Ο Αλβέρτης θα μείνει στην ιστορια του ελληνικού αθλητισμού για τους τίτλους που κατέκτησε και στην καρδιά των οπαδών του Παναθηναϊκού ως ο μεγαλύτερος αρχηγός από όλα τα τμήματα του συλλόγου.
Με εξαίρεση τους φετινούς τίτλους στους οποιους είχε τη συγκλονιστική συμμετοχή των 3 λεπτών, σε όλους τους υπόλοιπους ο Αλβέρτης είχε σημαντική παρουσία.
Στο δικό μου σκέπτεσθαι ο γεννηθείς το 1974 παίκτης ( που μοιάζει για 45 ετών ) θα μείνει γιατί εγκαινίασε μια καινούρια κατηγορία αθλητή κάνοντας μια βουτιά στο παρελθόν.
Η ΕΥΦΥΗΣ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ.
Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια όταν έκαναν δυναμικό μπάσιμο οι μικροί το δέμας αφοι γιαννακόπουλοι και απέκτησαν τα 3 μεγαλύτερα τοτε ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ. Αλβέρτης, Μυριούνης και Οικονόμου. Την καλύτερη καριέρα την έκανε ο λιγότερο ταλαντούχος από αυτούς, ο Φραγκίσκος. Ο Μυριούνης προτίμησε το ουίσκι, ο Οικονόμου εφερνε βόλτες από ομάδα σε ομάδα και ο Αλβέρτης που έμεινε, δοξάστηκε περισσότερο από όλους. Πιστεύω πως από τους παίκτες της γενιάς του που έπαιξαν σε υψηλό επίπεδο, ο Φράγκι ήταν ο χειρότερος. Στο τέλος όμως βγήκε πρώτος μάγκας καθώς δεν έκανε τον Φιλέα Φογκ και δεν άφησε τον εαυτό του να τεμπελιάσει. Δούλευε το σουτ του και αυτό του έδωσε ότι έχει καταφέρει σήμερα. Οι άλλοι ήξεραν καλύτερο μπάσκετ αλλα τι να το κάνεις…
Ναι, τον ευνόησε η συγκυρία να πέσει στην εποχή που ο ΠΑΟ έστησε την αυτοκρατορία του στο ελληνικό και ευρωπαϊκο μπασκετ. Η ευφυής στασιμότητα όμως ώθησε τον Αλβέρτη ώστε να δουλέψει ένα στοιχείο και μονο, το σουτ, να μη δημιουργεί προβλήματα με τη συμπεριφορά του και να δρέψει τιμές και χρήματα.
Κατά τα παλαιά ετη είχαμε τους παίκτες σημαίες που δεν άλλαζαν εύκολα ομάδα αλλα και δεν είχαν πλουσιοπάροχες αμοιβές. Οπότε δεν έμπαιναν καν στον κόπο της μετακίνησης. Σημέρα μπορεί οι παλαίμαχοι να λένε για αξίες αλλα αν είχαν αντίστοιχες με τις σημερινές αμοιβές, θα έφευγαν τρέχοντας. Στον επαγγελματικό αθλητισμό και με το άνοιγμα των συνόρων, εδυσαν «οι αξίες» και ανέτειλαν οι ταχείες μετακινήσεις προς άγραν χρήματος. Ο Αλβέρτης δεν μπήκε καν σε αυτόν τον πειρασμό. Συνέχισε να δουλεύει το σουτ του, δεν ασχολήθηκε με κατι άλλο να βελτιωθεί και παρέμεινε στην ομάδα βάζοντας στη συλλογή του μετάλλια.
Το αξιοπερίεργο είναι πως η ευφυής στασιμότητα του Αλβέρτη εχει δημιουργήσει σχολή στον Παναθηναϊκό. Ο χαρισματικός σκόρερ Χατζηβρέττας μετετραπη σε χαμάλη πολυτελείας βγάζοντας ρίζες με την πράσινη φανέλα. Ο Σπανούλης μετα τη βόλτα στην αμερική γύρισε στη θαλπωρή του τριφυλλιού, ο Διαμαντίδης δεν μπήκε καν στον κόπο της βόλτας, ο Τσαρτσαρης ολο ένα και χειροτερευει, ο Περπέρογλου δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα ανήσυχος, ο Φώτσης βαρέθηκε το κρύο της Ρωσίας και ξαναγύρισε και δεν ξερω αν το καταλάβατε αλλά μόλις σας αναφέρθηκα στη μισή Εθνική Ελλάδος!
Μπορεί να αντιτείνει κάποιος πως οι συγκεκριμένοι παίκτες δεν είχαν και πολλές επιλογές στην Ελλάδα. Ο Ολυμπιακός τα τελευταία 2 χρόνια κάνει μια πραγματικά σοβαρή προσπάθεια και ολοι οι υπόλοιποι δεν μπορούν να πλησιάσουν τα παχυλά συμβόλαια του Παναθηναϊκου. Εκ πρώτης όψεως σωστο, αλλά δεν βλέπω φιλοδοξιες όπως η παρουσια στο καλυτερο πρωταθλημα της Ευρωπης, το ισπανικό ή η συμμετοχη στην άλλη οχθη του Ατλαντικου.
Μπορει να λεμε για την ψαλιδα που κλείνει αλλα οι περσινοι αγωνες του ΠΑΟ με ομάδες του ΝΒΑ κατέδειξαν ότι είμαστε πίσω.
Ετσι λοιπόν εχουμε την ευφυή στασιμότητα που λεει ότι αράζουμε σε μια εύρωστη ομάδα, κανουμε τα απαραίτητα, δεν ξετρελαινόμαστε να δουλέψουμε και άλλα στοιχεία ( μοναδική εξαίρεση ο Διαμαντίδης στο σουτ ) βρίσκουμε έναν εύρωστο σύλλογο και …αρααααααααααααζουμε!
