ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ

Συνήθως τα γράμματα που λαμβάνω από αναγνώστες έχουν να κάνουν με ερωτικές-συναισθηματικές συμβουλές. 

Προχθές έλαβα κάτι εντελώς τελείως διαφορετικό και πιστεύω ότι αξίζει το κόπο να το διαβάσεις. Η κοπέλα το υπέγραψε αλλά με παρακάλεσε, εφόσον της ζήτησα να το ανεβάσω, να μην αναφερθεί το επίθετο της. 

= = = = 

Αγαπητέ suspect,

Πριν απο μερικές ημέρες καθώς αναζητούσα μέσω της μηχανής αναζήτησης google κάτι-το οποίο μάταια προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τούτη τη στιγμή,-΄΄έπεσα'' κυριολεκτικά, πάνω στο προσωπικό σου blog! Ορμώμενη λοιπόν από την ανάγνωση των διάφορων κειμένων σου, είπα να σου γράψω, καθότι μου έκανε πραγματικά κάτι πολύ εντύπωση.

Εκτός από την αναφορά μέσω συγκεκριμένων άρθρων σε θέματα που αφορούσαν άμεσα στην Εκκλησία και στην Ορθοδοξία, γενικότερα  παρατήρησα ότι συχνά αναφέρεσαι, έστω αμυδρά, έστω στο παρεμπιπτόντως, στο Θεό, στην παρέμβασή Του στις ζωές μας, καθώς και στον καθοριστικό ρόλο που μπορούν να παίξουν άνθρωποι πνευματικοί, ιερείς, εξομολόγοι, στις σχέσεις και στις ζωές μας.

Ασχολείσαι βεβαίως με θέματα τις καθημερινότητας και δίνεις απαντήσεις σε ανθρώπους που στο ζητούν, χωρίς-πολύ σωστά- να αναλαμβάνεις την ευθύνη για την επιτυχή ή όχι έκβαση των όσων προτείνεις. Θα μου επιτρέψεις ωστόσο να κάνω μια σύντομη προσωπική παρατήρηση. Θεωρώ πως ενδεχομένως η κατάσταση που όλοι βιώνουμε σήμερα με τις επαγγελματικές και ειδικότερα προσωπικές μας σχέσεις, που έχουν καταντήσει να είναι τετριμμένες και κλισέ, να οδηγούν από την πλευρά μας σε ερωτήσεις ακριβώς κλισέ και τετριμμένες και να παίρνουν απαντήσεις επίσης στο ίδιο μήκος κύματος. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τούτο έχει να κάνει με τον προσανατολισμό που έχουμε οι ίδιοι δώσει στις ζωές μας και στον τρόπο με τον οποίο μας έχουν μάθει να τις βιώνουμε και να τις απολαμβάνουμε. Εδώ συμπεριλαμβάνεται, το σύστημα, η κοινωνία, τα μέσα μαζικής ''εξημέρωσης'' θα πω εγώ παραφράζοντάς σε, ο δυτικός τρόπος σκέψης* και κάθε άλλου είδους κανάλια επιρροής. 

Κι έρχομαι στο προκείμενο και σε αυτό που εγώ θα ήθελα να δώσω έμφαση. Πέρα από την στενή και παρωχημένη έννοια και ταμπέλα/τίτλο  του συντηρητικού που προσδίδεται συνήθως σε τέτοιες διατυπώσεις ή απόψεις, είναι εξαιρετικά παρήγορο να γνωρίσει κάποιος ή να έχει αν μη τι άλλο τη δυνατότητα να αντιληφθεί κάποια στιγμή στη ζωή του, την απίστευτη παραμυθία, κουράγιο, υπομονή, που μπορεί να βιώσει και να νιώσει μέσα από την εξής διαπίστωση: Εάν κάπου τα ανθρώπινα μέτρα ή σταθμά τα δικά μας ή των συνανθρώπων μας δεν επαρκούν, υπάρχει πάντοτε αυτή η προστασία που σίγουρα δεν μπορούμε να δούμε με τα φθαρτά σαρκικά μας μάτια, ή να αποδώσουμε με εκφράσεις λόγω του πεπερασμένου ανθρώπινου νου, αλλά υπάρχει και βρίσκεται εκεί πάντα και ''περιμένει'' υπομονετικά, χωρίς ανταλλάγματα, με ανιδιοτέλεια, αγάπη και θυσιαστικό χαρακτήρα να την (ανα)ζητήσουμε. Νομίζω πως αντιλαμβάνεσαι περί τίνος μιλώ και εάν όχι, το συγκεκριμενοποιώ. Μιλώ για την προστασία του Θεού και ειδικότερα της Ορθοδοξίας. Θα μου επιτρέψεις εδώ να κάνω μία παρένθεση και να θεολογήσω λίγο παραπάνω. 

Το ''άνω θρώσκω'' όπως σωστά έγραψες σε ένα από τα κείμενα σου, έχει να κάνει  με την αγωνιώδη κατάσταση σε όλη την πορεία της ζωής του ανθρώπου να αναζητήσει, να ανακαλύψει το Θεό. Το κτιστό, το δημιούργημα (άνθρωπος) αναζητά το άκτιστο, το Δημιουργό. Η ετυμολογία άλλωστε της λέξης θρησκεία προκύπτει από το άνω+θρώσκω. Στην περίπτωση όμως της Ορθόδοξης Πίστης δεν πρόκειται απλά για μία θρησκεία όπως όλες οι άλλες, αλλά για Αποκάλυψη. Καθώς, κατά ένα συγκλονιστικό τρόπο η πορεία που διαγράφεται είναι αντίστροφη! Ο Θεός αναζητά τον άνθρωπο, γίνεται ο ίδιος άνθρωπος, σαρκώνεται και αποκαλύπτεται σε αυτόν! 

Μέσα από αυτή την σύντομη αναφορά, ήθελα λοιπόν να καταλήξω πως τα πράγματα στις ζωές μας ίσως γίνουν λίγο πιο απλά εάν ζητήσουμε αυτή την προστασία,  που βρίσκεται πάντα εκεί. Εάν επανατοποθετηθούμε απέναντι στις καταστάσεις και στην ίδια μας τη ζωή. Επειδή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο λίγο ή πολύ, όλοι έχουμε ριχτεί με ήπιο ή άγριο τρόπο σε ''ετερόκλιτες ακρογιαλιές'', ίσως είναι καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τις συντεταγμένες μας.

Το εχγείρημα βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολο. Αφενός μεν γιατί προϋποθέτει θυσίες και δεν επιτρέπει τις μετριότητες! Δεν μπορεί να είσαι λίγο εδώ και λίγο εκεί, και υπηρέτης του Θεού και του μαμωνά. Αφετέρου δε, γιατί για τις θυσίες αυτές θα μπορούσε να πεί κάποιος (και δη οικονομολόγος), ότι υπάρχει κάποιο εναλλακτικό κόστος. Να μου επιτρέψεις να πω πως εγώ μόνον ως προσωπικό κέρδος μπορώ να το εκλάβω! 

Γιατί, για σκέψου το και λίγο αλλιώς. Δεν τα έχουμε βιώσει ούτως ή αλλιώς όλα; Δεν τα έχουμε κάνει ή δοκιμάσει όλα με τον τρόπο που μας τα σέρβιραν και ακόμα συνεχίζουν να μας τα σερβίρουν; Από την γρήγορη παραγωγή, στη γρήγορη κατανάλωση του φαγητού, του έρωτα, της δουλειάς, της ίδιας μας της ζωής; Ζήσε σου λέει σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν υπάρχει κόλαση και παράδεισος. Μα αγαπητέ/τή υπάρχει, τούτες τις λέξεις, τις έχουμε ατυχώς συνδέσει με εικόνες (καζάνια, φλόγες κτλ) που δεν έχουν να κάνουν σε καμία περίπτωση με την πραγματική κατάσταση στην οποία μπορεί να περιέλθει κάποιος όταν τις βιώνει. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κόλαση (τουλάχιστον για το ''εδώ'' της ζωής μας) είναι η διαρκής αγωνία, η έλλειψη ηρεμίας, γαλήνης, πραγματικής αγάπης και ευδαιμονίας και εκεί οδηγούμαστε μέσω της απελπισίας που μας προκαλούν καταστάσεις που επιλέγουμε κάποιες φορές και οι ίδιοι. 

Η εμμονή για κοινωνική καταξίωση, για την απόκτηση πλούτου. Η σχέση με τον παντρεμένο/παντρεμένη, η εφήμερη και άδεια από βαθειά συναισθήματα επαφή, απλά για να προσθέσουμε κάτι στον αέναο και φθοροποιό κύκλο των σαρκικών εμπειριών μας. Η αποτυχία στο γάμο ή στις σχέσεις μας. 'Όλα αυτά έχουν αν θέλεις το εναλλακτικό κόστος, που δεν είναι άλλο από τον αφόρητο πόνο και την μοναξιά που βιώνουμε και την οποία κάποιοι από εμάς μοιράζονται μαζί σου. Πώς να προσεγγίσεις τον άλλον όταν δεν έχεις μάθει να τον αγαπάς όσο τον εαυτό σου? Όταν τον βλέπεις ως σκεύος ηδονής και όχι ως σκεύος εκλογής και δεν προτίθεσαι να τον γνωρίσεις καλύτερα; Κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε! Δεν βλέπουμε τον άλλο ως μία πολύπλευρη,  ως μία ψυχοσωματική οντότητα με συναισθήματα και ευαισθησίες. Ο εγωισμός και η φιλαυτία, μας έφεραν στα επίπεδα της μοναξιάς, της απόγνωσης της απομόνωσης που βρισκόμαστε σήμερα. Εδώ είναι η ευκαιρία που πρέπει να αδράξουμε για να εκμεταλλευτούμε την κρίση, που δεν είναι οικονομική, όπως πολύ εύστοχα έχουν επισημάνει άλλοι πρίν από εμένα,  αλλά κυρίως πνευματική και κρίση αξιών.

Είναι παρήγορο ότι στη γενιά μας υπάρχουν άνθρωποι που προσεγγίζουν και αυτή την τόσο παρεξηγημένη πτυχή και την προτείνουν έστω και έμμεσα ως εναλλακτική λύση στους άλλους! 

Εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσεις να παροτρύνεις μέσα από το blog σου τους ανθρώπους, με θάρρος και χωρίς φόβο, να αναζητούν τη βοήθεια εκεί που τα ανθρώπινα μέσα αδυνατούν να προσφέρουν!

 Σε ευχαριστώ θερμά για την υπομονή να διαβάσεις το μακροσκελές κείμενο.

Καλή Σαρακοστή με Δύναμη και Κουράγιο!

Με εκτίμηση,
Θεοδώρα