Δεν πηγαίνω σε
γάμους, βαπτίσεις, εγκαίνια, αρραβώνες και λοιπές ευτυχείς εκδηλώσεις ανθρώπων
που ΔΕΝ κάνω παρέα. Ούτε και σε κηδείες.
Κάθε καλοκαίρι τα
ιδια και τα ιδια. Προσκλήσεις, καλέσματα, χρονοβόρες και κοστοβόρες υποχρεώσεις
ανθρώπων που ούτε τους νοιάζει αν είμαι καλά, αλλά και για μένα ισχύει το ίδιο.
Αυτό το σκεπτικό δεν θα το καταλάβω ποτέ. Αφου είμαστε σκέτοι γνωστοί, τι με
καλείς; Για το μπούγιο; Για τα δώρα; Για να λες ότι έχω κόσμο; Θα βάλεις
υποψηφιότητα για δήμαρχος;
Σε ολες αυτές τις
προσκλήσεις αρνούμαι με τη μέθοδο της επικάλυψης.
«Αχ τι κρίμα αλλά
παντρεύεται ο διευθυντής μου εκείνη την ωρα και δεν θα μπορέσω. Σε σένα θέλω να
ερθω αλλά καταλαβαίνεις ότι είμαι σε δύσκολη θέση. Διευθυντής είναι αυτός»
Αυτόν τον διευθυντή τον έχω παντρέψει περίπου οκτώ φορές και προσεύχομαι να είναι
πάντα υγιής ώστε να τον παντρεύω για τις επόμενες δεκαετίες.
Ολοι μας ονειρευόμαστε
ο γάμος μας να γίνει σε ενα ρομαντικό ξωκλήσι σε στενό κύκλο και κατάλήγουμε σε
γκρικ ταβερν με 300 νοματαίους. Πρυτανεύει η λογική. Του περίγυρου, των γονέων
και των κοινωνικών συμβάσεων για να μη διαταράξουμε ισορροπίες.
Φαντασιώνομαι,
σπάνια είναι η αλήθεια, στο δικό μου γάμο να καλέσω ολους τους άσχετους που με
εχουν καλέσει μόνο και μόνο για να πάρω τα λεφτά μου πίσω. Ασε που θα έχει
πλάκα η στιγμαία αμηχανία: Εσυ πρέπει να είσαι ο Κώστας…
Είναι βλακεία να σε
καλούν μόνο στο μυστήριο του γάμου. Δηλαδη να μπεις σε μια διαδικασία
καλλωπισμού, μετάβασης και μετακίνησης, ( το λιγότερο δυο ώρες ) για να πας
κάπου για είκοσι λεπτά, μισή ωρα, και να γυρίσεις πίσω. Τον χρόνο και την
ξεκούραση του άλλου δεν τον σέβεσαι; Τι τον καλείς τότε;
Ασε το άλλο με τα
δώρα. Λίστα γάμου σου λέει ο ενας. Κατάθεση στην τράπεζα σου λέει ο άλλος. «Ελα
μωρέ, μη φέρεις τίποτα, την παρουσία σου θέλω» λέει ο τρίτος. Λες και θα πας σε
γάμο ειδικά με άδεια χέρια. Υποκριτικά κλισέ που δεν αντέχονται.
Το έχω πάρει
απόφαση, στον δικό μου θα έχω μια κάλπη και θα τους λεω να βάλουν «ψηφοδέλτια».
Φακελάκι με ότι προαιρείται καθείς που και τόπο θα πιάσει και δεν θα τον
ταλαιπωρώ. Ούτε να τρέχει ο άλλος σε ουρές τραπεζών, ούτε να μου πάρει ποτήρια
και κατσαρολικά ( θα τα έχω όλα και μάλιστα αυτά που μου αρέσουν ) και φυσικά
οποιον καλέσω στο μυστήριο θα είναι καλεσμένος και στο πάρτι.
Επειδή οι σωστοί
κανόνες εχουν και τα σχετικά παράθυρα, θα κάνω μια εξαίρεση για τους
συναδέλφους μου που θα τους καλέσω μόνο στην εκκλησία και ελπίζω να μην ερθουν.
Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια να πληρώνω δώρα. Αυτό το πολιτικαλι κορεκτ τύπου καλώ
ολη την εταιρεία μόνο στην εκκλησία μου φαίνεται ως ομαδικό βασανιστήριο.
Δεν έχω αρνητικά
συναισθήματα και πάντα εύχομαι το καλύτερο για τον καθέναν που κάνει ένα βήμα
στη ζωη του, είτε λέγεται γάμος, είτε βάπτιση, είτε εγκαίνια. Αλλά πολύ
τυπικούρα ρε αδερφέ..
Με αυτούς που κάνω
παρέα, γουστάρω και να με καλέσουν και να πάω.
Ο διευθυντής μου να
ναι καλά να τον παντρεύω και ολοι οι άλλοι….
