ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΡΝΤΟΓΑΝ, ΠΙΕΣ ΕΝΑ ΑΡΝΤΑΝ

Ναι ξέρω. Πες και εσύ τα politically correct, τις μετριοπαθείς διπλωματίες και τα διεθνιστικά θολοκουλτουριαρέικα. Δεν είναι πόλεμος, απλώς ένα παιχνίδι, είμαστε φίλοι και γείτονες και το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. 

Επειδή εχώ μπλογκ για να γράφω τις προσωπικές μου απόψεις δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικάντικοι ραγιαδισμοί και οι διπλωματίες. 

Κάθε νίκη εναντίον της Τουρκίας στον αθλητισμό είναι μια νίκη ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ. 

Είμαι περήφανος για την ομάδα μας και η χθεσινή νίκη είναι μια νίκη ελπίδας. Ελπίδας για όλους μας. Για την Ελλάδα που βάλλεται πανταχόθεν και κυρίως από μας τους ίδιους. 

Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, η Ελλάδα του φωτός. 

Σκέψου με τι είχαμε να κάνουμε: Με μια Τουρκία που έπαιζε με το πιστόλι στον κρόταφο. Με μια Τουρκία που αναπτύσσεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια και γιγαντώνεται ως η υπερδύναμη της ανατολικής Μεσογείου. Με μια Τουρκία 80.000.000 ανθρώπων. Με μια Τουρκία που θέλει να κυριαρχήσει στην Ευρώπη και για αυτό επενδύει αμύθητα ποσά αφενός στην παραγωγή των τούρκικων σίριαλ που μεταδίδονται σε πάνω από 20 χώρες στον κόσμο και στον αθλητισμό. Στο μπάσκετ εδώ και 3 χρόνια είναι χορηγός στην ευρωλίγκα ( για σένα Μαριγούλα που δεν ξέρεις τι είναι αυτό, σου εξηγώ ότι είναι το champions league του μπασκετ ) η Turkish telecoms και οι τουρκικές ομάδες ξοδεύουν, ξοδεύουν, ξοδεύουν και βλέπουν τις ελληνικές ομάδες να αναδεικνύονται πρωταθλήτριες Ευρώπης! Νομίζεις ότι είναι τυχαίο που συνέχεια υποβάλλει υποψηφιότητα για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων; 

Είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια ομάδα των 3 ΝΒΑers, ομοιογενή και έμπειρη καθώς παίζουν πολλά χρόνια μαζί, χωρίς τον ηγέτη μας, με καινούριο προπονητή και με σχετικά νωπή τη σφαλιάρα που φάγαμε στις τελευταίες διοργανώσεις. 

Δεν αντιλέγω ότι η Τουρκία ήταν πεθαμένη. Ο Τούρκογλου δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Ο Ιλιάσοβα έκανε τα σουτάκια του και μόλις έσφιξε η άμυνα, μην τον είδατε. Οι άλλοι βάραγαν ντουφεκιές και ότι κάτσει. Μόνο τον Αρσλαν ξεχώρισα που τον θυμάμαι και από τον Πανιώνιο. Σπουδαίος παίκτης και θυμάμαι πόσο είχε δυσκολέψει μόνος του κοτζάμ Ομπράντοβιτς. Αντί να μας χτυπήσουν στα γκαρντ, άφηναν τον Σλούκα και τον Ζήση να κόβουν βόλτες στο γήπεδο. Καλύτερα. 

Λάτρεψα όμως την αντίδραση της ομάδας μας. Την αγωνιστική τακτική, την προσέγγιση του παιχνιδιού, την προσήλωση, την ομαδικότητα, την άμυνα από τα παλιά (επιτέλους) καιτη σοβαρότητα της. 

Η ελληνική σχολή μπάσκετ διαθέτει πολλούς παίκτες περί τα 2 μέτρα που κάνουν λίγο από όλα. Δεν είναι καθαρόαιμοι σουτέρ αλλά μπορούν να σουτάρουν. Δεν είναι κατεξοχήν drivers ( πλην Σπανούλη ) αλλά μπορούν να διεισδύσουν. Δεν είναι πασέρ τύπου Magic – Παπαλουκά – Γιασικεβίτσιους αλλά μπορούν να πασάρουν.  Για αυτό και δεν μπορούμε να παίξουμε γρήγορο μπάσκετ καθώς ατομικά οι παίκτες μας υστερούν στα σημεία του παιχνιδιού που χρειάζεται η υψηλή ατομική κατάρτιση και για αυτό μέχρι σήμερα δεν έχουμε στείλει κάποιον από το εγχώριο πρωτάθλημα μας ( οι Κουφός και Καλάθης δεν ανδρώθηκαν στη χώρα μας ) να έχει μια αξιοπρεπή καριέρα στο ΝΒΑ [ Ο μόνος που μπορεί να σταθεί είναι ο Παπανικολάου ]. 

Είμαστε καταπληκτικοί στο σετ παιχνίδι που αργά αργά χτίζουμε τις επιθέσεις μας εκμεταλλευόμενοι τη «σπεσιαλιτέ» του καθενός. Την πλαστικότητα του Πρίντεζη, το τζαμπ στοπ του Σλούκα, τα γρήγορα τελειώματα του Μπουρούση, την ευφυΐα του Περπέρογλου να ακροβολίζεται και να βάζει πλάτη στο ενας εναντίον ενός και ούτω καθεξής. Χθες λοιπόν, όλοι αυτοί, έκαναν το λίγο από όλα εξαιρετικά καλά ο καθένας και πήραμε το μέγιστο. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει πόσο τρομακτική ήταν η επίδραση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο ελληνικό μπάσκετ γιατί αυτός μας δίδαξε το μπάσκετ της έξτρα πάσας και το μπάσκετ της υψηλής τακτικής που μασκαρεύει τις τεχνικές αδυναμίες έκαστου παίκτη. Το δεύτερο στοιχείο το έφερε και ο Ιβκοβιτς αλλά δεν εργαζόταν συνέχεια στην Ελλάδα. 

Χθες δεν ήταν όλοι υπέροχοι αλλά οι μισοί τα πήγαν εξαιρετικά καλά. 

Ο Μπουρούσαρος ήταν ένα επίπεδο πάνω από τους Τούρκους ΝΒΑers. Πολύ θα ήθελα να τον δω στην άλλη όχθη του Ατλαντικού αλλά δεν νομίζω τώρα πια να έχει τέτοιες φιλοδοξίες. Αν δεν υπήρχε η ιστορία με τις τηλεφωνικές συνομιλίες με τον πεθερό του σιγά μην πήγαινε καν στην Ιταλία. Μακάρι να δοκιμάσει. Χθες ήταν καταλύτης και όχι τόσο για τους 21 πόντους που βλέπουν όσοι δεν ξέρουν μπάσκετ και απλώς κοιτάνε τους αριθμούς. Ήταν σπουδαίος για τρεις λόγους: 

Α) Δεν παίζει πολύ. Ούτε καν ένα ημίχρονο. [ χθες πχ έπαιξε 19 λεπτά ] Όμως δεν γκρινιάζει και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος. 

Β) Στις λίγες επιθετικές φάσεις που χρειάζονταν το «βάρος την ευθύνης» και όχι απλώς να βάλει την ασιστ από το μισό μέτρο - το τρίποντο, το ποστάρισμα στον Ασικ, στον Γκονλουμ και στον Ερντεν. 3 παίκτες άλλαξε πάνω του ο Τάνιεβιτς και δεν κατάφερε τίποτα – ήταν απόλυτα εύστοχος αποπνέοντας σιγουριά. Ανάγκασε έτσι την τουρκική άμυνα να είναι στραμμένη πάνω του ώστε να βρίσκουν χώρους και οι υπόλοιποι.

Γ) Είναι παλικάρι. Θυμίζω τον σοβαρό τραυματισμό του στα πλευρά πριν το τουρνουά που θα μπορούσε να είναι μια καλή δικαιολογία για να μην έρθει και ειδικά για χθες ότι έπαιζε εμπύρετος. Θα μπορούσε να σκεφτεί σαν κάτι άλλα καλόπαιδα ( το «α» με ωμέγα ) «ελα μωρέ τώρα έκανα το καλύτερο μου συμβόλαιο στη Ρεαλ, που να τρέχω τώρα». 

Δ) Γιατί πρώτα ψάχνει την πάσα οταν είναι μακριά απο το καλάθι, ενω όσο τον θυμάμαι στην ΑΕΚ και μετά στον Ολυμπιακό, όταν βρισκόταν στην κορυφή της ρακέτας ήθελε να κάνει είτε το σουτ είτε το αεροπλανικό και με μισή καρδιά έδινε τη μπάλα. Παίζει πολύ πιο ξεκάθαρα και βοηθάει όλη τη λειτουργία της ομάδας 

Τι να πω για τον Ζήση που οι άσχετοι τον βρίζουν ως «μπασκετική απάτη» και κάθε χρόνο βρίσκει συμβόλαιο – ως γνωστόν τις απάτες τις ξεβράζει η αγορά – και κάθε ομάδα που παίζει ξεκινά από αυτόν. Οι 11 ασίστ είναι πλασματικός αριθμός καθώς έκανε πολύ περισσότερες «ημι-ασιστ», φάσεις δηλαδή που τέλειωσαν αποτελεσματικά καθώς άνοιξε η αντίπαλη άμυνα. Σύμφωνοι, Γιασικεβίτσιους δεν ήταν ποτέ και θα μπορούσε σταθερά σε κάθε παιχνίδι να βάζει 12 πόντους αλλά ως τιμονιέρης είναι πολύ σοβαρός για να τον αγνοήσεις. 

Ο Περπέρογλου είναι σαν να κάνει δεύτερη καριέρα στην Εθνική. Πιο ώριμος από ποτέ χρησιμοποιεί 200% το μυαλό του. Είτε ποστάρει κάποιον ελαφρύτερο αντίπαλο του, είτε ακροβολίζεται όταν η αντίπαλη άμυνα έχει κορμιά, είτε διεισδύει εναντίον ενός βαρύτερου. Όλα αυτά χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες και ελπίζω να βάλει στη συνέχεια τις βολές. 

Ο Καϊμακόγλου παρά την ενοχλητική μάσκα είναι πολυδιάστατος. Αυτό δεν αποτυπώνεται σε αριθμούς αλλά η τακτική παιδεία που έχει αυτό το παιδί τον κάνει άκρως πολύτιμο. Χρειάζεται λίγο κοντρολ στο μυαλό γιατί κάνει εύκολα φάουλ. Κατά τα άλλα τον εκτιμώ καθώς χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες, στις κρίσιμες φάσεις σε άμυνα και επίθεση είναι παρών. 

Ο Σλουκι Λουκ έχει την έκρηξη και την ευστοχία αλλά κάνει το λάθος εύκολα. Χθες ήταν αποτελεσματικός αλλά και αρκετά επιπόλαιος σε κάποια σημεία. Αν παίζει σταθερά στον Ολυμπιακό, ελπίζω να το βελτιώσει αυτό. 

Ο Πρίντεζης δεν βοήθησε και απόψε με την Ιταλία του πάει περισότερο το παιχνίδι και τον περιμένω. 

Ο Μπράμος είναι του λίγα και καλά. Έσταξε δύο τριποντάκια, άμυνα, μια χαρά. 

Ο Μαυροκεφαλίδης μου τη σπάει. Τελείως ξενέρωτος. Βέβαια από κάτι τέτοιους περιμένεις σε μια κρίσιμη στιγμή να βάλουν ένα ανέλπιστο σουτ αλλά δεν με εμπνέει. 

Ο Παπανικολάου είναι ο αγαπημένος μου. Είναι πλήρης παίκτης, κάνει τα πάντα και πολύ σοβαρός στις δηλώσεις του. Φαίνεται ότι το παιδί αυτό έχει αγωγή από το σπίτι του και τουλάχιστον στα δικά μου μάτια μετράει και αυτό. Αντίθετα ας πούμε από τον Παππά που έχει ταλέντο αλλά καλοπαιδάρακος ( ναι, και εδώ το «α» με ωμέγα ) 

Υποκλίνομαι στον Αντώνη Φώτση. Χθες ειδικά, βρισκόταν παντού στη ρακέτα μας. Ας μην είναι ο «Μπατμαν» του παρελθόντος, ας είναι η τρίτη αλλαγή στο 4, μεγάλη και  χρήσιμη η εμπειρία του. Και το τριποντάκι εκεί που χρειαζόταν, ψύχραιμα το κόλλησε. 

Απόψε λοιπόν είναι η σειρά της Ιταλίας. 

Διαφορετικό παιχνίδι καθώς η Ιταλοί έχουν την έδρα, την ψυχολογία και μια ανάλαφρη ομάδα που τρέχει και θα ξεθεώσει στην πίεση τους περιφερειακούς μας. Οι γείτονες παίζουν γρήγορα και με τους περιφερειακούς τους θα κάνουν πολλά μπασίματα για να μας φθείρουν. Και είναι πιο εύστοχοι στις βολές. 

Αν το παιχνίδι πάει στους 76+ πόντους, θα χάσουμε. 

Αν το παιχνίδι κινηθεί κοντά στους 70 πόντους θα κερδίσουμε. 

Περιμένω να δω αν θα προλάβει να ξεκουραστεί η ομάδα μας, αν θα προλάβει να  καθαρίσει το μυαλό από την εμφατική επικράτηση με τους μογγόλους και κατά πόσο θα επιβάλλει το σετ παιχνίδι της. 

Το θετικό πάντως είναι πως σε κάθε παιχνίδι, η Εθνική Ελλάδος ολοένα και βελτιώνεται….