ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Αργησα να γραψω τη συνεχεια αλλα ξερετε. Καθυστερησε το τηγανισμα των ψαριων, δεν σφυριξε ο διαιτητης και το ρολοϊ σταματησε.

Το πρωτο επαγγελματικο μαθημα το διαβασατε εδώ:

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2008/05/part-1.html

Το δευτερο εδώ:

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2008/05/part-2.html

Στη χώρα του φιξ:

Τράβηξα για άλλες πολιτείες με σκοπό να βρώ και άλλους τροχούς να πηγαίνουμε μαζί και με τη φιλοδοξία να μη χρειαστεί να γαβγίσω λίγο. Όμορφες φιλοδοξίες, όμορφα χάνονται…

Εκει που πήγα έφαγα τρελό σότο. Μικρή εταιρεία, εξαιρετικά φιλικό περιβάλλον, όλοι αδέρφια είμαστε οε οε και για πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα στέλεχος. Τι αφελής… Οπου φιξ είναι ο κωδικός για τα λόγια, τα σχέδια και τα οράματα που σύντομα θα υλοποιηθούν. Φιξ λέμε. Θα γίνει!  

Στη μικρη εταιρεια, ένα από τα πλεον ευκολα που μπορεις να αποκτησεις είναι ο τιτλος. Διευθυντης ταδε. Διεθυντης δεινα. Και ας μην εχεις κανεναν από κατω! Ουτε βεβαια οι απολαβες εχουν να κανουν με το αξιωμα, αντε να είναι λιγο παραπανω από τη γραμματεα. Ο λογος είναι προφανης. Μπαινεις στην μπριζα για να τρεχεις και για οσους επρεπε να εχεις από κατω και δεν τους εχεις!

Λαμβανεις το οραμα τυπου, αν μεγαλωσει η εταιρεια μεγαλωνουν και τα στελεχη της οποτε τρεχεις και δεν φτανεις. Σε μια τετοια εταιρεια προσγειωθηκα και ξεχασα με τη δικη μου συγκαταθεση ωραριο και προσωπικη ζωη. Πηρα τον τιτλο, ανελαβα ένα τμημα που δεν υπηρχε και για περιπου 1,5 χρονο δεν υπηρχα και εγω. Εγινα ο διευθυντης, ο πωλητης, ο γραμματεας και των δυο, ο αποθηκαριος, λιγο λογιστης και ενιοτε ο διανομεας.

Παραλληλα λογω πορωσης με το οραμα της μικρης εταιρειας που θα γινει γιγαντας, ανελαβα και κειμενογραφος για τα sites, διορθωτης, beta tester καθως και υπευθυνος για δελτια τυπου στον ημερησιο, περιοδικο και ιντερνετικο τυπο!

Στη χωρα του φιξ ειχαμε ιδεες, προτασεις και σχεδια.

Στη χωρα του φιξ δεν ειχαμε τα μεσα για να τα υλοποιησουμε.

Στη χωρα του φιξ ειχαμε μονιμως ένα βασανιστικο διλημμα.

Να εισπραξω και μετα να επενδυσω ή να επενδυσω για να εισπραξω;

Στη χωρα του φιξ προτιμουσαμε να τρεχουμε παρα να πατησουμε ένα pause για να οργανωσουμε μερικα πραγματα, μερικες διαδικασιες ώστε να τρεχουμε ποιοτικα ή να μοιρασουμε σωστα το τρεξιμο.

Στη χωρα του φιξ λεγαμε ναι σε όλα κανοντας κατι λιγο από όλα, συνηθως προχειρα, χωρις να εμβαθυνουμε σε κατι. Οριζοντια εξαπλωση, ευθραυστη.

Ο καθενας μας δουλευε για 5 ατομα, πληρωνοταν για 1 και η εταιρεια εμοιαζε με το Συνταγμα. Επαφιετο στον πατριωτισμο των υπαλληλων. Δεν τα ριχνω στα αφεντικα, αυτοι δουλευαν πιο πολύ. Όμως η μεγαλομανια, οι ψευδαισθησεις και το αρπα κολλα δημιουργησαν ένα τεραστιο κενο μεταξυ υποσχεσεων και πραξεων.

Για 1,5 χρονο επιδοθηκα σε ένα σαφαρι εργασιομανιας. Εμαθα πολλα, καταπιαστηκα με πραγματα που αγνοουσα και τα καταφερα, ανεπτυξα τομεις που δεν υπηρχαν αλλα κουραστηκα. Ειδα πως οι θυσιες μου εμενα στο κενο όπως και η εταιρεια. Αρχισαν οι τριγμοι. Οταν ανοιγεσαι πολύ χωρις ριζες, το παραμικρο αερακι παει να σε πεταξει χαμω, οποτε αντι να σπαζομαι, προσαρμοστηκα. Τερμα τα υπερωραρια, τερμα τα ξενυχτια ( μια φορα μαλιστα ειχα φυγει από το γραφειο στις 5 το πρωι!) τερμα οι θυσιες.

Για τον επομενο χρονο ασκουσα απλως τα καθηκοντα μου χωρις να τρελαινομαι. Ποιο είναι το ωραριο; 9-5; Αντε να κατσω και μια ωρα παραπανω ( υπερωριες πληρωνονται μονο οι δημοσιοι υπαλληλοι σε αυτή τη χωρα ) και αντε γεια σας!

Στην αρχη ειχα γκρινια. «μπα από τωρα φευγεις;»

Η σφαλιαρα ερχοταν δορυφορικα: «μετα τη μια οικειοθελη ωρα παραπανω θα αρχισω να χρεωνω. Θα με πληρωσεις;»

Το οριστικο χτυπημα ηρθε όταν ανελαβα τη συγγραφη, το στησιμο και την υλοποιηση ενός ολοκληρου περιοδικου το οποιο θα πηγαινε σε ολους τους πελατες μας. Οποτε καποιος που ειχε αγορασει το χ προϊον θα ηταν πιο ευκολο να παρει και το ψ. Μου πηρε περιπου 2 μηνες γιατι παραλληλα ετρεχαν και τα αλλα μου καθηκοντα. Όταν τελειωσε, ημουν  περηφανος. Εχω κρατησει ακομα εις αναμνησιν μερικα τευχη. Το τυπωσαμε σε μερικες χιλιαδες αντιτυπα αλλα εμειναν θαμμενα στην αποθηκη. Ηταν λεει μεγαλο το κοστος της ταχυδρομικης αποστολης ( περι τα 300 ευρω ).

Εκει, ειπα στον εαυτο μου «τερμα υποπτε, σηκω φυγε».

Ετσι λοιπον, αρχισα να ψαχνομαι και όταν νομοτελειακα η εταιρεια αρχισε να ζοριζεται και να καθυστερει στις πληρωμες, ειχα ηδη ανοιξει την επομενη πορτα.

Εκανα και μια εκθεση 80 σελιδων για το τι υπαρχει και τι μπορει να γινει και παραιτηθηκα. 2 χρονια μετα την αποχωρηση μου δεν με εξεπληξε όταν εμαθα πως η εταιρεια εκλεισε.

Προλαβα και την εκανα νωρις….

Το μαθημα που πηρα από αυτή την περιπετεια ηταν να μην παραμυθιαζομαι από οραματα. Όπως επισης πηρα και μια γερη ενεση αυτογνωσιας σχετικα με τις ικανοτητες μου για το τι μπορω να καταφερω υπο συνθηκες πιεσης, σε αγνωστα αντικειμενα, με πολλαπλα καθηκοντα. Άλλο ένα μαθημα ηταν πως οσο και φιλικη σχεση εχεις με τα αφεντικα σου, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν θα ερθεις στο ιδιο επιπεδο… Επιπλεον δε, ότι η εργασιομανια μονο βλαβερη είναι…..