ΜΗΝ ΤΟ ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ….

….στους άλλους το δώρο σου ρε φίλε !

Τις προάλλες είχα παει σε ένα πάρτι γενεθλίων.

Καμια δεκαπενταριά νοματαίοι, οι περισσότεροι γνωρίζοταν μεταξύ τους και ο υποφαινόμενος που ήξερα μόνο τον οικοδεσπότη. Παρατηρούσα τριγύρω και έκοβα βόλτες στο αστρικό σύμπαν του iphone. Φοβερή εφεύρεση το iphone. Οπου και να σαι, μπαταρια διαθέσιμη να εχεις και ας είναι γύρω σου Σαχάρα.

Χτύπησε το κουδούνι και ο οικοδεσπότης σχολίασε χαρακτηριστικά: Ο Κώστας θα είναι. Ποιος άλλος θα ρχόταν τέτοια ωρα;

Μπαίνει ο τύπος μέσα, κατί σαν εμο κατι σαν τρέντι, δεν ξεχώρισα καλά καθώς είχε προσμίξεις. Συμπαθητικά αντιπαθητικός θα έλεγα, μπορείς να το πεις και ανάποδα, παρέδωσε το δώρο του με τα απαραίτητα σματς σμουτς και τα χρόνια πολλά, να ζήσεις να σε χαιρόμαστε.

Η κακιά η ώρα είναι τελικά από τις πλεον αντιπροσωπευτικές φράσεις για την ανθρώπινη πορεία στο χωροχρόνο.

Θες το αμπαλάζ που ηταν φουξια λεοπαρδραλέ, θες η ανία, ο οικοδεσπότης αποφάσισε να ανοίξει το δώρο μπροστά στους άλλους. Ηταν ένα ομολογουμενώς αντιαισθητικό κηροπήγιο, που δεν θα το βαζες διακοσμητικό ούτε σε μαντρί. Κάτι κάγκελα γύρω γύρω και ένα μπλε γυαλί με χρυσόσκονη χυτό σαν σακούλα και αποκάτω μια θήκη που έβαζες μέσα από ζάρια μέχρι πηρούνι.

Ο οικοδεσπότης έμεινε να το κοιτάζει 4 κρίσιμα δευτερόλεπτα. Σιωπή. Οι άλλοι είχαν μείνει άφωνοι μέχρι που ένας δεν άντεξε και αναφώνησε το πρώτο χα.

Το ένα έφερε το άλλο και ένα γενικό χαχανητό απλώθηκε στο σαλόνι του φίλου.

Ο εμοτρέντι έγινε Ολυμπιακός. Κατακόκκινος.

Ο φίλος μου προσπάθησε να το μαζέψει. «Σε ευχαριστω πολύ για τη χειρονομία σου, είναι λίγο ασυνήθιστο αλλά μπορεί να το αγαπήσω στη συνέχεια» και κάτι τέτοια απολογητικά.

Το πήρα και το έβαλα σε ένα ράφι με κάτι άλλα διακοσμητικά: «Νομίζω πως αν και δεν του φαίνεται, αλλά πραγματικά σε αυτό το σημείο ταιριάζει απόλυτα» και συμφώνησαν ολοι. Όχι γιατί είχα δίκιο αλλά για να ξεπλύνουν τις τύψεις από τη συμπεριφορά τους.

Τον λυπήθηκα και πιάσαμε την κουβέντα γενικού τύπου αλλά ηταν φανερό πως το παλικάρι είχε «χαλαστεί». Εκατσε με το ζόρι μια ωρα και έφυγε γιατί είχε να πάει και σε άλλα γενέθλια όπως είπε. Καλά έκανε. Εγω μπορεί να έφευγα σε ένα τέταρτο.

Δεν υποκρίνομαι τον Ζαμπούνη, δεν είμαι τυπολάτρης αλλά μερικά στοιχειώδη τα τηρώ για λόγους εύρυθμης κοινωνικής λειτουργίας.

Γιατι να κάνεις τον άλλον ρόμπα;

Για ποιον λόγο ανοίγεις το δώρο παρουσία άλλων;

Δεν σου κόβει, δεν καταλαβαίνεις ότι οι άλλοι το μόνο που θα κάνουν είναι να κρίνουν το δώρο και φυσικά να το συγκρίνουν με αυτό που έφεραν αυτοί;

Θες να δεις τι σου έφερε;

Λογικό.

Πήγαινε στο υπνοδωμάτιο σου, άνοιξε το, δες το και γύρνα να τον ευχαριστήσεις. Άσχετα αν το πετάξεις μόλις φύγει ή το χαρίσεις στους πακιστανούς γείτονες μπας και τους φανεί χρήσιμο.

Ή αν είσαι σε τρίτο χώρο, ( πχ ένα λαϊκοποπ σκυλάδικο ) γράψε στην τσάντα το όνομα του δωρητή ώστε να το δεις με την ησυχία σου την επαύριον και να τον καλέσεις να τον ευχαριστήσεις, να τον ρωτήσεις πως του φάνηκε η συνεστίαση κλπ.

Για ποιο λόγο την ευγενική χειρονομία του άλλου να τη θέσεις υπο τη γενική κρίση όλων και ως συνήθως οι άνθρωποι δεν λένε μπράβο αλλά:

«Σιγά τη μαλακία που έφερε. Το δικό μου ηταν καλύτερο»

«Ελα μωρέ με το ψώνιο που και καλά πήρε κάτι ακριβό για να πουλήσει μούρη. Τα δώρα είναι συμβολικά και όχι για επίδειξη»

«Σίγουρα είναι κινέζικο. Μοιάζει ακριβό και καλά, αλλά από το γιουσουρούμ το πήρε»

Δεν χρειάζεται να εκθέτεις κανέναν.

Είναι μέρα χαράς για σένα και εχεις υποχρέωση μια και καλείς τον άλλον σε αυτήν, να τον κάνεις να αισθανθεί και αυτός χαρούμενος μαζί σου.

Πως τα δυσκολεύουμε ετσι…