ΓΙΟΡΤΕΣ

Περιμένουμε πως και πως τις γιορτές. 

Συνηθίσαμε από το οικογενειακό μας περιβάλλον πως γιορτές είναι μόνο να φάμε, να πιούμε να ξενυχτήσουμε και να γλεντήσουμε. Να υπομείνουμε αφόρητα πληκτικά οικογενειακά τραπέζια με τους απαραίτητους βαρετούς συγγενείς. Τα μαζικά μέσα επιρροής μας υπέβαλλαν να πιστεύουμε πως γιορτές σημαίνει επίσης, να φεύγουμε τριήμερα, πενταήμερα και βδομαδιάτικα, ειδικά οι καβατζωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, σε πολυτελείς εκδρομές γιατί έτσι κάνουν οι σελέμπριτιζ. Οι οποίοι μας βομβάρδιζαν με τις ιλουστρασιόν ευχές τους από διάφορα εξωτικά μέρη που οι κοινοί θνητοί προσπαθούσαν να αντιγράψουν. 

Οι έξυπνοι σελέμπριτιζ δεν λένε πια που πάνε. Έτσι δεν τονίζουν το χάος μεταξύ  εαυτών και των πελατών τους και δεν θέλουν να προκαλέσουν τον φθόνο. Οι χαζοί σελέμπριτιζ εξακολουθούν να κάνουν το ίδιο. Οι περισσότεροι από δαύτους βρίσκονται ήδη στη λήθη. Ένα από καλά της εποχής του τέλους της πλαστικής ευμάρειας και της ψεύτικης ευδαιμονίας των δανεικών από τους κουτόφραγκους, είναι ότι οι περισσότεροι επέστρεψαν εκεί που ανήκουν. Στην αφάνεια. 

Υποκριτική συνήθεια ήταν και οι επιφανειακές φιλανθρωπίες. Η τάδε ομάδα πήγε στο τάδε ίδρυμα και η τάδε εταιρεία προσέφερε τόσα προϊόντα ως αρωγή στη δείνα οργάνωση. Με την κατάλληλη προβολή φυσικά. Λες και τον υπόλοιπο χρόνο δεν έχουν ανάγκη. Αν φάνε τα Χριστούγεννα, τους φτάνει μέχρι του χρόνου.   

Δεν είναι κακό ούτε η διασκέδαση ούτε η απόδραση. Είναι άδειο όταν είναι μόνο αυτό. Για αυτό και η συνήθης κατάληξη ειναι το hangover και η ενδόμυχη ευχή "'Αντε να ξαναπάω για δουλειά".

Τα τελευταία χρόνια τη φιλανθρωπία και την αλληλεγγύη τη βάλαμε σε λίγο καλύτερη μοίρα μεν αλλά επειδή το κουτάκι με τις δικαιολογίες είναι πάντα γεμάτο, βρήκαμε και εύκολο άλλοθι. 

«Μα δεν έχω για δώσω! Σάμπως μου περισσεύουν; Πάνε πια αυτά. Εγώ δεν μπορώ. Ας δώσει το κράτος με τους πουλημένους πολιτικούς, ας δώσει η Εκκλησία με την αμύθητη περιουσία και ας δώσουν οι ΜΚΟ που τόσα χρόνια τα έπαιρναν χοντρά».

Πολλοί πιστεύουν πως  ότι για είσαι φιλάνθρωπος πρέπει να είσαι πλούσιος. 

Όπου υπάρχει άνθρωπος υπάρχει και μια ευκαιρία για καλοσύνη. 

Αν πραγματικά θέλεις να κάνεις κάτι και να πιάσει και τόπο εντελώς τελείως δωρεάν, σου έχω μια πρόταση. Τσάμπα είναι. 

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν αυτές τις ημέρες. Αναγκάζονται είτε να αποφύγουν, είτε να πουν ψέματα στην ερώτηση: «Πως τα πέρασες στις γιορτές;»

Οι άνθρωποι αυτοί είναι πάρα πολλοί. 

Μονογονεϊκές οικογένειες. Μοναχικοί. Άτομα που έτυχε να μην έχουν μεγάλο και δεμένο σόϊ. Άτομα που δεν έχουν ούτε οικογένεια , ούτε έτερον ήμισυ. Άτομα που οι λιγοστοί φίλοι τους έχουν τις δικές τους υποχρεώσεις και ξέμειναν. Άτομα που έχασαν τον σύντροφο τους. Άτομα που βρίσκονται σε μεγάλη οικονομική δυσχέρεια. 

Όλοι αυτοί στις γιορτές θα δουν τηλεόραση ή θα αποβλακωθούν πίσω από τον υπολογιστή προσευχόμενοι να περάσουν γρήγορα οι γιορτινές μέρες ώστε να επιστρέψουν στη ρουτίνα τους. 

Να κάτι που μπορείς να κάνεις:

Αν ξέρεις κάποιον από τους ανωτέρω κάλεσε τον στο σπίτι σου, έστω για ένα καφέ. Αν δυσκολεύεται οικονομικά, μην του προτείνεις έξοδο, κάλεσε τον στο σπίτι σου. Και αν ντραπεί, να επιμείνεις. Και ξανά. 

Θα κάνεις μεγάλο καλό. Ουσιαστικό. Χωρίς χρήματα, χωρίς χλιδές, χωρίς πολυτέλειες και χωρίς κάτι εξεζητημένο. Το μόνο που χρειάζεται είναι καλή καρδιά, έννοια και θετική προαίρεση για τον πλησίον. 

Αν αυτές οι γιορτές πρέπει να έχουν ένα σύνθημα, αυτό πρέπει να είναι «Κανένας μόνος του». 

Σπάσε τα δεσμά του μικροεγωισμού στον μικρόκοσμό σου, του «έλα μωρέ τώρα έχω τα δικά μου» και του «έχω να πάω στο τραπέζι του τάδε που με κάλεσε και δεν προλαβαίνω». Κάνε μια στάση και κάνε λίγη παρέα σε έναν άνθρωπο που είναι μόνος του και θα περάσει μόνος του τις γιορτές.

Όπου υπάρχει άνθρωπος υπάρχει και μια ευκαιρία για καλοσύνη…