ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Χρόνια έχω να ακούσω τα κάλαντα στο σπίτι μου. Είτε γιατί τα παιδιά δεν βγαίνουν, είτε γιατί δεν μου χτυπούν το κουδούνι, είτε γιατί δεν ανοίγω. Στα χρόνια των μουλτι κουλτι κοινωνιών, τα χάσαμε τα κάλαντα. 

Ο φόβος κυριάρχησε ένθεν και ένθεν και αυτό το τόσο γλυκό έθιμο τείνει να εξαφανιστεί από το χάρτη. Πώς μπορείς να είσαι γονιός και να αφήσεις το παιδάκι σου να χτυπάει τα κουδούνια του οποιουδήποτε και πώς να ανοίξεις την πόρτα περιμένοντας να παιδάκια και φοβάσαι μη σου βγει ένας μαντράχαλος με κατσαβίδι. 

Τελικά κατάλαβα πως υπάρχουν ευτυχώς ακόμα παιδάκι που βγαίνουν αλλά πηγαίνουν στον κεντρικό δρόμο, στα καταστήματα, στις καφετέριες και σε γραφεία. 

Προχθές που λες, είπαμε να μαζευτούμε με συναδέλφους να πιούμε ένα καφέ. Εκεί που τα λέγαμε, μπήκαν στην καφετέρια τρία παιδάκια. Στο «να τα πούμε» πετάχτηκα αμέσως και είπα «πείτε τα, πείτε τα». Μετά τις κλασικές τρεις στροφές, είπα πειράζοντας τους υπόλοιπους. «Έλα ξηλωθείτε τώρα». 

Μετά ξαναμπήκαν άλλα τρία παιδάκια. Να τα πούμε; Ξαναρώτησαν. Πετάχτηκε ένας «μας τα είπαν». «Μην τα διώχνεις τα παιδάκια» του αντέτεινα. Πείτε τα, τα παρότρυνα. Η παρέα πάλι έδωσε μερικά ψιλά, λιγότεροι αυτοί τη φορά. 

Όταν έφυγαν πιάσαμε την κουβέντα επ’αυτού. 

-          Μα καλά ρε, εσείς δεν βγαίνατε για τα κάλαντα μικροί; Σας άρεσε το «μας τα είπαν;» Γιατί τα διώχνετε τα παιδάκια; Δεν λέτε πάλι καλά που ακούγονται ακόμα τα κάλαντα; Να τα σβήσουμε δηλαδή όλα τα έθιμα μας; Τι θα πάθετε αν δώσετε μερικά σεντς ο καθένας; 

Συμφώνησαν μαζί μου, ο καθένας έλεγε τότε που έβγαινε για κάλαντα, ότι όντως έχουν εξαφανιστεί τα κάλαντα από τα σπίτια, πάλι καλά που βρέθηκαν και μερικά παιδάκια να τα πουν για τα Φώτα και ότι τελοσπάντων καλό είναι να ακούγονται. 

Λίγο αργότερα μπήκαν πάλι δύο παιδάκια με την καθιερωμένη ερώτηση. Οι ίδιοι άνθρωποι που συμφωνούσαν μαζί μου, ήταν οι ίδιοι που τους είπαν «μας τα είπαν»!!! Δεν καταλάβαινα τίποτα. Πείτε τα! Τα είπαν και τους δώσαμε κατιτίς τρία άτομα από την παρέα. 

Θυμήθηκα ότι όταν έβγαινα με ένα φίλο μου, πόσο απογοητευτικό ήταν αυτό το «μας τα είπαν». Δηλαδή τι να κάναμε, να διακτινιζόμασταν και να ήμασταν στον καθέναν πρώτοι; Στο κάτω κάτω της γραφής ούτε κρίση είχαμε, ούτε μνημόνιο! 

Μετά ξαναμπήκαν και άλλοι και τότε οι υπόλοιποι της παρέας με πήραν στην πλάκα. «Δεν θα τους πεις τώρα να φύγουν ε;» Και πάλι μας τα είπαν και μόνο εγώ τους έδωσα κάτι ψιλά. 

Δεν ξαναμπήκαν άλλα παιδάκια. 

Τι κρίμα να έχουμε σκληρύνει τόσο πολύ.

Τι κρίμα να ξεχνάμε τα συναισθήματα που βιώναμε ως παιδάκια όταν μας απέρριπταν οι μεγάλοι.

Χαλάσαμε πολύ ως λαός.

Μουχλιάσαμε και σαπίσαμε….