ΤΕΛΙΚΟΣ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΟΣ ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ

Δεν ξέρω  πόσοι απομείναμε σε αυτή τη χώρα που να αγαπάμε το άθλημα περισσότερο από το αποτέλεσμα όπως συνήθως κάνει ο μέσος Ελλην οπαδός.

Μόλις πέρασε ένα απολαυστικό αθλητικό τριήμερο που όμοιο του θα πρέπει κανείς να ψάξει να βρει σε μουντιάλ και στους ολυμπιακούς αγώνες!

Παρέα, εδέσματα διαίτης, πειράγματα, αγωνία με νικητή τον αθλητισμό που μάλλον θα ξεχάσουμε γρήγορα. Στο μεν ποδόσφαιρο θα βγουν τα μαχαίρια λόγω του χρυσορυχείου που λέγεται champions league και στο δε μπάσκετ θα βγουν  τα τσεκούρια λόγω του τελικού του πρωταθλήματος.

Θα ξεκινήσω από τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος.

Αν δει κανείς αυστηρά ποδοσφαιρικά το παιχνίδι δίκαια είναι τελικός νικητής ο Ολυμπιακός. Καθόλη τη διάρκεια του αγώνα μια ομάδα προσπαθούσε να δημιουργήσει ποδόσφαιρο και η άλλη να διώξει τη μπάλα.

Η ΑΕΚ είχε μια τυχερή ατυχία. Εξηγούμαι.

Ξεκινάει το παιχνίδι με ένα ανεξήγητο 2-0 με δύο φάσεις, χωρίς ευκαιρίες, χωρίς να το καταλάβει κανείς. Μια κεφαλιά, ένα σουτ σε μια κόντρα και ο πίνακας ξύπνησε περσινές μνήμες από το 4-0. 

Το Σάββατο όμως υπήρχε μια συγκλονιστική διαφορά. Η περσινή ΑΕΚ επαιξε ποδόσφαιρο.

Με δεύτερο σεντερ φορ στην περιοχή, με την τρομακτική για τα δεδομένα της ΑΕΚ απώλεια του Κυριάκου ( η ατυχία ) ο Ολυμπιακός έβαλε 3 γκολ από το κέντρο της άμυνας, 2 εξ αυτών με κεφαλιές. Η ΑΕΚ χάρη σε μια ατομική ενέργεια προηγήθηκε αλλα επειδή υστερεί σε καλούς παίκτες ισοφαρίστηκε.

Θα περίμενε κανείς όταν ο Ολυμπιακός εμεινε με 9, την ΑΕΚ να βομβαρδίζει τη μεγάλη περιοχή. Ανήμπορη. Ετσι φτάσαμε στα πέναλτι που κέρδισε αυτός που είχε τον πιο έμπειρο τερματοφύλακα και περισσότερους καλούς εκτελεστές.

Τυχερή η ΑΕΚ γιατί χωρίς να φτιάξει φάσεις, ότι πήγαινε προς το τέρμα έγραφε. Ειδικά το τελευταίο του Σκόκο, συγγνώμη αλλά αν πήγαινε για σουτ με το αριστερό ετσι όπως πηγε, τοτε εγω εχω περικεφαλαία, με λένε Περικλή και ειμαι ενας από τους 100 μεγάλους Ελληνες.

Ατυχη η ΑΕΚ γιατί χωρίς τον Κυριάκο η άμυνα της ήταν παιδική χαρά.

Κυρίως όμως αδύναμη η ΑΕΚ γιατι δεν μπόρεσε να κρατήσει μπάλα όταν προηγείτο και στην αρχή και στο τέλος του αγώνα, δεν απείλησε ουσιαστικά τον Ολυμπιακό, δεν είχε τους παίκτες προσωπικότητες να απαίτησει το κύπελλο και να «εκβιάσει» το πέμπτο γκολ χωρίς να πάει ο αγώνας στα πέναλτι. Μπλάνκο, Σκόκο και Κυριάκος είναι ότι καλύτερο εχει να επιδείξει η ΑΕΚ αλλα δυστυχώς δεν φτάνουν.

Μπραβο στην ΑΕΚ για την προσπαθεια η οποια είχε κατι το ηρωικο. Η ξεγραμμενη ΑΕΚ, η διαλυμμενη ΑΕΚ, η χιλιοτσακωμενη ΑΕΚ, η ανυπαρκτη ΑΕΚ διοικητικα, η μετριου ροστερ ΑΕΚ, η ΑΕΚ των επενδυτων και του εξης κανενα ειναι η ΑΕΚ που ξαναεβαλε 4 γκολ στον Ολυμπιακο που ειχε ολες τις παραμετρους με το μερος του και επεσε με ψηλα το κεφαλι.

Υγ1. Και να σκεφτείς ότι ξεκίνησα να δω τον αγώνα εντελώς ξενερωμένος. Από τη μια η κατεστημένη ομάδα του Ολυμπιακού και από την άλλη μια ΑΕΚ που περασε τον Ηλυσιακό στην παράταση, δεν απέκλεισε κανέναν σοβαρό αντίπαλο μεχρι τον τελικό και απέκλεισε την Ξάνθη και τον Πανσερραϊκό με διαιτητική εύνοια.

Υγ2. Η διαιτησία του Κάκου είναι μια μεγάλη ελπίδα. Σε τόσο εξουθενωτικό αγώνα ηταν εξαιρετικός και ακριβοδίκαιος. Μπράβο του.

Σε ότι αφορά το μπασκετικό κομμάτι ο Παναθηναϊκός είναι αξιοσέβαστος.

Το μπάσκετ είναι αθλημα μιας ιδιαίτερης λεπτομέρειας. Ναι μεν μπορείς στα γρήγορα να φτιάξεις μια καλή ομάδα γιατί ακόμα και ενας παίκτης είναι καθοριστικός, αλλά για να διακριθείς σε κορυφαίο επίπεδο απαιτείται χρόνος και κόπος.

Μια σημαντική λεπτομέρεια που πέρασε στα ψιλά ήταν οι απώλειες του Ολυμπιακού.

Αμφιβαλλει κανείς πως με έναν σωματικά υγιή Βασιλόπουλο θα βλέπαμε άλλο παιχνίδι;

Αμφιβάλλει κανεις πως με έναν εγκεφαλικά υγιή Σχορτσανίτη θα βλέπαμε άλλο παιχνίδι;

Ειδικά αυτοι οι δυο ηταν σημαντικές απώλειες γιατι ταίριαζαν απόλυτα στον αγώνα της Παρασκευής. Αν έλειπε πχ ο Τεόντοσιτς με τον Ερτσεγκ, μικρό το κακό.

Ελειψε όμως ο Βασιλόπουλος ( που στον νικητήριο αγώνα του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ στο πρωταθλημα έβαλε το τελευταίο «γκολ» ) και θα μπορούσε να παίξει άμυνα στον Γιασικεβίτσιους και ο Σοφοκλής που θα μπορούσε να φθείρει και να περιορίσει το πάρτι των Πέκοβιτς και Μπατίστ.

Η ζωη όμως δεν παίζεται με «αν» αλλά με γεγονότα.

Γεγονός είναι πως ο Ολυμπιακός ως καλή ομάδα είχε την αξία να πλησιάσει στο σκορ αλλα δεν είχε την αξία να περάσει μπροστά.

Άκουσα χαζαμάρες για τον Γιαννάκη. Αν έβαζε τον Σχορτσανίτη θα έκανε την ομάδα κάμπριο αφου θα επικροτούσε κατά κάποιο τρόπο την ασυδοσία. Στην τελευταία επίθεση δεν φταίει ο Γιαννάκης που βραχυκύκλωσε ο Γκριρ και δεν έδωσε τη μπάλα στον ολομόναχο Μπουρούση. Όταν τελικά την πήρε ο Γιάννης μόνο μια επιλογή είχε. Να σουτάρει γρήγορα.

Για να σας πω και κάτι τεχνικό, η φάση του ταλαντούχου και διαρκώς βελτιωμένου Μπουρούση είναι ξεκάθαρα εμπειρική. Όταν το σώμα σου είναι ακριβώς στη διαγώνιο με το καλάθι, πρέπει να εχεις πολύ καθαρό μυαλό και να εχεις αποφασίσει από πριν  αν θα σουτάρεις με ταμπλό ή κατευθείαν. Ο Μπουρούσης έκανε κατι ενδιάμεσο και η μπάλα πήγε ακριβώς ανάμεσα. Στο σίδερο.

Σε ότι αφορά τον τελικό, ο Παναθηναϊκός κερδισε και τον εαυτο του με το βραχυκλωμα που επαθε και την ΤΣΣΚΑ και τους διαιτητες.

Από ένα σημείο και έπειτα, αντι να παίξει πήγε να κάνει καθυστέρηση αλλά εδώ δεν είναι ποδόσφαιρο, ιδιαίτερα όταν εχεις να κάνεις με αντίπαλο ένα εξίσου μεγαθήριο.

Η μεγάλη όμως ομάδα βρίσκει τις λύσεις και παίρνει πόντους από όλους. 4 παίκτες  με διψήφιο αριθμό πόντων και 6 αλλα χρυσάφι από τον Περπέρογλου όταν όλα άρχισαν να σκοτεινιάζουν.

Όταν λοιπόν  είσαι 20 ποντους μπροστα, πως γίνεται εσυ να σουταρεις 15 βολες και ο αλλος 30 οταν υποτίθεται οτι κυνηγαει το σκορ και σε καρμπον φασεις τη μια να δινεται επιθετικο φαουλ και την αλλη αμυντικο, ειναι αποριας αξιον.

Παντως ο Παναθηναϊκος ειναι δικαια πρωταθλητης ευρωπης, το αξιζε και με το παραπανω.

Μαγκες, μπραβο τους.

Τους ζηλεψα αλλα και χαρηκα γιατι ο μισος Παναθηναϊκος ειναι η βαση της Εθνικης Ελλαδος.