NO MORE HEROES ANYMORE

 

Μεγαλώνοντας και διαβάζοντας έμαθα πως ήρωες ήταν ο Μιλτιάδης και ο Θεμιστοκλής. Ο Λεωνίδας. Ήρωας ήταν ο Βασίλειος ο Β’ ο Βουλγαροκτόνος. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Ήρωες ήταν ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης και ο Καραϊσκάκης. Ο Κανάρης. Ο Παύλος Μελάς. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί επαναστάτες και ήρωες γιατί είχαν ιδανικά και αξίες.

Σήμερα, σε μια κοινωνία που έχει χάσεις τις αξίες, τις αρχές, τα ιδανικά και τις παραδόσεις της. Σήμερα που επικρατεί η αριστερίζουσα εθνομηδενιστική θολοκουλτούρα του τίποτα και βρήκε χώρο να μεγαλουργήσει ο ελληνικού τύπου ναζισμός, ήρωες θεωρούμε τον Λάκη Γαβαλά, τον Νίκο Μαζιώτη, τον Ηλία Κασιδιάρη και τον Νίκο Ρωμανό. 

Ο Γαβαλάς προβάλλεται τόσο πολύ από τα μαζικά μέσα επιρροής που σχεδόν τον συμπονάς. Κανείς δεν αναφέρει ότι σε χρυσές για εκείνον εποχές, που πέρασαν από τα χέρια του εκατομμύρια εκατομμυρίων, φέσωσε αγρίως το ελληνικό δημόσιο και ανήκει στους πλουσίους που δεν πλήρωσαν μια, ενώ οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι κατέβαλλαν τον οβολό τους είχαν δεν είχαν.

Ο Μαζιώτης έκανε ένοπλες ληστείες και πυροβολούσε μέρα μεσημέρι στο ψαχνό. Ο Κασιδιάρης άδειασε καραμπίνες σε πινακίδες και μοίραζε σφαλιάρες σε γυναίκες και φωτορεπόρτερ.

Ήρωες !

Πάμε στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού.

Ώρες ώρες σκέφτομαι πως τελικά σε αυτή τη χώρα της αξίζει η ολοσχερής καταστροφή ως αποτέλεσμα της αλλοίωσης και της αλλοτρίωσης που έχει υποστεί. Η εύκολη τοποθέτηση που χαρίζει δημοφιλία είναι να υπερασπιστείς  τον Ρωμανό και να τα βάλεις με την άθλια κυβέρνηση. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ο όχλος θα πατήσει like και εσύ θα έχεις πουλήσει εύκολη επανάσταση. Σκέφτομαι επίσης πως ζούμε στην εποχή που ο κόσμος φοβάται. Η πλειοψηφία είναι βουβή για αυτό και στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις οι δημοσκοπήσεις έπεσαν έξω ενώ η μειοψηφία είναι οργανωμένη, κάνει θόρυβο και τρομοκρατεί. Υποτίθεται πως στο πολίτευμα της δημοκρατίας γίνεται αυτό που θέλουν οι πολλοί. Στο γιουνανιστάν οι πολλοί σιωπούν γιατί φοβούνται τους λίγους οργανωμένους. 

Έγραψα στο προφίλ μου στο facebook και στο twitter την ακόλουθη φράση:

«Όταν ήμουν 20 ετών, εργαζόμουν και σπούδαζα. Δεν έκλεβα τράπεζες, ούτε είχα καλάζνικοβ, ούτε έκανα απαγωγές». 

Η πλειοψηφία στο facebook με επικρότησε σιωπηρά με πολλά likes. Στο twitter είχα πολλά Fav, αρκετά RT αλλά μου την έπεσε μια αγέλη 20 ατόμων με κράξιμο και βρισίδι.

Στο συν πλην η άποψη μου επικροτήθηκε. Στις εντυπώσεις νίκησε η αποδοκιμασία.

Φοβάσαι να εκφράσεις το αυτονόητο. Ή απλώς τη γνώμη σου. Σκέφτεσαι το που να μπλέκω τώρα και επειδή η βία είναι σε έξαρση σκέφτεται ο κόσμος ότι δεν χρειάζεται να βρεθεί μπλεγμένος. Για αυτό και τα κοινωνικά δίκτυα – ειδικά το twitter – δεν έχουν καμία σχέση με την κοινωνική αντίληψη. Το συγκοινωνούν δοχείο είναι ο δημοσιογραφικός κόσμος που αντλεί ειδήσεις, τις αναπαράγει ηχηρά και δημιουργεί το σχετικό κλίμα.

Συγκινεί η περίπτωση του Ρωμανού. Ένα νέο παιδί, απεργός πείνας, με τη ζωή του σε κίνδυνο και ως συναισθηματικός λαός που είναι ο ελληνικός καταφεύγει στην οργή, τη θλίψη και την αγανάκτηση. Τίποτα παράδοξο. Έτσι ψηφίζει άλλωστε. Έτρεξαν και οι συριζαίοι βουλευτές προς συμπαράσταση  και  - προς τιμήν του – ο Ρωμανός τους αποκήρυξε. Στη χώρα της απύθμενης υποκρισίας, αν ήταν κάποιος άλλος κατάδικος του ποινικού κώδικα, στην Ελλάδα θα λέγαμε «ας πρόσεχε». Ο ντόρος γίνεται γιατί είναι ο φίλος του Γρηγορόπουλου.

Θέλω να σημειώσω μερικές παρατηρήσεις και επικαλούμαι την ψυχραιμία και τη λογική. Μόνο έτσι οι κοινωνίες βγάζουν άκρη.

Είναι λυπηρό να θέλει ένα παιδί να αυτοκτονήσει. Επειδή όμως είναι ενήλιξ, η απόφαση του είναι σεβαστή. Με το ζόρι κανείς δεν μπορεί να ζήσει, ακόμα και πέντε σωματοφύλακες να έχει δίπλα του.

Ο ίδιος μπορεί να πιστεύει ότι κάνει επανάσταση. Δικαίωμα του. Θυμίζω ότι βρίσκεται στη φυλακή όχι για τις ιδέες του αλλά για τις πράξεις του. Ένοπλη ληστεία, με καλάζνικοβ και απαγωγή. Μπορεί ο ίδιος να επαίρεται ότι είναι πολιτικός κρατούμενος αλλά επί της ουσίας είναι ποινικός.

Είναι εντυπωσιακό πως ένας αναρχικός θέλει τόσο πολύ να σπουδάσει σε μια κατεξοχήν συστημική θέση όπως η διοίκηση των επιχειρήσεων και αφού το θέλει τόσο πολύ, συνεπάγεται πως τα ελληνικά ΤΕΙ πρέπει να είναι εξαιρετικά εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλιώς δεν εξηγείται τέτοια επιμονή. Είναι τελείως διαφορετικό να συζητήσουμε τις αδυναμίες του σωφρονιστικού συστήματος και τελείως διαφορετικό να αλλάξουμε τους νόμους για έναν.

Ερώτησεις:

1 .    Αν πάρει την άδεια και την κάνει, όπως ο Ξηρός, ποιος θα πάρει την ευθύνη;   
  
2 .     Σκέφτεται κανείς ότι μπορεί να δημιουργήσει προηγούμενο και όποιος θέλει κάτι, να κάνει και από μια απεργία πείνας εκβιάζοντας;  

3 . Αν πραγματικά θέλει να σπουδάσει που ακριβώς τον χαλάει το e-learning;;  Πολύς κόσμος σπουδάζει έτσι όπως στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, ακόμα και συμβούλια Ευρωπαίων ηγετών γίνονται εξ' αποστάσεως. Που είναι το κακό;

Υποτίθεται πως οι άδειες δίνονται αν έχει κάποιος εκτίσει το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του και αν μέσα στη φυλακή έχει δείξει μεταμέλεια και καλή συμπεριφορά. Ότι κείμενο έχουμε δει από τον Ρωμανό είναι φωτιά, καταστροφή, τσεκούρι, σεισμός και τυφώνας. Πως θα του δώσεις άδεια; Ποιος μπορεί στην αλήθεια να εγγυηθεί ότι δεν θα κάνει τα ίδια;  Αν λοιπόν πάρει πάλι το καλάζνικοβ και στην επόμενη ανταλλαγή πυροβολισμών σκοτωθεί από σπόντα ένας αθώος, τι θα γίνει τότε; Θα του πει κανείς συλλυπητήρια; Ποιος θα πάρει την ευθύνη; Θα πει κανείς ότι να ορίστε του δώσαμε άδεια γιατί θα πέθαινε και τώρα δεν φταίμε; Οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα δακρύζουν από ιερή αγανάκτηση για το απάνθρωπο κράτος θα είναι οι ίδιοι που θα φωνάζουν για την κρατική ανικανότητα αν ο Ρωμανός αποδράσει.

Στην απίθανη χώρα του παραλόγου χρησιμοποιούνται διάφορα άλλοθι. Ήταν λέει αυτός που στα χέρια του ξεψύχησε ο Γρηγορόπουλος και να μωρέ του παιδιού, του δημιουργήθηκαν ψυχολογικά και είναι οργισμένο. Να το πάμε λίγο παρακάτω;

Υπάρχουν άνθρωποι που τους λήστεψαν; Τους απήγαγαν; Τους σκότωσαν; Εγκληματίες, ημεδαποί ή αλλοδαποί, δεν έχει να κάνει. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτοκτόνησαν; Υπάρχουν γυναίκες που βιάστηκαν; Υπάρχουν θύματα τροχαίου ατυχήματος; 

Επομένως όλοι οι οικείοι, συγγενείς και κολλητοί φίλοι όλων των ανωτέρω τι πρέπει να κάνουν; Να πάρουν και αυτοί από ένα καλάζνικοβ, μια χειροβομβίδα και ένα μπαζούκας και όποιον πάρει ο χάρος; Μια και είπα για οικείους και συγγενείς, να σημειώσω πως το μεγαλύτερο προσόν των γονέων του Ρωμανού, σίγουρα δεν είναι η αυτοκριτική. Έγιναν και διάσημοι στα κανάλια, θα δουν και τον Σαμαρά, μια χαρά.

 Κακώς κάκιστα χάθηκε ο Γρηγορόπουλος.  Βέβαια κανείς δεν αναφέρει πως όλα ξεκίνησαν γιατί η παρέα του Γρηγορόπουλου πέταγε πέτρες και μπουκάλια στο περιπολικό αλλά όπως και να έχει, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατέβει ο αστυνομικός και να κάνει τον Κάλαχαν. Τι έκανε το κράτος; Έπιασε αμέσως τον Κορκονέα και τον έβαλε στη φυλακή. Τι άλλο να κάνει; Να τον εκτελέσει στο Σύνταγμα;  Εδώ δεν είμαστε Αμερική που σε αντίστοιχες περιπτώσεις οι αστυνομικοί αθωώθηκαν. Εδώ το κράτος λειτούργησε άμεσα και παραδειγματικά.  

Άλλο άλλοθι από αυτά που μου επισήμαναν στο twitter είναι η γενική κατάσταση. Ξέρεις τώρα. Αυτοκτονίες, μνημόνιο, κλάψα, άλλοι εγκληματίες που έχουν μείνει στο απυρόβλητο, ατιμώρητες απάτες, ότι θέλεις. 

Να συμφωνήσω σε όλα. Δίνουν άλλοθι όμως για να βγάλουμε κάποιον από τη φυλακή επειδή κάνει απεργία πείνας;

Σε συνέχεια των υπολοίπων κλισέ να πω ότι ναι, η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Όμως υπάρχει και μια πάρα πολύ άσχημη γκόμενα που δεν τη γουστάρει κανένας. Είναι η Ευθύνη. Δεν εκδικείται η Δημοκρατία αλλά όποιος παίρνει τα όπλα και κλέβει, έχει την ευθύνη και αν τον πιάσουν έχει και ποινή. Όπως  τον βλέπω και τον έχω διαβάσει τον Ρωμανό, δεν μου φαίνεται να έχει καμία πρόθεση ένταξης ομαλά στο κοινωνικό σύνολο.

Σπάω το κεφάλι μου και ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί απορρίπτεται η εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση. Γιατί ντε και καλά πρέπει ο Ρωμανός να κόβει βόλτες στο Πανεπιστήμιο, να πίνει καφέδες, να είναι αραχτός και ωραίος και στο τσακιρ-κέφι να μπορεί να πάρει και το καλάζνικοβ να κάνει και μια ληστεία. Αν δει και μπάτσο, του στέλνει και μερικές σφαίρες δωράκι. Αφού τόσο πολύ θέλει να σπουδάσει, πεδίο δόξης λαμπρόν για μαθήματα μέσω υπολογιστή. Προς τι η φασαρία, η απεργία πείνας και η ηρωοποίηση του ανδρός;

Αν ο Ρωμανός πιστεύει πως κάνοντας κακό στον εαυτό του θα εκβιάσει δικαστήρια, θα διχάσει μια κοινωνία, θα αλλάξει τους νόμους, θα καταλύσει το κράτος, θα γκρεμίσει τους αστούς, δικαίωμα του να το πιστεύει αλλά δεν μπορούμε να το ανάγουμε σε μείζον κοινωνικό πρόβλημα.  Αφού είναι τόσο μεγάλος επαναστάτης γιατί θέλει να να τον βγάλουν από τη φυλακή για να φοιτήσει στην κρατική εκπαίδευση ενός κράτους που αυτός σιχαίνεται;

Η ιδεολογία του συντρίβω το αστικό σύστημα, είναι εύκολη να τη σκεφτείς. Όλοι πάνω στο θυμό μας, πετάξαμε βόμβες στη Βουλή, εκτελέσαμε πολιτικούς, γίναμε και πρωθυπουργοί – για να μην πω Κιμ Γιονγκ Ουν – και φτιάξαμε την Ελλάδα καλύτερα και από τον Καποδίστρια. Μετά μας περνά ο θυμός και συνεχίζουμε τον καθημερινό μας αγώνα. Εκεί που η αναρχία ζορίζεται είναι το μετά. Μετά γινόμαστε μια υπέροχη ζούγκλα και υπερισχύει άνευ αστικών νόμων ο ισχυρότερος. Είναι δυνατόν οι άνθρωποι υπό το καθεστώς της αναρχίας να μπορέσουν να συνεννοηθούν; Αν και στις ομάδες τους υπάρχει βέβαια ιεραρχία οπότε η αναρχία αφορά μάλλον τους άλλους. Είναι πάρα πολύ εύκολο να πατήσεις πάνω στις κοινωνικές παθογένειες και να φύγει το μυαλό σου σε άτοπους παραδείσους εύκολων τσιτάτων περί αναρχίας. Είναι δύσκολο να εργάζεσαι, να δίνεις αγώνα επιβίωσης για σένα και την οικογένεια σου και να αιθεροβατείς με διάφορες ψευδαισθήσεις. Εκτός και αν είσαι πλουσιόπαιδο και θέλεις να βάλεις χρώμα στη ζωή σου ή δεν έχεις στον ήλιο μοίρα οπότε δεν έχεις και τίποτα να χάσεις. Ρώτησα κάποτε έναν αναρχικό που μου έκανε περισπούδαστες αναλύσεις αν πιστεύει στην ύπαρξη και στην τήρηση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Απάντηση δεν πήρα ποτέ.

Ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος αν αγαπάμε, σεβόμαστε και ωφελούμε τον πλησίον μας και όσους επηρεάζουμε. Αν βελτιώνουμε τον εαυτό μας. Δεν γίνεται ούτε με τη βία, ούτε με τα καλάζνικοβ, ούτε με τις πυρκαγιές, ούτε με το σπάμε βιτρίνες, αυτοκίνητα,  εμπρησμό λεωφορείων και να διαλύουμε τα φανάρια.

Εφόσον υπάρχει ιδεολογία που οδηγεί αυτούς που την πιστεύουν σε αυτό το σημείο, τότε είναι ψυχοκαταστροφική και σκοταδιστική.

Πριν με βρίσεις, σκέψου κάτι: Δημοκρατία έχουμε και έχουμε όλοι δικαίωμα στο να εκφράζουμε την άποψη μας, έτσι δεν είναι; Γνωρίζω ότι θα πέσω σε μια αγέλη ακροαριστεριστών και θα φάω το βρισίδι της αρκούδας. Γνωρίζω επίσης ότι η σιωπηρή πλειοψηφία θα επικροτήσει βουβά και δεν θα εκφραστεί.

Σκέφτηκα προς στιγμή να μην γράψω τίποτα.

Αυτή όμως είναι η δική μου επανάσταση.

Να γράψω ελεύθερα την άποψη μου…

Υγ1. Και επειδή όσοι δεν με ξέρουν θα αναρωτηθούν, να πω ότι δεν είμαι Χρυσή Αυγή, δεν είμαι μαύρος φασίστας, δεν είμαι κόκκινος φασίστας, δεν είμαι χουντικός, εθνικιστής, συνδικαλιστής. Δεν είμαι πλούσιος, ούτε έχω πλούσιους γονείς. Δεν είχα βίσμα στο στρατό, δεν με διόρισε κανείς πολιτικός στο δημόσιο και προσπαθώ να επιβιώσω στον ιδιωτικό τομέα. Επίσης δεν πιστεύω ότι ενέργειες όπως ληστείες, φόνοι, εμπρησμοί και καταλήψεις, είναι υπέροχες.

Υγ2. Το παρόν κείμενο είναι ένας φόρος τιμής στα παιδιά που κοπίασαν, μελέτησαν, τους βγήκαν τα μάτια πάνω από τα βιβλία, σπούδασαν χωρίς ( ή έστω με ισχνά ) γονικά εμβάσματα και βγήκαν στην κοινωνία εργαζόμενοι έντιμα, προσπαθώντας καθημερινά για το καλύτερο. Ένας φόρος τιμής στην Ελλάδα του φωτός που παραμένει μακριά από τα φώτα των καμερών.