ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ

Οι ρυθμοί είναι ταχύτατοι. 

Συμβαίνουν πράγματα και σημασία έχει να έχεις τα μάτια σου ανοικτά να αναπροσδιορίζεις τα δεδομένα. Μου έχει συμβεί πολλές φορές να αναθεωρήσω πάγιες αντιλήψεις μου. Όχι σε επίπεδο αξιών αλλά στο επίπεδο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. 

Στις δομικές αξίες της κοινωνικής ζωής, υπάρχει και αυτή της φιλίας. Όποιος την παραλείπει, έρχεται η στιγμή που την βλέπει μπροστά του. 

Είχα έναν φίλο, ένα εξαιρετικό παιδί που τον εκτιμούσα πάρα πολύ. Είχε πολλά στοιχεία που δεν θα έχω ποτέ. Όπως την αυτοπειθαρχία, την τήρηση αυστηρού προγράμματος και την «γερμανική» προσήλωση στους ατομικούς στόχους του. Μου άρεσε να μου λέει τη γνώμη του για διάφορα θέματα καθώς το τετραγωνίζειν το θεωρώ αρετή. 

Αν και γνωριστήκαμε σε ένα πρώην κοινό εργασιακό περιβάλλον, αποζήτησα την παρέα του και για τη συνέχεια. Δυστυχώς όμως ήταν ένας άνθρωπος που περιχαράκωσε τον εαυτό του μόνο στον μικρόκοσμο του στον οποίο δεν ήθελε άλλους. Αυτός, η δουλεία, η σύζυγος, τα παιδιά και χαίρετε. Πίστευε πως με έναν καφέ τον χρόνο – και αυτό στα γρήγορα – ήταν ένα ικανό, μη σου πω και πολυτελές διάστημα, για να διατηρήσει μια φιλία. Λες και έμενε στον Καναδά. Σπίτι του δεν με κάλεσε ποτέ έστω για ένα εσπρέσο. Μοιραία η φιλία ξεθώριασε και ψιλοπέθανε. Όχι μόνο με μένα αλλά και με άλλους.  Πέρασα και εγώ διάφορα, με θάνατο πατρός, χειρουργεία, ανθυποεπαφή, χαρήκαμε και χαθήκαμε. 

Επειδή διάβαζε τα κείμενα μου και σε αυτό το  σημείο είχαμε διαφωνήσει, τι σημαίνει φιλία, τι σημαίνει να σου συμπαραστέκονται άνθρωποι και να μην έχεις μόνο τέσσερεις τοίχους στο σπίτι σου. Καλός χρυσός αλλά ολίγον μονόχνωτος. 

Τα έφερε έτσι η ζωή έτσι και ήταν αρχές Αυγούστου όταν μου έστειλε ένα μήνυμα ότι πόσο δίκιο είχα καθώς πέρναγε δυσκολίες σχετικά με μια περιπέτεια υγείας συγγενούς. Θα μπορούσα να αδιαφορήσω, ή να βγάλω χαιρεκακία αλλά αυτά τα συναισθήματα τα βαριέμαι και ως σκέψη.

Τον πήρα τηλέφωνο πολλές φορές δείχνοντας το ενδιαφέρον μου. Είπαμε και να βρεθούμε. Το αναγνώρισε και παράλληλα μου εξέφραζε συχνά το παράπονο του για την ισχνή παρουσία φίλων του στη ζωή του να του σταθούν στο πρόβλημα του. 

Πήρε από τη ζωή ότι ακριβώς έδωσε…. 

Όσο περνούν τα χρόνια, η φιλία για να παραμείνει θέλει δουλειά. Περνάνε ανεπιστρεπτί οι καιροί με την παρέα για το ποτό, το σινεμά, το γήπεδο, τις γκομενότσαρκες και τις εκδρομές. Όταν επέρχεται η αλλαγή στη ζωή όπως ο γάμος, χρειάζεται ενδιαφέρον, χρειάζεται μια φορά έστω στο δίμηνο, στο τρίμηνο, ένα τηλεφώνημα «ρε αδερφέ ξέρεις ότι δυσκολεύομαι να βγω και να πω στη γυναίκα μου, έλα μωρό μου, πάω για μπύρες, κάτσε εσύ με τα παιδιά. Για να μη χαθούμε όμως, αυτή την Κυριακή το απόγευμα έλα σπίτι να πιούμε ένα καφέ». 

Άμα δεν την κρατήσεις τη φιλία, δεν μένει από μόνη της. Χάνεται. Ούτε να τρέφεις αυταπάτες με μια φορά το χρόνο ή αν ανταλλάξεις τα ξερά χρόνια πολλά στις γιορτές ενός εκάστου. Δεν μπορείς να κάνεις αναδρομή του έτους. Η φιλία δεν είναι η μηχανή του χρόνου, σαν σήμερα. Αν δεν προσπαθήσεις και εσύ να έχεις φίλους, τότε δεν θα έχεις. και δεν θα σου φταίει κανείς. Ακόμα και αν χρειαστεί να ρίξεις και για λίγο ( όχι συνέχεια, τα κορόιδα δεν τα εκτιμά κανείς ) τη μούρη σου, δεν πειράζει. Δεν έγινε και κάτι. Αν το μόνο όχημα είναι ο εγωισμός, τότε η απομόνωση είναι τόσο σίγουρη όσο και αν το αν θα πέσει νερό μόλις ανοίξεις τη βρύση. 

Το κουτάκι με τις δικαιολογίες είναι πάντα γεμάτο. Το να κάνεις μια υποπροσπάθεια μόνο και μόνο για να δικαιολογηθείς είναι μάταιο. Ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο σε οποιοδήποτε επίπεδο, κοινωνικό, ερωτικό, φιλικό, επαγγελματικό, θέλει ειλικρινή και ανιδιοτελή προσπάθεια. Αν φας τα μούτρα σου, δεν πειράζει, υπάρχει θεός και βλέπει. Θα σου έρθει η στήριξη από εκεί που δεν το περιμένεις. 

Είναι σαν να έχεις ένα κήπο με πολλά και διάφορα φυτά. Κόβεις τα ξερά, κόβεις τα χόρτα, κόβεις λίγα χλωρά, μετά κόβεις και τα υπόλοιπα. Τότε μη διαμαρτύρεσαι ότι ο κήπος σου δεν έχει σκιά και δροσιά το καλοκαίρι… 

Ο άνθρωπος δύσκολα αλλάζει. Καθόλου σχεδόν. Επιφανειακά μπορεί να προσαρμοστεί. Αν αυτή η εμπειρία θα ωθήσει τον φίλο μου να αλλάξει μερικά πράγματα, να σου πω την αλήθεια δεν το πιστεύω. 

Πάντως ο κανόνας είναι ένας και μοναδικός. 

Ότι δίνεις, παίρνεις.