ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΑ BLOGS

Πιθανώς μετά το παρόν πόνημα να κάνω να δω σχόλιο στο blog μου 15 χρόνια αλλά δεν μπορώ να υποκριθώ τον τυφλό.

Για δυο χρόνια είχα κλειστά τα σχόλια γιατί ημουν επηρεασμένος από τα φόρουμ που συμμετείχα και δεν ήθελα να μπλέξω σε ατέρμονες και άχρηστες συζητήσεις.

Από το 2007 τα άνοιξα με το σκεπτικό ότι πιθανώς να έβλεπα μια άποψη που θα με διόρθωνε, θα μου έδινε μια άλλη οπτική γωνία και θεωρώ ο …συγγραφεύς πρέπει να δίνει ένα βήμα λόγου στους αναγνώστες του.

Θα δεχθώ εκ των προτέρων ότι είμαι σνομπ και υπερφίαλος.

Πιστεύω όμως  ότι τα σχόλια είναι μέσο δημοσίων σχέσων και τίποτα παραπάνω.

Γράφε μου να σου γράφω να λέμε ότι εχουμε «κίνηση» και «αναγνωσιμότητα».

Ποτέ δεν κατάλαβα τα σχόλια τύπου «πέρασα να πω ένα γεια», «μπράβο καλά τα λες» και ακόμα χειρότερα, διάφορα smileys. Οπότε συνήθως δεν απαντάω. Τι να γράψω; Ευχαριστώ τάδε και δείνα και να συμβαίνει αυτό που βλέπω σε άλλες σελίδες με 100 σχόλια εκ των οποίων τα μισά και βάλε είναι του αρχικού συγγραφέα;

Ευχαριστώ μεν, ανταποδίδω πάντα δε, με αντίστοιχη επισκεψη και σχόλιο στον/στην μπλόγκερ που είχε την καλοσύνη να αφιερώσει λίγο χρόνο για να μου γράψει τρεις λέξεις, αλλά νοιώθω ότι είναι ένα μάταιο PR.

Ναι, για λόγους αβρότητας, έστω ιντερνετικής,  εφόσον κάποιος μπαίνει στον κόπο να πληκτρολογήσει κάτι, αισθάνομαι την υποχρέωση να ανταποδώσω με ένα σχόλιο στη δική του σελίδα. Σπαω το κεφάλι μου να θυμηθω πότε διάβασα κάτι σε μπλογκ που να με συγκλόνισε και δεν βρίσκω. Παλιότερα παρακολουθούσα αρκετά μπλογκζ. Είχα περισσότερο χρόνο και λιγότερες υποχρεώσεις. Σύντομα συνήλθα γιατί δεν ένοιωθα ότι αποκόμιζα κάτι συγκλονιστικό εκτος από το να έχω μια σφαιρική γνώμη για το τι γράφεται στη μπλογκόσφαιρα και να πέφτω και γω με τη σειρά μου στην παγίδα των δημοσίων σχέσεων.

Βλέπω για παράδειγμα σε άλλα μπλογκζ, ένα μπλογκρολ με 100 σελίδες. Υπάρχει άνθρωπος με νορμάλ κοινωνική και επαγγελματική ζωη που τα παρακολουθεί όλα αυτά;

Να τα κλείσω;

Είναι μια ιδεα.

Αλλά από την άλλη μπορεί στο μέλλον κάτι να δω που να εχει να μου δώσει μια διαφορετική και χρήσιμη αντίληψη.

Υπήρξαν ελάχιστες φορές που έσβησα μερικά.

Όπως στο όνομα της καλής φιλοξενίας δεν θα ανεχθώ κάποιον να έρχεται στο σπίτι μου και να φτυνει στους τοίχους, ή να πετάει τη στάχτη στο πάτωμα έτσι δεν θα ανεχθώ στο όνομα της διαφωνίας και του αντιλογου κάποιος να μη σέβεται το χώρο μου στον ιστό και να γράφει όπως χεζει. Αντιλαμβανομαι βέβαια πως οποιος εκθετει δημοσια εαυτον, είναι λογικο να αποκομιζει και αρνητικα σχολια, ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας.

Δεκτες οι διαφωνιες ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ. Εξάλλου δεν με ενδιαφερει να πεισω, να «νικησω» σε μια συζητηση, να συγκρουστω και να αντιδικησω. Το βαριεμαι και ως σκεψη. Απαξ και εκφραζομαι ολοκληρωμενα, δεν με νοιαζει να κανω δημοσιες σχεσεις μεσω απαντησεων ουτε να συντηρω ματαιους διαλογους.

Όπως κοιτας την παρουσα σελιδα, λιγο πιο κατω αριστερα, γραφω:

Δεν απαιτώ σεβασμό για αυτά που γράφω, μου αρκει να εκφράζομαι ελεύθερα...

υγ. Τώρα που ξαναδιάβασα το πόνημα πριν το ξαποστείλω στη δημοσιότητα, σκέφτομαι μήπως γίνομαι άδικος απέναντι στην καλή προαίρεση οσων μου κάνουν την τιμή να καταθέσουν εστω και ένα χαμόγελο. Τι να σου πω, δεν ξέρω. Κανε ότι θέλεις.