ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Ένα blog που σέβεται την παρουσία του στον παγκόσμιο ιστό εχει και ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα. Το παρόν δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα.

Το παρακάτω περιστατικό αφενός με έφερε σε δύσκολη θέση αφετέρου με διασκέδασε αφάνταστα.

Έχω έναν γνωστό με τον οποίο έχουμε καλές σχέσεις. Η κοπέλα του αυτοπαρουσιάζεται ως ηθοποιός και σκηνοθέτης σε μια θεατρική ομάδα και ο γνωστός μου με παρακάλεσε να παρακολουθήσω την bar theatre παράσταση.

Παρακολούθησα το χειρότερο bar theatre που έχω δει ποτέ μου. Σκηνές άσχετες μεταξύ τους, κάτι σαν μονόπρακτα, με μερικές απίθανες βαρυγδουπιές σε έναν ακατάληπτο λόγο, με τους ηθοποιούς να κάνουν ότι νομίζουν καθώς ηταν φανερή η απουσία και προβών και σκηνοθεσίας. Ούτε καν άκουγες τι έλεγαν καθώς ψιθύριζαν.

Τα σεμινάρια υποκριτικής και οι ελάχιστες παράστασεις που έχω συμμετέχει, πέραν της οποιας γνώσης αποκόμισα, πέραν της ψυχαγωγίας, πέραν της εμπιερίας, μου δίδαξαν και κάτι άλλο:

Σέβομαι απεριόριστα τον ηθοποιό του θεάτρου. Είναι μόνος στη σκηνή, ανυπεράσπιστος, «γυμνός», παίζει ολοζώντανα χωρίς εφέ, μοντάζ, επανάληψη σκηνών, ντουμπλαρίσματα και κασκαντέρ. Είναι μόνος του. Είναι απέναντι και δίπλα στον θεατή, που είναι έτοιμος να τον κατασπαράξει στο παραμικρό.

Ετσι λοιπόν αν και οι ερμηνείες δεν με συγκλόνισαν, ημουν σίγουρος ότι πρόκειται για μια προχειροδουλειά που οι ηθοποιοί φταίνε το λιγότερο. Όπως μου είπαν αργότερα, άλλος πήρε το ρόλο πριν από 2 μέρες και άλλος πριν από 10. Στη λογική της αρπαχτής και του και καλά να κάνουμε θίασο και να αυτοπαρουσιαζόμαστε ως ηγήτορες θεατρικής ομάδας, το πιο δύσκολο είναι να την οργανώσουμε σωστά.

Από πού να αρχίσω και που να τελείωσω. Από το πιο απλό, ότι δεν είχαν φροντίσει κάν να κλείσουν τα παράθυρα της «αίθουσας» να πω κάπως ετσι, με αποτέλεσμα να ακους μια ελεγεία στην αλήθεια και το ψέμμα ή το ψυχόδραμα της κυρίας που την παράτησε ο άνδρας της, με τη συνοδεία των depeche mode και των Doors και να μην ξεχωρίζει τι στο καλό ήθελε να πει η καλή κοπέλα που ανέβηκε στη σκηνή γιατί μπερδευόταν με τη μουσική του μαγαζιού.

Είμαι υπερ της άποψης πως στο bar theatre πρέπει να υπάρχει ένα γρήγορο εργο, ατακαδόρικο, με στιλ και οσο γίνεται κοντά στην καθημερινότητα. Δεν υπάρχει η σκηνή, τα φώτα, οι κύριοι με τις καπαρντίνες και οι κυρίες με τις γούνες ώστε να κάνουμε την υψηλή τέχνη. Ο κόσμος έρχεται στο bar  να διασκεδάσει και αν είσαι μάγκας μέσω του theatre, να τον ψυχαγωγήσεις, να τον προβληματίσεις, να τον «εκπαιδεύσεις» ώστε να πάει στο κανόνικό θέατρο. Δεν λέω να καταφύγεις στην κωμωδιούλα της πλάκας τύπου Σεφερλή με σκοπό τον χαβαλέ. Να εχει όμως το έργο ρυθμό, να είναι «σπιντάτο» και να μην αναφέρεται στο απάνεμο λιμάνι της ζωής ενός μεταμηδενιστή φιλοσόφου αλλά να είναι κοντά στην αστική καθημερινότητα μας.

Αν είναι για να λες στον εαυτό σου ότι κάνω υψηλή τέχνη, τότε ούτε ξέρεις που είσαι, ούτε απευθύνεσαι και σε κανέναν. Πήγαινε τότε στο Εθνικό και κάνε φιλοσοφίες.

Όταν τελείωσε η παράσταση, σχεδόν ανακουφίστηκα.  Καθόμουν με τα χίλια ζόρια και η βαρεμάρα συναγωνίζοταν με την τάση αυτοκτονίας. Ο κόσμος ήταν ολοι και ολοι 4 νοματαίοι. Φίλοι των συντελεστών που όπως πολύ σωστά κατάλαβες για λόγους ευγένειας και δημοσίων σχέσεων μοίρασαν μπράβο και συγχαρητήρια.

Καθώς περίμενα να δω αν θα πίουμε μια μπύρα με τον γνωστό μου πριν πάω για ύπνο, με πλησίασαν δυο από τους ηθοποιούς.

«Εσας πως σας φάνηκε;» με ρώτησαν.

Τους είπα ότι δεν μου άρεσε, ήρεμα και ευγενικά, άρχισα να παραθέτω τους λόγους. Στην αρχή με κοιτούσαν περίεργα αλλά όσο μιλούσα όλο και συμφωνούσαν μαζί μου και στο τέλος έλεγαν «ναι, εχεις δίκιο σε αυτό, και σε αυτό εχεις δίκιο, εγω το είπα, αλλά κανείς δεν με άκουσε».

Τότε ήρθε και η σκηνοθέτης/ηθοποιός/θιασάρχης/ομαδάρχης ( όπως θέλεις πες την  ) Παραθέτω αυτούσιο τον διάλογο:

-         Λοιπόν suspect, δεν μου είπες, πως είδε την παράστασή μας;

-         Είσαι σίγουρη πως θέλεις να σου πω; Ρώτησα χαμογελώντας

-         Μα ναι, φυσικά..

-         Θα σου πω την ειλικρινή μου άποψη. Να την πω ;

-         βέβαια!

-         Λοιπόν, Δεν μου άρεσε γιατί α,β,γ,δ…

Η αντίδραση που συνάντησα ήταν απερίγραπτη.

«Και ποιος είσαι εσύ που μου τα λές αυτά, εδώ έχουν έρθει σκηνοθέτες μου εχουν πει τα καλύτερα, ενώ εσύ έκανες το τσιγάρο σου και έπινες τη μπύρα σου [ ΣΣ. Στο bar theatre ξέρεις,  αυτά κάνουν ] είσαι άσχετος, δεν δέχομαι τίποτα από οσα λες και δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Οσο για το τελευταίο που είπες, αυτο που λες εγω το πρότεινα αλλά ο ηθοποιός δεν ήθελε». Ο ηθοποιός που ήταν ακριβώς διπλα μου και την άκουσε γύρισε και της είπε: «Κάνεις λάθος, εγω το πρότεινα και εσυ το απέρριψες» !!!

Εμεινα εμβρόντητος. Από σεβασμό στο γνωστό μου και στο χώρο κράτησα την ψυχραιμία μου, δεν είπα τίποτα, εκείνη έφυγε μουρμουρίζοντας και στοιχηματίζω τον πολύτιμο εγκέφαλο μου ότι δεν έλεγε τα καλύτερα για μένα και σε δευτερόλεπτα είχε πει καληνύχτα και έφυγε. Μόλις που πρόλαβε ο γνωστός μου να με αποχαιρετήσει.

Αν δεν είσαι έτοιμη για μια αρνητική άποψη, μην τη ζητάς!

Να πω ότι ήρθα και σου είπα «τι είναι αυτά που κάνεις μωρή, αντε πλύνε κανα πιάτο», τότε μάλιστα, να αντιδράσεις και να με βρίσεις. Όταν όμως σου λεω τις παρατηρήσεις μου γιατί εσυ τις ζήτησες, ναι μεν δεν είσαι υποχρεωμένη να τις ασπαστείς και να τις ακούσεις. Μπορείς όμως δε, να πεις κάτι σαν «οκ, ευχαριστώ» και να μη μου δώσεις καμία σημασία. Με ρώτησες. Σου είπα αυτό που πιστεύω. Γιατί προσπαθείς να με μειώσεις; Σάμπως θα κάνεις τη φρικαλέα σου παράσταση καλύτερη;

 «Ο λόγος σου φίλε είχε δομή, ησουν ευγενικός και δεν έπρεπε να σου μιλήσει ετσι». «Εφόσον κάνουμε θέατρο θα έχουμε και αρνητικές κριτικές, αν δεν της αρέσουν, να μη ρωτάει. Αλλωστε αυτά που λες της τα έχω πει και εγω». «Εχεις δίκιο σε οσα μας είπες φίλε, εγω της τα είπα από την αρχή, καναμε λάθος με αυτό το έργο». «Της είπαμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε τόσες λίγες πρόβες». «Βιαστήκαμε να το ανεβάσουμε». Το πλεον παράδοξο είναι πως οι ηθοποιοί με υποστήριξαν! Ούτε ενας για δείγμα δεν υποστήριξε την παράσταση και τη συμπεριφορά της.

Αποφάσισα για πρώτη φορά στη ζωη μου, να μη γράψω τίποτα για τους συντελεστές και την ταυτότητα του έργου.

Από σεβασμό στους ηθοποιούς, για τον κόπο και τον μόχθο τους,  τον τρόπο που μου μίλησαν και τον σεβασμό που μου έδειξαν, άστο να πάει στη θάλασσα…

Εξάλλου, μια τέτοια παράσταση και τέτοιο ενδοοικογενειακό κλίμα, το έργο δεν θα πάει πουθενά. Θα το διαλύσουν μόνοι τους…