FOXCATCHER

Ξέρω πως θα φανεί υπερβολικό. 

Μιλάμε για τον «Πολίτη Κέιν» τη εποχής μας! Αριστούργημα, έξοχο, σπουδαίο! Αυτός είναι ο αμερικανικός κινηματογράφος που προσωπικά λατρεύω, αυτές είναι ταινίες που μένουν στην ιστορία!

Το στόρι είναι το εξής: Νεαρός Ολυμπιονίκης της ελευθέρας πάλης, φτωχός, βλάκας, παιδοβούβαλος, θαμπώνεται από έναν περίεργο πλούσιο ο οποίος του παρέχει πολυτελή διαμονή για να προπονείται άνετα και χαλαρά για να συνεχίσει να φέρνει μετάλλια ώστε να δοξάζεται ο μέγας μέντορας. Μόνο που θέλει να τον κάνει πρόβατο ώστε να τον λατρεύει ως θεό. Έλα όμως που κάτι αλλάζει… 

Μην περιμένεις να σου πω τη συνέχεια, κρίμα είναι. 

Να πας να τη δεις. 

Οι πραγματικά μεγάλες ταινίες δεν χρειάζονται ούτε δέκα δις δολλάρια παραγωγή, ούτε τρελά εφε, ούτε υπερπαραγωγή. Όλοι και όλοι τέσσερεις ηθοποιοί. Ο Στιβ Κάρελ κάνει μια ερμηνεία επιπέδου Μάρλον Μπράντο. Ο τύπος παίζει απλώς με το βλέμμα του. Ο Τέιτουμ ως παιδοβούβαλο και ο Ράφαλο ως ο μεγάλος του αδερφός σπουδαίοι. Α! Εμφανίζεται και για λίγο η αξιοσέβαστη κυρία Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Τέρμα. Αυτοί είναι. 

Η σκηνοθεσία του Μπένετ Μίλερ σε υποβάλλει χωρίς καν να το καταλάβεις. Μου άρεσε που δεν λυπήθηκε τη διάρκεια και να ξέρεις πως στο σινε θα καθίσεις πάνω από δύο ώρες, οπότε φρόντισε να μην έχεις βιολογικές ανάγκες. Αν και η ταινία κυλά αργά αλλά δεν το καταλαβαίνεις. 

Μου άρεσε που μπορείς να βρεις πολλά στοιχεία για την κοινωνική κατάσταση και το στάτους που προβάλλεται μεν από τα μαζικά μέσα επιρροής για τους σελέμπριτιζ, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται όταν σβήσουν τα φώτα των προβολέων και κλείσουν οι πόρτες. Το κυριότερο δε, είναι πως παρουσιάζονται όλοι αυτοί οι «επιτυχημένοι» ενώ δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. 

Ψεύτικα ντοκιμαντέρ, ψεύτικες δοξολογίες, ψεύτικη εικόνα. 

Η ταινία αναφέρεται στις σχέσεις και στις συμπεριφορές των ανθρώπων. Στον φθόνο. Να ξεφύγει ο μικρός από την επίβλεψη του μεγάλου αδερφού. Στην εξουσία. Να κυριαρχήσει ο ισχυρός έναντι του άβουλου. Στην έλλειψη κριτικής σκέψης. Να καταπιεί αμάσητα ο μέσος νους τα πλούτη και τη χλιδή και να γίνει πρόβατο. Στην έλλειψη μητρικής αγάπης και τα κενά και τα συμπλέγματα που αφήνει.  Στην έλλειψη επικοινωνίας και διαλόγου. Άνθρωποι πλούσιοι, μυώδεις αλλά αυτιστικοί.  Απύθμενος εγωισμός, εξαγορά αποδοχής και υπερπροβολής ενός εγώ που γίνεται χάρτινος πύργος. Για έναν τεράστιο εγωισμό που δεν βρήκε ανταπόκριση… 

Το αμερικανικό όνειρο που απεδείχθη φούσκα.

Κάθε πλάνο, κέντημα και κάθε σκηνή food for thought.  

Να πας να τη δεις οπωσδήποτε.

Με άριστα το δέκα: 8,5