ΤΟΥ ΣΑΝΟΦΑΓΟΥ Η ΜΑΝΑ ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ…

Το τελευταίο διάστημα με βασανίζει ο εξής προβληματισμός: Αν προσπαθήσεις να δεις σφαιρικά την διακυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς με ολίγη από ψεκασμό, ένα καλό για δείγμα δεν μπορείς να βρεις. Γιατί όμως ο κόσμος έχει κάνει τον Τσίπρα απόλυτο κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού;; Εντάξει, λέμε τη λέξη «σανό» και καθαρίσαμε αλλά τι πραγματικά συμβαίνει; 

Θυμίζω συνοπτικά: Εμφανής βελτίωση του κλίματος και της πορείας της Ελλάδας στο β εξάμηνο του 2014. Προσπάθεια για συναίνεση στην επερχόμενη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ψεκασμένα Παραμύθια περί χρηματισμών, έξυπνη εξαπάτηση του κυρ Φώτη, αδιέξοδο. Οπότε μπλόκαρε το κλείσιμο του μνημονίου, εκλογές και ο Αλέξης στην Εξουσία με έναν ωκεανό ανεδαφικών υποσχέσεων στους πάντες για τα πάντα. Το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης έγινε κάτι σαν Ιερό Συριζαϊκό Ευαγγέλιο που δεν είχε αντίπαλο. 

Ακολούθησαν πέντε μήνες ασύστολης δημόσιας κοροϊδίας. Διορισμοί στο δημόσιο, παραγωγή μηδέν, ύφεση μπόλικη, βουνό ελλειμμάτων. Αμέσως μετά η θυματοποίηση για τους κακούς ξένους, ένα ριψοκίνδυνο δημοψήφισμα που ο Αλέξης το κέρδισε με περίπατο και πάμε ολοταχώς στον γκρεμό. Αν τελικά συμφωνήσει, σωθήκαμε μεν αλλά τα μέτρα θα είναι τέτοια που ακυρώνεται αμέσως το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Αν πάμε για την καταστροφή της δραχμής, βοήθεια μας.  

Ο όχλος όμως εξακολουθεί να τον υποστηρίζει. Αύριο αν έκαναν εκλογές ο Τσίπρας δεν θα χρειαζόταν άλλο την βοήθεια του Καμμένου. 42% πολύ χαλαρά θα έβγαζε. 

Γιατί όμως; 

Τόσο πολύ χάζεψε ο κόσμος; 

Επιδόθηκα σε συζητήσεις με τους συριζαίους του κύκλου μου. Διασταύρωσα τις απόψεις που άκουσα, με τα σχόλια των αναγνωστών του διαδικτύου και μοιράζομαι το αποτέλεσμα της έρευνας μου. 

Το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν αποκαταστάθηκε την περίοδο 2010-2014. Επειδή βάλαμε τον Άκη και τον Λαυρέντη στη φυλακή εξαντλήθηκε η απονομή δικαιοσύνης; 

Σε πολιτικό επίπεδο, έμεινε η εντύπωση στον κόσμο πως μια χώρα που χρεοκόπησε, τιμώρησε τους  καλομαθημένους πολίτες της αλλά όχι αυτούς που την πήγαν στη χρεοκοπία. Λογικό καθώς τα ίδια κόμματα ανάλαβαν να σώσουν την παρτίδα και δεν μπορούσαν με το ένα χέρι να χτίσουν και με το άλλο μαχαιρώνουν το σώμα τους. Έχει δίκιο όταν μου είπε μια γνωστή μου «Δεν ξέρω τι λες εσύ αλλά ο Αλέξης δεν ακούστηκε ποτέ ότι έφαγε χρήματα».

Σε κοινωνικό επίπεδο, οι περισσότερες αδικίες υπέρ των κολλητών μας και εναντίον του συνόλου συνεχίστηκαν. Ο Τζήμερος αν και άγαρμπα αλλά τα είπε σωστά: 

«Αυτό που οι απατεώνες ονομάζουν κοινωνική δικαιοσύνη είναι να υποχρεώνονται επαγγελματίες χωρίς έσοδα, άνεργοι ιδιοκτήτες ακινήτων και εργαζόμενοι των 500 ευρώ, να πληρώνουν τερατώδεις φόρους και ασφαλιστικές εισφορές για διατηρήσουν τις συντάξεις τους οι 278.833 συνταξιούχοι που παίρνουν από 1500 έως 2000 ευρώ τον μήνα, οι 33.145 που παίρνουν από 2000 έως 2500, και οι 11.281 που παίρνουν από 2500 ευρώ μέχρι πάνω από 4000 ευρώ.

Αυτό που οι απατεώνες ονομάζουν κοινωνική δικαιοσύνη είναι άνθρωποι που ψάχνουν χρόνια να βρουν μία ολιγόωρη έστω δουλειά, να πληρώνουν 2 συντάξεις σε 929.936 άτομα, 3 συντάξεις σε 297.899, 4 συντάξεις σε 50.628, 5 συντάξεις σε 11.036 και από 6 έως 10 συντάξεις (ανά άτομο να μην ξεχνιέμαστε...) σε 1953 “δικαιούχους”, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μικρότεροι των 60 ετών!» 

Συγγνώμη, μπορεί να έχω κάνει σκληρή κριτική στον Σύριζα αλλά για τα ανωτέρω δεν φταίει. Έπρεπε να είχαν γίνει. 

Πενία προσώπων: Το ΠΑΣΟΚ πέθανε. Ο Βενιζέλος κουβάλησε τόση φθορά που αν ήταν σε μια εκλογική αναμέτρηση αυτός και ένα δέντρο, ο κόσμος θα ψήφιζε το δέντρο. Η Φώφη καλά τα λέει και ίσως μερικοί παλιοί πασοκτζήδες και νυν σύριζα συγκινηθούν λίγο παραπάνω στο επίθετο «Γεννηματά». Το πρώτο δείγμα γραφής πάντως ήταν αρνητικό και καταγράφηκε στο δημοψήφισμα. 

Στη Νέα Δημοκρατία από την άλλη, ο Σαμαράς κουράστηκε. Εμφανώς καταβεβλημένος. Δεν είμαι από αυτούς που «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας επιτυχημένος πρωθυπουργός για τον πολύ απλό λόγο ότι παρέλαβε μια χώρα στο χείλος του γκρεμού και την παρέδωσε σε καλύτερη κατάσταση από ότι την πήρε. Ίσως είναι ο μόνος τα τελευταία 25 χρόνια που το κατάφερε. Όμως απέναντι στον Τσίπρα έχασε κατά κράτος. Έκανε δηλώσεις και δεν τον άκουγε κανείς. Δυναμισμός τους τελευταίους μήνες, μηδέν. Εύχομαι μόνο να είναι καλά στην υγεία του γιατί είμαι σίγουρος ότι μόχθησε πολύ. 

Από την άλλη είχαμε τον πολυπροβεβλημένο  Άδωνι Γεωργιάδη που είναι το ακάματο σκυλί του πολέμου. Με φανατικούς οπαδούς στους φίλους – και όχι σε όλους - αλλά εξαιρετικά ενοχλητικός για όλους τους υπόλοιπους. Πέραν αυτού ουδέν. Κανείς δεν είχε το ανάστημα να σταθεί απέναντι στον Τσίπρα. Μπορεί ο Βορίδης να έχει ρητορική δεινότητα αλλά πολλούς και φίλους και εχθρούς, τους τρομάζει. Η Ντόρα ανήκει στο παλαιοκομματικό καθεστώς. Συμπαθητικοί τύποι όπως ο Βρούτσης και ο Σταϊκούρας που δούλεψαν πραγματικά, δεν τους λες και ανθρώπους που τραβάνε την προσοχή. 

Η πενία προσώπων της Νέας Δημοκρατίας της δημιούργησε δύο μειονεκτήματα: Δεν κατάφερε να εξηγήσει στον κόσμο ότι ο δρόμος που πήραμε ήταν μονόδρομος και γιατί θα έπρεπε να κάνουμε μερικές μεταρρυθμίσεις μπας και γίνουμε άνθρωποι. Ξέρω την ερώτηση που προκύπτει στον οπαδό της ΝΔ που με διαβάζει τώρα: «Για στάσου ρε Suspect, δηλαδή ο Στρατούλης και ο Λεουτσάκος είναι πολιτικοί ογκόλιθοι και δεν είχαν αντίλογο;» Προφανώς όχι αλλά μόνο ισχυρές προσωπικότητες μπορούν να ανακόψουν τον όχλο από τον πανίσχυρο πειρασμό της δημαγωγίας. Στους τελευταίους πέντε μήνες δε, δεν υπήρχε σθένος από την πλευρά της ΝΔ. Αλώνιζε ο Βαρουφάκης με τις θεατρικές παραστάσεις του, έφυγε σαν λαϊκός ήρωας και στη ΝΔ τον παρατηρούσαν όπως ο τεθλιμμένος συγγραφέας αγναντεύει το απάνεμο λιμάνι της ζωής του. 

Ευρωπαϊκή συνείδηση: Στη χώρα μας δεν καλλιεργήσαμε ποτέ τον Ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό. Ο όχλος δεν ξέρει καν τι είναι το ΕΣΠΑ. Δεν καταλαβαίνει πως αν μας το κόψουν, προγράμματα όπως η βοήθεια στο σπίτι και πάρα πολλοί βρεφονηπιακοί σταθμοί θα κλείσουν. Ξεχνάμε την αγροτική παραγωγή και μύρια όσα έργα υποδομής.

 Η Ευρώπη ήταν για μας οι κουτόφραγκοι που τους τα τρώγαμε όταν μας τα έδιναν χωρίς έλεγχο και έγιναν στυγεροί δολοφόνοι όταν αποφάσισαν να ελέγξουν που πάνε τα δανεικά. Όταν η Μέρκελ επαναλαμβάνει επιδεικτικά τη λέξη solidarity ( αλληλεγγύη ) δεν το κάνει κατά λάθος. Αν μετρήσει κανείς πόσα δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων έχουν πέσει στην Ελλάδα από το 81 και μετά – από τα πακέτα Ντελόρ – θα κλάψει τόσο γοερά όσο και αν έβλεπε μπροστά στα μάτια του τη γενοκτονία των Ποντίων. 

Ο κλασικός ο μαλάκας ο Έλληνας: Καλομάθαμε στο πελατειακό κράτος, στους διορισμούς στο δημόσιο από τους πολιτικούς που τους τάζαμε όσους σταυρούς είχε το σόι μας. Ζήσαμε το αμερικάνικο όνειρο σε βαλκανική έκδοση της λαμογιάς, του ωχαδερφισμού, της καβάτζας, και ο καθένας μας όπου μπορούσε και όσο τον έπαιρνε, έτρωγε στην υγειά των κορόιδων. Είναι λογικό να μας λένε ότι στα 28 μέλη υπάρχουν και λαοί που ακόμα και στην κατάσταση που είμαστε, περνάνε ακόμα χειρότερα. Μόνο εμείς κλαιγόμαστε τόσο πολύ και κάνουμε τον σαματά του κλασικού, άπληστου, κακομαθημένου παιδιού που δεν έχει μάθει να εκτιμά τίποτα και μονίμως ζητά. 

Η κόπωση: Ψηφίστε γιατί χανόμαστε. Ψηφίστε γιατί πεθαίνουμε. Ψηφίστε γιατί πνιγόμαστε. Μια δύο δέκα, ε, κάποια στιγμή λες και εσύ, άντε και συνουσιάσου ρε φίλε!  Αντί να ειπωθούν αλήθειες, αντί να εξηγηθεί το σχέδιο, αντί να προβληθεί το όραμα και το πλάνο, καταφύγαμε στην ευκολία του φόβου και του βασανιστηρίου της σταγόνας. Ο πολιτικός κόσμος αντί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να εξηγήσει ότι είναι μια χρυση ευκαιρία να διορθώσουμε πολλά κακώς κείμενα, οι μεν έλεγαν «δεν φταίμε εμείς αλλα η τρόϊκα» και οι δε έκαναν ανέξοδη κριτική.  Μοιραία, η κόπωση σε βάθος χρόνου επιφέρει αποστροφή.

Τα μέσα μαζικής επιρροής - ΜΜΕ: Θέλετε να κλείσετε τον ΣΚΑΙ και το MEGA; Ποσώς με ενδιαφέρει. Αύριο κιόλας! Όμως να παίζουμε δίκαια ε; Να εξετάσουμε την περίοδο 2010-2014 ποια ήταν η στάση των ΜΜΕ απέναντι σε κάθε σωστή μεταρρύθμιση; Ποια ήταν η στάση τους απέναντι στα παραμύθια των υποσχέσεων; Τα μικρά κανάλια γέμισαν με φιλοσυριζαϊκές πολιτικές εκπομπές επειδή κατάλαβαν ότι κατά κει πήγαινε η πλειοψηφία και πούλαγαν πιο εύκολα επανάσταση. Οι προβεβλημένοι μεγαλοκαρχαρίες δημοσιογράφοι των μεγάλων καναλιών, πήραν τα μυαλά του κόσμου κολακεύοντας κάθε συντεχνία, υπερπροβάλλοντας κάθε παραμύθι ως εναλλακτική λύση και η δημοσιογραφία του λαϊκισμού, τη μόνιμης κλάψας, της μιζέριας και της διαμαρτυρίας, κυριάρχησε στις οθόνες μας. 

Επιπροσθέτως η κυβέρνηση απέκτησε και άλλον έναν πολύτιμο σύμμαχο. Το μπουκέτο των καναλιών ( ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών ) της κρατικής τηλεόρασης. Αν κλείσει ο ΣΚΑΙ, μέρος του κόσμου θα γυρίσει στην πάρα μα πάρα πολύ σοβαρή ενημέρωση της ΕΡΤ. 

Κάθε άλλη προσθήκη καλοδεχούμενη. 

Κομβικό σημείο της πολιτικής ζωής, είναι ο επόμενος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Αν δεν βρεθεί ένα αντίπαλο δέος στον Αλέξη Τσίπρα, η ΝΔ θα ακολουθήσει νομοτελειακά τη μοίρα του ΠΑΣΟΚ… 

Και μέχρι λοιπόν να αλλάξουν τα ανωτέρω, εγώ ο ύποπτος θα απολαμβάνω το σανό, τους σανοφάγους και στο Jack Daniels μου θα βάζω πάντα δύο παγάκια….