ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – Ο ΛΩΤΟΣ ΤΗΣ ΛΕΤΟΝΙΑΣ

Πέραν του ουφ επιτέλους, για να λέμε και την black truth η Λετονία δεν ήταν και ενας καταπληκτικός αντίπαλος. Συμπαθητική ομάδα με μεγάλα κενά στην άμυνα και ενας τερματοφύλακας τροχονόμος μας έκανε να βάλουμε πολλά γκολ και να χαρούμε.

Αν πρέπει να δω τον λόγο που κερδίσαμε είναι ο οίστρος του Γκέκα με την εκτελεστική του ικανότητα και η ποιότητα του Σαμαρά που βοήθησε πολύ στη δημιουργία του παιχνιδιού.

Ο Ρεχάγκελ καλά έκανε με το να δώσει το χρίσμα στον Τζόρβα. Τρακαρισμένο το παιδί αλλά από τον Χαλκιά είναι καλύτερος. Για την επιλογή του Σεϊταρίδη τον καταλαβαίνω. Οσο κακός και να είναι λόγω ανετοιμότητας, την ποιότητα του δεν την εχει κανείς άλλος από τους Ελληνες παίκτες. Αυτό όμως που δεν κατάλαβα είναι η επιλογή του Τζιόλη. Το παιδί είχε κέφι αλλά δεν είχε το ρυθμό. Δεν ηταν καλός ούτε στην ανάπτυξη αλλά κυρίως ούτε στην  κάλυψη.

Αυτός που με εντυπωσίασε αρνητικά ήταν ο Κατσουράνης. Περπατούσε, περισσότερο μίλαγε παρά έπαιζε, πασούλες στα τρια μέτρα. Πάλι καλά που είχαμε τον έμπειρο Πατσατζόγλου που κάλυψε και εκείνον.

Ο Καραγκούνης αντικατοπτρίζει το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι ο καθρέπτης του. Αργος ρυθμός, ψυχή και κυρίως πολύ σκοπιμότητα στον αγώνα. Μετά το 79’ δεν είδαμε ποδόσφαιρο. Κράτα, καθυστέρηση, πέσε κάτω, ξανά μανά, γύρνα τη μπάλα, ηλεκτροπληξία στο άγγιγμα του αντιπάλου, ποιος θα χτυπήσει το φάουλ, ελα εσυ, αστο για τον άλλον, πίσω τη μπάλα στα στόπερ.  

Ετσι κάναμε και μετά το πρώτο γκολ. Κάτσαμε, ανέβηκαν, κέρδισαν απανωτά κόρνερ, έγινε το λάθος του πολύ σίγουρου Τόρο, ισοφάριση.

Ετσι κάηκε και ο Σαλπιγγίδης που δεν πήρε τη μπάλα στον χώρο ή στο ενας εναντίον ενός και ο Τοροσίδης ο οποιος δεν είχε ένα στήριγμα να κάνει overlap.

Για αυτό άλλωστε και ο Αμανατίδης που μπήκε μετά δεν έκανε τη διαφορά. Αφου γυρίζαμε τη μπάλα στον άξονα άσκοπα. Ο Τοροσίδης ως αριστερό μπακ είναι εξω από τα νερά του αλλά είναι πολύ χρήσιμος για να τον αγνοήσεις. Με τα πολλά χαφ της Λετονίας και την κίνηση χωρίς τη μπάλα,  οι κεντρικοί μας αμυντίκοι ήθελαν βοήθεια. Ο Τζιόλης δεν, ο Κατσουράνης τίποτα μέχρι να μπει ο Πατσα και να κλειδώσει τον χώρο εξω από τη μεγάλη περιοχή.

Αυτό νομίζω πως είναι και το κομβικό σημείο στο οποιο ως ελληνικό ποδόσφαιρο μένουμε πίσω. Η σκοπιμότητα και το αποτέλεσμα.  Μια νοοτροπία που ξεκινάει από τον οπαδό του ηλεκτρονικού πίνακα και όχι του ποδοσφαίρου, συνεχίζεται με τον δημοσιογράφο οπαδό και όχι τον γνώστη του αθλήματος και συνεχίζεται βέβαια με τον προπονητή που παίζει το κεφάλι του κάθε Κυριακή και τον παίκτη που σήμερα είναι ηρωας του 1821 και αύριο ο προδότης που άνοιξε την Κερκόπορτα στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Ρεχάγκελ έχει αποφασίσει από την αρχή που ήρθε, να κάνει την ομάδα μας σοβαρή, μεγάλη και θέλει να παίρνει αποτελέσματα. Όμως ο παίκτης που βλέπει ότι εχει απέναντι του έναν αντίπαλο αδύναμο πρέπει να παίζει για το σκορ, το θέαμα, το παιχνίδι το ιδιο. Εμεις, εντάξει το βάλαμε, ας γυρίσουμε γύρω γύρω τη μπάλα.

Για μένα το ζητούμενο από την Εθνική μας είναι η αξιοπρέπεια και αν έρθει και το αποτέλεσμα, εχει καλώς. Και αυτό το πετυχαίνει. Αν θέλω να δω θέαμα θα δω την Μπάρτσα. Ενας καλός τρόπος για να είσαι μίζερος, και στη χώρα μας η μιζέρια είναι στο DNA μας, είναι να βάζεις τόσο ψηλά τον πήχη ώστε να μην εκτιμήσεις αυτά που εχεις και αυτά που καταφέρνεις. Στο κάτω κάτω της γραφής πόσες εθνικές ομάδες στον κόσμο παίζουν θεαματικά και εχουν εξαιρετικά αποτελέσματα;

Παντως, ετσι όπως είναι τα πράγματα στον ελληνικό αθλητισμό, οι εθνικές μας ομάδες και του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, εκτος βέβαια ότι εχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον και με συγκινούν απείρως περισσότερο από την ΑΕΚ, αλλά και είναι ανώτερες των πρωταθλημάτων τα οποια υποτίθεται πως εκπροσωπούν…

Υγ. Οι εξυπνάδες του Σωτηρακόπουλου περι ευνοϊκής διαιτησίας, με ενόχλησαν και λυπήθηκα γιατί εστω ενας δεν του θύμησε στο στούντιο του mega το χειρουργείο που περάσαμε με την Ελβετία. Βέβαια θα μου πεις, εδώ δεν κατάλαβαν τι πήγε να κάνει ο Σαμαράς και το συζητούσαν μια ωρα, οπότε τι περιμένεις …