ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Μου ζήτησε ενας φίλος να του πω μια παράδοξη ιστορία από τη ραδιοφωνική μου εμπειρία. 

Αφου την είπα σε αυτόν, θα την πω και σε σένα.

Επέστρεφα που λες από τη δουλειά. Κάποια στιγμή το αυτοκίνητό μου αποφάσισε να παει στο συνεργείο να ξεκουραστεί καθώς εντελώς ξαφνικά διαλύθηκε το σαζμάν, αμορτισέρ, όταν άλλο ξενικό θέλεις και τέλοσπάντων έμεινα στο δρόμο.

Ευτυχώς που δεν την έπαθα την προηγούμενη μέρα που ημουν σε ταξίδι ή σε καποιον δρόμο σαν την Αττική οδο. Στην καλύτερη θα με έβριζαν ολοι αφου θα έκλεινα το δρόμο και στη χειρότερη θα με είχαν απογειώσει τα οχήματα που θα με ακολουθούσαν..

Μετά τα διαδικαστικά, στην άκρη, τηλέφωνα, γερανός, στο σπίτι μου πεζός, διαπίστωσα πως είχα να παω και ….στο στούντιο!

Τι να κάνω, τι κάνω, κάλεσα κάποιους φίλους που υπολόγισα πως θα ηταν διαθέσιμοι, με την τρίτη, πέτυχα την Φωτεινή…

«Ναι suspect μου βεβαίως, θα σε πάρω, θα σε φέρω, αντε να δω και εγω το στούντιο από κοντά, θα με αφήσεις να μιλήσω στο μικρόφωνο; Εντάξει, μόνο που δεν θυμάμαι πώς να ερθω στο σπίτι σου…» Εδωσα αναλυτικές οδηγίες, τηλεφωνικές -  γραπτές, με χάρτη και με gps και περίμενα.

Η ωρα περνούσε επικίνδυνα και άφαντη η Φωτεινή.

Σε μια διαδρομή τρομακτικής δυσκολίας, σα να λέμε Mαρούσι Kηφισιά, η Φωτεινη χάθηκε 3 φορές με αποτέλεσμα να χρειάζεται να διανύσω 40 χλμ σε 15’ για να προλάβω να είμαι στην ωρα μου!!! Είχα αρχίσει να απελπίζομαι μέχρι που είδα ένα ταξί ελεύθερο και εφόρμησα σαν τον Λεωνάηντας στους 300.

«αδερφέ, το χεις;»

«πως με κόβεις;»

«ετσι όπως είμαι δεν μπορώ καν να ξεχωρίσω αν εισαι άνδρας ή γυναίκα, σε πληρώνω διπλά - τριπλα, ότι θέλεις, θα χάσω την εκπομπή μου»

«φύγαμε»

Ο τύπος πρέπει να ηταν ο κλώνος του Σουμάχερ. Σταθερά 170 χλμ ( ευτυχώς που δεν έφαγε κλήση για χάρη μου ο άνθρωπος ) και κυριολεκτικά στο παρα ένα φτάσαμε στο στούντιο.

«είσαι άρχοντας, τι σου οφείλω;»

«μου τα δίνεις μετά, όταν έρθω να σε πάρω»

«σίγουρα;»

«φύγε φίλε να προλάβεις!»

Σκέφτηκα πως ακόμα και αν αθετούσε την υπόσχεση του, θα μου έμενε η δωρεάν κούρσα. Πρόλαβα με την ψυχή στο στόμα να εγκατασταθώ  και αφου τον ευχαρίστησα στον αέρα, έκανα την εκπομπή.

Τέλειωσα, μάζεψα και βγήκα στον δρόμο.

Τηλέφωνο δεν είχα για να τον καλέσω. Το είχε ξεχάσει στο σπίτι του. Ημουν στην ερημιά και για να βρω ταξί ( στις 2 και βάλε τα χαράματα, δεν θα τολμούσα να ξυπνήσω κανέναν φίλο ) θα έπρεπε να περπάτησω τουλάχιστον 20 λεπτα. Εκει που ηταν το στούντιο, η οδοσήμανση δεν θα έλεγα ότι είναι απολύτως επιτυχημένη και από το ραδιοταξί θα με έπαιρναν στην πλάκα. Βεβαίως όταν κυκλοφορείς και με λαπτοπ στα άγρια χαράματα είσαι ενας καλός πειρασμός.

Ξαφνικά από το μαύρο σκοτάδι, άναψαν δυο προβολείς αυτοκινήτου και ο Ηλίας από τη Λευκάδα, αυτός ο καλός άνθρωπος ηταν εκει και με περίμενε.

«σε ευχαριστώ πολύ φίλε είσαι συνεπής, να σαι καλά»

«εσυ να σαι καλά αγόρι μου»

Ο Ηλίας, γύρω στα 50, με δυο παιδιά αν θυμάμαι καλά. Σιγά μην άκουγε την εκπομπή μου με τη dance μουσική και τις φλυαρίες μου.  

Κι όμως…

«Σε άκουσα από την αρχή μέχρι το τέλος. Σε σημεία που δεν έπιανε καλά ο σταθμός σας, έτρεχα για να εξυπηρετήσω τον πελάτη ώστε να παω σε περιοχή για να σε πιάνω. Είσαι φοβερός, κάνεις τους νεους να σκέφτονται, η φωνή σου καταπληκτική, εντάξει, εγω με άλλες μουσικές μεγάλωσα και αυτά δεν τα πολυκαταλαβαίνω, όμως τα λες πολύ ωραία. Εγω διαφωνώ με αυτό και εκείνο, και συμφωνώ με το άλλο και το παράλλο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είσαι σε αυτόν τον σταθμό και πως δεν σε εχουν πάρει σε έναν μεγάλο, δεν εχεις να ζηλέψεις τίποτα, θα πω και στα παιδιά μου να σε ακούν συνέχεια γιατί τους ανοίγεις τα μάτια και τους πονηρεύεις, χαίρομαι γιατί υπάρχουν νεα παιδιά σαν εσένα που εχουν τόση ποιότητα δεν λένε βλακείες για να περνάει η ωρα»

Οταν εκτίθεσαι σε ένα δημόσιο μέσο είναι φυσιολογικό να ακους και καλά και αρνητικά σχόλια. Αυτό που με εντυπωσίασε ηταν πως ενας άνθρωπος εντελώς εξω από το κοινό του σταθμού, 50 ετων περίπου, έκατσε και με άκουσε από την αρχη ως το τέλος σε σημείο που να έρθει και να με παραλάβει από το πουθενά και να μου πει τόσο καλά λόγια χωρίς να μου εχει καμία υποχρέωση. Αυτή η επίθεση θαυμασμού και θετικών σχολίων με συγκίνησε. Επιρροή που εχει αυτό το μικρόφωνο…

Ο Ηλιας από τη Λευκάδα λοιπόν, ο καλος οδηγός ταξί. Επειδή καμιά φορά το απέραντο διαδύκτιο αποδεικνύεται ένα μικρό χωριό, αν τύχει και δει κανείς το παρον και τον ξέρει, ας του πει πως τον ευχαριστώ και ιντερνετικά.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι μου, τον πλήρωσα και με το παραπάνω. Χάρη σε αυτόν δεν έχασα την εκπομπή ( μια φορά την εβδομάδα ολη και ολη, κρίμα θα ηταν) και άκουσα τόσο καλά λόγια.

Μετά από λίγες μέρες, και επειδή σαν τον  Ηλία δεν βρίσκεις κάθε μέρα, πριν βγούμε για ποτό, έκανα εκπαιδευτική βόλτα  στη Φωτεινή για να ερθει στο σπίτι μου αν ξαναχρειαστεί. Ποτέ δεν ξέρεις…

Υγ. Ελπιζω να επανελθω συντομα στα ερτζιανα καθώς το παρόν διάστημα υπάρχει παύση λογω τεχνικών δυσκολιών…