Στο ντιβάνι» με τον Suspect - Μια βραδιά στο σπίτι του θεριού

Το πνευμα, το υφος και η πνευματικη της μουσουδα είναι αρκετα προσοντα ώστε να καλεσω την καλη μου φιλη να γραψει ένα κειμενο για το μπλογκ μου.

Αυτό που μου εστειλε, στην αρχη διστασα να το ανεβασω και λιγο πριν το delete, τελικα μου βγηκε να πατησω το post. Εξοχως διασκεδαστικο, εφιαλτικα υπεροχο, σαρκαστικο, όπως αλλωστε το περιμενα, εστω και αν με αιφνιδιασε με το θεμα!

Απολαυστε το.

= = = =

Γεια σας!

ΔΕΝ είμαι ο Suspect! Ούτε hacker είμαι! Είμαι μια φίλη του και γράφω εδώ με την άδεια και προτροπή του! Μπορείτε να με αποκαλείτε Queen Bee, γιατί τα «θεά», «λατρεία» και «σταρ» κοντεύουν να χάσουν την αξία τους με την υπερχρήση που τους κάνει σαν να διανέμει διαφημιστικά πιτσαρίας από δω κι από κει!

Σε μια τηλεφωνική μας συνομιλία, ο Suspect με ψιλοαιφνιδίασε: «Ξέρεις», μου λέει, «έχω μια φαντασίωση μ’ εμάς τους δύο». «Ωχ», είπα από μέσα μου, «θα πει πάλι καμιά από τις εξυπνάδες του και θα παγώσει η Σαχάρα». (Ή μήπως το είπα φωναχτά…;). «Για πες…». «Θα ήθελα να μου γράψεις κάτι δικό σου, μια ιστορία, κάτι από τη ζωή σου ή κάτι από τη φαντασία σου, και να το ανεβάσω στο blog με τις σχετικές συστάσεις». Στιγμιαία παύση για σκέψη, why not, ευχαριστούμε που μας προτιμάτε, αρκεί να είναι ανώνυμο ή έστω με ψευδώνυμο, συμφωνία, γεια χαρά.

Όταν μου το πρότεινε, δεν είχε συλλάβει φυσικά τους κινδύνους που ενείχε για τον ίδιο κάτι τέτοιο και τους οποίους θα λουστεί τώρα. Μετά από λίγο brainstorming, μού ’ρθε!: Να η ευκαιρία, σκέφτηκα, να πάρω «εκδίκηση» εκ μέρους όλων ημών που διαβάζουμε το μακρύ του και το κοντό του, των απελπισμένων κορασίδων που πέφτουν τυχαία πάνω του και σαν καλός Σαμαρείτης (λέμε τώρα) τους κάνει ψυχανάλυση και δωρεάν consulting (οι ξενικοί όροι τον κάνουν να μειδιά επειδή του ακούγονται εξωτικοί και συνάμα αστείοι, γι’ αυτό το κάνω επίτηδες), και εκ μέρους του Βραζιλιάνου προσωπικού του ποτοαναμείκτη, που είναι καταδικασμένος να τον ποτίζει και ν’ ακούει τα σώψυχά του!

Αυτή τη φορά λοιπόν, δεν θα γράψει ο Suspect για κάποιον άλλο, αλλά κάποιος άλλος για ’κείνον! Κάποιος που καταχράστηκε τη φιλοξενία του για να τη χρησιμοποιήσει ως έμπνευση και να τον «δώσει» στεγνά, χιχιχι…

Λένε (κάποιοι, δεν τους ξέρουμε, αλλά κυκλοφορούν ανάμεσά μας) ότι για να είναι μια ιστορία ενδιαφέρουσα, πρέπει να περιέχει τουλάχιστον ένα από τα εξής στοιχεία: χιούμορ, σεξ ή κάτι ασυνήθιστο. Το χιούμορ προκύπτει και μόνο από το πόσο γελοίο υποκείμενο είναι ο Ύποπτος. Το κάτι ασυνήθιστο, από την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, καθώς ήταν ακόμα σε αναγκαστικό κατ’ οίκον περιορισμό, λόγω της επέμβασης. Το σεξ δεν σας το εγγυώμαι. Αν η ροή το «σηκώνει», ίσως.

Enjoy! (Or hate)

Εφιάλτης στον δρόμο για τον Suspect

Θα σας πω για μια συνάντησή μας που έγινε στο σπίτι του, το οποίο επισκεπτόμουν για πρώτη φορά, λίγες μέρες μετά την περιβόητη εγχείριση χιαστού, που συναγωνίζεται πια ως γεγονός την inauguration του Ομπάμα.

Ξεκινώντας λοιπόν από το σπίτι μου εκείνο το κυριακάτικο βράδυ, σταμάτησα πρώτα σ’ ένα ATM. Τι το ’θελα, μου κράτησε την κάρτα. Ωραία αρχή. Του τηλεφωνώ ότι θα καθυστερήσω και να μου βρει το τηλέφωνο εξυπηρέτησης πελατών της τράπεζάς μου για να ειδοποιήσω. Τους παίρνω τηλέφωνο, ενώ στο μεταξύ ξαναπατούσα τα κουμπάκια μήπως και το καταφέρω να την επαναφέρει. Με τα χίλια ζόρια ξεκόλλησε κι ευτυχώς την «έφτυσε».

Λόγω της μικρής καθυστέρησης, ήταν και Κυριακή, είπα να πάρω ταξί. Δεύτερο λάθος μετά το ATM. Λέω στον ταξιτζή ότι πάω στον τάδε σταθμό, σύμφωνα με τις οδηγίες του Suspect, αλλά επειδή από κει ήθελε περπάτημα και δεν είχα ξαναπάει, τον ρωτάω αν έχει κανένα χάρτη, αφού είδα ότι δεν είχε GPS. Όχι, μου λέει, πες μου πού πας και θα το βρούμε (1^ο απαράδεκτο, ταξιτζής να μην έχει χάρτη, δεύτερο, το αξίωμα ότι μπορούμε να μιλάμε στον ενικό αν ο άγνωστος συνομιλητής μας φαίνεται μικρής ηλικίας, ακόμα κι αν στην πραγματικότητα είναι μπαμπόγρια, όπως στην περίπτωσή μου). Δεν χρειάζεται, λέω, ευχαριστώ, αφού δεν γνωρίζετε, ας με αφήσετε στον σταθμό, έχω οδηγίες μαζί. Όχι κοπέλα μου, πού να σ’ αφήσω να ψάχνεις μόνη σου βραδιάτικα, κουλουπού, κουλουπού. Παίρνει τηλέφωνο ένα φίλο του συνάδελφο, μιλούσαν 5 λεπτά για να του πει τελικά ότι δεν ξέρει τις οδούς. Δεν πειράζει, λέει, θα το βρούμε.

Στη διαδρομή έμπαινε από στενάκια υποτίθεται για πιο γρήγορα, ενώ φρόντισε να με ενημερώσει ότι είναι σχετικά καινούργιος στο τιμόνι (έλα, μη μου πεις!), και να σκέφτεται δυνατά αν πηγαίνει καλά ή όχι. Πετύχαμε μπροστά μας κι ένα κολλημένο τρόλεϊ, ξανά στενάκια για να το αποφύγουμε, κάποτε φτάνουμε στον σταθμό. Του λέω εντάξει, αφήστε με εδώ, εκείνος επέμενε να το βρούμε στρίβοντας άσχετα με τις οδηγίες που του έλεγα σε ακόμα πιο στενά στενάκια, με αποτέλεσμα να κολλήσει σε ένα και να βγει έξω για να δει αν γρατζούνισε το ταξί και αν τελικά χωράει.

Εκεί ευτυχώς βρίσκω ευκαιρία και κατεβαίνω δίνοντάς του το αντίτιμο της διαδρομής, και τον αφήνω να βρίζει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τους από πίσω που κορνάρανε, τη μοίρα του, whatever. Ευτυχώς που βρέθηκε το στενό στενάκι γιατί θα έφτανε να ξαναπάρει η Α.Ε.Κ. μου πρωτάθλημα κι αυτός θα έψαχνε ακόμα τις οδούς. You psycho freak!

Στο κελί 33…

Μετά από 10λεπτο περίπου περπάτημα, και αφού διέσχισα ράγες τρένου, τραμ και μετρο,  ραχούλες και σκοτεινά μονοπάτια, επιτέλους έφτασα. Δεν ήταν δύσκολο, απλά λιγάκι κουραστικό όταν φοράς μπότες με ημίψηλο τακούνι. Μου άνοιξε η μητέρα του (συγχαρητήρια, ηρωίδα που τον ανέχεστε, δεν φταίτε εσείς που εξελίχθηκε έτσι) και με καθοδήγησε στο μπουντρούμι του, εεε… συγγνώμη, στο δωμάτιό του. Είχε περάσει κανάς μήνας+ από τότε που είχαμε βρεθεί τελευταία φορά, και για δύο περίπου εβδομάδες μετά την εγχείριση δεν είχα καταφέρει να τον δω όπως είχα υποσχεθεί, γιατί τύχαιναν διάφορα, αλλά οι όποιες ενοχές μου μετριάζονταν απ’ το ότι δεν είναι δα και πολλά χρόνια που γνωριζόμαστε.

Big smiles εκατέρωθεν, οφκόρς. Τα ύποπτα μαλλάκια χωρίς ζελέ έπεφταν σε αφέλειες που σχημάτιζαν δυο κουρτινάκια, και φορούσε ένα φουτεράκι και βερμουδίτσα, σαν έτοιμος για μπασκετάκι (τα υποκοριστικά κάνουν λίγο πιο ανώδυνη την αφήγηση όταν μιλάς για ένα τέρας). Ο πειρασμός να τον προσφωνήσω «γκαντεμόσαυρο», που είπα να τον επισκεφθώ για συμπαράσταση και πριν ακόμα φτάσω μου έτυχαν τα παραπάνω, ήταν μεγάλος, όμως συγκρατήθηκα και προτίμησα κάτι πιο τρυφερό:

«Πώς είσαι έτσι ρε σαν το Σταμάτη Γαρδέλη;»

Ανταπέδωσε τη «φιλοφρόνηση» μόλις έβγαλα το παλτό μου και εναπόθεσα στο κρεβάτι τις υπόλοιπες στρώσεις του κρεμμυδιού, αποκαλώντας με «βοσκοπούλα». Φορούσα, βλέπετε, ένα αμπίρ μάλλινο φορεματάκι με ελάχιστα φουσκωτό κοντό μανικάκι και δετή ζωνίτσα (ξανά υποκοριστικά, γιατί ποιος σας είπε ότι δεν είμαι κι εγώ τέρας;).

Παρακαλώ, καθίστε, τι να σας προσφέρουμε, θέλετε κουραμπιέ, μελομακάρονο; Αν είναι σπιτικά, ναι. Σπιτικά είναι, εντάξει τότε.

«Σου έφερα ένα κρασί που πήρα από κάπου εδώ κοντά».

«Λευκό ή κόκκινο;»

«Λευκό».

«Το πέτυχες».

«Ξέχασα στο σπίτι κάτι άλλο που θα σου έφερνα» (άλλη γκαντεμιά που δεν απαρίθμησα προηγουμένως).

«Τι είχες πάρει;»

«Κεριά με άρωμα καφέ, σκέφτηκα πως θα ήταν χρήσιμα τώρα που είσαι κλεισμένος και θα ντουμανιάζει εδώ μέσα με το τσιγάρο».

«Φτου γμτ, όντως, μου είχαν φέρει τέτοια κάτι φίλοι και ήταν ό,τι έπρεπε. Πώς σου φαίνεται το δωμάτιό μου;

«Πολύ αγορίστικο».

«Ευχαριστώ, μας υποχρέωσες».

«Τι ήθελες να πω, κοριτσίστικο;»

«Όχι, καλά τότε».

Όχι «αντρικό». «Αγορίστικο». Ήταν η πιο κατάλληλη λέξη που μου ερχόταν. «Αντρικό» θα το έλεγα αν τα έπιπλα ήταν αφαιρετικές ντιζαϊνιές και στο δωμάτιο υπήρχαν άδεια κουτάκια μπίρας καίρια τοποθετημένα από δω κι από κει (μη μας περάσουν και για gay). Αυτός όμως είχε στην ντουλάπα και στους τοίχους αναρτημένες φωτογραφίες, εκτυπώσεις, ενώ η μία πλευρά ήταν η κλασική hi-tech γωνιά, το “media station” με τον υπολογιστή, τα ηχοσυστήματα, τα cd’s, μια άλλη πλευρά γεμάτη βιβλία ( σιγά μην τα χεις διαβάσει όλα αυτά ) κ.λ.π. Όπως θα περίμενες να είναι το δωμάτιο ενός αγοριού, δηλαδή. Ουσιαστικά του έκανα κομπλιμέντο του παλιόγερου, τώρα που το σκέφτομαι. Αργότερα μου υπέδειξε να κοιτάξω και στο ταβάνι, όπου έχει φτιάξει έναν «ουρανό» με αστράκια, που φωσφορίζει όταν κλείνει το φως. “Suspect phone home”.

Κάθισα και η συζήτηση ξεκίνησε με τα τυπικά και επιβαλλόμενα: πώς πας, πονάς ακόμα, για να το δω πώς είναι, και τα συναφή. Άπλωσε λοιπόν το πόδι εξηγώντας μου παράλληλα τι του έκαναν. Το τραύμα επουλωνόταν γρήγορα και θαύμασα την ξυρισμένη του κνήμη, αν και οι τρίχες είχαν αρχίσει να κάνουν την επανεμφάνισή τους (ουγκ, back to manlihood). Όπως θα έχετε καταλάβει από τα posts του στο blog, ο Suspect -έστω μέχρι πρότινος- πίστευε ότι ο δικός του σωματικός πόνος ήταν χειρότερος κι από γέννα. Λογικό.

Ο καθένας νομίζει ότι κανείς δεν τον καταλαβαίνει στον πόνο του αν δεν έχει περάσει την ίδια ακριβώς ασθένεια ή πάθηση. Και οι άνδρες έχουν και μια ευαισθησία παραπάνω, γιατί αμάθητοι όπως είναι στον πόνο, νομίζουν ότι θα πεθάνουν μ’ ένα συνάχι. Οπότε έσπευσα να του γνωστοποιήσω τι επεμβάσεις έχω κάνει εγώ, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν μεν με τοπική αναισθησία, ωστόσο έτυχε να είναι όλες στην περιοχή του κεφαλιού, και παρόλο που δεν ήταν such a big deal, όταν περιγράφεις τη διαδικασία, είναι ολίγον τι ανατριχιαστικό. Όπερ και έπραξα, προκαλώντας του τα ανάλογα επιφωνήματα αποστροφής και γκριμάτσες ανατριχίλας, χαχαχα!

Έκαστος στο είδος του, και ο Suspect στο σκάψιμο ( diggin )

Αφού λοιπόν το διασκέδασα φρικάροντάς τον αρκετά, και αφού ανταλλάξαμε τα ιατρικά μας ιστορικά σαν ηλικιωμένοι που περιμένουν τη σειρά τους στο ΙΚΑ, περάσαμε στο αγαπημένο του θέμα - μετά φυσικά από τις γυναίκες και τις σχέσεις: το ραδιόφωνο και την εκπομπή του. Εξάλλου όλη αυτή την ώρα έπαιζε μουσικούλα και πασπάτευε τον υπολογιστή προετοιμάζοντας το “Diggin’ Deeper” για την επόμενη μέρα.

Παρά το αλαζονικό προφίλ που αστειευόμενος προσπαθεί να περάσει στους φανς του (τρομάρα του, θέλει και φανς), για να κρύψει βέβαια το ότι όντως είναι ένα arrogant bastard, ενδιαφέρεται πολύ για τη γνώμη των ακροατών. Ξανά ευχαριστούμε που μας προτιμάτε, ιδού η γνώμη μας, μπλα. Σ’ εκείνο το σημείο, αγνοώντας φυσικά ότι είχε βάλει μες στο σπίτι του έναν δούρειο ίππο, πήρε θάρρος και τόλμησε να μου κοινοποιήσει ένα ηχητικό ντοκουμέντο από τις πρώτες εκπομπές.

Χααααααααααααχαχαχαχααααααααα!!!!!!!!!!!!!!

Ο Μπάρι Γουάιτ συναντά τον «Πες μου πού είσαι τώρα και τι κάνιεις»! Η αρσενική Αφροδίτη Σημίτη! Ο ραδιοφωνικός μάγος του μεσονυκτίου! Η φωνή τού love doctor! Γελάσαμε μαζί κοροϊδευτικά. Είναι ωραίο και καθησυχαστικό να γελάς μαζί με κάποιον που μπορεί να αυτοσαρκάζεται. Δίκαια πάντως θα μπορούσε να κομπάζει ότι σημείωσε τόσο θεαματική βελτίωση, και μάλιστα ως αυτοδίδακτος, που πλέον ακούγεται σαν «βετεράνος».

Εκεί μου ήρθε ξανά να γελάσω με κάτι που μου θύμισε κάτι και το είχα συνδέσει με κάτι. Αλλά δεν σας λέω. Ούτε εκείνου του είπα. Αντ’ αυτού, του είπα κάτι άλλο:

«Εκείνα τα γυαλιά που φοράς στη φωτογραφία, υπάρχουν; Τα έχεις εδώ;»

Και ναι, αγαπημένε του αναγνώστη, αυτό το γυαλί που βλέπεις εκεί πάνω δεξιά και λες ότι «δεν υπάρχει», τελικά υπάρχει, το είδα! Τα έβγαλε από το συρτάρι και τα φόρεσε, και όντως, they make sense πάνω του! Χωρίς καν να χρειάζεται να περάσει ηδονικά το δάχτυλό του πάνω απ’ τα χείλη σαν τον macho που «τσέκαρε» τη Σαρλίζ Θερόν σ’ εκείνη τη θρυλική διαφήμιση του Martini.

«Αφού αυτά τα γυαλιά υπάρχουν, μήπως τώρα θα μου δείξεις και καμιά φωτογραφία μ’ εσένα και τον Καλιαμάγκουρα»;

«Όχι, αυτός είναι πάντα incognito, δεν βγαίνει φωτογραφίες».

Μπουχαχα.

Έχει κι ένα άλλο ζευγάρι, πιο συνηθισμένο, αλλά δεν μπορούσα ν’ αποφασίσω ποιο του πηγαίνει περισσότερο. Who cares, αρκεί να καλύπτουν την περιοχή γύρω από τα μάτια, για να μην κάνει ρυτίδες, σωστά Suspect…;

Μετά ήταν η σειρά μου να υποστώ τα καυστικά του σχόλια για τη δική μου δουλειά, δείγμα της οποίας ανασκόπησε online στα γρήγορα. Fair enough, σημειώσατε «Χ» στη λασπομαχία.

Είχε συγκρατηθεί αρκετά πριν περάσει στο κατεξοχήν αγαπημένο του θέμα, τις σχέσεις και τις γυναίκες, κι επειδή εκείνη τη στιγμή τύχαινε να είμαι εγώ μπροστά του, καταπιάστηκε με τα δικά μου.

Με ρώτησε και τον ενημέρωσα για τις εξελίξεις στα προσωπικά μου με το δωρικό εκφραστικό μου στυλ, γνωστότερο και ως «με το τσιγκέλι». Για λίγη ώρα αναλωθήκαμε σε μια στείρα, ωστόσο πολιτισμένη αντιπαράθεση, με τον καθένα μας να εμμένει στις θέσεις και τις απόψεις του πάνω στο ζήτημα, και να μην καταλαβαίνει γιατί δεν δέχεται ο άλλος το επιχείρημά του και την αλήθεια του. Όταν έφτασε η ώρα για την καταληκτική «ετυμηγορία» του, το «πέταξε»:

«Άκουσε κορίτσι μου…»

Ίου-ίου-ίουυυυυυυυυυυυυυ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Οι σειρήνες ούρλιαξαν και άναψαν κόκκινο στο άκουσμα της γλωσσολογικής κτητικότητας της φυλετικής ιδιότητάς μου (είναι η ώρα που ξυπνάει η μπουρδολόγος μέσα μου). Η έκφραση «κορίτσι μου», ή αντίστοιχα «αγόρι μου», όταν δεν λέγεται μελιστάλαχτα ή παθιάρικα, με χτυπάει στο ίδιο ευαίσθητο νεύρο που χτυπάει τον Suspect η έκφραση «σε βλέπω σαν φίλο» (άλλο μεγάλο ζήτημα, που δεν είναι του παρόντος). Έχει κάτι πατροναριστικό να το πω, αλαζονικό να το πω, ακούγεται «κάπως» βρε παιδί μου! Διαμαρτυρήθηκα, το δέχτηκε (νομίζω) και συνέχισε να μου εκθέτει την άποψή του.

Οι συλλογισμοί του «έμπαζαν» σοβαρά από δύο σημεία, και μάλιστα με βάση επιχειρηματολογία που είχε χρησιμοποιήσει παλιότερα ο ίδιος. Αλλά δεν θέλησα να του τα επισημάνω εκείνη τη στιγμή - τραυματίας άνθρωπος, βλέπετε, και γέρος, πού μυαλό για περαιτέρω εγκεφαλική επεξεργασία, και εξάλλου ήταν ώρα να φύγω. Θα του τα εξηγήσω κάποια άλλη στιγμή εκ του σύνεγγυς.

Ένα στυλό για καληνύχτα

Έχοντας φρέσκο το προηγούμενο με τον psycho ταξιτζή, προτίμησα ραδιοταξί. Το κάλεσε ο Suspect, λέγοντας στην τηλεφωνήτρια και τα δύο ονόματά μου μαζί με το επώνυμο, και κάνοντάς με να γελάσω, επειδή προέβη σε αυτή την ενημερωτική υπερπαραγωγή χωρίς να καταλαβαίνει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις αρκεί μόνο το επώνυμο. «Από συνήθεια», δικαιολογήθηκε, επειδή αρέσκεται στο να με προσφωνεί έτσι. Δεν πειράζει, κάθε σημαίνον πρόσωπο πρέπει να αναφέρεται σε τρίτους με ολόκληρο το όνομά του! Πριν φύγω, δεν παρέλειψε να με «φιλέψει» ξανά με ένα καλούδι περιωπής: μια προσεγμένη πέννα-στυλό. Ξέρετε, σαν τα παιδάκια που μετά από μία τραυματική εμπειρία στον γιατρό, τα παρηγορούν ξαποστέλνοντάς τα με κανένα γλειφιτζούρι.

Συνοδεία ως την πόρτα, αγκαλίτσα, σταυρωτά φιλάκια και περαστικούλια. Τέρατα.

Το ότι τώρα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σημαίνει ότι βγήκα αλώβητη από τη συνάντηση στο σπίτι του θεριού...

Ή μήπως σημαίνει ακριβώς το αντίθετο…

Μεταξύ μας…

Πάντως να ξέρετε ότι αυτό που θα πειράξει τον Suspect, δεν είναι ότι τον «ξεμπρόστιασα». Ούτε ότι μπορεί να σκεφτείτε πως είναι τόσο ψώνιο που προσποιείται ότι είναι κάποιος άλλος (και δη γυναίκα) ο γράφων, για να μπορέσει να περιαυτολογήσει. Ούτε το ότι είναι συγκεχυμένο αν τα παραπάνω είναι πραγματικότητα ή προϊόν φαντασίας και το αν θα μπορέσετε να τα ξεδιαλύνετε. Δεκάρα δεν δίνει γι’ αυτά. Αυτό που πραγματικά τον πικάρει, είναι ότι μέσα στο blog του θα υπάρχει πλέον ένα κείμενο με… τόνους. Για τέτοια διαταραχή μιλάμε.

Filakia!

Υ.Γ. 1: Παρέλειψα την ενότητα με το παθιασμένο σεξ που μεσολάβησε κάπου μεταξύ λογομαχίας και αποχώρησης, γιατί δεν είναι λογοτεχνικά ελκυστικό να περιγράφεις τα “moves” ενός τραυματία πάνω σε μονό κρεβάτι.

Υ.Γ. 2: Suspect, σου το παραχωρώ με την απαραίτητη προϋπόθεση να το συμπεριλάβεις στα «καλύτερα γκολ και τρίποντα», κάτι που επιβάλλεται ούτως ή άλλως de jure από την ανωτερότητα του κειμένου μου έναντι των δικών σου.

Υ.Γ. 3: Το παρόν δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ψυχογράφημα, παρά μια απόπειρα χαριτωμένης παρουσίασης μιας απλής περίστασης. Εξάλλου πάντα έλεγα ότι η ψυχολογία είναι ψευδοεπιστήμη (με το μαλακό plz τα σκάγια από τους ψυχολόγους). Η Βασίλισσα Μέλισσα συμβουλεύει: Μην προσπαθείτε να «μετρήσετε» τους ανθρώπους και να παραταχθείτε απέναντί τους. Δεν είναι μάχη. Απλά συμπαθήστε τους. Ακόμα και τον Suspect.

Υ.Γ. 4: Suspect, easy με το backlash… Je suis vénéneuse, mais fragile!

= = = =

Πρωτη φορα γινομαι ενας θαυμασιος ρεζιλης και το καταχαιρομαι. Από την άλλη βεβαια σκεπτομαι…

That’s why friends are for…