Ο ΠΟΜΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΕΚΤΗΣ

Υπάρχουν πολλές παρεξηγήσεις – μα πάρα πολλές – που αρχίζουν κάπως έτσι : « Μου είπες τότε πως» «Αποκλείεται να σου είπα εγώ τέτοιο πράγμα!» 

Αναρωτιόμουν γιατί να συμβαίνει αυτό. 

Συνήθως ο πομπός δεν δίνει σημασία στα συναισθήματα του δέκτη. Μπορεί να ξεκινήσει τη φράση του «δεν θέλω να παρεξηγηθείς» αλλά κατά 750% παρεξηγείται.

Αυτό συμβαίνει γιατί εκπέμπει το μήνυμα του, εκφράζεται, πιθανώς να είναι ξεκάθαρος σε αυτά που λέει και περιμένει ώστε ο δέκτης να τον αντιμετωπίσει όπως το έχει σχεδιάσει. Αυτό σπανίως συμβαίνει γιατί : 

Α) Ο δέκτης είναι σχεδόν πάντα σε θέση άμυνας. Στη θέση άμυνας η πρώτη ασπίδα αυτοπροστασίας είναι ο εγωισμός. 

Β) Ο δέκτης πολλές φορές δεν συγκρατεί ακριβώς τις λέξεις αλλά το συναίσθημα που ένοιωσε μετά τα λόγια σου

Γ)  Επειδή πάντα έχουμε να κάνουμε με τα συναισθήματα – εκτός και αν πιστεύεις πως ο άνθρωπος ενεργοποιείται όταν πατήσεις enter – το συναίσθημα πολλές φορές υπερμεγεθύνει το μήνυμα και το νόημα του

Δ) Ο δέκτης είτε για λόγους γλωσσικούς είτε για λόγους νοημοσύνης αποκωδικοποιεί λάθος το μήνυμα σου. Άλλο λες, άλλο καταλαβαίνει και πολλές φορές δεν σου λέει άμεσα πως δεν κατάλαβε καλά και το μαθαίνεις πολύ αργότερα έχοντας περάσει μεγάλο διάστημα που ο δέκτης θα είναι θυμωμένος απέναντι σου

Ε)  Η σχέση που έχετε. Αν έχετε σχέση εξουσίας και είσαι από πάνω, ο δέκτης ότι και να του πεις θα το εκλάβει ως επίδειξη δύναμης. Σε κοινωνικές σχέσεις ως ανταγωνισμό, κατάκριση και φθόνο. Σε ερωτικές σχέσεις ως γκρίνια και επίκριση. Έχει μεγάλη σημασία ο κώδικας επικοινωνίας που έχεις αναπτύξει και όσο πιο λίγο γνωρίζεις τον άλλο, τόσο περισσότερες πιθανότητες  έχεις να δημιουργήσεις αντιπάθειες. 

ΣΤ) Επειδή ο δέκτης υποδέχεται σχεδόν πάντα θυμάται καλύτερα τι του είπες. Τη λέξη που του προκάλεσε το τάδε συναίσθημα, τη φράση που του προκάλεσε τις δείνα σκέψεις. Ο πομπός το είπε, το εξέφρασε, το έβγαλε από μέσα του, έφυγε. Αυτός που το τρώει όμως θυμάται καλύτερα.

Για να το απλοποιήσω ακόμα περισσότερο: 

Ο πομπός είναι σαν τη σφαίρα. Όταν φεύγει δεν κάνει ζημιά στο όπλο αλλά στον παραλήπτη. 

Ο δέκτης είναι τον πεινασμένο που του δίνεις ένα πιάτο φαγητό. Θυμάται πως ήταν ο ίδιος, τι του έδωσες, τι γεύση είχε, πως ένοιωσε που το έφαγε, αν χόρτασε, τα πάντα. 

Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος αν τα λόγια σου γίνονται τελικά σφαίρες και αν το φαγητό που προσέφερες ήταν ωραίο ή μάπα. 

Προσωπικά, για να μη σου πουλάω μούρη, προσέχω πάντα τι μου λέει ο άλλος όταν ξεκινά με το «μου είπες τότε αυτό». Πάντα προσέχω τι εντυπώσεις, συναισθήματα και σκέψεις άφησε σε κάποιον ένα μήνυμα μου και δεν κοιτάζω αμέσως να τον διαψεύσω και να τα ρίξω μόνο στο ότι δεν του κόβει άρα και τα κατάλαβε λάθος. Το έκανα και διαπίστωσα πως είναι λάθος αντιμετώπιση και ακόμα χειρότερα έχω κάνει και πολλά λάθη. 

Εξ’ ορισμού ο δέκτης θυμάται πάντα καλύτερα.  

Είναι μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσεις και το επικοινωνιακό σου επίπεδο με τον άλλον. Να χαίρεσαι όταν κάποιος σου κάνει παράπονα γιατί αυτό σημαίνει πως τον ενδιαφέρεις. Ο αδιάφορος δέκτης, απλώς θα σου κλείσει κατάμουτρα την πόρτα…