ΑΝΤΙΟ ΜΗΤΕΡΑ….

Θα μπορούσα να το γράψω τον τίτλο και ως καλό ταξίδι μάνα ή ελαφρύ να είναι το χώμα αλλά σε αυτά τα θέματα δεν είμαι σίγουρος τι από όλα ταιριάζει. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι η ικανοποίηση ότι στάθηκα όρθιος και δίπλα της μέχρι τέλους και τις παράλληλες γνώσεις που πήγα για ανθρώπους και καταστάσεις. 

Με τη μητέρα μου είχαμε μια ιδιαίτερα δυναμική σχέση και σε αυτήν οφείλονται μερικές ευαισθησίες που έχω με το άλλο φύλο. Όταν βλέπω μια ψυχοφθόρα γκρίνια, δεν την παλεύω. Γίνομαι Γιουσεϊν Μπολτ και φτάνω τα 0-100 σε 2 δευτερόλεπτα. Πολλά της καταμαρτυρούσα αλλά πάντα λάμβανα υπόψη μου δύο παραμέτρους: Τις κακουχίες που υπέστη και ότι μου έδωσε την προοπτική μιας καλύτερης ζωής. 

Άνθρωπος που δεν το έβαζε ποτέ κάτω, μια αγωνίστρια της ζωής. Πήγε και ήρθε από το θάνατο δύο φορές σε σημείο που πίστευα ότι θα ζούσε για 150 χρόνια! 

Όμως τελικά αυτή η ζωή σου κάνει κάτι μαύρες πλάκες, να έχεις να τις θυμάσαι. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, τόσο απότομα, τόσο ραγδαία. Αδέρφια δεν έχω, τα επωμίστηκα όλα μόνος μου και ίσως για αυτό νοιώθω ότι έγιναν όλα με μεγάλη ταχύτητα. Σε όλους τους γνωστούς μου που ετοιμάζονται να παντρευτούν πάντα τους λέω να μην κάνουν ποτέ ένα παιδί. Δεν είναι θέμα ότι το παιδί καλομαθαίνει. Αυτό είναι το λιγότερο. Θα κοινωνικοποιηθεί, θα φάει τις σφαλιάρες του, θα στρώσει. Το πιο σημαντικό είναι πως τα γηρατειά των γονέων θα του είναι ένα τεράστιο βάρος που καλό είναι να μην το σηκώσει μόνο ένας. Μα θα μου πεις υπάρχουν και αδέρφια που σκοτώνονται. Δικαιολογίες. Αφενός να φροντίσεις ως οικογενειάρχης να δώσεις την κατάλληλη αγωγή στα παιδιά σου και με τη συμπεριφορά σου ώστε να είναι αγαπημένα, αφετέρου αναφέρομαι στο μέσο όρο. Θα μου πεις, τι λέω τώρα. Η μόδα της εποχής μας είναι οι μονογονεϊκές οικογένειες και οι χωρισμοί, τι αδέρφια  γράφω… 

Όλα ξεκίνησαν από μια πτώση. Καθόταν στο μπαλκόνι, σηκώθηκε, έπεσε και έμεινε κάτω. Το πήρα χαμπάρι μετά από 10 λεπτά, πήγα να τη σηκώσω – καμία συνεργασία και πλήρης αδυναμία συνεννόησης. Αναζήτησα τη βοήθεια του ΕΚΑΒ και επειδή όλοι τους κράζουμε, να πούμε και την καλή κουβέντα. Ήρθαν σε ένα τέταρτο. Εφημέρευε δυστυχώς ο Ερυθρός Σταυρός και την πήγαν εκεί. Ένα νοσοκομείο που έχω ακούσει αρνητικά σχόλια από γνωστούς και έχω ιδία αρνητική εμπειρία και από τη μητέρα μου και από αδελφικό μου φίλο. Ακόμα και στη διάγνωση για αποκεφαλισμό θα πρέπει να αντιμετωπίζουν συγκλονιστικές δυσκολίες. 

Αφού πέρασαν ώρες επί ωρών και διαδοχικές εξετάσεις που δεν έδειξαν κάποια βλάβη από την πτώση, φτάσαμε κατάκοποι στη νευρολογική κλινική. Η μητέρα μου σε κατάσταση υπερδιέγερσης να λέει διαρκώς ασυναρτησίες – και κάποιες τις ακούω ακόμα και δεν λένε να φύγουν από το κεφάλι μου – και ο αρμόδιος doctor house απεφάνθη: Αλτσχάιμερ ! 

Συγγνώμη γιατρέ μου, με όλο το σεβασμό, να ρωτήσω κάτι; Στις 8 δεν είχε αλτσχάιμερ, στις 8 και 5 το έπαθε; 

Αμέσως μετά κατέβηκαν τα Χερουβείμ και άρχισαν να με ψέλνουν. Και ποιος είναι εσύ που θα μας υποδείξεις τη δουλειά μας, και τι ξέρεις εσύ ω είλωτα, και καταλήξαμε στο ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε και πίστεψε με πως στις 5 τα χαράματα δεν είχα καμία διάθεση να κατεβάσω και εγώ τους 7 εωσφόρους και να γίνει η μάχη του Πόγραδετς. 

Η αποχώρηση από ένα δημόσιο νοσοκομείο είναι σκέτο αριστούργημα. Το ΕΚΑΒ σε πάει μεν στο νοσοκομείο αλλά καλύτερα φύγε μόνος σου. Όταν σου λένε ότι θα περιμένεις 7 ώρες, μόνο που δεν σου ανοίγουν την εξώπορτα. Ένας φύλακας που άκουσε την έκπληξη μου μετά το σχετικό διάλογο, προσφέρθηκε να φωνάξει ένα φίλο του «σε καλή τιμή» αγαπούλα μου. Ο καλός του φίλος κοστολόγησε τη μεταφορά στα 50 ευρώ. Αμπελόκηποι – Μπουρνάζι 50 ευρώ και πίστεψα προς στιγμήν πως θα διατεθεί λιμουζίνα με μπαρ και δύο βραζιλιάνες χορεύτριες. Του είπα να περιμένει λίγο γιατί ήθελα να κάνω μια έρευνα αγοράς καθώς σε δημόσιο νοσοκομείο υπάρχουν τουλάχιστον 6 αυτοκόλλητα σε εμφανέστατα σημεία με ιδιωτικές υπηρεσίες μεταφοράς. Άνθραξ ο θησαυρός. Η κατά τα άλλα καλή τιμή ήταν τελικά ταρίφα. Είχαν ήδη έρθει όμως σαν τα κοράκια οι …φίλοι γιατί μετέφρασαν το περίμενε σε έλα οπότε κομμάτια να γίνει. ΠΡΟΣΟΧΗ: 50 είναι η ταρίφα   αλλά υπάρχουν και τα ψιλά γράμματα. Άλλοι το χρεώνουν άλλοι όχι. Δεν ήξερα βλέπεις και αυτά ποτέ δεν σου τα λένε στην αρχή.  Είναι και ένα ταληράκι ο όροφος! Οπότε επειδή στους γονείς μου τους άρεσε ο τρίτος της πολυκατοικίας μας για να μείνουν,  το Αμπελόκηποι Μπουρνάζι πήγε 75 ευρώπουλα αγαπούλα μου…. 

Ήρθαμε στο σπίτι, εγώ εξουθενωμένος και η μάνα μου energy weekend clubbing. Να μην ησυχάζει με τίποτα. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να κοιμηθώ δύο ώρες και αμέσως μετά και ενώ είχε ξημερώσει και ο ήλιος  είχε πάρει την ανιούσα, η μάνα μου έκανε λες και ήταν στο cavo στη Μύκονο. Τηλέφωνο στην καρδιολόγο και περιγραφή της κατάστασης. Suspect sugar μου είπε, πιστεύω ότι είναι εγκεφαλικό. Μήπως να έφερνες ένα σοβαρό νευρολόγο στο σπίτι σου; Ναι, η καρδιολόγος. 

Όπερ και εγένετο. Η διάγνωση: Ελαφρύ ισχαιμικό εγκεφαλικό μετά σύγχυσης. Λογικά κάτι θα αφήσει ως κουσούρι, είπε η συνάδελφος του doctor house, αλλά θα επανέλθει. Υπέδειξε τα σχετικά ηρεμιστικά, αποχώρησε και ευχήθηκε περαστικά. Έλα όμως που η μητέρα μου έκανε λες και είχε πάρει 42 χάπια ecstasy και έκανε απόπειρες να κατέβει από το κρεβάτι με κίνδυνο να πάρει σπασμένα κόκκαλα στα χέρια. Πιο βαριά ηρεμιστικά, γυναίκα στο σπίτι 12 ώρες την ημέρα να την προσέχει, καρέκλες γύρω από το κρεβάτι ως φράκτης και μετά από 48 ώρες έκανε σαν ζωντανό πτώμα. Κοιμόταν συνέχεια και την ξυπνάγαμε μόνο για να φάει. Η δε επικοινωνία ήταν ότι να ναι. Από το παραλήρημα στη σιωπή του Βούδα. Εξετάσεις αίματος, ουρολοίμωξη και ένα πτώμα απλώς να αναπνέει. 

Κλήθηκα να πάρω μια απόφαση. Ή θα έπρεπε να νοσηλευθεί και βάλε την ταλαιπωρία, την αποκλειστική και τα πήγαινε έλα ή να το αντιμετωπίσω στωικά και μάλλον ηττοπαθώς, με σύμμαχο την οικιακή ηρεμία.

Η αίσθηση του καθήκοντος νίκησε τη βεβαιότητα της ταλαιπωρίας. Εφόσον ήταν εν ζωή θα έπρεπε να κάνω το καλύτερο δυνατό για τη μάνα μου. 

Ξανά στο νοσοκομείο. Νοσηλεία, αποκλειστική, εξετάσεις. Ο διευθυντής της παθολογικής άρχισε να σχεδιάζει την ταφόπλακα. Η ουρολοίμωξη ναι μεν αντιμετωπίζεται αλλά έχουμε υποτροπή. Το ελαφρύ ισχαιμικό έγινε αιμορραγικό εγκεφαλικό. Η κατάσταση είναι μη ανατρέψιμη, μου είπε, κατάκοιτη με ισχνή επικοινωνία και θα πρέπει να σκεφτείς αν θα την κρατήσεις στο σπίτι ή θα απευθυνθείς σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. 

Ένας μήνας στο νοσοκομείο. Οικονομική αιμορραγία. Καθημερινό πήγαινε έλα. Η μάνα μου ξύπνησε από το σχεδόν κώμα και συνέχισε ένα ξέφρενο πάρτι που δεν καταλάβαινα τίποτα από όσα έλεγε. Ακατάπαυστα. Δύο ασθενείς που ήρθαν σε εφημερία άλλαξαν θάλαμο. Δεν άντεξαν τέτοιο DJ set.

Δεύτερη απόφαση: Τι να την κάνω; Στο σπίτι δεν μπορούσα να την κρατήσω. Μόνος γαρ και θα έπρεπε να συζήσω με μια ξένη γυναίκα και με μια μητέρα που αναγνώριζε ποιος είμαι με την πέμπτη. Χρειαζόταν φροντίδα από επαγγελματίες που να ξέρουν και να έχουν εμπειρία.

 Ένας συνάδελφος με έψεξε για την απόφαση μου και μου είπε πως έκανα λάθος και θα έπρεπε να την είχα στο σπίτι γιατί και εκείνη έτσι θα έκανε στη θέση μου. Θύμωσα και του απάντησα αποστομωτικά: «Δημητράκη, στην οικογένεια σου είσαι εσύ η γυναίκα σου, ο αδερφός σου και η γυναίκα του και δεν ξέρω πόσες θείους και θείες έχεις. Εγώ δεν έχω κανέναν. Πρόσεξε τι λες όμως γιατί αύριο μπορεί η μαμά σου να πάθει ακριβώς το ίδιο με τη δική μου και τότε να δούμε τι θα κάνεις» Η αδιακρισία του φθόνου από έναν άνθρωπο που ούτε καν κάνουμε παρέα, να μου πει και τι θα κάνω στο σπίτι μου. Απάντησα καταλλήλως, πάμε παρακάτω. 

Αγώνας δρόμου γιατί από το νοσοκομείο μου είχαν ζητήσει σιγά σιγά – γρήγορα γρήγορα δηλαδή – να τους αδειάσω τη γωνιά. Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο.  Την Κυριακή του Πάσχα που εσύ έτρωγες αμνοερίφια και καλά έκανες, πήγα και είδα μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. Ωραία έρευνα αγοράς. Τουλάχιστον προσέφερα στο κοινωνικό σύνολο την έρευνα μου και από τότε που τη δημοσίευσα έχω πάρει αρκετά ευχαριστήρια mails τύπου «ευχαριστώ φίλε με έσωσες». 

Η έρευνα μου για τους οίκους ευγηρίας στην Αττική εδώ :

 http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.gr/2016/05/blog-post_18.html

 

Τελικά βρήκα το καλύτερο δυνατό στα χρήματα που μπορούσα να αντέξω, σχεδόν ξενοδοχειακού επιπέδου και κάπου εκεί η μητέρα μου παραιτήθηκε. 

Την πρώτη μέρα κελαηδούσε, τη δεύτερη λιγότερο και την τρίτη σιώπησε. Πήγα να τη δω και ίσα που κούνησε ένα βλέφαρο. Στον οίκο ευγηρίας προσπάθησαν να με πείσουν ότι θα έπρεπε να πληρώσω 37 ευρώ τη μέρα για οξυγόνο γιατί λέει χρειαζόταν φιάλη. Όταν εξέφρασα   απορία παίζουν με το παιχνίδι των τύψεων: «Μα θα αφήσεις τη μητέρα σου να πεθάνει;» Η απάντηση μου ήταν πάρα πολύ ευγενική «Εγώ ξέρω τι αγώνα και τι προσπάθεια έχω κάνει για τη μητέρα μου και αν μου ξαναπείς κάτι τέτοιο θα σε πάρει ο διάολος» και η αναίδεια με την αυθάδεια κάπου μαζεύτηκαν.   

Κυριακάτικα επιδόθηκα σε αλλεπάλληλα τηλέφωνα για να βγάλω άκρη. Έμαθα ότι με συμπυκνωτή οξυγόνου ήτοι 80-90 ευρώ μηνιαίως γίνεται η δουλειά αντί για 37χ30= 1110 ευρωπουλα αγαπούλα μου! Η μητέρα μου και ο Θεός με λυπήθηκαν. Την τέταρτη μέρα και ενώ από τον οίκο ευγηρίας μου είχαν πει πως με δεδομένο το χαμηλό κόστος που είχα διαπραγματευτεί θα τη μετέθεταν στο υπόγειο που είναι τα πιο βαριά περιστατικά αντί για το ωραίο δίκλινο που έβλεπε θάλασσα, η μητέρα μου θύμωσε και είπε να αποχωρήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο. 

Εκεί που έπαθα σοκ ήταν όταν την κούρεψαν στον οίκο ευγηρίας. Δεν την έκαναν χάλια αλλά το κοντοκουρεμένο μαλλί μου έφερε κάτι από Άουσβιτς και ένοιωσα ότι μου έβαζε κάποιος καρφιά στην καρδιά μου. 

Δίπλα της ήταν μια ηλικιωμένη κυρία άνω των 80 ετών, που μόλις με είδε άρχισε στην αρχή να με παρακαλάει να βγάλω τα κάγκελα από το κρεβάτι της να κατέβει. Δεν το έκανα και άρχισε να εκλιπαρεί. Να κλαίει. Φρίκαρα. Εγκεφαλικό και αυτή και δεν είχε κανέναν δικό της άνθρωπο δίπλα της. Φώναζε, απειλούσε, παρακαλούσε, ικέτευε… Το μόνο που σκέφτηκα ήταν πως αν καταντήσω και εγώ σε αυτό το σημείο, καλύτερα να με πυροβολήσει κάποιος να μην επιβαρύνω κανέναν.

 

Με πήραν τηλέφωνο

 Suspect καλημέρα. 
Καλημέρα απάντησα. 
Πέθανε η μάνα σου!  

Λες και μου ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα του πάμε στοίχημα μου το είπαν. Τόσο ανθρώπινα! Αρκετές μέρες αργότερα κατάλαβα πως από το σάκο  με τα προσωπικά της αντικείμενα που της είχα πάει «έλειπαν» τα καλά νυχτικά της που της είχα βάλει να τα έχει μαζί της. Έβγαλαν φτερά και πέταξαν λογικά ή τα δανείστηκαν για πάντα οι Νεφελίμ, δεν εξηγείται αλλιώς. 

Δεν σου κρύβω πως την έκλαψα την πρώτη μέρα. Καταιγισμός με λέξεις, γκριμάτσες, στιγμές, αναμνήσεις, στιγμιότυπα, λέξεις, φράσεις...  Δεν είχα όμως την πολυτέλεια του χρόνου. Με την εμπειρία και του θανάτου του πατέρα μου πριν από 8 χρόνια αλλά και των εργασιών που έπρεπε να τρέξω, ανασκουμπώθηκα. 

Παρηγορήθηκα άμεσα με τις σκέψεις ότι και να ζούσε θα ήταν κατάκοιτη και στον κόσμο της. Ωραία ζωή θα έκανε. Ότι ευτυχώς για εκείνη και για εμένα η όλη διαδικασία κράτησε ένα μήνα. Δεν ήταν πολύ μεγάλο διάστημα. Τι να πουν και όσοι υποφέρουν χρόνια. Επίσης ότι έφυγε πλήρης ημερών. Μακάρι να πάρω τα χρόνια της. Τέλος η ανακούφιση πως έκανα το καλύτερο που μπορούσα και ήμουν δίπλα της μέχρι τέλους. Μου έδωσε ζωή και στάθηκα άξιος και όρθιος στα στερνά της. 

Άντε και πεθαίνεις. Αμ δεν ξεμπερδεύεις ! 

Ακολουθεί το τεθλιμμένο και ανελέητο τρέξιμο. 

Πάρε μια ανάσα, πήγαινε στην κουζίνα να βάλεις ένα ποτό, πήγαινε και στην τουαλέτα και σε περιμένω….

 Έτοιμος; 

Ωραία. 

Συνέχισε να διαβάζεις γιατί ακολουθούν χρήσιμες πληροφορίες. Αχρείαστες να είναι δηλαδή αλλά κάποια στιγμή όλοι σας θα πεθάνετε οπότε πρέπει να ξέρεις τι να κάνεις. 

Καταρχάς πρέπει να αποφασίσεις αν θα την κηδέψεις εντός ή εκτός Αθηνών. 

Εντός, βρίσκεις το κοράκι ( κάνε μια έρευνα αγοράς πρώτα γιατί οι αποκλίσεις είναι μεγάλες ) και τα κανονίζετε. Σχεδόν όλα τα παρακάτω τα κανονίζει το γραφείο κηδειών αλλά αν δεν θες να σε γδάρουν, μπορείς να είσαι έτοιμος και από μόνος σου. Δηλαδή: 

Αφού βεβαιωθείς ότι όντως πέθανε και δεν κοιμάται, κάνεις πρωτίστως μια εσωτερική οργάνωση.

Αν έχεις, πάει καλά. Αν δεν έχεις, πήγαινε στο σουπερμάρκετ και πάρε ένα μπουκάλι λάδι και ένα μπουκάλι κρασί. Δεν χρειάζεται να είναι φίρμα, το πιο φτηνό. Πάρε μετά ένα στικάκι και βάλε μια φωτογραφία του τεθνεόντος. Πήγαινε στον φωτογράφο της γειτονιάς να σου την εκτυπώσει σε πορσελάνη ή σε οτιδήποτε τελοσπάντων που δεν επηρεάζεται για τις καιρικές συνθήκες. Μια φωτογραφία για τάφο να πεις, ξέρουν αυτοί. Η φωτογραφία θα σου χρειαστεί εν ώρα κηδείας και μετά για να τη βάλεις στο μνήμα. 

Το αμέσως επόμενο πακέτο με τα κόστη που θα αντιμετωπίσεις είναι: 

Να πληρώσεις τον ιερέα, τον ψάλτη, την εκκλησία, την εκσκαφή του τάφου, τον οδηγό της νεκροφόρας και φυσικά το γραφείο κηδειών. Εντός των Αθηνών, κάτι από τα ανωτέρω μπορεί να τα γλιτώσεις, ανάλογα με το που θα πέσεις. Εκτός, σε έφαγε η μαρμάγκα. Μην ξεχάσεις, μόλις τελειώσει το πρώτο κύμα να φτιάξεις και έναν αξιοπρεπή τάφο. Αν δεν θέλεις να ασχοληθείς με τα μακάβρια, όλοι οι κόρακες έχουν και τους σχετικούς συνεργάτες. 

Προσωπικά, έχω οικογενειακό τάφο στο χωριό οπότε το έφαγα όλο το έμπλαστρο. 

Ακολουθεί καφές με τους τεθλιμμένους συγγενείς – υπόδειγμα προς αποφυγή οι δικοί μου - και φίλους που θα πιούν για να συγχωρέσουν – αλλιώς δεν γίνεται και άμα σου αρέσουν τα γλέντια μπορείς να παραθέσεις και γεύμα. Πλήρωνε κορόιδο. Είθισται αν την κηδεύεις μακριά από την Αθήνα να παραθέτεις γεύμα ώστε οι άνθρωποι που θα έρθουν να μη μείνουν νηστικοί. Εγώ δεν είχα τόσο συντετριμμένους οικείους οπότε τη γλίτωσα με τον καφέ. 

Ακολουθεί η επόμενη φάση της γραφειοκρατίας. 

Πάρε 10 ληξιαρχικές πράξεις θανάτου. Ναι, δέκα. Όλο και κάπου θα χρειαστούν. Πάρτες μια και καλή. Τσάμπα είναι. Αμέσως μετά την απόδειξη από το κοράκι με τα έξοδα κηδείας. Αυτά συν το βιβλιάριο υγείας, θα πας στο ασφαλιστικό ταμείο για να διακόψεις τη μισθοδοσία ή τη σύνταξη, την ιατρική κάλυψη και να καταθέσεις την αίτηση ώστε να πάρεις πίσω μέρος των εξόδων για την κηδεία. Μην ξεχάσεις να φωτοτυπήσεις και να φαίνεται ευκρινώς, από το βιβλιάριο της τραπέζης τη δεύτερη σελίδα που γράφει το όνομα του δικαιούχου – το δικό σου δηλαδή – και το IBAN. Μάθε όμως εκ των προτέρων πότε είναι ανοιχτό το τμήμα εκκαθάρισης συντάξεων γιατί το κλείνουν νωρίς νωρίς. 

Μη χαίρεσαι δεν τα παίρνεις αμέσως. Μετά από 3 μήνες θα σου κάνουν την κατάθεση στο λογαριασμό σου. Αν δανείστηκες για την κηδεία, να το ξέρεις για να μη σε βρουν σε κάποιο χαντάκι για μη αποπληρωμή χρεών. 

Έχε υπόψη σου πως αν η σύνταξη έχει ήδη καταβληθεί, μην την πειράξεις για να την πάρουν πίσω. Αν πας στο ΑΤΜ μετά θα τραβολογιέσαι γιατί ο αθάνατο ελληνικό δημόσιο είναι ταχύτατο σε αυτά. Και ίσως δεν πάρεις στο τρίμηνο τα έξοδα κηδείας αλλά ακόμα περισσότερο.

 

Πιες ένα καφέ, κάνε ένα τσιγάρο και συνέχισε. 

Θα πας μετά στον Δήμο που άνηκε ο νεκρός για την έκδοση του πιστοποιητικού εγγυτέρων συγγενών. Καλό είναι να έχεις κάποιου γραμμένα τα στοιχεία του. Ονομ/μο, ΑΦΜ, ΔΟΥ, ΑΜΚΑ για να αποφύγεις την ταλαιπωρία.  Μη βρεθεί κανείς άσχετος και σου τα φάει αν έχεις λαμβάνειν κληρονομιά. Αφού συμπληρώσεις τη σχετική αίτηση σε εξυπηρετούν άμεσα. Σε μια εβδομάδα. Έλα σκάσε, για δημόσιο πάλι καλά να λες. Για να τους τη σπάσεις ζήτα 5 αντίτυπα και ας σου είναι άχρηστα. 

Θα πας μετά στο Ειρηνοδικείο.  Βρίσκεται στην Κύριλλου Λουκάρεως στους Αμπελόκηπους. Με το που θα μπεις σε υποδέχονται σε ένα τραπεζάκι θα δώσεις 3 ευρωπουλάκια ως μεγαρόσημο. Επιπλέον 2 ευρωπουλάκια για κάθε αντίτυπο. Πάρε συνολικά 3 και αχρείαστα να είναι. Όλα αυτά για το πιστοποιητικό της μη δημοσιευθείσης διαθήκης. Αν ο άνθρωπος σου ήταν προνοητικός και σου είχε γράψει το τι έχεις λαμβάνειν, το χρειάζεσαι για να τα δηλώσεις στο δικό σου Ε9. Αν άφησε διαθήκη, θα πρέπει να την ανοίξει ο συμβολαιογράφος. Σου εύχομαι να είσαι μέσα στους κληρονόμους και όχι να τρέχεις σαν χάχανος. 

Μετά πας στον λογιστή σου – ειδικά αν συμπίπτει η υποβολή των δηλώσεων για να διακοπεί οριστικά κάθε σχέση με την εφορία. Θεωρητικά του τρέχοντος έτους υποβάλλεται κανονικά στο taxisnet η φορολογική δήλωση ( αφού πέρυσι ζούσε και είχε εισοδήματα ) και το επόμενο οικονομικό έτος, δίνεις στην εφορία μια χειρόγραφη και τελειώνεις με το ελληνικό κράτος. 

Meanwhile που λέμε και στα Κάτω Πετράλωνα, υπάρχουν μερικά θρησκευτικά πάρτι. Τα τριήμερα, τα εννιάμερα και τα σαράντα. Τα δύο πρώτα τα κανονίζει το γραφείο κηδειών. Τα 40 όμως έχουν τους τεθλιμμένους υποκριτές, τον καφέ και το φαγητό που θα πρέπει να παραθέσεις για την έξωθεν καλή μαρτυρία, κοινώς μη σε πουν γύφτο αυτοί που ούτε καν έκαναν παρέα με τον άνθρωπο σου. Για τους μερακλήδες υπάρχουν τα εξάμηνα και τα ετήσια αλλά είπαμε, ακόμα και το γουντστοκ κάποτε τελειώνει. 

Κάπου εκεί γύρω έχεις φροντίσει να φτιαχτεί ένα αξιοπρεπές μνήμα με τα καντήλια του, τον σταυρό, την επιγραφή, τα λέλουδα, τα σεα τα μεα και τα παρελκόμενα αγαπούλα μου. 

Τι έμαθα για τους ανθρώπους; Πάνω κάτω ότι μαθαίνουμε όλοι μας σε αυτές τις περιπτώσεις. Μικρές και μεγάλες προδοσίες, ανέλπιστη βοήθεια, αναμενόμενη στήριξη, από όλα έχει το μενού

Ο κύκλος μου χωρίστηκε στα εξής μέρη: 

Τα μοσχάρια: Αυτοί που έμαθαν για το εγκεφαλικό, μου ευχήθηκαν περαστικά, μου είπαν το κλασικό «ότι χρειαστείς πες μου» και εννοούσαν «μην τολμήσεις να με ενοχλήσεις» και φυσικά εξαφανίστηκαν από τον χάρτη 

Οι περίεργοι: Αυτοί που εξάντλησαν όλα τα φιλανθρωπικά συναισθήματα τους από το τηλέφωνο. Ούτε λέξη για παρέα, συντροφιά, μια βόλτα από το νοσοκομείο, ένα τραπέζι, ένα ποτό κάτι. Λες και ήμουν γραμματέας και έπρεπε να τους ενημερώνω για την πορεία της υγείας της μητέρας μου. 

Οι παραλίγο: Ήπιαμε και ένα καφέ, πήραν και λίγα τηλέφωνα, μάλλον λίγο διστακτικά, λίγο κρύα, λες και τους ζήτησα να πέσουν στο λάκκο με τον ασβέστη και το σκέφτονταν. Χωρίς ζέση και χωρίς να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. 

Οι τυπικούρες: Αυτοί που έμαθαν για τον θάνατο και με πήραν για το κλασικό βαρετό τηλέφωνο για τα συλλυπητήρια με κύρια πρόθεση να κόψουν κίνηση, να δουν πως το πήρα  και αν κλαίω στο ακουστικό. Εδώ εντάσσονται και αρκετά από τα μοσχάρια. 

Βεβαίως και ήταν και αυτοί που μου στάθηκαν και με στήριξαν και με αγάπησαν και με βοήθησαν.

Στις περισσότερες περιπτώσεις ο μέσος άνθρωπος, δεν χρειάζεται χρήματα. Για τα του νοσοκομείου υπάρχουν οι αποκλειστικές. Δύσκολα κάποιος θα σου ζητήσει να του καθαρίσεις το σπίτι, να του πλύνεις τα ρούχα ή να του κάνεις βάρδια στο νοσοκομείο. 

Το κυριότερο που χρειάζεται είναι παρέα. 

Ακόμα και του πεις μια φορά και σου πει όχι, ξαναπές του. Μπορεί εκείνη την ώρα να σου πει όχι για χίλιους λόγους αλλά μην ντρέπεσαι  και μη βαριέσαι, ξαναπές του. 

Τα τηλεφωνήματα που σου κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις, πάνω από τα μισά τα ξεχνάς σε λίγες ημέρες και ελάχιστα θυμάσαι αργότερα. Αυτό που πάντα μένει είναι η παρέα, η συντροφιά, ένα τραπέζι, η πραγματική ανθρώπινη επαφή…

Η τελευταία πράξη του έργου ήταν το πέταμα της σαβούρας. Ταξινόμησα ότι υπήρχε στο σπίτι σε τρεις κατηγορίες. Τι κρατάω, τι πετάω και τι χαρίζω. Μου βγήκε το λάδι αλλά ο απολογισμός είναι άκρως θετικός. Και απαλλάχθηκα από συσσώρευση μάταιων αντικειμένων και έπιασαν τόπο και το σπίτι ανανεώθηκε εντελώς. 

Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να αγοράσω σκύλο ή μήπως να πετάξω μερικά έπιπλα ακόμα και να πάρω ένα μπιλιάρδο…