ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Χθες το βράδυ που λες, εκεί που ο όχλος έβλεπε μπάλα για να ξεχάσει τα προβλήματα του, αποφάσισα να πάω μια βόλτα στο μπαρ το σκοτεινό. Ο Βραζιλιάνος προσωπικός μου ποτοαναμείκτης – εσείς οι θνητοί τον λέτε μπάρμαν – χάρηκε μόλις με είδε. 

-          Καλώς τα παιδιά! Μαύρα μάτια ρε Ύποπτε! 

Έβγαλε από το σκονισμένο σεντούκι το χρυσοποίκιλτο ποτήρι, το έπλυνε, έβαλε δύο παγάκια και το σπάνιο ουίσκι που ποτέ δεν μου λέει ποιο είναι. Για λίγους και καλούς και παραπάνω μη ρωτάς, συνήθιζε να μου λέει και έπαψα εδώ και καιρό να επαναλαμβάνω την ίδια ερώτηση. 

Τα λέγαμε αλλά τον παρατηρούσα και ήταν σκυθρωπός. Διακόπτω την αχαουχα συζήτηση και του λέω: Λέγε τι τρέχει και τι σε απασχολεί και μετά θα πούμε για τη διαιτησία του βάζελου με τον γάβρο. 

Πήρε μια ανάσα με το ύφος της ανακούφισης ότι θα φύγει από πάνω του ένα βάρος και ξεκίνησε το στόρι. 

«Μεγαλώσαμε μαζί με έναν φίλο μου. Τα σπίτια μας ένας τοίχος τα χώριζε. Ο δικός μου πατέρας έπαιρνε μια χαμηλή σύνταξη και έμαθα από πιτσιρικάς – αφού μπήκα στην αγορά εργασίας από νωρίς, να αγοράζω μόνο όταν συγκεντρώσω το ποσό. Δόσεις δεν έβαλα ποτέ μου και με τις πιστωτικές κάρτες δεν είχα καμία σχέση. Ο πατέρας του φίλου μου είχε καλύτερη δουλειά από τον δικό μου, πολύ καλύτερο μισθό, ένα αρχοντικό εφάπαξ και καλόμαθε στη ζωή των δόσεων και τον καταναλωτικών δανείων. Τηλεοράσεις 40 και βάλε ιντσών όταν ήταν πανάκριβες, μέλος οικογένειας και αυτοκίνητο, μέλος οικογένειας και λαπτοπαρα. Γενικά ότι χρειαζόταν δεν το σκεφτόταν και πολύ. Δάνειο και δόσεις. Αν πάλιωνε λίγο, πέταμα και καινούριο. 

Πέρασαν τα χρόνια, οι τόκοι έτρεχαν right through που θα έλεγε και ο τιτάνας Ζαμπέτας και ο φίλος μου σταμάτησε να πληρώνει την τράπεζα. Τον ενοχλούν τηλεφωνικά καθημερινά, νομική επίπτωση καμία και μια χαρά. Ο ίδιος λέει «έλα μωρέ τώρα αφού τους έχω πληρώσει αυτά που έχω πάρει, σιγά μην τους δώσω και τους τεράστιους τόκους». Λες και όταν υπέγραφε τα χαρτιά του έκρυβαν του όρους. 

Παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια με δύο παιδιά και ζορίζεται πάρα πολύ οικονομικά. Συχνά πυκνά μου έρχεται για δανεικά. Καμιά φορά ξέρεις φίλε μου ύποπτε, περνούν από μπροστά μου οι στιγμές της επίδειξης του παρελθόντος και σκέφτομαι πως εγώ έκανα μια πολύ πιο συντηρητική ζωή και τώρα τον δανείζω αλλά οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται. 

Δανεικά και πάρτα πίσω και ξαναφέρε μου τόσα, και σου αφήνω λίγα φέσι και πάλι δώσε, και πάλι πάρε. Τι να κάνω βοηθάω αλλά ξέρεις κάτι ρε συ ύποπτε; Ο άνθρωπος δεν βάζει μυαλό! Τις προάλλες δεν είχε ούτε ένα ευρώ στην τσέπη του και με πήρε τηλέφωνο τα μεσάνυκτα από την Κηφισιά που δουλεύει και με παρακάλεσε να πάω να τον πάρω γιατί το τρένο είχε στάση εργασίας. Όμως πήρε σκύλο και κάθε μήνα δίνει χρήματα για τροφή, κανονικά τα εμβόλια του και οι επισκέψεις στον κτηνίατρο και σμαρτφον ουαου αγόρασε με δόσεις και καπνίζει τρία πακέτα τσιγάρα τη μέρα!

 Από τη μια στραβώνω και θέλω να το σταματήσω αυτό το βιολί αλλά από την άλλη ξέρω ότι τα φέρνει δύσκολα βόλτα και θέλω να προσφέρω και να βοηθήσω γιατί είναι αδερφός και τον αγαπάω. Δεν μου πάει η καρδιά να του πω όχι. Αυτό είναι το θέμα μου φίλε μου ύποπτε…»

Χαμογέλασα. 

Ήπια και την τελευταία γουλιά και του είπα: 

Σε ξέρω ρε. Γκρινιάζεις και στο τέλος θα του δώσεις και παραπάνω! 

Πάντως αν θέλεις να βάλεις λίγο φρένο, βάλε και ένα όριο. Πες πχ ότι πάρε αυτά αλλά μέχρι το τέλος του μήνα δεν θα έχω άλλα μέχρι να πληρωθώ και εγώ. Συνήθως οι άνθρωποι που ζητούν δανεικά, μετά τη δεύτερη – τρίτη φορά, εθίζονται και δεν έχουν κανένα δισταγμό  να ζητήσουν. Ακόμα και αν έχουν να περάσουν αλλά ως ποσό ασφαλείας. Ιδιαίτερα δε όταν νοιώσουν ότι ο άλλος μπορεί να τους δώσει χωρίς να πολυζορίζεται.

Οπότε αδερφέ, κατέληξα, κάνε το καλό αλλά βάλε και ένα φρένο. 

Βγήκα από το μπαρ και το κρύο νότισε αμέσως το πρόσωπο μου. Σκέφτηκα πως ότι τελικά και να διαβάσει ή να ακούσει από τρίτον κανείς, τίποτα δεν συγκρίνεται με τη βιωματική εμπειρία. 

Σε αυτή την ιστορία, μπορείς να κάνεις την αναγωγή τηρουμένων των αναλογιών και να εφαρμόσεις τις λέξεις : Ελλάδα, Ευρώπη, Μνημόνιο, Διαχείριση…