Το νησί των
καταραμένων είναι η ταινία που συγκεντρώνει θετικά σχόλια από ολο τον πλανήτη.
Αναρωτιέμαι, μόνο σε μένα δεν άρεσε;
Η φωτογραφία και
η παραγωγή είναι εξαιρετική. Η μουσική υποβλητική. Το στήσιμο της ταινίας
αριστοτεχνικό. Η ατμόσφαιρα κατάμαυρα υπέροχη. Ο Σκορσέζε δεν είναι τυχαίος ούτε χθεσινός.
Όμως αν έπρεπε να
συνοψίσω το στόρι, είναι οι περιπέτειες ενός σχιζοφρενή.
Δεν με ξάφνιασε
σε κάτι, παρά μόνο μερικές λεπτομέρειες για την αποκάλυψη του παζλ τις βλέπεις
στο τέλος αλλά ολη την ωρα είσαι υποψιασμένος για το παρακάτω.
Δεν είμαι
σίγουρος για το πώς ακριβώς αποτυπώνεται η κριτική στην Αμερική και γενικά στον
Δυτικό κόσμο με τα ψυχοπειράματα, όπως γράφουν σχεδόν ολοι οι σινεκριτικοί. Οταν η ταινία τελειώνει, το μυστήριο λύνεται
και καταλαβαίνεις πως όλα τελικά ηταν μια φαντασίωση. Αντίθετα μάλιστα, όταν η
θεραπεία «του καλού» αποτυγχάνει, τι μένει; Το χειρουργείο…
Σε πολλές σκηνές
πλατύασε, άφησε μερικά περίεργα κενά ( ποιος τελικα έβαλε το χαρτάκι στο
δωμάτιο της γυναίκας που «απέδρασε»; ) και τέλοσπάντων τα χουμε ξαναδεί στην
εκτη αίσθηση και στους συνήθεις ύποπτους. Τελικά αυτές οι τανίες στέρησαν την
πρωτοτυπία από όλους τους υπόλοιπους!
Καλός ο Ντι
Κάπριο, καλύτερος θα ηταν ο Ρασελ Κρόου που εχει ξαναπαίξει αντίστοιχο ρόλο.
Τελικά, μπορείς
να απολαύσεις ένα θέαμα περίπου 2,5 ωρών χωρίς βαθύτερο νόημα και τροφή για
σκέψη.
