ΚΥΝΗΓΙ ΚΑΙ ΨΑΡΕΜΑ

Συζητουσαμε με φιλους σχετικα με το κυνηγι και το ψαρεμα και η αποψη μου είναι η εξης:

Το κυνηγι το καταλαβαινω μονο οταν γινεται για λογους βιοπορισμου. Αν καποιος δεν εχει τα προς το ζην και πρεπει να κυνηγησει, εκει μαλιστα.

Απο και περα, να κρεμαω την καραμπινα στον ωμο και να σηκωνομαι τα χαραματα για να σκοτωνω τα πουλακια και τα λοιπα ζωακια του θεου για λογους ψυχαγωγιας, δεν το αντεχω ουτε ως σκεψη..

Δεν υποκρινομαι και δεν το παιζω χορτοφαγος.
Τρωω το κρεας οπως ολοι μας αλλα να παω βολτα - εκδρομη για να σκοτωσω ζωακια, δεν με ενθουσιαζει. Ουτε μπορω να δεχθω αυτά τα χαρωπα που λενε οι κυνηγοι ότι προστατευουν το περιβαλλον επειδη φτιαχνουν ένα κιοσκι ( για να αποθετουν τα νεκρα ζωα και τα οπλα τους ) ή όταν τοποθετουν έναν καδο σκουπιδιων για να πετανε τους καφεδες και τις μπυρες τους.

Δεν βρισκω καμια ωφελεια στο να σημαδευσω με την καραμπινα το πουλακι που κελαηδαει ή το λαγουδακι που κανει βολτα μεσα στο δασος και μετα να επαιρομαι στην παρεα «κοιταξτε με, μπραβο μου, το σκοτωσα».

Καλα μου ειπε μια μερα χαριτολογωντας ενας φιλος: Λενε ότι το κυνηγι είναι αθλητισμος. Τον λαγο ή την περδικα τον ρωτησε κανεις αν θελει να αθληθει;

Το ψαρεμα από την άλλη, το βαριεμαι αφορητα. Να κατσω σε μια παραλια με τις ωρες κοιταζοντας το πελαγος και να περιμενω αν, μπας και μηπως τσιμπησει καποιο ψαρι το δολωμα, καλυτερα να παω 40 συνεχομενα βραδια σε σκυλαδικο.

Εκτιμω οσους ψαρευουν αλλα στην παραλια προτιμω να κανω μπανιο, να βγω, να διαβασω, να ξαναμπω στη θαλασσα, να βγαλω φωτογραφιες, να γυμναστω ή να χαλαρωσω μεσα στο νερο, αν προκυψει βολεϊ ή ρακετες πολύ ευχαριστως αλλα να μεινω ακινητος, να μην κανω θορυβο και να περιμενω με τις ωρες, αυτό μου μοιαζει περισσοτερο με δυσβασταχτο ρολο σε ταινια του Αγγελοπουλου παρα με χομπι.