι. Δεν έχουμε καθίσει ποτέ να δούμε σοβαρά τον εαυτό μας και τις ανάγκες του. Η ζωή μας είναι ένα ζάπινγκ και δεν το έχουμε αντιληφθεί καθόλου. Δεν τη ζούμε, την καταναλώνουμε». Μάλιστα. Συγχαρητήρια. Αν είναι να τη ζήσω με το να ξαπλώσω σε πάγο ή στα κάρβουνα, προτιμώ να πάρω μια αγαπημένη ή μερικούς φίλους και να απομονωθώ σε ένα θέρετρο με βρώση και πόση. Αντέχεις τη σύγκριση;

Το μονό που έχει ενδιαφέρον είναι το πώς σκοπεύει να κανει την κηδεία της. Επειδή έζησε σε 3 πόλεις, το Βελιγράδι, το Άμστερνταμ και τη νέα Ιόρκι, θα κάνει μια κανονική κηδεία και άλλες δυο με ομοίωμα. Η άποψη της είναι πως όπου ζεις, πεθαίνει και ένα κομμάτι σου. Βεβαία, αν το κάναμε όλοι αυτό θα θέλαμε τα τριπλάσια νεκροταφεία! Μπρρρρ!

Θα μου ήταν απείρως καλύτερο να ακούω τη Λιανα Κανέλλη να αναφέρεται στην ευεργετική επίδραση της αμερικανικης εξωτερικής πολιτικης για την Ελλάδα, αντί να παρακολουθήσω την Αμπραμοβιτς.

Όλα τα υπέροχα άρθρα έχουν και ένα τέλος όπως και το παρόν.

Τη βγάλαμε την υποχρέωση για σήμερα.

Ήρθε η ώρα να σχεδιάσω την εξαφάνιση του Μάρκου Φραγκου…

ΥΓ. fake το σκηνικό, αληθινή η γνώμη.