4 ΜΑΥΡΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Δεν τον θυμάμαι μαϊντανό στα κανάλια και δεν θα τον ξεχάσω στην αποφώνηση των γενναίων της Σαμοθράκης, σκηνή που τη θεωρώ ανθολογία για το εγχώριο σινεμά. Ο Πουλικάκος εστω και τσαλακωμένος, εξακολουθεί να μου θυμίζει τον Πουλίκα στις μεταφοραί εκδρομαί ο Μητσος. Ο Ζουγανέλης όταν δεν βωμολοχεί είναι καταπληκτικός και με δεδομένη τη συμπάθεια και την επιείκια στον ελληνικό κινηματογράφο δεν δίστασα να παω στη σκοτεινή αίθουσα να δω τα 4 μαύρα κοστούμια.

Η ταινία μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Το πρώτο ημίχρονο ηταν ανατρεπτικό σουρεαλιστικό και κατάμαυρο. Ανέκαθεν ημουν υπερ της άποψης πως για να κάνεις μια καλή ταινία δεν χρειάζονται 10 δις δολλάρια εκτος και αν λέγεσαι Τζεϊμς Κάμερον. Στο δεύτερο, δυστυχώς αισθάνθηκα ότι παρακολουθούσα μια παραγωγή από την Χιλή ή τη Νικαράγουα. Επεσαν οι ρυθμοί, κάπου μείναμε στάσιμοι και επειδή μας έπιασε μια αμηχανία τελειώσαμε την ταινία όπως όπως. Κρίμα.

Το στόρι λεει πως 4 τύποι χωρίς στον ήλιο μοίρα πρέπει να κουβαλήσουν περπατώντας έναν νεκρό από την Αθήνα στο χωριό του στη Βοιωτία. Ετσι αφενός θα εκπλήρωναν την τελευταία του επιθυμία αφετέρου θα είχαν λαμβάνειν γερής αμοιβής ώστε να ξελασπώσουν.

Οσο οι τύποι ηταν σε αστικό περιβάλλον, η ταινία ηταν απολαυστική. Όταν πήγαν στην ύπαιθρο, κουράστηκαν και μας κούρασαν. Ο Χαραλαμπίδης προσπάθησε να δώσει ένα λυρισμό αλλά έκοψε σε ταχύτητα και εν τέλει μαράζωσε. Δυστυχώς επίσης, ο ιδιος ελάττωσε το ενδιαφέρον για την ταινία όταν στο μισάωρο μάθαμε πως τελικά άνθρακας η αμοιβή.

Μου άρεσε το σαουντρακ και η επιλογή του knocking on heaven’s door ( φυσικά με τον Ντίλαν ) και μερικά πλάνα τα λάτρεψα.

Κρίμα. Ο Χαραλαμπίδης θα μπορούσε να είχε υπογράψει την πιο σουρεαλιστική ελληνική ταινία ολων των εποχών και να έμενε στην ιστορία. Η ιδεα του ηταν καλή, η σκηνοθεσία του ανεκτή, η ερμηνεία του δυστυχώς υπερβολική.

Εστω και ετσι, από το πας να πας να δεις τις αμερικανιές, δώσε τον οβολό σου και το χρόνο σου σε μια συμπαθητική ελληνική προσπάθεια με αρκετές καλές στιγμές.

Με άριστα το δέκα: 6.