ΦΡΕΝΑΠΑΤΗ

Ομορφη και παράξενη πατρίδα…

Το πιο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισα για να παω να δω την παράσταση, ηταν που θα παρκάρω. Ωραίο το όνομα του Εθνικού θεάτρου, η αίγλη και η ιστορία αλλά το κέντρο της Αθήνας δεν ενδείκνυται για ημερήσιες βόλτες. ποσω δε μάλλον εσπερινές.

Πλατεία Καραϊσκάκη, δεξιά, και βρήκα πολύ κοντά κάπου στην Νικηφόρου. Γύρω γύρω περιέργες φάτσες, πάρκαρα όπως να ναι, και έκανα τον Γιουσεϊν Μπολτ για να φτάσω λίγο πιο πέρα στο Εθνικό. Στερνή μου γνώση έλα εστω μετά, και έμαθα πως οι γνώστες παρκάρουν πέριξ του Εθνικού είτε στο πάρκινγκ είτε από την πλευρά της Σατωβριάνδου. Από κει είναι «καθαρά».

Κοίτα να δεις κατάντια. Να φτάνεις να δίνει οδηγίες χρήσεως για στάθμευση ώστε να μη φοβάται ο θεατής.

Κοίτα να δεις κατάντια. Ακριβώς απέναντι από το Εθνικό Θέατρο να είναι η πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου. Στο ένα πεζοδρόμιο να βλέπεις καμπαρντίνες, γραβάτες, γούνες και καλοβαλμένες κυρίες και στο άλλο πεζοδρόμιο εξαθλίωση, συμμορίες και το καλύτερο παιδί να εχει σκοτώσει τη μάνα του και ολο της το σοϊ. Δυο διαφορετικοί κόσμοι με σύνορο έναν δρόμο.

Αφου ευχαρίστησα τον Αγιο Κωνσταντίνο – μη σου πω και τους Αγιους Σαράντα -  που έφτασα στην πύλη του Εθνικού αρτιμελής, τους παρακάλεσα να συμβει ακριβώς το ιδιο και στην επιστροφή. Σιχτίρισα τους αλήτες πολιτικούς μας για την κατάντια του κέντρου της Αθήνας, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπατήσω, μπήκα προσπαθώντας να βγάλω άκρη για το που πάω.

Ευτυχώς εχουν τοποθετήσει μερικούς νεαρούς, κάτι σαν πορτιέρηδες στο εξευγενισμένο και ετσι δεν χάνεσαι.

Να θυμηθω την επόμενη φορά να πάω στον εξώστη. Στρίμωγμα στην πλατεία και αν σου ερθει να διουρήσεις, θα σε βρίζει το μισό θέατρο.

Το κακό είναι πως δεν εχουν οργανωμένα έναν πάγκο να πουλάει το πρόγραμμα της παράστασης και το πουλάνε στο όρθιο πριν σου υποδείξουν που κάθεσαι οι ταξιθέτριες. Αν τελειώσει από την αγκαλιά τους, στο τέλος μπορείς να το προμηθευθείς, αν εχει περισσέψει, απ’εξω.

Η κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου είναι εντυπωσιακή. Τι διακόσμηση, τι προσεγμένος φωτισμός, τι λεπτοδουλειά… Χλιδή αλλά όχι κιτσαριό. Λες και δεν είσαι στην Ελλάδα αλλά κάπου στη Βιέννη. Σου δίνει όμως την αίσθηση ότι είναι μιρκή αλλά από την παράσταση καταλαβαίνεις ότι είναι τεράστια.

Η Φρεναπάτη είναι μια εντυπωσιακή παράσταση. Υπερπαραγωγή! Μόνο και μόνο ως θέαμα αξίζει να το δεις.

Ξεκίνησε με …διάφανο προτζέκτορα σαν να προβάλλεται ταινία. Στην αρχή είχε αυτό το παιχνίδι με θέατρο και ταινία. Είχα την ατυχία να κάθομαι μπροστά μπροστά που υπο άλλες συνθήκες είναι προνόμιο αλλά εν προκειμένω παραλίγο να ζαλιστώ.

Λίγο αργότερα εμφανίζεται από το πουθενά μια τεράστια σκαλωσιά με διάφορα ενδύματα που έκαναν όμως ένα εξαιρετικό σκηνικό!

Το στόρι δεν είναι αξιομνημόνευτο. Μια ιστορία μάλλον αγάπης, που εμπεριέχει την προδοσία, το συμφέρον, το πάθος και την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Ολο το έργο είναι σε έμμετρο λόγο. Δίκοπο μαχαίρι. Το να ακους ολη την ωρα στιχάκια, είναι στιγμές που είναι πολύ διασκεδαστικό και στιγμές πολύ κουραστικό.

Η αυταρχική μητέρα προστρέχει στον μάγο να της δείξει που εξαφανίστηκε το παιδί της και εκείνος της «διηγείται» την ιστορία του που καταλήγει σε ..θεατρική παράσταση!

Δεν είναι από τις παραστάσεις που θα θυμάσαι για το φοβερό και τρομερό νόημά της αλλά για το θέαμα και το ρυθμό και το απροσδόκητο φινάλε της. Απ’όλα εχει. Και στην αρχη σε μπερδεύει, και πλοκή και δράση εχει, και χιούμορ και συγκίνηση.

Θα έλεγα ότι είναι μια εξόχως διασκεδαστική οικογενειακή διέξοδος και αντι να κάθεσαι να βλέπεις τα ριάλιτι στην τηλεόραση, να πας να τη δεις. Θα σου κοστίσει κάτι παραπάνω αλλά ως γνωστόν λεφτά υπάρχουν..

Σε ότι αφορά τη διανομή των ρόλων, ο Γιάννης Βογιατζής είναι συγκινητικός αν και θα προτιμούσα κάποιον πιο Νταρθ Βεϊντερ για να κάνει το μάγο.

Ο Λούλης δεν με ενθουσίασε αλλά ούτε με απογοήτευσε. Αρκετά ελαφρύς αλλά με ωραία κίνηση.

Ο Γιώργος Γάλλος ηταν καταπληκτικός στο ρόλο του φαντασιόπληκτου σουπερ ηρωα. Η Εμιλυ Κολιανδρή ηταν μάλλον τηλεοπτική στο ρολο της ερωτευμένης. Η Ευγενία Αποστόλου είχε και το ρόλο βέβαια, αλλά ηταν φοβερή στο ρόλο της καπάτσας υπηρέτριας! Σουπερ! Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη παραλίγο να βάλει φωτιά στη σκηνή με την εκρηκτικότητα της ( πεθερά να μην την έχω θεέ μου ).

Η Λουίζα Ζούζια εμφανίστηκε λίγο αλλά είναι σκέτος θάνατος! Τρομερη φάτσα ο πιτσιρικάς και με την Κοταμανίδου ως μάνα, πήγε να με πάρει ο ύπνος.

Μου άρεσε η μουσική επένδυση του Στάθη Σκουρόπουλου και η σκηνοθεσία του Μαυρίκιου με τον κινηματογράφο στο θέατρο με εντυπωσίασε.

Το μόνο αρνητικό ηταν το πρόγραμμα του Εθνικού θεάτρου που μόνο δοκίμια είχε και όχι μια σοβαρή παρουσίαση των συντελεστών της παράστασης. Στο εξώφυλλο ηταν προσεγμένο και στο περιεχόμενο σχεδόν ερασιτεχνικό.

Εν κατακλείδι, διασκεδαστικό θέαμα για μικρούς και μεγάλους που σε χορταίνει και δεν θέλεις να τελειώσει. Αν ψάχνεις για μια παράσταση που θα σου δημιουργήσει στοχασμό και ενδοσκόπηση, μην πας.

Αν αναρωτιέσαι, ο Αγιος Κωνσταντίνος, το γοργό μου βήμα και το ανοιγω πόρτα, βάζω κλείδι, πρώτη και γκάζι σε 3 δευτερόλεπτα,  με βοήθησαν να φύγω χωρίς παρατράγουδα...