ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΔΑΦΑΡΑΝΟΣ

Να την πεις ρε φίλε την καλή κουβέντα, να τη νοιώθεις και να τη γουστάρεις.

Το στόρι εχει ως εξης.

Πακιστανός γείτονας, νόμιμος, από το 2001 ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, μάλιστα εχει παει σε σχολείο εκμάθησης ελληνικών,  προσπαθεί να φέρει την οικογένεια του στη χώρα μας.  Βρίσκονται εδώ η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά και θέλει να φέρει και το τρίτο του παιδί. Εχει την έγκριση της διεύθυνσης αλλοδαπών για οικογενειακή επανένωση και στις διαρκείς τηλεφωνικές οχλήσεις του στην πρεσβεία μας στο Ισλαμαμπάντ, του λένε περί εκκρεμότητας, και ναι, θα δούμε, ισως, επειδή και αφου.

Η εκκρεμότητα είναι δεκτή αλλα όταν πάνε περίπου δυο χρόνια από την έκδοση της απόφασης,  στο χωριό μου το λέμε και δούλεμα.

Επειδή η συζυγός του βοηθάει τη μητέρα μου στις δουλειές του σπιτιού, εχει τη σχετική οικειότητα και με παρακάλεσε αν μπορούσα να κάνω κάτι επι του θέματος.

Οσα χρόνια με θυμάμαι, διπλωμάτης δεν ημουν ούτε πρόκειται να γίνω. Κρατάω μια εξαίρεση για μερικές γυναίκες που απολαμβάνω το παιχνίδι λίγο πριν την κάθετη εφόρμηση. Όπως επίσης δεν έχω καμία σχέση με τις χώρες της Ασιας, για να μη σου πω και πέραν των συνόρων μας.

Με την πρώτη σκέφτηκα το κλασικό «ελα μωρέ που να μπλέκω τώρα» αλλά μετά ξανασκέφτηκα πως ήρθε η ωρα να καθαρίσω λίγες από τα εκατομμύρια των αμαρτιών μου.  

Μπήκα στο site του υπουργείου εξωτερικών, βρήκα τη διεύθυνση Ασιας και έστειλα με φαξ υπόψη του διευθυντή, κυρίου Χαράλαμπου Δαφαράνου, την απόφαση της διεύθυνσης αλλοδαπών με κυκλωμένη σχεδόν δεικτικά την ημερομηνία της απόφασης. Παράλληλα έγραψα και μια επιστολή που εξηγούσε τα ανωτέρω.

Το έστειλα και είπα ότι αυτό το φαξ θα χρησίμευε στην ανακύκλωση.

Ο Χαράλαμπος Δαφαράνος, μέσα σε μια ωρα με πήρε τηλέφωνο!!!

Αφου του εξήγησα πως βρήκα το όνομα του και την κατάσταση, ο Ανθρωπος με συμβούλεψε ποια έγγραφα θα έπρεπε να στείλει ο Πακιστανός γείτονας στην πρεσβεία μας στο Ισλαμαμπάντ και τις ενέργεις που θα πρέπει να κάνει.

Εμεινα άναυδος.

Χωρίς βίσμα, χωρίς κολλητούς και φίλους, χωρίς δωράκια και φακελάκια, απλως γιατί σε αυτή τη θέση βρέθηκε ενας άνθρωπος με φιλότιμο, ο κ. Δαφαράνος με κάλεσε άμεσα και ενδιαφέρθηκε προσωπικά.

Στο τέλος της συνομιλίας μας του είπα:

«Καλέ μου άνθρωπε, αν ολοι οι δημόσιοι λειτουργοί ήταν σαν εσας, ο κόσμος μας θα ήταν απείρως καλύτερος».

Οσο υπάρχουν Ανθρωποι…

 

Υγ. βέβαια ο δρόμος είναι μακρύς καθώς ο Πακιστανός πρέπει να μαζέψει δικαιολογητικά, να στείλει, να περάσει χρόνος και δεν ξέρω ποιο θα είναι το τέλος. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι τουλάχιστον ξέρει τι να κάνει…