SO LONG...

Περπατάω στο δάσος και ακούω φωνές,

Καμία και σήμερα είναι πολλές;;

Goodbye cruel world

Μπαίνω σε mode αποτοξίνωσης και απεξάρτησης, κλείνοντας pc, ιντερνετ, το κινητό για αρκετές ώρες και πάω να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου μακριά από την δίνη της καθημερινότητας, να σκεφτώ λάθη, να κάνω σχέδια, να βάλω στόχους και να προσπαθήσω να γίνω λίγο καλύτερος από ότι είμαι... 

Συνήθως έτσι λέω και τελικά επιστρέφω ο ίδιος κάφρος – αν όχι χειρότερος – καθώς η ματαιοδοξία είναι βασικό χαρακτηριστικό μου. 

Να περάσεις καλυτέρα από μένα και όπως έχει γίνει η ζωή μας το μόνο που εύχομαι είναι καλή μας αντάμωση

«Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια

θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη,

θα έρχεται εκείνο το κορίτσι να ξαπλώνει

πάνω στην άμμο και να τραγουδάει τάχα

ότι θα ρθω από μακριά και γω σε λίγο

ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα

αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα

θα λέω ψέμματα πως δεν θα ξαναφύγω»

ΛΙΜΝΗ ΜΠΕΛΕΤΣΙ

Με έναν αδελφικό μου φίλο εξίσου πυροβολημένο όπως και εγώ και μάλλον καλύτερο περιηγητή από εμένα, είπαμε χθες με τον ντάλα ήλιο να κάνουμε μια μικρή απόδραση. 

Που να πάμε, που να πάμε, στη θάλασσα πάτε εσείς οι θνητοί και ξαφνικά μου σκάει η ιδέα: Ρε συ, στη Λίμνη Μπελέτσι δεν έχω πάει ποτέ! 

Φύγαμε, ήταν η απάντηση και ανηφορίσαμε προς την Πάρνηθα. 

Δικαιωθήκαμε καταρχάς για την επιλογή μας καθώς στο κέντρο της Αθήνας η θερμοκρασία ήταν 37 βαθμοί και στη Λίμνη ήταν …27 ! 

Βγήκαμε από τη γέφυρα της Βαρυμπόμπης για να απολαύσουμε τη διαδρομή. Ομαλά S και περίπου ένα τέταρτο οδήγησης μέσα στο δάσος. Αν δεν ξέρεις είναι λίγο πιο πάνω από τα ανάκτορα  Τατοϊου.

Η λίμνη Μπελέτσι είναι μέσα στο δάσος και μικρή. Φαντάσου ένα τετράγωνο 100 επί 50 μέτρα. Έχει ένα κύκνο, δυο πάπιες, κυπρίνους και 4 αδέσποτα σκυλιά πιο ήρεμα και τον Μεξικάνο με το σομπρέρο. 

Δυστυχώς περιμετρικά είναι φυτεμένες 4 δίπατες βίλες που είναι να απορείς πως πήραν άδεια να χτίσουν μέσα στο δάσος και πόσο πάμπλουτοι είναι οι ιδιοκτήτες τους. Για να κουβαλήσεις εκεί πάνω μηχανήματα και υλικά, πρέπει να είσαι ο νόθος ξάδερφος του Λάτση. 

Δίπλα από τη λίμνη υπάρχει χώρος με ένα γήπεδο μπάσκετ, και όργανα για παιδική χαρά. Παρατημένα βέβαια αλλά είναι μια διέξοδος για τους γονείς. Δεν είχε πολύ κόσμο αλλά συνειδητοποιημένο. Γονείς να φέρνουν μαζί τους ψωμάκι για να ταϊσουν τα παιδάκια τους τις πάπιες. Από κοντά τσιμπολογούσαν και τα σκυλιά. Άλλοι άπλωναν πετσέτες για πικ νικ και επιτραπέζια παιχνίδια. Ζευγαράκια να βγάζουν σέλφιζ και σαν κοράκια περίμεναν να φύγουν όλοι για να χαρούν τον έρωτα τους. 

Δυστυχώς ο θεός μας έδωσε το καλύτερο μέρος του κόσμου για να ζούμε αλλά έκανε το λάθος να το δώσει σε Έλληνες. 

Έχει μόνο δύο παγκάκια. Έχει κάτι πανάρχαια κάγκελα που μάλλον είναι πηγή κινδύνου.

Θα μπορούσαν να είχαν ανοίξει το μονοπάτι περιμετρικά της λίμνης. Να είχαν κάδο σκουπιδιών εκεί κοντά. Να απλώσουν άμμο γύρω από τη λίμνη. Να έχουν περισσότερα από δύο παγκάκια να κάθεται ο κόσμος. Να βάλουν ένα κιόσκι για μεγαλύτερες παρέες – οικογένειες. Να την εμπλουτίσουν με περισσότερα ψάρια. Ακόμα και να φύτευαν περισσότερα δέντρα περιμετρικά. 

Παρατημένη, με σκουπίδια, με πέτρες, και επικίνδυνα για τα παιδιά παιχνίδια στην παιδική χαρά. 

Αυτοί οι πάμπλουτοι που έχουν χτίσει τις βιλάρες μέσα στο δάσος δεν μπορούν να ασχοληθούν; Τι περιμένουν όλοι μόνο από το - άχρηστο – κράτος; 

Λίγο πιο κάτω είναι το γραφικό εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος με τον φροντισμένο περίβολο και τα λουλουδάκια του.

Αξίζει να πας μια βόλτα και αν ξεκινήσεις νωρίς, μπορείς να το συνδιάσεις και με τα ανάκτορα στο Τατόι και να έχεις μια γεμάτη μέρα ! 

Φαίνεται ότι το μέρος είναι πολύ γνωστό στους φωτογράφους καθώς πέσαμε πάνω σε δύο φωτογραφήσεις γάμων. Να ζήσετε !

ΛΑΘΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑΣ

Τα λέγαμε προχθές με ένα φίλο. Είναι σε σχέση με μια κοπέλα μόνο που η λέξη που ταιριάζει είναι πόλεμος. Σκοτώνονται συνέχεια. Είναι τόσο περίπλοκο που λέτε και εσείς του facebook που όποιον  και αν από τους δύο ακούσεις, δίκιο θα του δώσεις. Αφού μου ανέπτυξε την επιχειρηματολογία του για το δίκιο του και το άδικο της, στο τέλος με ρώτησε. Εσύ φίλε μου ύποπτε τι λες; 

Θα σου πω μια ιστορία φίλε μου, αποκρίθηκα και φαντασιώθηκα ότι είμαι ο Χόρχε Μπουκάι. 

Πριν από  8 χρόνια, όταν έκανα ραδιοφωνική εκπομπή σε σταθμό στα FM, με άκουγε φανατικά μια κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη. Με βρήκε και στο facebook και τα λέγαμε. Όταν μου έστειλε φωτογραφία της, έμεινα άναυδος. Καλλονή. Διάβαζε συνέχεια το blog μου, με έπαιρνε καθημερινά τηλέφωνο, μιλάμε για σφοδρό έρωτα. 

Αισθανόμουν κολακευμένος, δεν το πίστευα καλά καλά, μου άρεσε πάρα πολύ αλλά το Αθήνα Θεσσαλονίκη με προβλημάτιζε. Από την άλλη έλεγα πως «και αν είναι αυτή η ιδανική για μένα, να την αφήσω να φύγει;»

Μια Παρασκευή βράδυ που λες είχαμε κανονίσει να πάμε με φίλους να παίξουμε 5χ5. Την ώρα που έμπαινα στο αυτοκίνητο, χτύπησε το τηλέφωνο. 

Έλα, μου λέει. Είμαι στην Αθήνα. Ήρθα να σου κάνω έκπληξη!!! Φεύγω αύριο στις 7 το πρωί.

Εκείνη την ώρα από βλακεία, απειρία, αιφνιδιασμό, απάντησα το χειρότερο. 

«Ξέρεις μωρό μου επειδή έχω κανονίσει τώρα, να πάμε για μπάλα με την παρέα και δεν λέει να τους κρεμάσω την τελευταία στιγμή, να τα πούμε σε 2 ώρες; Μετά θα είμαι όλος δικός σου!» 

Ο βλάκας, ο ηλίθιος, ο γκασμάς! Γυναίκα που μπορούσε να είχε όποιον απλώς με ένα χαμόγελο, κατέβηκε για χάρη μου και εγώ πέταξα χαρταετό ! Δεν ήθελα να κακοκαρδίσω τους φίλους μου, να τους το χαλάσω, να μη φανώ ότι «ναι, τρέχω αμέσως» αλλά σκεφτόμουν με το ηλίθιο μυαλό μου ότι εντάξει σε δύο ώρες θα είμαι κοντά της και θα έχουμε όοοοοοολο το βράδυ δικό μας ! 

Η συνέχεια είναι αυτή που φαντάζεσαι και όχι αυτή που βλέπεις στις ταινίες. 

Την παρακαλούσα όλο το βράδυ.

Ξενέρωσε, θύμωσε, έφυγε, έκοψε επικοινωνία και δεν την είδα ποτέ…..

Έκανε τέτοια θυσία για εμένα, κάτι τόσο μεγάλο και αντί να το εκτιμήσω, αντί να τα παρατήσω όλα, αντί να διανύσω 1 χλμνα βρεθώ κοντά της όταν εκείνη έκανε 500, πήγα να βάλω γκολ.

Γκολ στα μούτρα μου ρε ! 

Το σκυλομετάνοιωσα, σε ταξίδια αναμνήσεων χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο αλλά ήταν πολύ αργά. 

Της χάλασα της κοπέλας όλο το σκηνικό, όλη τη φαντασίωση, όλο το πάθος. 

Φέρθηκα ως κόπανος. 

Παρά τα επιχειρήματα, παρά τα παρακάλια, παρά   την προσπάθεια, παρά τις γονυκλισίες, εκείνη την ώρα δεν μου έκοψε. Δεν μπόρεσα να προβλέψω ότι θα την πείραζε τόσο πολύ και πως ήταν λάθος μου. επέμενα πως σε δύο ώρες δεν έγινε και τίποτα, αλλά έγινε και παρά έγινε. Όταν ο άλλος κάνει τέτοια κίνηση, πρέπει να κόψεις το λαιμό σου να είσαι εκεί. Δεν γίνονται όλα στη ζωή και τις περισσότερες φορές πρέπει να διαλέξεις. Να επιλέξεις. Επέλεξα να μην αφήσω κανέναν δυσαρεστημένο και τελικά δυσαρέστησα αυτή που σίγουρα δεν ήθελα. 

Οπότε λοιπόν φίλε μου, πες μου όσα επιχειρήματα θέλεις, κατέληξα. Επί της ουσίας αν δεν έχετε αναπτύξει δικλείδες βαθιάς επικοινωνίας, συγχώρεσης και το να προσπαθεί ο ένας να μπαίνει στη θέση του άλλου, δεν σε βλέπω για πολύ. 

Άσε λοιπόν τα λογικά επιχειρήματα, ζήτα μια συγγνώμη, κάνε μια νέα αρχή με περισσότερη αγάπη και λιγότερο εγωισμό τύπου ποιος έχει δίκιο και άδικο, μπας και το σώσεις. Εφόσον βέβαια σε ενδιαφέρει και τη θέλεις…

ΑΝΤΙΟ ΜΗΤΕΡΑ….

Θα μπορούσα να το γράψω τον τίτλο και ως καλό ταξίδι μάνα ή ελαφρύ να είναι το χώμα αλλά σε αυτά τα θέματα δεν είμαι σίγουρος τι από όλα ταιριάζει. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι η ικανοποίηση ότι στάθηκα όρθιος και δίπλα της μέχρι τέλους και τις παράλληλες γνώσεις που πήγα για ανθρώπους και καταστάσεις. 

Με τη μητέρα μου είχαμε μια ιδιαίτερα δυναμική σχέση και σε αυτήν οφείλονται μερικές ευαισθησίες που έχω με το άλλο φύλο. Όταν βλέπω μια ψυχοφθόρα γκρίνια, δεν την παλεύω. Γίνομαι Γιουσεϊν Μπολτ και φτάνω τα 0-100 σε 2 δευτερόλεπτα. Πολλά της καταμαρτυρούσα αλλά πάντα λάμβανα υπόψη μου δύο παραμέτρους: Τις κακουχίες που υπέστη και ότι μου έδωσε την προοπτική μιας καλύτερης ζωής. 

Άνθρωπος που δεν το έβαζε ποτέ κάτω, μια αγωνίστρια της ζωής. Πήγε και ήρθε από το θάνατο δύο φορές σε σημείο που πίστευα ότι θα ζούσε για 150 χρόνια! 

Όμως τελικά αυτή η ζωή σου κάνει κάτι μαύρες πλάκες, να έχεις να τις θυμάσαι. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, τόσο απότομα, τόσο ραγδαία. Αδέρφια δεν έχω, τα επωμίστηκα όλα μόνος μου και ίσως για αυτό νοιώθω ότι έγιναν όλα με μεγάλη ταχύτητα. Σε όλους τους γνωστούς μου που ετοιμάζονται να παντρευτούν πάντα τους λέω να μην κάνουν ποτέ ένα παιδί. Δεν είναι θέμα ότι το παιδί καλομαθαίνει. Αυτό είναι το λιγότερο. Θα κοινωνικοποιηθεί, θα φάει τις σφαλιάρες του, θα στρώσει. Το πιο σημαντικό είναι πως τα γηρατειά των γονέων θα του είναι ένα τεράστιο βάρος που καλό είναι να μην το σηκώσει μόνο ένας. Μα θα μου πεις υπάρχουν και αδέρφια που σκοτώνονται. Δικαιολογίες. Αφενός να φροντίσεις ως οικογενειάρχης να δώσεις την κατάλληλη αγωγή στα παιδιά σου και με τη συμπεριφορά σου ώστε να είναι αγαπημένα, αφετέρου αναφέρομαι στο μέσο όρο. Θα μου πεις, τι λέω τώρα. Η μόδα της εποχής μας είναι οι μονογονεϊκές οικογένειες και οι χωρισμοί, τι αδέρφια  γράφω… 

Όλα ξεκίνησαν από μια πτώση. Καθόταν στο μπαλκόνι, σηκώθηκε, έπεσε και έμεινε κάτω. Το πήρα χαμπάρι μετά από 10 λεπτά, πήγα να τη σηκώσω – καμία συνεργασία και πλήρης αδυναμία συνεννόησης. Αναζήτησα τη βοήθεια του ΕΚΑΒ και επειδή όλοι τους κράζουμε, να πούμε και την καλή κουβέντα. Ήρθαν σε ένα τέταρτο. Εφημέρευε δυστυχώς ο Ερυθρός Σταυρός και την πήγαν εκεί. Ένα νοσοκομείο που έχω ακούσει αρνητικά σχόλια από γνωστούς και έχω ιδία αρνητική εμπειρία και από τη μητέρα μου και από αδελφικό μου φίλο. Ακόμα και στη διάγνωση για αποκεφαλισμό θα πρέπει να αντιμετωπίζουν συγκλονιστικές δυσκολίες. 

Αφού πέρασαν ώρες επί ωρών και διαδοχικές εξετάσεις που δεν έδειξαν κάποια βλάβη από την πτώση, φτάσαμε κατάκοποι στη νευρολογική κλινική. Η μητέρα μου σε κατάσταση υπερδιέγερσης να λέει διαρκώς ασυναρτησίες – και κάποιες τις ακούω ακόμα και δεν λένε να φύγουν από το κεφάλι μου – και ο αρμόδιος doctor house απεφάνθη: Αλτσχάιμερ ! 

Συγγνώμη γιατρέ μου, με όλο το σεβασμό, να ρωτήσω κάτι; Στις 8 δεν είχε αλτσχάιμερ, στις 8 και 5 το έπαθε; 

Αμέσως μετά κατέβηκαν τα Χερουβείμ και άρχισαν να με ψέλνουν. Και ποιος είναι εσύ που θα μας υποδείξεις τη δουλειά μας, και τι ξέρεις εσύ ω είλωτα, και καταλήξαμε στο ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε και πίστεψε με πως στις 5 τα χαράματα δεν είχα καμία διάθεση να κατεβάσω και εγώ τους 7 εωσφόρους και να γίνει η μάχη του Πόγραδετς. 

Η αποχώρηση από ένα δημόσιο νοσοκομείο είναι σκέτο αριστούργημα. Το ΕΚΑΒ σε πάει μεν στο νοσοκομείο αλλά καλύτερα φύγε μόνος σου. Όταν σου λένε ότι θα περιμένεις 7 ώρες, μόνο που δεν σου ανοίγουν την εξώπορτα. Ένας φύλακας που άκουσε την έκπληξη μου μετά το σχετικό διάλογο, προσφέρθηκε να φωνάξει ένα φίλο του «σε καλή τιμή» αγαπούλα μου. Ο καλός του φίλος κοστολόγησε τη μεταφορά στα 50 ευρώ. Αμπελόκηποι – Μπουρνάζι 50 ευρώ και πίστεψα προς στιγμήν πως θα διατεθεί λιμουζίνα με μπαρ και δύο βραζιλιάνες χορεύτριες. Του είπα να περιμένει λίγο γιατί ήθελα να κάνω μια έρευνα αγοράς καθώς σε δημόσιο νοσοκομείο υπάρχουν τουλάχιστον 6 αυτοκόλλητα σε εμφανέστατα σημεία με ιδιωτικές υπηρεσίες μεταφοράς. Άνθραξ ο θησαυρός. Η κατά τα άλλα καλή τιμή ήταν τελικά ταρίφα. Είχαν ήδη έρθει όμως σαν τα κοράκια οι …φίλοι γιατί μετέφρασαν το περίμενε σε έλα οπότε κομμάτια να γίνει. ΠΡΟΣΟΧΗ: 50 είναι η ταρίφα   αλλά υπάρχουν και τα ψιλά γράμματα. Άλλοι το χρεώνουν άλλοι όχι. Δεν ήξερα βλέπεις και αυτά ποτέ δεν σου τα λένε στην αρχή.  Είναι και ένα ταληράκι ο όροφος! Οπότε επειδή στους γονείς μου τους άρεσε ο τρίτος της πολυκατοικίας μας για να μείνουν,  το Αμπελόκηποι Μπουρνάζι πήγε 75 ευρώπουλα αγαπούλα μου…. 

Ήρθαμε στο σπίτι, εγώ εξουθενωμένος και η μάνα μου energy weekend clubbing. Να μην ησυχάζει με τίποτα. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να κοιμηθώ δύο ώρες και αμέσως μετά και ενώ είχε ξημερώσει και ο ήλιος  είχε πάρει την ανιούσα, η μάνα μου έκανε λες και ήταν στο cavo στη Μύκονο. Τηλέφωνο στην καρδιολόγο και περιγραφή της κατάστασης. Suspect sugar μου είπε, πιστεύω ότι είναι εγκεφαλικό. Μήπως να έφερνες ένα σοβαρό νευρολόγο στο σπίτι σου; Ναι, η καρδιολόγος. 

Όπερ και εγένετο. Η διάγνωση: Ελαφρύ ισχαιμικό εγκεφαλικό μετά σύγχυσης. Λογικά κάτι θα αφήσει ως κουσούρι, είπε η συνάδελφος του doctor house, αλλά θα επανέλθει. Υπέδειξε τα σχετικά ηρεμιστικά, αποχώρησε και ευχήθηκε περαστικά. Έλα όμως που η μητέρα μου έκανε λες και είχε πάρει 42 χάπια ecstasy και έκανε απόπειρες να κατέβει από το κρεβάτι με κίνδυνο να πάρει σπασμένα κόκκαλα στα χέρια. Πιο βαριά ηρεμιστικά, γυναίκα στο σπίτι 12 ώρες την ημέρα να την προσέχει, καρέκλες γύρω από το κρεβάτι ως φράκτης και μετά από 48 ώρες έκανε σαν ζωντανό πτώμα. Κοιμόταν συνέχεια και την ξυπνάγαμε μόνο για να φάει. Η δε επικοινωνία ήταν ότι να ναι. Από το παραλήρημα στη σιωπή του Βούδα. Εξετάσεις αίματος, ουρολοίμωξη και ένα πτώμα απλώς να αναπνέει. 

Κλήθηκα να πάρω μια απόφαση. Ή θα έπρεπε να νοσηλευθεί και βάλε την ταλαιπωρία, την αποκλειστική και τα πήγαινε έλα ή να το αντιμετωπίσω στωικά και μάλλον ηττοπαθώς, με σύμμαχο την οικιακή ηρεμία.

Η αίσθηση του καθήκοντος νίκησε τη βεβαιότητα της ταλαιπωρίας. Εφόσον ήταν εν ζωή θα έπρεπε να κάνω το καλύτερο δυνατό για τη μάνα μου. 

Ξανά στο νοσοκομείο. Νοσηλεία, αποκλειστική, εξετάσεις. Ο διευθυντής της παθολογικής άρχισε να σχεδιάζει την ταφόπλακα. Η ουρολοίμωξη ναι μεν αντιμετωπίζεται αλλά έχουμε υποτροπή. Το ελαφρύ ισχαιμικό έγινε αιμορραγικό εγκεφαλικό. Η κατάσταση είναι μη ανατρέψιμη, μου είπε, κατάκοιτη με ισχνή επικοινωνία και θα πρέπει να σκεφτείς αν θα την κρατήσεις στο σπίτι ή θα απευθυνθείς σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. 

Ένας μήνας στο νοσοκομείο. Οικονομική αιμορραγία. Καθημερινό πήγαινε έλα. Η μάνα μου ξύπνησε από το σχεδόν κώμα και συνέχισε ένα ξέφρενο πάρτι που δεν καταλάβαινα τίποτα από όσα έλεγε. Ακατάπαυστα. Δύο ασθενείς που ήρθαν σε εφημερία άλλαξαν θάλαμο. Δεν άντεξαν τέτοιο DJ set.

Δεύτερη απόφαση: Τι να την κάνω; Στο σπίτι δεν μπορούσα να την κρατήσω. Μόνος γαρ και θα έπρεπε να συζήσω με μια ξένη γυναίκα και με μια μητέρα που αναγνώριζε ποιος είμαι με την πέμπτη. Χρειαζόταν φροντίδα από επαγγελματίες που να ξέρουν και να έχουν εμπειρία.

 Ένας συνάδελφος με έψεξε για την απόφαση μου και μου είπε πως έκανα λάθος και θα έπρεπε να την είχα στο σπίτι γιατί και εκείνη έτσι θα έκανε στη θέση μου. Θύμωσα και του απάντησα αποστομωτικά: «Δημητράκη, στην οικογένεια σου είσαι εσύ η γυναίκα σου, ο αδερφός σου και η γυναίκα του και δεν ξέρω πόσες θείους και θείες έχεις. Εγώ δεν έχω κανέναν. Πρόσεξε τι λες όμως γιατί αύριο μπορεί η μαμά σου να πάθει ακριβώς το ίδιο με τη δική μου και τότε να δούμε τι θα κάνεις» Η αδιακρισία του φθόνου από έναν άνθρωπο που ούτε καν κάνουμε παρέα, να μου πει και τι θα κάνω στο σπίτι μου. Απάντησα καταλλήλως, πάμε παρακάτω. 

Αγώνας δρόμου γιατί από το νοσοκομείο μου είχαν ζητήσει σιγά σιγά – γρήγορα γρήγορα δηλαδή – να τους αδειάσω τη γωνιά. Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο.  Την Κυριακή του Πάσχα που εσύ έτρωγες αμνοερίφια και καλά έκανες, πήγα και είδα μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. Ωραία έρευνα αγοράς. Τουλάχιστον προσέφερα στο κοινωνικό σύνολο την έρευνα μου και από τότε που τη δημοσίευσα έχω πάρει αρκετά ευχαριστήρια mails τύπου «ευχαριστώ φίλε με έσωσες». 

Η έρευνα μου για τους οίκους ευγηρίας στην Αττική εδώ :

 http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.gr/2016/05/blog-post_18.html

 

Τελικά βρήκα το καλύτερο δυνατό στα χρήματα που μπορούσα να αντέξω, σχεδόν ξενοδοχειακού επιπέδου και κάπου εκεί η μητέρα μου παραιτήθηκε. 

Την πρώτη μέρα κελαηδούσε, τη δεύτερη λιγότερο και την τρίτη σιώπησε. Πήγα να τη δω και ίσα που κούνησε ένα βλέφαρο. Στον οίκο ευγηρίας προσπάθησαν να με πείσουν ότι θα έπρεπε να πληρώσω 37 ευρώ τη μέρα για οξυγόνο γιατί λέει χρειαζόταν φιάλη. Όταν εξέφρασα   απορία παίζουν με το παιχνίδι των τύψεων: «Μα θα αφήσεις τη μητέρα σου να πεθάνει;» Η απάντηση μου ήταν πάρα πολύ ευγενική «Εγώ ξέρω τι αγώνα και τι προσπάθεια έχω κάνει για τη μητέρα μου και αν μου ξαναπείς κάτι τέτοιο θα σε πάρει ο διάολος» και η αναίδεια με την αυθάδεια κάπου μαζεύτηκαν.   

Κυριακάτικα επιδόθηκα σε αλλεπάλληλα τηλέφωνα για να βγάλω άκρη. Έμαθα ότι με συμπυκνωτή οξυγόνου ήτοι 80-90 ευρώ μηνιαίως γίνεται η δουλειά αντί για 37χ30= 1110 ευρωπουλα αγαπούλα μου! Η μητέρα μου και ο Θεός με λυπήθηκαν. Την τέταρτη μέρα και ενώ από τον οίκο ευγηρίας μου είχαν πει πως με δεδομένο το χαμηλό κόστος που είχα διαπραγματευτεί θα τη μετέθεταν στο υπόγειο που είναι τα πιο βαριά περιστατικά αντί για το ωραίο δίκλινο που έβλεπε θάλασσα, η μητέρα μου θύμωσε και είπε να αποχωρήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο. 

Εκεί που έπαθα σοκ ήταν όταν την κούρεψαν στον οίκο ευγηρίας. Δεν την έκαναν χάλια αλλά το κοντοκουρεμένο μαλλί μου έφερε κάτι από Άουσβιτς και ένοιωσα ότι μου έβαζε κάποιος καρφιά στην καρδιά μου. 

Δίπλα της ήταν μια ηλικιωμένη κυρία άνω των 80 ετών, που μόλις με είδε άρχισε στην αρχή να με παρακαλάει να βγάλω τα κάγκελα από το κρεβάτι της να κατέβει. Δεν το έκανα και άρχισε να εκλιπαρεί. Να κλαίει. Φρίκαρα. Εγκεφαλικό και αυτή και δεν είχε κανέναν δικό της άνθρωπο δίπλα της. Φώναζε, απειλούσε, παρακαλούσε, ικέτευε… Το μόνο που σκέφτηκα ήταν πως αν καταντήσω και εγώ σε αυτό το σημείο, καλύτερα να με πυροβολήσει κάποιος να μην επιβαρύνω κανέναν.

 

Με πήραν τηλέφωνο

 Suspect καλημέρα. 
Καλημέρα απάντησα. 
Πέθανε η μάνα σου!  

Λες και μου ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα του πάμε στοίχημα μου το είπαν. Τόσο ανθρώπινα! Αρκετές μέρες αργότερα κατάλαβα πως από το σάκο  με τα προσωπικά της αντικείμενα που της είχα πάει «έλειπαν» τα καλά νυχτικά της που της είχα βάλει να τα έχει μαζί της. Έβγαλαν φτερά και πέταξαν λογικά ή τα δανείστηκαν για πάντα οι Νεφελίμ, δεν εξηγείται αλλιώς. 

Δεν σου κρύβω πως την έκλαψα την πρώτη μέρα. Καταιγισμός με λέξεις, γκριμάτσες, στιγμές, αναμνήσεις, στιγμιότυπα, λέξεις, φράσεις...  Δεν είχα όμως την πολυτέλεια του χρόνου. Με την εμπειρία και του θανάτου του πατέρα μου πριν από 8 χρόνια αλλά και των εργασιών που έπρεπε να τρέξω, ανασκουμπώθηκα. 

Παρηγορήθηκα άμεσα με τις σκέψεις ότι και να ζούσε θα ήταν κατάκοιτη και στον κόσμο της. Ωραία ζωή θα έκανε. Ότι ευτυχώς για εκείνη και για εμένα η όλη διαδικασία κράτησε ένα μήνα. Δεν ήταν πολύ μεγάλο διάστημα. Τι να πουν και όσοι υποφέρουν χρόνια. Επίσης ότι έφυγε πλήρης ημερών. Μακάρι να πάρω τα χρόνια της. Τέλος η ανακούφιση πως έκανα το καλύτερο που μπορούσα και ήμουν δίπλα της μέχρι τέλους. Μου έδωσε ζωή και στάθηκα άξιος και όρθιος στα στερνά της. 

Άντε και πεθαίνεις. Αμ δεν ξεμπερδεύεις ! 

Ακολουθεί το τεθλιμμένο και ανελέητο τρέξιμο. 

Πάρε μια ανάσα, πήγαινε στην κουζίνα να βάλεις ένα ποτό, πήγαινε και στην τουαλέτα και σε περιμένω….

 Έτοιμος; 

Ωραία. 

Συνέχισε να διαβάζεις γιατί ακολουθούν χρήσιμες πληροφορίες. Αχρείαστες να είναι δηλαδή αλλά κάποια στιγμή όλοι σας θα πεθάνετε οπότε πρέπει να ξέρεις τι να κάνεις. 

Καταρχάς πρέπει να αποφασίσεις αν θα την κηδέψεις εντός ή εκτός Αθηνών. 

Εντός, βρίσκεις το κοράκι ( κάνε μια έρευνα αγοράς πρώτα γιατί οι αποκλίσεις είναι μεγάλες ) και τα κανονίζετε. Σχεδόν όλα τα παρακάτω τα κανονίζει το γραφείο κηδειών αλλά αν δεν θες να σε γδάρουν, μπορείς να είσαι έτοιμος και από μόνος σου. Δηλαδή: 

Αφού βεβαιωθείς ότι όντως πέθανε και δεν κοιμάται, κάνεις πρωτίστως μια εσωτερική οργάνωση.

Αν έχεις, πάει καλά. Αν δεν έχεις, πήγαινε στο σουπερμάρκετ και πάρε ένα μπουκάλι λάδι και ένα μπουκάλι κρασί. Δεν χρειάζεται να είναι φίρμα, το πιο φτηνό. Πάρε μετά ένα στικάκι και βάλε μια φωτογραφία του τεθνεόντος. Πήγαινε στον φωτογράφο της γειτονιάς να σου την εκτυπώσει σε πορσελάνη ή σε οτιδήποτε τελοσπάντων που δεν επηρεάζεται για τις καιρικές συνθήκες. Μια φωτογραφία για τάφο να πεις, ξέρουν αυτοί. Η φωτογραφία θα σου χρειαστεί εν ώρα κηδείας και μετά για να τη βάλεις στο μνήμα. 

Το αμέσως επόμενο πακέτο με τα κόστη που θα αντιμετωπίσεις είναι: 

Να πληρώσεις τον ιερέα, τον ψάλτη, την εκκλησία, την εκσκαφή του τάφου, τον οδηγό της νεκροφόρας και φυσικά το γραφείο κηδειών. Εντός των Αθηνών, κάτι από τα ανωτέρω μπορεί να τα γλιτώσεις, ανάλογα με το που θα πέσεις. Εκτός, σε έφαγε η μαρμάγκα. Μην ξεχάσεις, μόλις τελειώσει το πρώτο κύμα να φτιάξεις και έναν αξιοπρεπή τάφο. Αν δεν θέλεις να ασχοληθείς με τα μακάβρια, όλοι οι κόρακες έχουν και τους σχετικούς συνεργάτες. 

Προσωπικά, έχω οικογενειακό τάφο στο χωριό οπότε το έφαγα όλο το έμπλαστρο. 

Ακολουθεί καφές με τους τεθλιμμένους συγγενείς – υπόδειγμα προς αποφυγή οι δικοί μου - και φίλους που θα πιούν για να συγχωρέσουν – αλλιώς δεν γίνεται και άμα σου αρέσουν τα γλέντια μπορείς να παραθέσεις και γεύμα. Πλήρωνε κορόιδο. Είθισται αν την κηδεύεις μακριά από την Αθήνα να παραθέτεις γεύμα ώστε οι άνθρωποι που θα έρθουν να μη μείνουν νηστικοί. Εγώ δεν είχα τόσο συντετριμμένους οικείους οπότε τη γλίτωσα με τον καφέ. 

Ακολουθεί η επόμενη φάση της γραφειοκρατίας. 

Πάρε 10 ληξιαρχικές πράξεις θανάτου. Ναι, δέκα. Όλο και κάπου θα χρειαστούν. Πάρτες μια και καλή. Τσάμπα είναι. Αμέσως μετά την απόδειξη από το κοράκι με τα έξοδα κηδείας. Αυτά συν το βιβλιάριο υγείας, θα πας στο ασφαλιστικό ταμείο για να διακόψεις τη μισθοδοσία ή τη σύνταξη, την ιατρική κάλυψη και να καταθέσεις την αίτηση ώστε να πάρεις πίσω μέρος των εξόδων για την κηδεία. Μην ξεχάσεις να φωτοτυπήσεις και να φαίνεται ευκρινώς, από το βιβλιάριο της τραπέζης τη δεύτερη σελίδα που γράφει το όνομα του δικαιούχου – το δικό σου δηλαδή – και το IBAN. Μάθε όμως εκ των προτέρων πότε είναι ανοιχτό το τμήμα εκκαθάρισης συντάξεων γιατί το κλείνουν νωρίς νωρίς. 

Μη χαίρεσαι δεν τα παίρνεις αμέσως. Μετά από 3 μήνες θα σου κάνουν την κατάθεση στο λογαριασμό σου. Αν δανείστηκες για την κηδεία, να το ξέρεις για να μη σε βρουν σε κάποιο χαντάκι για μη αποπληρωμή χρεών. 

Έχε υπόψη σου πως αν η σύνταξη έχει ήδη καταβληθεί, μην την πειράξεις για να την πάρουν πίσω. Αν πας στο ΑΤΜ μετά θα τραβολογιέσαι γιατί ο αθάνατο ελληνικό δημόσιο είναι ταχύτατο σε αυτά. Και ίσως δεν πάρεις στο τρίμηνο τα έξοδα κηδείας αλλά ακόμα περισσότερο.

 

Πιες ένα καφέ, κάνε ένα τσιγάρο και συνέχισε. 

Θα πας μετά στον Δήμο που άνηκε ο νεκρός για την έκδοση του πιστοποιητικού εγγυτέρων συγγενών. Καλό είναι να έχεις κάποιου γραμμένα τα στοιχεία του. Ονομ/μο, ΑΦΜ, ΔΟΥ, ΑΜΚΑ για να αποφύγεις την ταλαιπωρία.  Μη βρεθεί κανείς άσχετος και σου τα φάει αν έχεις λαμβάνειν κληρονομιά. Αφού συμπληρώσεις τη σχετική αίτηση σε εξυπηρετούν άμεσα. Σε μια εβδομάδα. Έλα σκάσε, για δημόσιο πάλι καλά να λες. Για να τους τη σπάσεις ζήτα 5 αντίτυπα και ας σου είναι άχρηστα. 

Θα πας μετά στο Ειρηνοδικείο.  Βρίσκεται στην Κύριλλου Λουκάρεως στους Αμπελόκηπους. Με το που θα μπεις σε υποδέχονται σε ένα τραπεζάκι θα δώσεις 3 ευρωπουλάκια ως μεγαρόσημο. Επιπλέον 2 ευρωπουλάκια για κάθε αντίτυπο. Πάρε συνολικά 3 και αχρείαστα να είναι. Όλα αυτά για το πιστοποιητικό της μη δημοσιευθείσης διαθήκης. Αν ο άνθρωπος σου ήταν προνοητικός και σου είχε γράψει το τι έχεις λαμβάνειν, το χρειάζεσαι για να τα δηλώσεις στο δικό σου Ε9. Αν άφησε διαθήκη, θα πρέπει να την ανοίξει ο συμβολαιογράφος. Σου εύχομαι να είσαι μέσα στους κληρονόμους και όχι να τρέχεις σαν χάχανος. 

Μετά πας στον λογιστή σου – ειδικά αν συμπίπτει η υποβολή των δηλώσεων για να διακοπεί οριστικά κάθε σχέση με την εφορία. Θεωρητικά του τρέχοντος έτους υποβάλλεται κανονικά στο taxisnet η φορολογική δήλωση ( αφού πέρυσι ζούσε και είχε εισοδήματα ) και το επόμενο οικονομικό έτος, δίνεις στην εφορία μια χειρόγραφη και τελειώνεις με το ελληνικό κράτος. 

Meanwhile που λέμε και στα Κάτω Πετράλωνα, υπάρχουν μερικά θρησκευτικά πάρτι. Τα τριήμερα, τα εννιάμερα και τα σαράντα. Τα δύο πρώτα τα κανονίζει το γραφείο κηδειών. Τα 40 όμως έχουν τους τεθλιμμένους υποκριτές, τον καφέ και το φαγητό που θα πρέπει να παραθέσεις για την έξωθεν καλή μαρτυρία, κοινώς μη σε πουν γύφτο αυτοί που ούτε καν έκαναν παρέα με τον άνθρωπο σου. Για τους μερακλήδες υπάρχουν τα εξάμηνα και τα ετήσια αλλά είπαμε, ακόμα και το γουντστοκ κάποτε τελειώνει. 

Κάπου εκεί γύρω έχεις φροντίσει να φτιαχτεί ένα αξιοπρεπές μνήμα με τα καντήλια του, τον σταυρό, την επιγραφή, τα λέλουδα, τα σεα τα μεα και τα παρελκόμενα αγαπούλα μου. 

Τι έμαθα για τους ανθρώπους; Πάνω κάτω ότι μαθαίνουμε όλοι μας σε αυτές τις περιπτώσεις. Μικρές και μεγάλες προδοσίες, ανέλπιστη βοήθεια, αναμενόμενη στήριξη, από όλα έχει το μενού

Ο κύκλος μου χωρίστηκε στα εξής μέρη: 

Τα μοσχάρια: Αυτοί που έμαθαν για το εγκεφαλικό, μου ευχήθηκαν περαστικά, μου είπαν το κλασικό «ότι χρειαστείς πες μου» και εννοούσαν «μην τολμήσεις να με ενοχλήσεις» και φυσικά εξαφανίστηκαν από τον χάρτη 

Οι περίεργοι: Αυτοί που εξάντλησαν όλα τα φιλανθρωπικά συναισθήματα τους από το τηλέφωνο. Ούτε λέξη για παρέα, συντροφιά, μια βόλτα από το νοσοκομείο, ένα τραπέζι, ένα ποτό κάτι. Λες και ήμουν γραμματέας και έπρεπε να τους ενημερώνω για την πορεία της υγείας της μητέρας μου. 

Οι παραλίγο: Ήπιαμε και ένα καφέ, πήραν και λίγα τηλέφωνα, μάλλον λίγο διστακτικά, λίγο κρύα, λες και τους ζήτησα να πέσουν στο λάκκο με τον ασβέστη και το σκέφτονταν. Χωρίς ζέση και χωρίς να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. 

Οι τυπικούρες: Αυτοί που έμαθαν για τον θάνατο και με πήραν για το κλασικό βαρετό τηλέφωνο για τα συλλυπητήρια με κύρια πρόθεση να κόψουν κίνηση, να δουν πως το πήρα  και αν κλαίω στο ακουστικό. Εδώ εντάσσονται και αρκετά από τα μοσχάρια. 

Βεβαίως και ήταν και αυτοί που μου στάθηκαν και με στήριξαν και με αγάπησαν και με βοήθησαν.

Στις περισσότερες περιπτώσεις ο μέσος άνθρωπος, δεν χρειάζεται χρήματα. Για τα του νοσοκομείου υπάρχουν οι αποκλειστικές. Δύσκολα κάποιος θα σου ζητήσει να του καθαρίσεις το σπίτι, να του πλύνεις τα ρούχα ή να του κάνεις βάρδια στο νοσοκομείο. 

Το κυριότερο που χρειάζεται είναι παρέα. 

Ακόμα και του πεις μια φορά και σου πει όχι, ξαναπές του. Μπορεί εκείνη την ώρα να σου πει όχι για χίλιους λόγους αλλά μην ντρέπεσαι  και μη βαριέσαι, ξαναπές του. 

Τα τηλεφωνήματα που σου κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις, πάνω από τα μισά τα ξεχνάς σε λίγες ημέρες και ελάχιστα θυμάσαι αργότερα. Αυτό που πάντα μένει είναι η παρέα, η συντροφιά, ένα τραπέζι, η πραγματική ανθρώπινη επαφή…

Η τελευταία πράξη του έργου ήταν το πέταμα της σαβούρας. Ταξινόμησα ότι υπήρχε στο σπίτι σε τρεις κατηγορίες. Τι κρατάω, τι πετάω και τι χαρίζω. Μου βγήκε το λάδι αλλά ο απολογισμός είναι άκρως θετικός. Και απαλλάχθηκα από συσσώρευση μάταιων αντικειμένων και έπιασαν τόπο και το σπίτι ανανεώθηκε εντελώς. 

Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να αγοράσω σκύλο ή μήπως να πετάξω μερικά έπιπλα ακόμα και να πάρω ένα μπιλιάρδο…