ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Ηταν θέμα «εθνικής υποχρέωσης» να επισκευθώ το μουσείο της Ακρόπολης. Το φτιαξαμε, πολυδιαφημίστηκε, ε, να μην παω να δω τι είναι;

Ιδιαίτερα δε, όταν άκουσα ετερόκλητα σχόλια.

Το μουσείο δεν είναι θέμα μιας απλής επίσκεψης αλλά ολόκληρης εκδρομής. Μπορείς να περπατήσεις στο πλακόστρωτο, στον ιερό βράχο, να φας στην Πλάκα, να κάνεις τις βόλτες σου στο θησείο, να πιεις τον καφέ σου…

Δεν μπορώ να συμμεριστώ τη μιζέρια και τη γκρίνια. Είμαστε πρωταθλητές σε αυτά. Το πιο σημαντικό είναι πως το μουσείο υπάρχει. Υφίσταται. Από κει και πέρα, υπάρχουν στοιχεία που μου άρεσαν και αυτά που δεν με ενθουσίασαν αλλα από το σχεδόν τίποτα που είχαμε, είναι ένα βήμα προόδου.

Μπαίνω που λες και νοιώθω το πρώτο παιχνίδι του φόβου. Μέχρι να φτάσεις στην είσοδο περπατάς πάνω σε γυάλινες επιφάνεις και από κάτω βλέπεις τα αρχαία ευρύματα. Επειδή αυτό γίνεται και μέσα και το μάτι σου φτάνει ψηλά ψηλά, καλό είναι οι κοπέλες να μη φορέσουν φούστα γιατί πολλοί έκαναν χάζι και αρνούμαι να πιστέψω πως πρατηρούσαν τη διάθλαση του φωτός. Αφου εχεις αναρωτηθεί 5-6 φορές, «θα σπάσει δεν θα σπάσει» φτάνεις ανακουφισμένος στην είσοδο. Μου άρεσε ότι παράπλευρα είχαν σχεδιάσει μια λειτουργική ράμπα για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και για τις μαμαδες με τα καροτσάκια.

Είσοδος, εισιτήριο, επικύρωση, υπάρχει και το αντίστοιχο μηχάνημα για τον έλεγχο μεταλλικών αντικειμένων αλλά εδώ δεν είναι αεροδρόμιο και οσο και αν χτυπάει ο φύλακας σε περνάει χωρίς πολλά πολλά.

Με τρόμαξαν λίγο οι τεράστιες τσιμεντένιες κολώνες. Καταλαβαίνω πως κάπως πρέπει να σταθεί το οικοδόμημα αλλά ρε αδερφέ, ένα χρώμα, ενας φωτισμός, κάτι να σπάει το γκρίζο του μπετόν;

Συνέχισα και στο ισόγειο υπήρχαν πολλές προθήκες με διάφορα αντικείμενα. Αμφορείς, οικιακά σκεύη, αγγεία, διάφορες θήκες, εν ολίγοις ότι μπινελίκι βρήκαν από τα ιερά και τον οικισμό που υπήρχε στις παρυφές του λόφου της Ακρόπολης, το βλέπεις εκει.  Συνεχίζεις να περπατάς στο γυάλινο δάπεδο και το στοιχείο που μου άρεσε ηταν ο προσεγμένος φωτισμός. Δεν σε ζάλιζε και δεν σε στράβωνε. Γύρω γύρω ένα περίεργο concept. Τσιμέντο με τρύπες. Αρτ. Δεν ξέρω πως το σκέφτηκαν, φαντάσου ένα σουρωτήρι κάθετο, μόνο που αντί για μέταλλο είχε τσιμέντο και κυκλικές τρύπες του γκολφ από πάνω μέχρι κάτω. Θα το προτιμούσα πιο ζεστό. Πιο κοντά στον άνθρωπο όπως ηταν άλλωστε και η τέχνη των προγόνων μας.

Στον πρώτο όροφο είναι όλα τα αγάλματα. Καθώς ανεβαίνεις δεσπόζουν σε κεντρικό σημείο οι Καρυάτιδες, αγέρωχες αν και κουρασμένες από τη φθορά του χρόνου.  Μου άρεσε και ο τεχνητός φωτισμός αλλά και ότι γύρω γύρω υπάρχει μια τεράστια τζαμαρία που χαζεύεις εξω με αποτέλεσμα ο φυσικός φωτισμός να είναι διάχυτος. Το μόνο που κάπως μου φάνηκε υπερβολικό, ηταν οι βάσεις των αγαλμάτων που οι περισσότερες ηταν κουμούτσες αναλογικά με τον όγκο του εκθέματος και έβλεπες ένα μεγάλο μαρμάρινο ορθογώνιο και από πάνω ένα κεφάλι, ή ένα μικρό άγαλμα. Μου άρεσε ο τρόπος που τα έβαλαν στο χώρο, πέρναγες αναμέσα τους, ο καθένας στεκόταν οπου ήθελε περισσότερο ήταν σαν μια βόλτα μαζί με τις δημιουργίες των Αρχαίων Ελλήνων. Σαν ένα πέρασμα, μια συνύπαρξη που το παρελθον συναντά το παρόν. Υπήρχαν και ωραία λευκό σκαμπό για να πάρεις τις ανάσες σου.

Ο δεύτερος όροφος ηταν το καφε -  εστιατόριο του μουσείου, μαζί με το σχετικό greek tourist εδώ τα καλά σουβενίρ, χωρις μεγάλη ποικιλία.  Μπορείς να κάτσεις και εξω, σε ένα τεράστιο μπαλκόνι και να απολαύσεις τον  καφέ σου με θεα την Ακρόπολη. Εύστοχος αυτός ο χώρος, μοντέρνος και καλαίσθητος.

Ο τρίτος όροφος είναι και ο καλύτερος.

Η ζωφόρος και οι μετόπες του Παρθενώνα σε πλήρη ανάπτυξη και εκεινα τα ΒΜ συνεχή! Με έπιασε η καρδιά μου, τον αληταρά τον Ελγιν, τα καλύτερα έκλεψε! ΒΜ αν δεν κατάλαβες είναι το british museum. Γιατί δεν το γράφετε ολόκληρο; Για να μη θίξουμε τα παιδιά; Γράψτο φαρδύ πλατύ να το βλέπει ολος ο κόσμος!

Ο τρίτος όροφος θα μπορούσε να είναι και μια μικρογραφία της Αρχαιας Αγοράς. Κάθεσαι περιμετρικά της τζαμαρίας, χαζευεις τα φωτα της πόλης και την Ακρόπολη,  βλέπεις τις τεράστιες πλάκες, κομψοτεχνήματα και να τα λες με τους φίλους σου.

Βγαίνοντας, μπορείς να δεις ένα βίντεο σύντομο και περιεκτικό που εχει να κάνει με την ιστορία της Ακροπολης και του Παρθενωνα.

Τι πέρασε και αυτό το μνημείο….

Συνοπτικά:

Μου άρεσε η μίνιμαλ αισθητική αλλά όχι τόσο η industrial άποψη

Μου αρεσε ο τεχνητός φωτισμός και η κατεύθυνση για άπλετο φυσικό φως.

Εξαιρετικό το καφέ εστιατόριο, οι  θέσεις των αγαλμάτων και η ζωφόρος με τις μετώπες ψηλά με περιμετρική διαρύθμιση σαν τον Παρθενώνα.

Η συνολική ανάπλαση της περιοχής είναι εξαιρετική και δίνει στην Αθήνα μια πραγματικά ευρωπαϊκή αύρα. 

Τέλος θα σου δώσω και δυο κλειδιά:

Αν εχεις διάθεση να μάθεις μερικά πράγματα παραπάνω και να μη σου βγουν τα μάτια στο διάβασμα των πινακίδων, χώσου διακριτικά σε ένα γκρουπ με ξεναγό. Συνωστισμός μεν, πολλές χρήσιμες πληροφορίες δε. Μετά αν θέλεις ξανακάνε μια βόλτα με ελευθερία κινήσεων.

Η καλύτερη στιγμή για να πας είναι μιάμισυ ώρα πριν σκοτεινιάσει. Θέλεις χωρίς καφε αλλά με ένα τσιγάρο διάλειμμα, περίπου 2 ωρες για να πεις ότι είδες το μουσείο. Χαλαρά αλλα ουσιαστικά. Οπότε όταν βραδιάσει να είσαι στον τρίτο όροφο και να χαζεύεις παράλληλα τα φώτα της πόλης. Βγαίνοντας, απο τον δρόμο θα το δεις φωτισμένο το βράδι, με τον κόσμο να περιφέρεται και αρκετά από τα εκθέματα που είναι μια σχεδόν νοσταλγική εικόνα αποχώρησης…