ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

Ο επομενος σταθμος μου ηταν τα παιδια των λουλουδιων.

Στην αρχη ειχα να κανω με μια ευρωστη εταιρεια, με ένα πρωτοποριακο προϊον το οποιο πουλαγε σαν τρελο και ένα εταιρικο κλιμα καταπληκτικο.

Τα παιδια των λουλουδιων είναι οι γονοι του πλουσιου μπαμπα, οι οποιοι επρεπε να γινουν επιχειρηματιες. Δεν μπορεις όμως να διοικησεις αν δεν εχεις διοικηθει, δεν μπορεις να κανεις το αφεντικο αν δεν εχεις γινει εστω μια φορα υπαλληλος.

Ετσι λοιπον, στην αρχη η εταιρεια πηγαινε σαν σφαιρα και ολοι ειμασταν χαρουμενοι.

Οι γονοι δεν ασχολουντο και το μονο τους πραγματικα σοβαρο θεμα ηταν αν το επομενο Σαββατοκυριακο θα πηγαιναν στην Μυκονο ή στην Παρο. Εμεις από την άλλη βλεπαμε ότι ειχαμε καλα αποτελεσματα χωρις πρηξιμο, οποτε όλα εβαιναν υπεροχα.

Η αρχη του τελους σηματοδοτηθηκε από δυο γεγονοτα.

Το πρωτο ηταν ότι εντελως ξαφνικα, γιατι του ενός εκ των γονων, του σφυριξε ο εγκεφαλος του να αλλαξουμε προμηθευτη ( αργια μητηρ πασης κακιας ) και το δευτερο ηταν να μπει σε μια ταξη η αναπτυξη της εταιρειας λογω παραπλευρων εργασιων που επρεπε να υλοποιηθουν όπως η αποθηκη, η τεχνικη υποστηριξη, οι τιμοκαταλογοι, οι καταλογοι προϊοντων κλπ.

Εκει μας τελειωσε.

Ο γονοι στην αρχη ειπαν να ασχοληθουν, μετα είναι βαρια η καλογερικη και ασε εχουμε να παμε και στο παρτι. Ο ενας ειδικα ειχε ξεσκιστει στο msn, σε φορουμ με την αγαπημενη του ομαδα και σε ότι καλουδι υπαρχει στον παγκοσμιο ιστο. Ο άλλος κατι προσπαθουσε να κανει αλλα βαριοταν γρηγορα. Το αποτελεσμα ηταν οι μισες και ανολοκληρωτες δουλειες.  Και ξερεις τωρα, εχει παρτι, εχουμε να ετοιμασουμε βαλιτσες και όλα αυτά τα εργασιακα!

Αλλαξαμε προμηθευτη χωρις λογο και δημιουργησαμε δυσαρεστημενους πελατες καθως δεν υποστηριζαμε τα παλια μηχανηματα και τα καινουρια ηταν ελαττωματικα..

Ετσι λοιπον μπηκαμε σε έναν περιεργο αυτοματο πιλοτο που ειχαμε διευθυντες που ουτε καν τους βλεπαμε, ουτε καν ασχολουντο, όταν τους λεγαμε για το ταδε ή το δεινα θεμα, μας ελεγαν «θα το δουμε» και εννοουσαν «ποτε» και καταληγαμε να τρωγομαστε μεταξυ μας ώστε να γινει η μια ή η άλλη δουλεια!

Ενδεικτικα σας λεω πως φτασαμε στο σημειο η εταιρεια να διαθετει:  

α) προϊοντα στον τιμοκατάλογο που δεν υπηρχαν στην αποθηκη

β) προϊοντα που υπηρχαν μεν στην αποθηκη αλλα όχι στον τιμοκαταλογο

γ) προϊοντα που δεν ειχαν τιμες

δ) καταλογους που ειχαν μονο τιμες χονδρικης και όχι λιανικης με αποτελεσμα σε κάθε ερωτηση πελατη να εχουμε και υπολογιστη τσεπης για να κανουμε τη δουλεια μας.

Αν σας γραψω και τα υπολοιπα μπαχαλα θα γελατε μεχρι το 2010 αλλα μια εικονα πηρατε.

Η εταιρεια δεν ειχε πλανο, ουτε μοντέλο δουλειας, ούτε καν στόχους. Καναμε και meetings. Ο καλυτερος τροπος να χανεις τον χρονο σου με την εγκριση των αφεντικων σου. Τα λεμε, τα ευχομαστε, και τα ξαναλεμε. Σε κανενα από οσα ειχαμε κανει, δεν ειχε κλεισει με το εξης φυσιολογικο επιμυθιο: Λοιπον για την επομενη φορα, εσυ θα αναλαβεις να κανεις αυτό, εσυ εκεινο και εσυ το άλλο. Και μενουν ευχες.

Σε αυτή την εταιρεια λοιπον στην αρχη ημουν παραγωγικος, μετα επαγγελματιας και μετα ενας καταπληκτικος δημοσιος υπαλληλος. Υπηρχαν μερες που δεν δουλεψα ουτε μισο λεπτο στο 8ωρο. Από τη μια ειχε πλακα, από την άλλη αισθανομουν εντελως αχρηστος! Σκεφτομουν πως αν βγω στην αγορα εργασιας με το να καθομαι εκει ολη μερα, δεν θα ημουν ικανος για τιποτα!

Όταν χορτασα το καθησιο, όταν αρχισαν να με πιανουν οι τυψεις και όταν εβλεπα ότι το μελλον ηταν ιδιο με την ελπιδα που εχει ο οπαδος της Ουαζαγκαμπουμπου να κερδισει το Μουντιαλ, αποφασισα να φυγω.

Οι γονοι ευκολα τα εριχναν στους υπαλληλους, η εταιρεια δεν πηγαινε, οποτε αντι να περιμενω το λουκετο, εψαξα, εστειλα βιογραφικα, πηγα σε συνεντευξεις και όταν βρεθηκε η καλυτερη δυνατη επιλογη, παραιτηθηκα και πηγα στην εταιρεια που ειμαι σημερα για την οποια θα σας γραψω ….οταν φυγω!

Ένα χρονο αργοτερα η εταιρεια εκλεισε.

Δεν πειραξε κανεναν.

Ουτε έμενα που εφυγα, ουτε τους γονους. Ο μπαμπας τους ανοιξε άλλη εταιρεια.

Το μαθημα που πηρα:

Πιθανολογω πως δεν θα γινω ποτε ιδιοκτητης εταιρειας. Αν όμως γινω και κανω παιδακια και τα παιδακια μεγαλωσουν, τοτε θα τα στειλω να δουλεψουν αλλου. Να γινουν υπαλληλοι. Να κολλησουν ενσημα. Να εργαστουν. Και αφου ψηθουν, μετα θα τους δωσω μεγαλεια και αξιωματα.

Δεν μπορεις να διευθυνεις ανθρωπους αν δεν σε εχουν διευθυνει. Δεν μπορεις να διοικησεις αν δεν εχεις διοικηθει. Δεν μπορεις να εχεις γνωση της αγορας αν δεν εχεις ερθει σε επαφη με την αγορα, αν δεν εχεις καταφερει κατι από μονος σου και όχι με τις πλατες του μπαμπα.

Δεν κατακρινω τις πλατες. Δεν πεφτω στη μιζερη παγιδα του φτωχου που γκρινιαζει για πραγματα που δεν ειχε. Ουτως ή αλλως χαμενος δεν πηγα γιατι εφυγα και ειμαι πολύ καλα. Γκρινιαζω γιατι οι πλατες θα μπορουσαν να αποτελεσουν εφοδια για ένα καλυτερο μελλον αλλα τελικα αποτελουν εφοδια για έναν καλυτερο εφημερο υπνο.

Ετσι λοιπον συνεχιζω το δρομο μου στον μαγικο κοσμο των επιχειρησεων στη χωρα μας….