ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ - Ο ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝ ΟΠΑΔΟΣ

Πριν από λίγες μέρες έγινε και η κλήρωση για τα προκριματικά του Euro 2016 και οι ομάδες που μας έτυχαν είναι στα μέτρα μας: Ουγγαρία, Ρουμανία, Φινλανδία, Βόρειος Ιρλανδία, Νησιά Φερόε. Τόσο ώστε αν δεν προκριθούμε να θεωρηθεί αποτυχία και αν προκριθούμε «έλα μωρέ τώρα, στημένες είναι οι κληρώσεις για να παίζουμε με τους κουτσούς». 

Το προσεχές καλοκαίρι, έχουμε το μουντιάλ στη Βραζιλία. Αναμένεται από το ελληναριό η πρόκριση στην επόμενη φάση αλλιώς θα φταίει ο Σάντος που φεύγει και αναστάτωσε την ομάδα και οι παίκτες που θα έχουν πάει για τουρισμό. 

Θυμώνω με τον Έλληνα οπαδό. 

Αυτόν που είναι έτοιμος να συγχωρέσει οποιαδήποτε αθλιότητα από την ομάδα του προς χάρην του αποτελέσματος, εντός και εκτός γηπέδου,  για την αυτοεπιβεβαίωση του δικού του βλακώδους εγωισμού ενώ με την Εθνική Ελλάδος είναι άτεγκτος. Θέλει ποιότητα, θέαμα, πολλά γκολ, με καλύτερους αντιπάλους και οτιδήποτε πιο κάτω το συμπέρασμα ξεκινά με το «έλα μωρέ τώρα» και καταλήγει στο «και τι έγινε;». Άσχετος, κάφρος και θρασύδειλος. Όταν βγαίνει εκτός Ελλάδος με την ομάδα του διδάσκει πολιτισμό γιατί ξέρει ότι δεν θα τον βγάλουν αμέσως έξω οι δικηγόροι της ομάδας του. Εκεί δεν είναι Ελλαδιστάν. Ούτε θα τα βάλει με τον μεγαλομέτοχο που τον ενδιαφέρει η έξωθεν καλή μαρτυρία. Εντός Ελλάδος όμως, ο πολιτισμός πηγαίνει για τάβλι. 

Η Εθνική μας έχει πετύχει τα τελευταία 12 χρόνια ένα θαύμα. Ότι είναι πολύ καλύτερη, πολύ ανώτερη και από το ποδόσφαιρο και από την κοινωνία που εκπροσωπεί. 

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα ανύπαρκτο μέγεθος και χωλαίνει από παντού. Είναι μια διαρκής σαπίλα, μια χωματερή, η μοναδική ενασχόληση του υποκόσμου υπό το φως του ηλίου και στις κερκίδες οι θαμώνες του είναι μηδαμινής αθλητικής παιδείας, εν γένει επιμόρφωσης που το πιο δύσκολο ανάγνωσμα που έχουν πιάσει είναι η αθλητική εφημερίδα. Τα μόνα κείμενα που πραγματικά καταλαβαίνει ο Έλλην οπαδός είναι αυτά της αθλητικής εφημερίδας ή ενός αθλητικού site καθώς δεν τα γράφουν πραγματικοί δημοσιογράφοι αλλά μερικοί τύποι που είναι σαν και αυτόν. 

Πήγαν για συμπαράσταση οι οπαδοί στον πρόεδρο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας που προφυλακίστηκε για λαθρεμπόριο. Για να ζητήσουν τι; Να μην εκδικαστεί η υπόθεση ή για να εκβιάσουν για ψηφαλάκια τώρα που έρχονται εκλογές; 

Ποιο είναι σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο ώστε να θέλει ο Έλλην οπαδός φοβερές και τρομερές διακρίσεις από την Εθνική; 

Ένα τεράστιο μηδενικό. 

Έχουμε ένα πρωτάθλημα που επι 20 χρόνια με ελαχιστότατες εξαιρέσεις το κερδίζει ένας χωρίς ανταγωνισμό. Ομάδες που στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις πατώνουν και μια που ξεχωρίζει, ο Ολυμπιακός – άσχετα με τις πρακτικές του, δέχομαι την ευρωπαϊκή πρόοδο του – έχει όλους και όλους δύο Έλληνες στην 11αδα του. 

Οι ελληνικές ομάδες έχουν στραφεί από ανάγκη στο εγχώριο στοιχείο αλλά κάτι γίνεται στραβά.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα νέα των Ελλήνων παικτών που παίζουν σε ομάδες του εξωτερικού. Σκέτη θλίψη. 

Ο μόνος που κάνει καριέρα σε υψηλό επίπεδο είναι ο Παπασταθόπουλος στη Ντόρτμουντ. Ήταν και θέμα συγκυρίας γιατί στην αρχή ως τρίτο στόπερ τον υπολόγιζαν αλλά τραυματίστηκαν οι δύο βασικοί. Θα έκανε και ο Κυριάκος Παπαδόπουλος αλλά τον έκοψε στη μέση ένας τραυματισμός. Συμπαθητικά, μια μέσα μια  έξω, στέκεται ο Τοροσίδης στη Ρόμα που δεν κάνει δα και πορεία πρωταθλητισμού. Ο Καραγκούνης στην τελευταία ομάδα του αγγλικού πρωταθλήματος δεν είναι καν στη 18αδα και ο Μήτρογλου που έπαιξε όλους και όλους 3 μήνες προσπαθεί να παίξει χωρίς επιτυχία.

Ας δούμε και τους άλλους: 

Ο Σαμαράς έχει μια μέτρια παρουσία στον κολοσσό που λέγεται Σέλτικ και το όνομα του το έχει φτιάξει από την Εθνική. Ο Γκέκας είναι μια του ύψους και μια του βάθους σε μια μέτρια ομάδα της Τουρκίας. Οι Βύντρα και Καράμπελας ταίριαξαν στο σύστημα της Λεβάντε καλώς αμυνόμενοι. Σταθερή παρουσία χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο έχουν και οι Χριστοδουλόπουλος και Κονέ στη Μπολόνια. Όπως και ο Μόρας στη Βερόνα. 

Σκέψου πόσους και πόσους φερέλπιδες νέους έχουμε αποθεώσει και έχουμε ελπίσει να είναι η νέα γενιά που θα βγάζει φάσεις και θέαμα στην Εθνική. Που είναι όλοι αυτοί; 

Παίζει μήπως ο Μαυρίας στη Σάντερλαντ; Εδώ και χρόνια ο Βέλλιος στην Έβερτον; Ο κατά τα άλλα αδικημένος Φετφατζίδης τι ακριβώς κάνει στη Τζένοα; Ο Γκέντζογλου είναι πιο γνωστός για το δεσμό του με την Ηλιάδη παρά για τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα. Ο Καρνέζης τι απέγινε; Που είναι τα φοβερά ταλέντα τύπου Φούντα, Ταχτσίδη, Κατίδη, Σταφυλλίδη, Φουρλάνου, Γιαννιώτα, Μπαλάφα και Φορτούνη; Κάποιοι δε γύρισαν πίσω όπως ο Μπουγαϊδης, ο Βλάχος, ο Γιάννης Παπαδόπουλος και ο Βλαχοδήμος. Επέστρεψε επίσης και ο Νίνης που μοιάζει με συνταξιούχος.

Μάπα οι ομάδες μας αλλά μάπα και οι παίκτες μας. 

Πως λοιπόν Έλληνα οπαδέ απαιτείς διακρίσεις για την Εθνική; 

Μπορεί η κλήρωση που έχουμε για το euro 2016 να φαίνεται σκανδαλωδώς εύκολη αλλά αυτή η άποψη πηγάζει από άγνοια του αθλήματος. Αυτό κάνει τόσα χρόνια η Εθνική Ελλάδος. Χτίζει. Έτσι εξαργυρώνονται τα πληκτικά 1-0. Καθιερωθήκαμε στους ισχυρούς. Είναι απολύτως φυσιολογικό να αποφύγουμε τα θηρία όπως Ολλανδία, Ισπανία, Γερμανία, Αγγλία, Ρωσία, Ιταλία και Πορτογαλία γιατί είμαστε στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας. Ναι, η Ελλάδα μας. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Το κερδίσαμε. Με τον κολλημένο Ρεχάγκελ, με τον αμυντικά αμυνόμενο Σάντος και τους «άμπαλους» παίκτες μας. Στο δεύτερο γκρουπ, μας έτυχε η αδύναμη Ουγγαρία. Για στάσου όμως ρε Ελληνάρα. Στο παρελθόν δεν παίξαμε με την Κροατία; Με την Τουρκία; Με την Ουκρανία; Με την Ελβετία; Με την Δανία; Δεν τους κερδίσαμε;  

Και πάλι, δεν σημαίνει ότι είναι εύκολα τα πράγματα. Και πάλι θα πρέπει να ιδρώσουμε, να κοπιάσουμε, να μοχθήσουμε για να περάσουμε. Η Ρουμανία έχει νέους και ικανούς παίκτες και μπορεί να τους περάσαμε για το μουντιάλ αλλά δεν τη λες και ομάδα για πέταμα. Οι Φινλανδοί είναι σκληροί και οι Ιρλανδοί μας βγάζουν παραδοσιακά το λάδι. 

Μου αρκεί ότι θα έχουμε συμμετοχή στο Μουντιάλ και θα μου αρκεί ες αεί, η Εθνική μας να έχει αξιοπρεπή παρουσία. Το γεγονός ότι κατατάσσεται στις κορυφαίες 10 του κόσμου δείχνει πόσο σοβαρά λειτουργεί. 

Με αυτογνωσία, με επίγνωση των δυνατοτήτων μας. Με καλή άμυνα, με σωστή οργάνωση, με ομαδικό και μαχητικό πνεύμα, για το 1-0, χωρίς παράτολμα ρίσκα και χωρίς να πάμε να παραστήσουμε ότι γίναμε Ισπανία. Δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε. 

Εκτός και αν έχεις την ψευδαίσθηση Έλληνα οπαδέ ότι έχεις το 10^ο καλύτερο ποδόσφαιρο του πλανήτη… 

Τον μόνο που παραδέχομαι ως ειλικρινή είναι αυτόν που έχει σταματήσει να πηγαίνει στο ελληνικό γήπεδο, έχει σταματήσει να βλέπει την ομάδα του στην Ελλάδα και παρακολουθεί μόνο το ισπανικό και το γερμανικό πρωτάθλημα. Μόνο αυτός δικαιούται να φωνάζει για θέαμα αλλά η φωνή του είναι αδιάφορη. 

Η εθνική μας υπάρχει  για να την υποστηρίζουμε και χρειάζεται τη στήριξη μας γιατί είναι από τις ελάχιστες σύγχρονες υγιείς διαφημίσεις που μας απέμειναν ως χώρα…