ΠΟΠΗ ΤΣΑΠΑΝΙΔΟΥ

Θυμάμαι όταν την είχα δει για πρώτη φορα σε μια εκπομπή με τη Βαγιάνη. Ηταν τέτοιο το τηλεοπτικό τους δέσιμο που δεν σου κρύβω πως μου είχαν μπει πονηρές σκέψεις αλλά δεν μπορώ να απολογηθώ για το νοσηρό του εγκεφάλου μου.

Ενίοτε την «πετύχαινα» στα ΝΕΤ σε επαγγελματικά διαλείμματα και την απολάμβανα. Γυναίκαρα από τη μια, χωρίς να είναι πλαστική, χωρίς να εχει επιτηδευμένο σεξ απιλ αλλά θηλυκή και …μαγνητική! Από την άλλη, σοβαρή δημοσιογράφος, εύστροφη, με μια θανατηφόρα ειρωνία που τη λατρεύω, είχε τον έλεγχο και τον ρυθμό της εκπομπής χωρίς κολακείες και χαζοβιολισμούς.

Διάβαζα μια συνέντευξη της στην Καθημερινή, στη δημοσιογράφο Μια Κόλλια και αναδημοσιεύωω μερικά αποσπάσματα. Η υπογράμμιση είναι δική μου.

Δημιουργήσατε όμως τη δική σας οικογένεια από πολύ μικρή -κάτι όχι τόσο σύνηθες.

Κατέβηκα στην Αθήνα στα 18 μου και παντρεύτηκα στα 20. Ηθελα πολύ να κάνω οικογένεια. Μερικά χρόνια πριν είχα χάσει την αδελφή μου και επιθυμούσα βαθιά να κάνω παιδιά, και μάλιστα ένα κορίτσι που θα του έδινα το όνομά της. Οταν γνώρισα τον άνδρα μου, πραγματοποίησα το όνειρό μου. Παντρεύτηκα έναν Ιούνιο και τον επόμενο Ιούνιο, ήρθε η Εύα.

Τώρα που το βλέπετε από απόσταση, δεν χάνει κάποιος πράγματα από τη ζωή όταν κάνει παιδιά σε τόσο νεαρή ηλικία;

Τότε δεν καταλάβαινα ότι έχανα κάτι, απλώς μεγάλωνα τα παιδιά. Παράλληλα, είχα τη δουλειά μου -την εκπομπή «Τρεις στον αέρα» στην ΕΡΤ. Η δουλειά είχε έντονους ρυθμούς, εναλλαγές, μια κινητικότητα που δεν σε άφηνε να θεωρήσεις ότι στερείσαι κάτι. Εβγαινα, έκανα τα πάντα, έχοντας προσαρμόσει φυσικά τη ζωή του παιδιού σε όλο αυτό παρά το αντίθετο. Μεγαλώνοντας και κάνοντας πια ταμείο, αισθάνομαι ότι κάτι μπορεί να έλειψε. Χαρακτηριστικά να σας πω ότι μιλούσαμε τις προάλλες στο γραφείο για τα Playmobil, γιατί πέθανε ο δημιουργός τους, και δεν μπορούσα να σκεφτώ αν ήμουν εγώ που έπαιζα με Playmobil ή τα παιδιά μου. Η μετάβαση από την παιδικότητα στην ωρίμανση διήρκεσε για μένα μόλις πέντε χρόνια. Θέλω να πω ότι τότε, στα 15 μας, ήμασταν ακόμη παιδιά. Και εγώ ξαφνικά στα 20, είχα το δικό μου. Και τρία χρόνια μετά, τις δίδυμες. Ηταν σαν να μεγαλώσαμε μαζί, απλώς εγώ μπήκα σε πολύ βαθιά νερά γιατί έπαιζα έναν ακόμη ρόλο.

Σήμερα πια νιώθω πολύ μεγάλη. Οι φίλες μου δηλαδή κάνουν τώρα παιδιά, την ίδια ώρα που τα δικά μου φεύγουν από το σπίτι.

Πώς ήταν το μεγάλωμά τους;

Ξέρετε πόσα βιβλία διάβαζα τότε για το μεγάλωμα των παιδιών; Ακριβώς όπως και στη δουλειά μας πρέπει η εκπαίδευσή μας να είναι καθημερινή, έτσι και τότε διάβαζα τα πάντα: πόσο αυστηρή πρέπει να είμαι, πώς θα έπρεπε να αντιδρώ στην κάθε περίσταση... Αυτόν τον κύριο Ματσανιώτη τον είχα «υπό μάλης» όλη μέρα.

Στην εποχή μας, όλο και περισσότερες γυναίκες αργούν να κάνουν παιδιά. Μήπως τελικά αυτό είναι παγίδα; Αλλωστε, μια νεότερη γυναίκα έχει και μεγαλύτερες αντοχές.

Εχω την αίσθηση ότι το καλύτερο είναι να μην έχεις απωθημένα όταν θα γίνεις μάνα. Να είσαι χορτασμένη στην προσωπική σου ζωή και να είσαι καλυμμένη και ασφαλής επαγγελματικά. Δεν εννοώ να έχεις πραγματοποιήσει όλα σου τα όνειρα -κάτι που σπανίως γίνεται- αλλά τουλάχιστον να νιώθεις μια σιγουριά. Το βασικότερο όλων, όμως, είναι να μην έχεις άγχος για το αν μπορείς ηλικιακά να γίνεις μητέρα, ώστε να μην κάνεις έκπτωση στην επιλογή του συντρόφου σου. Δεν νομίζω λοιπόν ότι μεγαλώνοντας οι γυναίκες δεν έχουν αντοχές. Το πρόβλημα είναι ότι αγχώνονται τόσο πολύ επειδή στενεύουν τα χρονικά περιθώρια για τεκνοποίηση -και η αλήθεια της φύσης είναι ότι όντως στενεύουν-, που αναγκάζονται να συμβιβαστούν με κάποιον άνδρα και τελικά καταλήγουν να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνες. Η παγίδα λοιπόν είναι μία: «Με ποιον θα κάνω παιδί;». Ποτέ όμως δεν μπορείς να εγγυηθείς για την επιλογή σου. Πολλοί στην αρχή ορκίζονταν και τελικά διαψεύστηκαν.

Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι αυτά τα πράγματα φαίνονται από πολύ νωρίς. Πιστεύω βαθιά ότι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται από τα πρώτα δευτερόλεπτα αν ταιριάζουν ή όχι.

Τότε δεν θα κάναμε ποτέ λάθος και δεν θα χωρίζαμε.

Κάνουμε λάθη γιατί νιώθουμε μοναξιά και συμβιβαζόμαστε. Επίσης, ενώ βλέπουμε τα στραβά του άλλου, έχουμε την ελπίδα ότι με τον καιρό θα αλλάξει ή ότι εμείς θα τον αλλάξουμε. Λέμε στον εαυτό μας ότι δεν μας πειράζει και τόσο αν είναι λίγο πιο τσιγκούνης ή λίγο πιο πολυλογάς από ό,τι θα θέλαμε... Μένουμε, αλλά ξέρουμε. Και λυπάμαι που το λέω αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι δεν αλλάζει ο άνθρωπος. τι ερωτευόμαστε κάθε φορά: αυτό που δεν υποτάσσουμε, που ζηλεύουμε...

Αλήθεια, είστε ζηλιάρα;

Δεν ξέρω τι ακριβώς ερωτευόμαστε κάθε φορά αλλά σίγουρα ο έρωτας μας βοηθάει να δημιουργούμε. Οσο για τη ζήλια, πραγματικά δεν βλέπω κανένα νόημα σε αυτήν. Οταν ζηλεύεις, τα βάζεις ουσιαστικά με τον εαυτό σου. Η ζήλια πηγάζει από προσωπική ανασφάλεια. Αν κάποιος δεν με θέλει μία, δεν τον θέλω εγώ πεντακόσιες. Μια κακή μου αντίδραση ενοχλεί πρώτα απ' όλα εμένα για τον εαυτό μου.

Ολα αυτά αποπνέουν μεγάλη αυτοπεποίθηση.

Ολα αυτά σημαίνουν απλώς ότι έχω καταλήξει σε πέντε κουτάκια στο μυαλό μου, ξέρω πολύ καλά ποια είμαι και τι θέλω, τα καλά και τα κακά μου, και δεν προσπαθώ πια να αποδείξω κάτι. Αρκετά προσπάθησα.

Στον αυτοέλεγχο έπαιξε ρόλο ότι είχατε παιδιά από μικρή;

Τα παιδιά σού δημιουργούν ανασφάλεια και σε κάνουν να προσπαθείς να διασφαλίσεις το αύριο. Σε όλα τα επίπεδα. Εγώ ας πούμε ότι κουβαλούσα ένα επιπλέον άγχος: ότι μεγάλωναν χωρίς πατέρα και άρα δεν είχαν ένα ανδρικό πρότυπο. Επρεπε να πράττω για δύο.

Η Πόπη έμαθε πολύ νωρίς τι σημαίνει απώλεια. Και με πολύ σκληρό τρόπο. Οσο μιλάει, αμφιβάλλει ταυτόχρονα για το αν πρέπει να γραφτούν αυτά, καταλήγουμε όμως στο ότι την έχουν καθορίσει τόσο πολύ ως προσωπικότητα, που μοιάζει αναγκαίο. Μου εξηγεί με λίγες λέξεις πως αντιμετώπισε πολύ σκληρά προβλήματα και αναγκάστηκε να τα διαχειριστεί άμεσα για να πάει παρακάτω. Οταν ήταν έγκυος στις δίδυμες, ο άνδρας της έφυγε από τη ζωή εξαιτίας ενός ατυχήματος. «Από μόνοι τους, οι θάνατοι σε κάνουν ράκος και σου κόβουν τα πόδια. Οσες φορές λύγιζα, έλεγα μέσα μου «αυτό είναι, μη μασάς». Επίσης, ισχύει ότι όταν φτάσεις στον πάτο, δεν μένει άλλο παρά να ανεβαίνεις προς τα πάνω. Καμιά φορά με τρομάζει και εμένα την ίδια η σκληρότητά μου. Διαπιστώνω, όμως, ότι αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα. Για πάρα πολλά χρόνια ήμουν σκληρή και με τις φίλες μου. Πίστευα ότι αφού τα έβγαλα εγώ πέρα, καμία δεν δικαιούτο να παραπονιέται. Αργότερα κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι τραγικά δύσκολα για πολλούς ανθρώπους και θα έπρεπε να είμαι πιο επιεικής. Για ένα στοίχημα πρόκειται, που καλείσαι να κερδίσεις. Οταν γέννησα, λοιπόν, επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη, στην «αγία μαμά» μου, που κρατούσε τρία παιδιά όλη μέρα για να μπορώ να δουλεύω».

Αναρωτήθηκα αν ζήτησε ποτέ τη βοήθεια ειδικού. Και εκεί ακόμα, τα μάτια της παγώνουν: «Οχι βέβαια, στο μυαλό μας είναι όλα. Αν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, θα τα καταφέρεις. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο φαίνονται. Ενα, δύο, τρία...»

Πώς τα καταφέρατε λοιπόν;

Στην αρχή δεν υπήρχε προσωπική ζωή για μένα. Κανένας άνθρωπος δεν προλαβαίνει να κάνει τα πάντα. Οταν κάνεις καριέρα, αναπόφευκτα ρίχνεις τον προσωπικό σου χρόνο. Πολύ θα ήθελα να έχω ζήσει στιγμή προς στιγμή όλες τις φάσεις της ζωής των παιδιών μου αλλά δεν γινόταν. Αν καταφέρεις αυτό το καρδιογράφημα να μην έχει μεγάλες αποκλίσεις, τότε είσαι κερδισμένος. Για να μην τα ωραιοποιώ κιόλας, στηρίχθηκα στα πόδια μου και -όσο και αν ακουστεί λάθος- στηρίχθηκα και στα παιδιά μου. Τα κοίταζα κάθε βράδυ να κοιμούνται και να αναπνέουν, έκανα τον σταυρό μου και έπαιρνα δύναμη. Δούλευα σαν τον σκύλο για να ανέβω επαγγελματικά και μισθολογικά για να μη στερηθούν κάτι και να τους προσφέρω μια κανονική οικογένεια.

Αλλους ανθρώπους είχατε κοντά σας;

Εκτός από την προσωπική σχέση που έχτισα ύστερα από κάποια χρόνια, πάντα ελπίζοντας στο «για πάντα» -πράγμα που δεν έγινε αλλά ήταν πολύ βοηθητική στην αρχή-, κατέληξα στο ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που μας περιβάλλουν είναι κοντά μας στα άσχημα γεγονότα για να κάνουν τον σταυρό τους που εκείνοι είναι καλύτερα. Και όταν συμβεί κάτι καλό, δεν θα είναι εκεί. Απέκτησα βέβαια και φίλους που δεν φανταζόμουν και είμαστε μαζί μέχρι σήμερα. Λόγω της δυσπιστίας μου, προσπέρασα και κάποιους που άξιζαν. Μεγάλο λάθος.

Oι μεγαλύτερες αγωνίες που περάσατε με τα παιδιά;

Το μεγαλύτερο άγχος μου ήταν πάντα το πώς θα τα κάνω να ισορροπήσουν. Πώς θα καταλάβουν ότι δεν χρειάζεται να βάλουν τον πήχη τόσο ψηλά και να είναι τέλεια σε όλα. Θεωρώ αφόρητο αυτό το άγχος της τελειότητας, που κατακλύζει την εποχή μας και τρελαίνει τις γυναίκες. Τώρα η μεγάλη μου κόρη σπουδάζει δημοσιογραφία στο Λονδίνο. Είναι καλή, δεν τη φοβάμαι. Οι άλλες δύο μπήκαν εφέτος σε πανεπιστήμια στη Θεσσαλονίκη. Δόξα τω Θεώ, είναι καλά παιδιά και υγιή. Αυτό που προσπαθώ πλέον είναι να κόψουμε τους ομφάλιους λώρους, διότι εκ των πραγμάτων είμαστε πολύ δεμένες. Οχι η μία πάνω στην άλλη αλλά δεμένες.

Και τώρα που εκείνες ακολουθούν την πορεία τους, εσείς τι ονειρεύεστε; Κάτι στον επαγγελματικό τομέα ας πούμε;

Εχω βγει και από αυτό το τριπάκι. Εχει αλλάξει τόσο πολύ η εποχή πια, που σημασία έχει μόνο να διατηρείς τα κεκτημένα σου. Μια ωραία πρωία, βρίσκεσαι «εκτός» και αναρωτιέσαι κιόλας τι συνέβη. Συνεπώς, με νοιάζει μόνο να κάνω καλά αυτό που κάνω και να έχει ανταπόκριση.

Εχετε αγωνία για τα νούμερα τηλεθέασης;

Φυσικά, σαν τρελή. Δεν καταλαβαίνω αυτούς που λένε ότι δεν τα κοιτάνε. Η επιβίωσή μου εξαρτάται από αυτό.

Θα κάνατε κάτι όμως για να δείχνετε νεότερη; Ωραία γυναίκα είστε και η τηλεόραση αγαπάει τους αψεγάδιαστους.

Καταλαβαίνω καλά τι λέτε, αλλά ομολογώ ότι φοβάμαι. Δεν θέλω να πω «ποτέ», όμως, για παράδειγμα, δεν τολμώ να κάνω μπότοξ και να ρισκάρω να μην έχω έκφραση, να στέκονται τα φρύδια μου ψηλά, να μην κουνιούνται τα χείλη μου και τέτοια που βλέπουμε συχνά. Γυμνάζομαι και κάνω ό,τι μπορώ πιο υγιεινό για να διατηρείται το σώμα μου. Ομως, έχω κάνει τρία παιδιά και προφανώς στην παραλία η κοιλιά μου το «δείχνει». Συγγνώμη, αλλά δεν θα μπω στη διαδικασία των επεμβάσεων για να μη φαίνεται.

= = =

Μπράβο της και συγχαρητήρια στον σύντροφο της.