Υπαρχουν μερικες διαψευσεις που τις χαιρομαι τοσο πολυ, παραμεριζω τον εγωισμο μου για το οτι επεσα εξω, πανηγυριζω αυτοσαρκαζομενος αλλα πολυ φοβαμαι οτι θα συνεχισω να προβλεπω και μακαρι παντα να πεφτω παντα ετσι εξω!!! Ευτυχως καπως εσωσα τα προσχηματα με την προβλεψη για τη Γερμανια και για το αστρο του θοδωρα ως υστερογραφο.
Γιατι πηραμε την κουπα: γιατι οι αλλοι ηταν μηδενικα. γιατι ειμασταν ενωμενοι γιατι ειμασταν τυχεροι γιατι παιξαμε ετσι ακριβως οπως επρεπε για τα κυβικα μας γιατι στον παγκο υπηρχε ο Γιαννακης. γιατι τελικα ειχαμε ηγετη
Πριν ξεκινησουν οι αγωνες ειχα ενσταση για τον ηγετη της ομαδας. Και ομως υπηρχε και το παραδοξο ειναι οτι εμπαινε απο τον παγκο. Και το ονομα αυτου θεοδωρος Παπαλουκας. Στο κομβικο παιχνιδι που ηταν με τη Ρωσια, εβαλε 24 ποντους και το καθαρισε. Με τη Γαλλια ολοι θυμομαστε τον Διαμαντιδη αλλα σε λιγοτερο απο 1 λεπτο, ο θοδωρας ηταν αυτος που προλαβε και εβαλε 6 ποντους και ηταν αυτος που περασε τη μπαλα στον παπαδοπουλο για να προσθεσει αλλους 2 ποντους. Στον τελικο επισης εθαψε τους Γερμανους. Δεν ειναι τυχαιο λοιπον πως αφου τον Παπαδοπουλο τον εμαθαν, πηρε τα ηνια ο Θοδωρας και ετσι η πεσμενη αποδοση του ψηλου δεν φανηκε καθολου. Ο παρεξηγημενος Γιαννακης [ μου ευχομαι να συγκρατηθω αν ακουσω κανεναν καφροβλακα να τον βριζει στο Γαλατσι ]
1. εκανε αριστες επιλογες στην εξελιξη καθε παιχνιδιου. Ο σωστος παικτης, την καταλληλη στιγμη, στο καταλληλο στιλ παιχνιδιου.
2. επεισε τους παικτες να παιξουν την σωστη αμυνα και οχι τις μεθοδους των οστρογοτθων πολεμιστων του Ιωαννιδη
3. Στα κρισιμα δεν αρχιζε τις χριστοπαναγιες αλλα κρατουσε την ομαδα προσηλωμενη, ενωμενη και με πιστη.
4. μου αρεσε μετα τη Γαλλια οταν μπηκε το συνεργειο της ΕΡΤ να παρει πλανα απο τα αποδυτηρια και ρωτησε ο καμεραμαν «κοουτς να τραβηξω;» και του απαντησε βροντερα «τραβα μωρε!». Γιαννακαρος!
5. με τις συνεχεις αλλαγες κρατησε την ομαδα φρεσκια και δεν δειξαμε ιχνος κοπωσης οπως οι ισπανοι και οι Γερμανοι
6. ειτε χαναμε ειτε κερδιζαμε η μορφη του δεσποζε στον παγκο και κρατουσε την ομαδα συγκεντρωμενη χωρις κινησεις πανικου, γκαφες και αναζητηση μαυρων προβατων.
Με απογοητευσε το μπασκετ που παιχθηκε. Αυτοι ειναι οι αστερες του ΝΒΑ ? δηλαδη συγγνωμη, ο Λακοβιτς ή ο Διαμαντιδης τι ακριβως εχει να ζηλεψει απο τον Παρκερ ? ο Κιριλενκο τι ακριβως κανει, πηδαει μεχρι το θεο κοβει και καρφωνει; Απο τοτε που τους αγωνες του ΝΒΑ τους πηρε το ζουμπερζμπορτ δεν εχω δει ουτε εναν γιατι χρηματα για τηλεοραση δεν διαθετω.
Πιστευω ομως οτι οσο πεσμενο και να ειναι, ε, κατα τι καλυτερο απο το ευρωπαϊκο, τι στην ευχη μαλλον θα ειναι. Αυτο ομως που καταλαβαινω ειναι οτι ουσιαστικα μιλαμε για μια βιομηχανια αθλητων αλλα οχι μπασκετμπολιστων.
Φοβερος λεει ο Ντιο. Μαλιστα. Ποιο ειναι το φοβερο οτι σε 2 βηματα διανυει 5 μετρα ? αυτο ειναι αθλητικο προσον αλλα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΣΚΕΤ. Ειναι απογοητευτικο το γεγονος οτι στον τελικο πηγαν 2 ομαδες που η μια ειχε εναν παικταρα και 11 κουτσους και η αλλη ειναι ζητημα αν εβγαλε συνολικα 10 ωραιες φασεις και οσο για τα ποσοστα ευστοχιας της, αστα να πανε...
Αυτο ειναι το μπασκετ σε εθνικο επιπεδο στην Ευρωπη; Η μονη ομαδα που θυμιζε ομαδα μπασκετ ηταν η ισπανια που με τον γκασολ θα το σηκωνε ανετα.
Οπως επισης και η Σερβια θα ηταν διαφορετικη με τον Πετζα. Ευτυχως ομως για μας η ζωη δεν παιζεται με «αν». Οι ιταλοι κουραστηκαν και κορεστηκαν, οι ρωσοι οπως παντα ασταθεις, οι λιθουανοι δεν προλαβαν να αφομοιωσουν τους νεους τους παικτες, οι γαλλοι να τρεχοπηδανε σαν κατσικια αλλα απο μπασκετ ολιγον, οι σερβοι αλληλοσκοτωθηκαν και οι σλοβενοι ειχαν μολις 4 παικτες και τη διψα τους να κανουν ενα βημα παραπανω. Το φετινο ευρωμπασκετ ηταν το χειροτερο που εχω δει και ευχομαι να ειναι μια μεταβατικη περιοδος... Το μονο που αξιζε απο αυτη τη διοργανωση ηταν ο Νοβιτσκι. Τι στιλ... Αξιωθηκα και τον ειδα απο κοντα στο ακροπολις... παλι καλα... Παρεπιπτοντως, δεν εχω ξαναδει χειροτερη τηλεοπτικη καλυψη σε αγωνες τετοιου επιπεδου. Να το βρασω το ωραιο γηπεδο. Για να δειξουν replay επρεπε να κανει σεισμο...
Ασε δε τον σχολιασμο απο τον Χατζηγεωργιου. Θεε μου, γιατι αυτον τον τυπο τον πληρωνω με τους φορους μου; παλι καλα που μετα ανελαβε ο Σκουντης ( εστω και με τις υπεβολες του που ενω το σκορ ηταν στο 4-2 φωναζε λες και καθε καλαθι ηταν σαν αυτο του Διαμαντιδη ) και παραμερισε τον Δημητρακη γιατι θα εβαζα στο μουγγο την τηλεοραση και θα ακουγα τους αγωνες απο τον Παπαδογιαννη. οι δικοι μας απο την αλλη ειχαν το μοναδικο χαρακτηριστικο των Ελληνων που υπαρχει σε καθε τους επιτυχια. ΟΜΟΝΟΙΑ.
Ομαδα του καλου κλιματος, του ομαδικου πνευματος, της αμυνας [ ΣΣ και οταν λεμε αμυνα στα ομαδικα αθληματα εννοουμε θυσια του ατομου για το συνολο χωρις διαφημισοπροβολη] και της γενικης παραδοχης/σεβασμου του προπονητη. Ουτε μιση γκρινια, ουτε αχ, βαχ και παρασκηνια. Πιστευω οτι το προγραμμα μας πηγε κουτι μεχρι τους 8. παιξαμε με τη Γαλλια αρχικα που ακομα δεν ειχαν καταλαβει οι παικτες της οτι συμμετειχαν στη διοργανωση, μετα μας ηρθε η σλοβενια που μας εριξε μια καλη σφαλιαρα, ακολουθησαν οι κουτσοι βοσνοι και πηραμε τα πανω μας και το κερασακι το εβαλαν οι εβραιοι οι οποιοι αφενος ειχαν αδυναμη ομαδα (αυτον τον χατζατζ-αρη μεσα στην καρδια μου τον εβαλα...) αφετερου μας οφελησε οτι δεν μειναμε 5 μερες απραγοι αλλα ειχαμε ρυθμο αγωνων. Μετα, με τη Ρωσια, βρεθηκε ο παπαλουκας, ο χολντεν, η σκληρη αμυνα και τους τελειωσαμε, με τη Γαλλια, ο θεος και η απειρια / βλακεια τους [ περαν της δικης μας προσπαθειας, μιλαμε οτι αυτοκτονησαν, ουτε στη φυλακη δεν παιζεις ετσι οταν προηγεισαι με 7 ποντους 50 secs πριν τη ληξη ] μας εφτασαν στον τελικο που βρηκαμε την ομαδα του ενος. Μεγαλου αλλα ενος... Να προσθεσω επισης οτι μας πηγε και η διαιτησια. Οχι οτι με χαλασε αλλα να και σε μια διοργανωση που αν μη τι αλλο δεν μας αδικησαν. Το σημειωνω ως ενα λιθαρακι για το χρυσο. Προσωπικα οταν προκειται για εθνικη διακριση δεν με ενδιαφερουν τα μεσα. Εδω που τα λεμε αρκετα σφαγεια εχουμε υποστει κατα το παρελθον με Γερμανους, Ισπανους, Σερβους και Ιταλους.
Δεν με πειραζει καθολου να βγουμε και εμεις απο πανω οταν εχουμε τη δυνατοτητα. Ετσι λοιπον ειχαμε μια ομαδα που επαιξε πτωχα πλην τιμια, σε μια πιο φτωχη διοργανωση, εκμεταλλευθηκε την καλη συγκυρια και με καλη ψυχολογια, πιστη, αμυνα, τον παπαλουκα και σημαντικη βοηθεια απο τον παγκο, ηρθε πρωτη. Σημασια δεν εχει τι δεν κανεις ή τι θα μπορουσες ισως, αμα, αφου αλλα τι κανεις. Μπραβο λοιπον στην ομαδα που δεν «ζαλιστηκε» στην πιθανη επιτυχια και εφερε εις περας την αποστολη και με το παραπανω.
Οι παικτες: Σπανουλης: το πρωτο του σοβαρο τουρνουα, αφου με το μαρουσι επαιζε με τα στρουμφ. Ειμαι ικανοποιημενος απο την παρουσια του και τον θεωρω ως τον αυριανο οριτζιναλ ηγετη της ομαδας λογω του οτι ειναι περισσοτερο τρελος, καμικαζι και πιο ευστοχος. Ηταν ο μονος που πηγε να το γυρισει με τους σλοβενους και δεν μασαγε να τα βαλει και με τους 5 αντιπαλους. Θα ψηθει στον ΠΑΟ και τον βλεπω για μεγαλα πραγματα
Παπαλουκας: τα ειπα και ανωτερω. 0 πραγματικος ηγετης που ερχοταν απο τον παγκο. Αν και γενικα ηταν ευστοχος αλλα θα εξομογηθω την αμαρτια μου, δεν μπορω να τον εμπιστευθω στο σουτ. Λιγο το οτι πεταει τη μπαλα παρα σουταρει, λιγο το οτι δεν ξερει να κανει τζαμπ σουτ, καπου με χαλαει και τον θεωρω καλο αλλα οχι ολοκληρωμενο πλεϊ μεϊκερ. Βεβαια θα μου πειτε, και ο Σαν Επιφανιο μαπα στιλ ειχε αλλα τα χλατσωνε ανελεητα....
Διαμαντιδης: ο ανθρωπος που ναι μεν μας εστειλε στον τελικο και εσβησε ολες τις αρνητικες κριτικες αλλα εγω θα επιμεινω. Ο πιο πολυσυνθετος παικτης αδικει τον εαυτο του, την καριερα του και το ταλεντο του αν δεν εχει το θαρρος και την ικανοτητα να παιρνει σουτ και προσπαθειες. Εκτος και αν του αρεσει στο ζουμπερζμπορτ που πιθανως να εχει, να βλεπει τον Γιαριτς στην Αμερικη και τον εαυτο του στην Ελλαδα.
Ζησης: η ωριμοτητα του και η αγωνιστικη διαυγεια του σε τοσο νεαρη ηλικια ειναι αξιοθαυμαστη. Δεν την εχω ξαναδει απο κανεναν αλλο παικτη στην ηλικια του. Παλι καλα που προλαβαμε και τον ειδαμε εμεις οι αεκτζηδες απο κοντα γιατι θα κανουμε πολλα χρονια να τον ξαναδουμε οχι στην ομαδα μας αλλα σε οποιαδηποτε ελληνικη ομαδα. Πρωτος σκορερ της πρωταθλητριας ευρωπης στα 21, ε, δεν ειναι αμελητεο...
Χατζηβρεττας: τον σεβομαι πολυ οπως πχ και τον Σιγαλα. Αταλαντος, ασχετος αλλα εκανε μια καλη καριερα χαρη στην προσωπικη του προσπαθεια. Βοηθησε οπως μπορουσε, με καλες και κακες στιγμες και ειχε μια συνθετη παρουσια σε αμυνα, ριμπαουντ και επιθεση. Πτωχος πλην τιμιος.
Ντικουδης: αν και με ξενερωσε στην αρχη μετα κατι επαθε και εδωσε μεγαλες μαχες. Φταιει ο Γιαννακης, ο εγωισμος του, η ψυχικη βοηθεια απο τους συμπαικτες του, ολα και τιποτα, παντως αφησε αυτη τη μισθοφορικη νοοτροπια τυπου «το χασα/το βαλα ωραια και τι εγινε» και παλεψε για το καλο της ομαδας.
Τσαρτσαρης: με τη βοσνια τον θυμαμαι να εριξε 12 ποντακια και επιθετικα τιποτα αλλο το φοβερο. Οπως τον ξερουμε απο τον ΠΑΟ. Αξιοπιστος, καλος αμυντικος, παιζει για την ομαδα, δυνατος, με σταθεροτητα στην αποδοση του. Μεγαλη και αφανης η βοηθεια του ειδικα οταν ο Ντικουδης δεν υπηρχε.
Φωτσης: απο τη μια λεω τι κριμα τετοιο ταλεντο να μεινει κατα το μεγαλυτερο ποσοστο αναξιοποιητο απο την αλλη οφειλω να αναγνωρισω οτι σοβαρευτηκε και δεν κανει προσπαθειες τυπου «ειμαι ο Φωτσης, σας περναω ολους και καρφωνω». Επαιξε παραδοξως και αμυνα ενω στην επιθεση λιγα και καλα.
Παπαδοπουλος: τελικα δεν με εξεπληξε. Καλος παικτης αλλα ουτε στο ΝΒΑ παιζει, ουτε η Δυναμο ειναι καμια σημαντικη ομαδα στην Ευρωπη και δεν περιμενα απο την αρχη μεχρι το τελος να μας παρει στις πλατες του για αυτο και μετα τη φαση των 8 δεν τον ξεχωρισα για τιποτα. Καλος μεν, ισως ο καλυτερος μετα τον Φασουλα αλλα χωρις την ανοδο του Ντικουδη και τις βοηθειες απο Τσαρτσαρη και Φωτση δεν θα καναμε τιποτα. Και σε αυτον επεσα εξω καθως ειχα την εντυπωση απο τα φιλικα πως ειναι ο πιο σημαντικος μας παικτης.
Κακιουζης: Εβαλε και αυτος την υπογραφη του. Βοηθησε σε πολλους τομεις, καλη η παρουσια του και κυριως σταθερη. Απο κει που ηταν στη ναφθαλινη, να βρεθει αρχηγος, πολυ καλα σταθηκε. Μπουρουσης: μονο και μονο που συμμετειχε θα τον δουμε πυραυλοκινητο στο πρωταθλημα. Ακομα και αυτα τα 6 ποντακια που εβαλε [ τα 2 τα χρωσταει στον ζηση που θυσιασε δικο του λεϊ απ δειγμα «ενωσιτικης αγαπης» ] θα τον βοηθησουν πολυ ωστε στο προσωπο του να βρουμε την αμεση αλλαγη του Παπαδοπουλου και να γραψουμε στα παλαιοτερα των υποδηματων μας τα γλεψιματα του, τωρα που σας ειδα πρωτους σας θυμηθηκα, jake ledkov.
Για τον βασιλοπουλο δεν εχω να πω κατι παρα μονο οτι «μεγαλωσε αποτομα» και ευχομαι να μην καει το παιδι. Η κατακτηση του τροπαιου μου αφησε διπλη χαρα. Περαν αυτης της ανελπιστης επιτυχιας αλλα και το οτι εχουμε ομαδα για 6 χρονια τουλαχιστον. Μπορει ο καθενας μας να εχει ισως καποιες μικροενστασεις αλλα λιγο ως πολυ αυτοι ειμαστε.
Το μπασκετ δεν ειναι ποδοσφαιρο, η ομαδα μπορει να μεινει η ιδια, με τους ιδιους προπονητες και ειμαστε μια χαρα. Και το σημαντικο ειναι πως εχουμε 12 σιγουρους παικτες και αλλους 3-4 που μπορουν επισης να παιξουν.
Στο μελλον και μερικοι παικτες θα προσφερουν περισσοτερα στην επιθεση ( σπανουλης – ζησης – διαμαντιδης ) και θα εχουν τη στοφα του πρωταθλητη οποτε ειμαι αισιοδοξος για το μοναδικο στοχο που εχει απομεινει για το ελληνικο μπασκετ: ενα μεταλλιο σε ολυμπιακους αγωνες...
Γιατι πηραμε την κουπα: γιατι οι αλλοι ηταν μηδενικα. γιατι ειμασταν ενωμενοι γιατι ειμασταν τυχεροι γιατι παιξαμε ετσι ακριβως οπως επρεπε για τα κυβικα μας γιατι στον παγκο υπηρχε ο Γιαννακης. γιατι τελικα ειχαμε ηγετη
Πριν ξεκινησουν οι αγωνες ειχα ενσταση για τον ηγετη της ομαδας. Και ομως υπηρχε και το παραδοξο ειναι οτι εμπαινε απο τον παγκο. Και το ονομα αυτου θεοδωρος Παπαλουκας. Στο κομβικο παιχνιδι που ηταν με τη Ρωσια, εβαλε 24 ποντους και το καθαρισε. Με τη Γαλλια ολοι θυμομαστε τον Διαμαντιδη αλλα σε λιγοτερο απο 1 λεπτο, ο θοδωρας ηταν αυτος που προλαβε και εβαλε 6 ποντους και ηταν αυτος που περασε τη μπαλα στον παπαδοπουλο για να προσθεσει αλλους 2 ποντους. Στον τελικο επισης εθαψε τους Γερμανους. Δεν ειναι τυχαιο λοιπον πως αφου τον Παπαδοπουλο τον εμαθαν, πηρε τα ηνια ο Θοδωρας και ετσι η πεσμενη αποδοση του ψηλου δεν φανηκε καθολου. Ο παρεξηγημενος Γιαννακης [ μου ευχομαι να συγκρατηθω αν ακουσω κανεναν καφροβλακα να τον βριζει στο Γαλατσι ]
1. εκανε αριστες επιλογες στην εξελιξη καθε παιχνιδιου. Ο σωστος παικτης, την καταλληλη στιγμη, στο καταλληλο στιλ παιχνιδιου.
2. επεισε τους παικτες να παιξουν την σωστη αμυνα και οχι τις μεθοδους των οστρογοτθων πολεμιστων του Ιωαννιδη
3. Στα κρισιμα δεν αρχιζε τις χριστοπαναγιες αλλα κρατουσε την ομαδα προσηλωμενη, ενωμενη και με πιστη.
4. μου αρεσε μετα τη Γαλλια οταν μπηκε το συνεργειο της ΕΡΤ να παρει πλανα απο τα αποδυτηρια και ρωτησε ο καμεραμαν «κοουτς να τραβηξω;» και του απαντησε βροντερα «τραβα μωρε!». Γιαννακαρος!
5. με τις συνεχεις αλλαγες κρατησε την ομαδα φρεσκια και δεν δειξαμε ιχνος κοπωσης οπως οι ισπανοι και οι Γερμανοι
6. ειτε χαναμε ειτε κερδιζαμε η μορφη του δεσποζε στον παγκο και κρατουσε την ομαδα συγκεντρωμενη χωρις κινησεις πανικου, γκαφες και αναζητηση μαυρων προβατων.
Με απογοητευσε το μπασκετ που παιχθηκε. Αυτοι ειναι οι αστερες του ΝΒΑ ? δηλαδη συγγνωμη, ο Λακοβιτς ή ο Διαμαντιδης τι ακριβως εχει να ζηλεψει απο τον Παρκερ ? ο Κιριλενκο τι ακριβως κανει, πηδαει μεχρι το θεο κοβει και καρφωνει; Απο τοτε που τους αγωνες του ΝΒΑ τους πηρε το ζουμπερζμπορτ δεν εχω δει ουτε εναν γιατι χρηματα για τηλεοραση δεν διαθετω.
Πιστευω ομως οτι οσο πεσμενο και να ειναι, ε, κατα τι καλυτερο απο το ευρωπαϊκο, τι στην ευχη μαλλον θα ειναι. Αυτο ομως που καταλαβαινω ειναι οτι ουσιαστικα μιλαμε για μια βιομηχανια αθλητων αλλα οχι μπασκετμπολιστων.
Φοβερος λεει ο Ντιο. Μαλιστα. Ποιο ειναι το φοβερο οτι σε 2 βηματα διανυει 5 μετρα ? αυτο ειναι αθλητικο προσον αλλα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΣΚΕΤ. Ειναι απογοητευτικο το γεγονος οτι στον τελικο πηγαν 2 ομαδες που η μια ειχε εναν παικταρα και 11 κουτσους και η αλλη ειναι ζητημα αν εβγαλε συνολικα 10 ωραιες φασεις και οσο για τα ποσοστα ευστοχιας της, αστα να πανε...
Αυτο ειναι το μπασκετ σε εθνικο επιπεδο στην Ευρωπη; Η μονη ομαδα που θυμιζε ομαδα μπασκετ ηταν η ισπανια που με τον γκασολ θα το σηκωνε ανετα.
Οπως επισης και η Σερβια θα ηταν διαφορετικη με τον Πετζα. Ευτυχως ομως για μας η ζωη δεν παιζεται με «αν». Οι ιταλοι κουραστηκαν και κορεστηκαν, οι ρωσοι οπως παντα ασταθεις, οι λιθουανοι δεν προλαβαν να αφομοιωσουν τους νεους τους παικτες, οι γαλλοι να τρεχοπηδανε σαν κατσικια αλλα απο μπασκετ ολιγον, οι σερβοι αλληλοσκοτωθηκαν και οι σλοβενοι ειχαν μολις 4 παικτες και τη διψα τους να κανουν ενα βημα παραπανω. Το φετινο ευρωμπασκετ ηταν το χειροτερο που εχω δει και ευχομαι να ειναι μια μεταβατικη περιοδος... Το μονο που αξιζε απο αυτη τη διοργανωση ηταν ο Νοβιτσκι. Τι στιλ... Αξιωθηκα και τον ειδα απο κοντα στο ακροπολις... παλι καλα... Παρεπιπτοντως, δεν εχω ξαναδει χειροτερη τηλεοπτικη καλυψη σε αγωνες τετοιου επιπεδου. Να το βρασω το ωραιο γηπεδο. Για να δειξουν replay επρεπε να κανει σεισμο...
Ασε δε τον σχολιασμο απο τον Χατζηγεωργιου. Θεε μου, γιατι αυτον τον τυπο τον πληρωνω με τους φορους μου; παλι καλα που μετα ανελαβε ο Σκουντης ( εστω και με τις υπεβολες του που ενω το σκορ ηταν στο 4-2 φωναζε λες και καθε καλαθι ηταν σαν αυτο του Διαμαντιδη ) και παραμερισε τον Δημητρακη γιατι θα εβαζα στο μουγγο την τηλεοραση και θα ακουγα τους αγωνες απο τον Παπαδογιαννη. οι δικοι μας απο την αλλη ειχαν το μοναδικο χαρακτηριστικο των Ελληνων που υπαρχει σε καθε τους επιτυχια. ΟΜΟΝΟΙΑ.
Ομαδα του καλου κλιματος, του ομαδικου πνευματος, της αμυνας [ ΣΣ και οταν λεμε αμυνα στα ομαδικα αθληματα εννοουμε θυσια του ατομου για το συνολο χωρις διαφημισοπροβολη] και της γενικης παραδοχης/σεβασμου του προπονητη. Ουτε μιση γκρινια, ουτε αχ, βαχ και παρασκηνια. Πιστευω οτι το προγραμμα μας πηγε κουτι μεχρι τους 8. παιξαμε με τη Γαλλια αρχικα που ακομα δεν ειχαν καταλαβει οι παικτες της οτι συμμετειχαν στη διοργανωση, μετα μας ηρθε η σλοβενια που μας εριξε μια καλη σφαλιαρα, ακολουθησαν οι κουτσοι βοσνοι και πηραμε τα πανω μας και το κερασακι το εβαλαν οι εβραιοι οι οποιοι αφενος ειχαν αδυναμη ομαδα (αυτον τον χατζατζ-αρη μεσα στην καρδια μου τον εβαλα...) αφετερου μας οφελησε οτι δεν μειναμε 5 μερες απραγοι αλλα ειχαμε ρυθμο αγωνων. Μετα, με τη Ρωσια, βρεθηκε ο παπαλουκας, ο χολντεν, η σκληρη αμυνα και τους τελειωσαμε, με τη Γαλλια, ο θεος και η απειρια / βλακεια τους [ περαν της δικης μας προσπαθειας, μιλαμε οτι αυτοκτονησαν, ουτε στη φυλακη δεν παιζεις ετσι οταν προηγεισαι με 7 ποντους 50 secs πριν τη ληξη ] μας εφτασαν στον τελικο που βρηκαμε την ομαδα του ενος. Μεγαλου αλλα ενος... Να προσθεσω επισης οτι μας πηγε και η διαιτησια. Οχι οτι με χαλασε αλλα να και σε μια διοργανωση που αν μη τι αλλο δεν μας αδικησαν. Το σημειωνω ως ενα λιθαρακι για το χρυσο. Προσωπικα οταν προκειται για εθνικη διακριση δεν με ενδιαφερουν τα μεσα. Εδω που τα λεμε αρκετα σφαγεια εχουμε υποστει κατα το παρελθον με Γερμανους, Ισπανους, Σερβους και Ιταλους.
Δεν με πειραζει καθολου να βγουμε και εμεις απο πανω οταν εχουμε τη δυνατοτητα. Ετσι λοιπον ειχαμε μια ομαδα που επαιξε πτωχα πλην τιμια, σε μια πιο φτωχη διοργανωση, εκμεταλλευθηκε την καλη συγκυρια και με καλη ψυχολογια, πιστη, αμυνα, τον παπαλουκα και σημαντικη βοηθεια απο τον παγκο, ηρθε πρωτη. Σημασια δεν εχει τι δεν κανεις ή τι θα μπορουσες ισως, αμα, αφου αλλα τι κανεις. Μπραβο λοιπον στην ομαδα που δεν «ζαλιστηκε» στην πιθανη επιτυχια και εφερε εις περας την αποστολη και με το παραπανω.
Οι παικτες: Σπανουλης: το πρωτο του σοβαρο τουρνουα, αφου με το μαρουσι επαιζε με τα στρουμφ. Ειμαι ικανοποιημενος απο την παρουσια του και τον θεωρω ως τον αυριανο οριτζιναλ ηγετη της ομαδας λογω του οτι ειναι περισσοτερο τρελος, καμικαζι και πιο ευστοχος. Ηταν ο μονος που πηγε να το γυρισει με τους σλοβενους και δεν μασαγε να τα βαλει και με τους 5 αντιπαλους. Θα ψηθει στον ΠΑΟ και τον βλεπω για μεγαλα πραγματα
Παπαλουκας: τα ειπα και ανωτερω. 0 πραγματικος ηγετης που ερχοταν απο τον παγκο. Αν και γενικα ηταν ευστοχος αλλα θα εξομογηθω την αμαρτια μου, δεν μπορω να τον εμπιστευθω στο σουτ. Λιγο το οτι πεταει τη μπαλα παρα σουταρει, λιγο το οτι δεν ξερει να κανει τζαμπ σουτ, καπου με χαλαει και τον θεωρω καλο αλλα οχι ολοκληρωμενο πλεϊ μεϊκερ. Βεβαια θα μου πειτε, και ο Σαν Επιφανιο μαπα στιλ ειχε αλλα τα χλατσωνε ανελεητα....
Διαμαντιδης: ο ανθρωπος που ναι μεν μας εστειλε στον τελικο και εσβησε ολες τις αρνητικες κριτικες αλλα εγω θα επιμεινω. Ο πιο πολυσυνθετος παικτης αδικει τον εαυτο του, την καριερα του και το ταλεντο του αν δεν εχει το θαρρος και την ικανοτητα να παιρνει σουτ και προσπαθειες. Εκτος και αν του αρεσει στο ζουμπερζμπορτ που πιθανως να εχει, να βλεπει τον Γιαριτς στην Αμερικη και τον εαυτο του στην Ελλαδα.
Ζησης: η ωριμοτητα του και η αγωνιστικη διαυγεια του σε τοσο νεαρη ηλικια ειναι αξιοθαυμαστη. Δεν την εχω ξαναδει απο κανεναν αλλο παικτη στην ηλικια του. Παλι καλα που προλαβαμε και τον ειδαμε εμεις οι αεκτζηδες απο κοντα γιατι θα κανουμε πολλα χρονια να τον ξαναδουμε οχι στην ομαδα μας αλλα σε οποιαδηποτε ελληνικη ομαδα. Πρωτος σκορερ της πρωταθλητριας ευρωπης στα 21, ε, δεν ειναι αμελητεο...
Χατζηβρεττας: τον σεβομαι πολυ οπως πχ και τον Σιγαλα. Αταλαντος, ασχετος αλλα εκανε μια καλη καριερα χαρη στην προσωπικη του προσπαθεια. Βοηθησε οπως μπορουσε, με καλες και κακες στιγμες και ειχε μια συνθετη παρουσια σε αμυνα, ριμπαουντ και επιθεση. Πτωχος πλην τιμιος.
Ντικουδης: αν και με ξενερωσε στην αρχη μετα κατι επαθε και εδωσε μεγαλες μαχες. Φταιει ο Γιαννακης, ο εγωισμος του, η ψυχικη βοηθεια απο τους συμπαικτες του, ολα και τιποτα, παντως αφησε αυτη τη μισθοφορικη νοοτροπια τυπου «το χασα/το βαλα ωραια και τι εγινε» και παλεψε για το καλο της ομαδας.
Τσαρτσαρης: με τη βοσνια τον θυμαμαι να εριξε 12 ποντακια και επιθετικα τιποτα αλλο το φοβερο. Οπως τον ξερουμε απο τον ΠΑΟ. Αξιοπιστος, καλος αμυντικος, παιζει για την ομαδα, δυνατος, με σταθεροτητα στην αποδοση του. Μεγαλη και αφανης η βοηθεια του ειδικα οταν ο Ντικουδης δεν υπηρχε.
Φωτσης: απο τη μια λεω τι κριμα τετοιο ταλεντο να μεινει κατα το μεγαλυτερο ποσοστο αναξιοποιητο απο την αλλη οφειλω να αναγνωρισω οτι σοβαρευτηκε και δεν κανει προσπαθειες τυπου «ειμαι ο Φωτσης, σας περναω ολους και καρφωνω». Επαιξε παραδοξως και αμυνα ενω στην επιθεση λιγα και καλα.
Παπαδοπουλος: τελικα δεν με εξεπληξε. Καλος παικτης αλλα ουτε στο ΝΒΑ παιζει, ουτε η Δυναμο ειναι καμια σημαντικη ομαδα στην Ευρωπη και δεν περιμενα απο την αρχη μεχρι το τελος να μας παρει στις πλατες του για αυτο και μετα τη φαση των 8 δεν τον ξεχωρισα για τιποτα. Καλος μεν, ισως ο καλυτερος μετα τον Φασουλα αλλα χωρις την ανοδο του Ντικουδη και τις βοηθειες απο Τσαρτσαρη και Φωτση δεν θα καναμε τιποτα. Και σε αυτον επεσα εξω καθως ειχα την εντυπωση απο τα φιλικα πως ειναι ο πιο σημαντικος μας παικτης.
Κακιουζης: Εβαλε και αυτος την υπογραφη του. Βοηθησε σε πολλους τομεις, καλη η παρουσια του και κυριως σταθερη. Απο κει που ηταν στη ναφθαλινη, να βρεθει αρχηγος, πολυ καλα σταθηκε. Μπουρουσης: μονο και μονο που συμμετειχε θα τον δουμε πυραυλοκινητο στο πρωταθλημα. Ακομα και αυτα τα 6 ποντακια που εβαλε [ τα 2 τα χρωσταει στον ζηση που θυσιασε δικο του λεϊ απ δειγμα «ενωσιτικης αγαπης» ] θα τον βοηθησουν πολυ ωστε στο προσωπο του να βρουμε την αμεση αλλαγη του Παπαδοπουλου και να γραψουμε στα παλαιοτερα των υποδηματων μας τα γλεψιματα του, τωρα που σας ειδα πρωτους σας θυμηθηκα, jake ledkov.
Για τον βασιλοπουλο δεν εχω να πω κατι παρα μονο οτι «μεγαλωσε αποτομα» και ευχομαι να μην καει το παιδι. Η κατακτηση του τροπαιου μου αφησε διπλη χαρα. Περαν αυτης της ανελπιστης επιτυχιας αλλα και το οτι εχουμε ομαδα για 6 χρονια τουλαχιστον. Μπορει ο καθενας μας να εχει ισως καποιες μικροενστασεις αλλα λιγο ως πολυ αυτοι ειμαστε.
Το μπασκετ δεν ειναι ποδοσφαιρο, η ομαδα μπορει να μεινει η ιδια, με τους ιδιους προπονητες και ειμαστε μια χαρα. Και το σημαντικο ειναι πως εχουμε 12 σιγουρους παικτες και αλλους 3-4 που μπορουν επισης να παιξουν.
Στο μελλον και μερικοι παικτες θα προσφερουν περισσοτερα στην επιθεση ( σπανουλης – ζησης – διαμαντιδης ) και θα εχουν τη στοφα του πρωταθλητη οποτε ειμαι αισιοδοξος για το μοναδικο στοχο που εχει απομεινει για το ελληνικο μπασκετ: ενα μεταλλιο σε ολυμπιακους αγωνες...
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια