THE SHOW

Διάβαζα τις προάλλες στο Βήμα για τις συμμετοχές των Ελλήνων στα απανταχού reality που θα προβληθούν οσονούπω στις οθόνες μας.

Το big brother, το βγάλαμε από τον τάφο και δήλωσαν συμμετοχή περι τους 7.000 νοματαίους. Τα κουζινοριάλιτι της κατσαρόλας μάζεψαν 28.000 αιτήσεις και οι ανακαινίσεις σπιτιών και λοιπές εργαλαβίες 7.000 υποψηφίους. 15.000 άτομα θέλουν να πάνε στο Xfactor και δεν ξέρουμε για το Greek Idol, το Ελλάδα εχεις ταλέντο, τον αγρότη που είναι μόνος του και ελπίζει να βρει,

Περίπου μιλάμε για 60 και δεν μου φαίνεται απίθανο να φτάσουμε στους 70 και 80.000 Ελληνες να θέλουν να γίνουν σταρ. Αν βάλεις μέσα και τους συμμετέχοντες στις εκπομπές της Τατιάνας και της Αννίτας, άστα να πάνε.

Δεν θέλω να κάνω ηθικοπλαστικό κύρηγμα για τα κοινωνικά χρηστά ήθη. Εχουμε βομβαρδιστεί τόσο πολύ με φάτσες διαφόρων τύπων, τόσα χρόνια, κάθε μέρα που σε λίγο δεν θα τους θυμάται κανείς. Δεν είναι τυχαίο ότι η μνήμη του κοινού διατηρείται μόλις για 3 εβδομάδες. Ποιον να πρωτοσυγκρατήσεις.

Πιθανώς τους πρώτους παίκτες του big brother μια και ηταν το πρώτο και ολη η Ελλάδα ασχολήθηκε με αυτό. Ολοι οι άλλοι ψιλοεξαφανίστηκαν.

Παλιά, το να εκτεθείς στην τηλεόραση ηταν μίασμα. Τώρα πια το συνηθίσαμε, το απολαμβάνουμε και το διηγούμαστε περήφανα άσχετα αν γίναμε ρεζίλι.

Θα είχε μεγάλη πλάκα αν γινόταν ένα αφιέρωμα σε ολους τους πάλαι πότε παίκτες αυτών των παιχνιδιών για την κατάληξη τους και την ουσιστική επίδραση της τηλεόρασης στη ζωη τους. Είμαι σίγουρος ( στην αρχή τουλάχιστον ) πως από την απότομη μετάβαση από τη διασημότητα και μετά στην αφάνεια, θα χρειάστηκαν ψυχολόγο..

Αυτό που πραγματικά αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι αυτοί εργάζονται.

Μιλάμε για κρίση, για οικονομική δυσπραγία, για επαγγελματική αβεβαιότητα και όλα αυτά τα μαύρα και άραχνα. Πως τότε δηλώνεις συμμετοχή για το big brother;

Τι θα πεις στον εργοδότη σου, «συγγνώμη αφεντικό, θα λείψω για τρεις μήνες αλλά μετά θα επιστρέψω» ;

Πως, ενω διάγουμε μαύρες μέρες όταν τόσοι πολλοί συμπολίτες μας εχουν την άνεση χρόνου να αλλάζουν ζωη σε μια νύχτα;

Τελικά έχουμε τόσους πολλούς άνεργους και άεργους στη χώρα μας που εχουν την πολυτέλεια να μην εργάζονται και να ξεροσταλιάζουν γύρω από τα ριάλιτι για μια θέση στην πίστα;

Το χειρότερο κομμάτι αυτής της διαδικασίας είναι οι οντισιόν. Όταν συσσωρεύεται τόση επαιτεία και τόσα πολλά νεα παιδιά, να προσπαθούν να κάνουν σαν κλοουν, ή σαν σταρλετίτσες μπας και κερδίσουν μια θέση στην οθόνη.

Δεν κατηγορώ τα κανάλια, αυτή είναι μια ευκολία που τη βαριέμαι.

Αναφέρομαι ξεκάθαρα στην ατομική ευθύνη του καθενός.

Τόσο πια ταλέντο βρέθηκε σε αυτή τη χώρα που θα γίνουν όλοι ηθοποιοί και τραγουδιστές, σταρ, πρωταγωνιστές, διάσημοι και καμερομαγνήτες;

Τόσο πολύ πια μας έχει διαβρώσει η virtual reality των μαζικών μέσων επιρροής που τρέχουμε στα ριάλιτι για μια θέση στον Ηλιο; Ποιον Ηλιο βέβαια… Παιχνίδια ψευδαισθήσεων, αυταπάτης  και αυτοπαραμιθιάσματος είναι που ξεκινάνε από την οικογένεια και καταλήγουν ατομικά στα πρότυπα που νομίζουμε πως πρέπει να έχουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι.

Οι χρήστες κοκκαϊνης και η πολύφωτη πορνεία δεν αφορά πτωχούς μικροαστούς αλλά ευτυχισμένους μακιγιαρισμένους..

Το γεγονός ότι βρίσκονται τόσοι πολλοί να δηλώσουν συμμετοχή σε ένα τηλεοπτικό show, δείχνει ότι ως χώρα έχουμε παράλληλα σύμπαντα.

Όπως ας πούμε την Ελλάδα των δημοσίων υπαλλήλων και την Ελλάδα των ιδιωτικών, την Ελλάδα των πάμπτωχων ελεύθερων επαγγελματιών και των πάμλουτων συνταξιούχων ( μη γελάς, δεν το λεω εγω, οι φορολογικές δηλώσεις το λένε ) την Ελλάδα που μια επιχείρηση εχει πλήρη λογιστική καταγραφή μεχρι και την βελόνα, την Ελλάδα που μια επιχείρηση διασκέδασης κόβει απόδειξη κατά λάθος, την Ελλάδα που αγωνίζεται για τον επιούσιο και την Ελλάδα που εχει την άνεση να δηλώνει συμμετοχή στα ριάλιτι.

Ζήλεψα και λυπήθηκα μαζί.

Ομορφος άπλετος ελεύθερος χρόνος, όμορφα χάνεται…