ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΧΑΡΗΚΑΜΕ.

Όσοι μου κάνετε την τιμή και με διαβάζετε, θα διαπιστώσατε πως από τον πρώτο αγώνα της ομάδας μας, έκρουα όχι τον κώδωνα, το καμπαναριό σε όλα τα μοναστήρια της χώρας πως κάτι δεν πάει καλά με την Εθνική μας. 

Μαύρη δικαίωση από τη μια αλλά και ένα καλός λόγος για σένα να συνεχίσεις να με διαβάζεις από την άλλη! ( ξέρω ξέρω, ντροπή μου )

Πιστεύω ότι ο βασικός λόγος της παταγώδους αποτυχίας της Εθνικής Ελλάδος είναι ότι οι παίκτες μας είναι χορτάτοι και έγιναν soft και αλαζόνες. 

Πιστεύω πάρα πολύ στο μεταφερόμενο DNA ανά τους αιώνες. Όπως συμβαίνει στη γυναίκα και στον άνδρα ( όσοι έχετε δει το caveman θα με καταλάβετε ), έτσι συμβαίνει και στην κουλτούρα ενός λαού. Πότε οι Έλληνες ιστορικά μεγαλούργησαν; 

Όταν αμύνονταν και όταν τους υποτιμούσαν. Ενώνονταν και έκαναν θαύματα. Τι να πρωτοθυμηθώ. Περσικοί πόλεμοι; 1821; Έπος του 40; Η μάχη της Κρήτης; Επειδή έχουμε να πολεμήσουμε 90 χρόνια, περνάμε στον αθλητισμό που είναι ο ειρηνικός πόλεμος. Το 2004 στην Πορτογαλία; Το πρωτάθλημα Ευρώπης του μπάσκετ το 2005; Το διαχρονικό σε άνδρες και γυναίκες πόλο; Τις διασυλλογικές επιτυχίες των ομάδων μας στο μπάσκετ; 

Ο αντίλογος λέει πως το 1987 και η μακεδονική εκστρατεία ήταν επιθετικοί πόλεμοι. Όμως και στις δύο περιπτώσεις, έτυχε να βρεθούν την κατάλληλη στιγμή οι δύο θεοί στο δικό τους  αντικείμενο. 

Ο σπουδαιότερος των Ελλήνων Μέγας Αλέξανδρος 

και ο σπουδαιότερος των αθλητών, Νίκος Γκάλης. 

Διαχρονικά αν το δεις, οι επιτυχίες μας ήρθαν μέσα από την άμυνα την οποία εδώ και μερικά χρόνια έχουμε ξεχάσει. Η άμυνα στο μπάσκετ δεν διδάσκεται τόσο, όσο είναι θέμα πρωτίστως ατομικής θέλησης. Στην επίθεση παίζει το ταλέντο σε συνδυασμό με την προπόνηση. Στην άμυνα παίζει η θέληση. 

Έτσι εξηγούνται και τα σκαμπανεβάσματα της ομάδας μας. Είχε καμία σχέση το παιχνίδι της  Ελλάδας με την Τουρκία με το παιχνίδι με τη Φινλανδία; Είχε καμία σχέση ο αγώνας με την Ισπανία με τον αγώνα με τη Σλοβενία; 

Έχουμε παίκτες χορτάτους. Σε τίτλους, σε χρήμα, σε δόξα, σε εμπειρίες και παραστάσεις. Σε αυτούς που αρέσκονται να δηλώνουν ότι «δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα». Μα σε κάθε αγώνα έχεις να αποδείξεις και αυτή είναι και η πλάκα του αθλητισμού ότι μια και δύο φορές τη βδομάδα έχουμε εκλογές! Αλλιώς ο Μιχαήλ Ιορδάνης κατά Ιωάννη Ζουγανέλη θα έπαιζε ένα παιχνίδι, θα έπαιρνε ένα πρωτάθλημα και μετά θα άραζε σε αυτό. 

Μας τελείωσε η δίψα για διάκριση. 

Η εθνική ομάδα ήταν το όχημα για να διαφημιστούν οι παίκτες μας. Τώρα που παίρνουν τίτλους στην Ευρωλίγκα και δεν έχουν την όρεξη να προσπαθήσουν να διακριθούν στο ΝΒΑ αλλά προτιμούν να είναι βασιλιάδες στο χωριό και να είναι γυρολόγοι των ευρωπαϊκών γηπέδων αναζητώντας καλά συμβόλαια. Κοιτάζουν απλώς «να κάνουν τη δουλειά» επιλέγοντας παιχνίδια ή αδιαφορώντας σε κάποια άλλα. Πιστεύουν ότι θα τα κερδίσουν λόγω φανέλας, λόγω του πνεύματος Παναγιώτη Γιαννάκη «refuse to lose», λόγω των παλαιών επικών ανατροπών, κάτι, κάπου θα γίνει, κάποιος θα καθαρίσει και για μας. Αμ δε! Λες και οι άλλοι δεν παίζουν, δεν προπονούνται, δεν προσπαθούν, δεν έχουν τα αντίστοιχα δικά τους ταλέντα και θα μας παραδώσουν το κεφάλι τους επι πίνακι οικειοθελώς!

 Τελικά, διοργανώσεις σαν το ευρωμπάσκετ χρειάζονται για να καταλάβουμε την εξέλιξη του αθλήματος. Ιταλοί, Σέρβοι, Ισπανοί, Γάλλοι, Λιθουανοί Κροάτες, Σέρβοι, ακόμα και Τούρκοι φεύγουν και κάνουν καριέρα στο ΝΒΑ και εμεις εδώ παίζουμε με τις σφεντόνες και νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε. Όλοι αυτοί δεν αράζουν πάνω σε ευρωπαϊκά συμβόλαια αλλά μοχθούν σκληρά για να πετύχουν στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη. Οι δικοί μας, άντε να πάνε μέχρι τη Ρωσία. 

Με τη Φινλανδία δεν ήθελες προπονητή για να κερδίσεις. Με τη Σλοβενία δεν ήθελες μαγικό ραβδί για να μη σου πάρουν ….21 επιθετικά ριμπάουντ! 

Ίσως να φταίει και μια κοινωνική επίθεση βλαχοαστισμού από τους δημοσιογράφους και πολλούς ελαφρόμυαλους. Έλα μωρέ τώρα με το κατενάτσιο μπάσκετ. Έλα μωρέ τώρα με τις αμυντικές άμυνες να πούμε, τι να δούμε τώρα; 

Οι χορτάτοι παίκτες θέλησαν να μιμηθούν την Ισπανία. Ο όρος «σεξι» μπάσκετ έδινε και έπαιρνε στα μαζικά μέσα επιρροής και την είδαμε όλοι all star game. Σπορ και θέαμα. Αφού δεν είσαι Ισπανός, τι προσπαθήσεις να τον παραστήσεις; Παίξε αυτό που μπορείς ρε φίλε! 

Τα τελευταία χρόνια παίζουμε στα φιλικά σαν πριμαντόνες, με αιφνιδιασμούς και τρίποντα και μόλις πάμε στα κρίσιμα ματς βυθιζόμαστε αύτανδροι. Έγινε τις προάλλες ένας τσαμπουκάς με τους Σέρβους και μόνο που δεν πήγε ολόκληρη η ομάδα στον ψυχολόγο γιατί λέει υπέστη σοκ. Στην ίδια βέβαια διοργάνωση, οι Σέρβοι έφτασαν στον μικρό τελικό… 

Ο χορτάτος Έλλην σε όλα τα επίπεδα βλέπεις ότι αποτυγχάνει παντού. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, οι πιτσιρικάδες στο ευρωμπάσκετ, μιμούντο την Ισπανία και μόλις αντιμετώπισαν τους πραγματικούς Ισπανούς, παραδόθηκαν με κατεβασμένα τα σορτσάκια. Οι πιτσιρικάδες του ποδοσφαίρου στο μουντιάλ κάτω των 20 ετών, μετά από τις αρχικές επιτυχίες και τους βλακώδεις δημοσιογραφικούς διθυράμβους, μόλις το πράγμα ζόρισε επέστρεψαν στην Ελλάδα κολυμπώντας. Η Εθνική του ποδοσφαίρου όταν άρχισε να προσπαθεί να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, άρχισαν και οι ηχηρές σφαλιάρες. 

Πονάνε τα μάτια μου, λέει ο αγνός Έλλην φίλαθλος που θέλει θέαμα από την Εθνική. Όταν όμως η ομάδα του παίζει με σύστημα «άμυνα με ξαφνικές άμυνες» εκεί τα συγχωρεί όλα γιατί πάνω από όλα οι βαθμοί και το αποτέλεσμα. Φορτίστηκε η Εθνική με χαζή και άχρηστη πίεση και άρχισαν οι αποτυχίες. Όποιος θέλει να δει θέαμα, μπορεί να παρακολουθήσει το αγγλικό, το γερμανικό και φυσικά το ισπανικό πρωτάθλημα. Την Εθνική σου δεν την παρακολουθείς για τη χαρά του αθλήματος αλλά γιατί αγαπάς την πατρίδα σου και θέλεις να τη βλέπεις να διακρίνεται σηκώνοντας στα μήκη και στα πλάτη της Γης τη σημαία μας ψηλά. 

Τώρα όλοι διαπιστώνουμε ότι δεν παίξαμε καλή άμυνα. Διαλέξτε! Άμυνα και επιτυχίες ή δυο παρατάσεις, 88 πόντοι και ήττα; Μου άρεσε ότι τη διαπίστωση περί αμυντικής αδυναμίας την έκαναν σε όλο το τουρνουά και οι παίκτες και ο προπονητής. Χάρηκα Καλιαμάγκουρας. Και τι κάνατε για αυτό; Τι ρωτάω. Επέλεξαν. Να αμυνθούν με την Τουρκία, την Ισπανία και 10 λεπτά με τους Σλοβένους. Τα άλλα προφανώς ήτο περιττά. 

Ο Έλλην είναι αμυντικός λαός. Τέρμα. Όταν πάει να κάνει τον υπερφίαλο, το φαβορί και το «νταξ, ναούμ, σας έχω» τσαλακώνεται πανηγυρικά. 

Πολλοί τα βάζουν με τον Τρινκέρι. Είναι ο εύκολος στόχος. Θα ασχοληθώ παρακάτω με τον Ιταλό προπονητή αλλά πιστεύω ότι το μελανό σημείο του πάγκου μας ήταν οι βοηθοί του. Βλέπεις τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς και ένοιωθες ότι ο Δημήτρης Ιτούδης έπαιζε και αυτός. Πιο ξενέρωτο πάγκο Εθνικής από αυτόν δεν έχω ξαναδεί. Ο Παπανικολάου γιατί επελέγη; Επειδή κάνει καλές πλάκες; Ο Λημνιάτης; Γιατί έχει μια αξιοπρεπή και σοβαρή παρουσία δίπλα στον Χατζηγεωργιού για τον σχολιασμό των αγώνων της Α1; Που ήταν ο πάγκος να αφυπνίσει τους παίκτες; Θα προτιμούσα είτε τον Σιγάλα είτε τον Παπαλουκά ή και τους δύο μαζί. Αν δεν βάλει και κάποιος μια φωνή, δεν γίνεται. 

Μπορεί ο καθένας να κάνει όσες αναλύσεις θέλει για την αποτυχία της Εθνικής. Προσωπικά θεωρώ ότι η αποτυχία μας οφείλεται κατά 80% στην ατομική προαίρεση των παικτών που αργά και κατά περίσταση θυμήθηκαν να προσπαθήσουν. 

Το 10% έχει να κάνει με το προβλέψιμο σε αφόρητο βαθμό επιθετικό πλάνο της ομάδας. Σπανουλης. Σπανούλης. Σπανούλης. Μπουρούσης. Μπορούσης - Σπανούλης. Οι υπόλοιποι με ατομικές ενέργειες είτε τα σουτάκια του Ζήση, τα τρίποντα του Καϊμακόγλου και οι περιστροφές του Πρίντεζη. Και χαρήκαμε. Οι υπόλοιποι μόνο κατά περίσταση και όπως καθόταν η φάση στο παιχνίδι. Δεν είναι τυχαίο ότι είμασταν η …….13η ομάδα του τουρνουά στις ασίστ!!!! Μα τι στο καλό δούλευαν 2 ολόκληρους μήνες; 2 ρημάδια πικ εν ρόλ όλα και όλα; Έστω και έτσι όμως η επίθεση καλά τα πήγε. Σκοράραμε. 

Το άλλο 10% θεωρώ ότι είχε να κάνει με το μικροκλίμα της ομάδας. Όσο και αν οι πάλιουρες σε δηλώσεις τους προσπάθησαν να μην ξεκατινιαστούν, μερικά πράγματα ήταν ολοφάνερα: Ο χολωμένος Φώτσης. Ο σκασμένος Μπουρούσης από την ελάχιστη σε σχέση με την παραγωγικότητα του, συμμετοχή του. Ο Πρίντεζης που χάθηκε στη διαδρομή. Το ίδιο και ο Περπέρογλου. Η μη επιθετική αξιοποίηση του Παπανικολάου που ότι προσπάθεια έκανε ήταν από ατομική πρωτοβουλία. Από την ανάποδη, πολλά τραβηγμένα και βεβιασμένα σουτ του Σλούκα. 

«Άδειασαν» λέει οι παίκτες μετά τον θρίαμβο επι της Τουρκίας. «Ξανάδειασαν» μετά την ιστορική νίκη εναντίον της Ισπανίας. Και τι είστε ρε; Ποτήρια με ουισκι πάνω στον νταλκά; 

Να μη μας κατακρίνουν, λέει ο Ζήσης. Έχει πολύ πλάκα να θέλεις το κοινό σου να αποτελείται από πρόβατα. Να σε χειροκροτούν όταν χάνεις, να σε χειροκροτούν και όταν κερδίζεις. Μήπως να μην πήγαιναν καθόλου  οι θεατές στο γήπεδο και οι κερκίδες να ήταν γεμάτες με ολογράμματα;  Από τη μια «ο υπέροχος κόσμος», ο «έκτος παίκτης μας» και από την άλλη «α, μη μας κράζετε όταν σερνόμαστε». Αμ δεν γίνεται καρντια μου και βόλτες με το αυτοκίνητο και γεμάτο το ντεπόζιτο. Αν θέλεις θεατρικό κοινό να το θέλεις σε όλα. Φλατ κλαπ κλαπ σε νίκες και ήττες ή θα είναι αυτό που ξέρεις. Χείμαρρος στην επιτυχία, φωτιά στην αποτυχία. 

Πάμε στο εύκολο θύμα τον Τρινκιέρι. Πιστεύω ότι αυτός φταίει το λιγότερο από όλους. Ότι ήταν άπειρος, ότι δεν εργάστηκε ποτέ εκτός Ιταλίας,  το ξέραμε και από πριν. Δεν περιμέναμε να το μάθουμε τώρα. Αν απολυθεί αύριο σημαίνει ότι είμαστε ξεφτίλες καθώς υποτίθεται ότι κάναμε μια επένδυση σε έναν ταλαντούχο κόουτς και στη στραβή αμέσως να τον σουτάρουμε;  Αλλιώς ας παρακαλάγαμε τον Γιαννάκη, τον Ντούντα, τον Ζοτς, τον Μπλάτ,έστω τον Σούλη τον Μαρκόπουλο ή τον Βαγγέλη Αλεξανδρή. Κάποιον έτοιμο και έμπειρο να μας προπονήσει. Ο «Αντρέας» παρασύρθηκε από τα φιλικά. Πίστεψε ότι θα το πάμε περίπατο. Επομένως στην αρχή ήθελε να τους έχει όλους χαρούμενους. Διαρκές τρελό ροτέισον λες και ήθελε να πετύχει την απόλυτη συμμετρία. Να παίξουν όλοι από 10 λεπτά και να βάλουν όλοι από 10 πόντους! Αμ πως θα έχει ρυθμό η ομάδα μετά; Μετά το ψιλοκατάλαβε και άρχισε να κλείνει τις πολλές αλλαγές αλλά οι χορτάτοι είχαν αφήσει 30 λεπτά με τη Σλοβενία να πάνε χαμένα. Για την επιλογή του Μαυροκεφαλίδη δεν τον κακίζω. Τώρα ήρθε, που να το ξέρει. Ο Λουκάς όταν παίζει φιλικά ή αγώνες άνευ πίεσης, είναι εκπληκτικός. Όταν η μπάλα αρχίζει να ζυγίζει 100 κιλά, διαλύεται  σαν τον καπνό όταν τον φυσάς μετά τη τζούρα. Για την επιλογή Καββαδά έναντι Βουγιούκα, είχε μια λογική και είναι εύκολο κατόπιν εορτής να τον επικρίνω. Ίσως έκανα το ίδιο. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν κρίθηκε τίποτα από τον 12ο παίκτη της Εθνικής. Όσο για την επιλογή πολλά τεσσάρια – λίγα γκάρντ να σου πω πως και η Γαλλία έτσι κατεβαίνει και η Λιθουανία επίσης. 

Εδώ έχουμε να κάνουμε και με την πενία του ελληνικού μπάσκετ. Μακάρι να είχαμε τον Καλάθη. Εξαιρετικός αμυντικός και θα έδινε ανάσες στον Σπανούλη και θα άνοιγε πολλούς διαδρόμους. Επίσης πέραν του Καββαδά και του Βουγιούκα, η ομάδα μας θα ήταν διαφορετική αν είχαμε τον Κουφό. Βλέπεις λοιπόν ότι κοτζάμ ελληνικό μπάσκετ δεν διαθέτει αυτή τη στιγμή 2-3 πραγματικά καλούς και έτοιμους περιφερειακούς και 2-3 σοβαρούς σέντερ. Ένας λείπει και φαίνεται μια τεράστια τρύπα στην ομάδα. Ότι και να λέμε για να αυτοκοροϊδευόμστε, η αλήθεια είναι πως για την επόμενη καλή ελληνική φουρνιά θα πρέπει να περιμένουμε τουλάχιστον 2-3 χρόνια! Να περιμένουμε δηλαδή να μας ενισχύουν οι «αμερικάνοι» ( Κουφός-Καλάθης-Αντετοκούμπο) να συνεχίσει να ανεβαίνει ο Παππάς ( και να αλλάξει τον χαρακτήρα του αλλιώς θα γίνει άλλη μια περίπτωση Γιώργου Διαμαντόπουλου και Παναγιώτη Λιαδέλη), να ωριμάσει ο Γιάνκοβιτς, να εξελιχθούν και άλλο οι Σλούκας – Παπανικολάου, να κρατήσουμε τον Μπουρούση με τον Σπανούλη, να μάθει και μπάσκετ ο Καββαδάς, πιστεύω στον Μάντζαρη, φτάσαμε στους 11, ίσως ξεπεταχτεί και άλλος ένας από την ομάδα των Νέων, κλείσαμε. 

Επειδή το κουτάκι με τις δικαιολογίες είναι πάντα γεμάτο, άκουσα και διάβασα μερικές τερατολογίες: 

Είχαμε ελλείψεις λέει. Καταρχάς υπάρχουν δύο ειδών ελλείψεις. Των παικτών που θέλουν αλλά τραυματίστηκαν και δεν μπορούν να πάνε και των παικτών που δεν θέλουν να πάνε. Ειδικά για τη δεύτερη κατηγορία έχω βαρεθεί το ίδιο σίριαλ να παρακαλάμε τον you know who και στα δικά μου μάτια, μου είναι απολύτως ξεκάθαρο. Παίκτης που μπορεί και δεν θέλει να προσφέρει στην εθνική ομάδα της πατρίδας του, είναι προδότης. ΠΡΟΔΟΤΗΣ. Και για να μην τα ξαναγράφω, δες εδώ πως τεκμηριώνω την άποψη μου σε παλιότερο πόνημα. http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.gr/2011/05/blog-post_04.html

 

Αν μιλάμε εμεις για ελλείψεις τι να πουν και οι άλλοι; Οι Ρώσοι κατέβηκαν χωρίς τη βασική τους πεντάδα. Οι Ισπανοί χωρίς Γκασόλ και Ναβάρο. Οι Σέρβοι και οι Σλοβένοι είχαν σημαντικές απουσίες. Οι Γάλλοι τους ψηλούς τους. Οι Ιταλοί χωρίς τη μισή επίθεση τους. Συνολικά μιλάμε για πάνω από 40 παίκτες!!! 

Τραυματιστήκαμε. Ο τραυματισμός είναι μέσα στο παιχνίδι. Δεν είναι δικαιολογία αυτό. Για αυτό παίρνεις δώδεκα παίκτες και όχι δύο. Στον αγώνα με τη Φινλανδία όσο κοστίζει ο Παπανικολάου, κάνουν όλοι μαζί οι Φινλανδοί, ας είμαστε σοβαροί. 

Κουραστήκαμε. Μπα; Γιατί οι άλλοι δεν κουράστηκαν; Τους ίδιους αγώνες δεν έδωσαν όλοι; Ποιος κουράστηκε δηλαδή πιο πολύ, πχ ο Μπράμος που έπαιζε 15’ στο ελληνικό πρωτάθλημα και 15’ στην ευρωλίγκα, 30 αγωνιστικά λεπτά την εβδομάδα  ή ο Πάρκερ που στα 35 του έφτασε μέχρι τους τελικούς με τους Spurs μετά από 85 αγώνες - και στον ΝΒΑ, όχι εδώ με τον Απόλλωνα Πάτρας - και ήρθε να βοηθήσει τη χώρα του; 

Η διαιτησία. Η αισχρή περιγραφή του Ιάκωβου Φιλιππούση που έκανε τον Χατζηγεωργίου να μοιάζει με τον Παπαδογιάννη. Να θυμίσω πως στο «σφαγιαστικό» παιχνίδι με τη Σλοβενία εκτελέσαμε 9 βολές παραπάνω και ας κυνηγούσαμε στο σκορ και ας έκαναν τις διπλάσιες επιθέσεις από εμας. 

Όπερ γέγονε γέγονε και δεν αλλάζει.  Λογικά θα πρέπει να πάρουμε τη μια wild card για το μουντομπάσκετ και ας φροντίσουν όσοι πάνε εκει να μας ξαναεκπροσωπήσουν, να ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΑΜΥΝΑ...