ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Εχω βαρεθει να ακουω τετριμμενες φρασεις και κλισε σχετικα με τις ανθρωπινες σχεσεις στην πολη, ποσο φθειρουν οι ρυθμοι, η μεγγενη της Αθηνας και όλα αυτά τα κουραστικα και χαζοχαρουμενα που δινουν διαφορα αλλοθι στους ανθρωπους στους οποιους κυριαρχει ο ατομισμος και ο εγωισμος.

Δυσκολες ανθρωπινες σχεσεις υπαρχουν όταν εισαι σε συγχυση και δεν ξερεις που βαδιζεις. Αν ξερεις, τοτε απλως χρειαζεται οργανωση. Βεβαιως και η επαρχια εχει το δικο της καθεστως καθως συναντωνται ολοι στην πλατεια, γιατι δεν εχουν που αλλου να πανε, αλλα και η μετακινηση είναι το πολύ ένα τεταρτο. Οι συναθροισεις στην πλατεια, επονται και από διαφορες παιδικες ασθενειες όπως το ανυποφορο κουτσομπολιο, η αδιακρισια, η ζηλοφθονια και ο ανταγωνισμος αλλα δεν είναι το θεμα του παροντος.

Η Αθηνα εχει τους δικους της νομους διαβιωσης και τις δικες της δυσκολιες. Καμια αντιρρηση. ΟΜΩΣ, υπηρχαν, υπαρχουν και θα υπαρχουν μερικες παγκοσμιες σταθερες. Ανεξαρτητως κοινωνικου περιβαλλοντος ισχυουν,  και για μενα είναι μερικες αρχες που με βοηθουν ώστε γρηγορα να ξεχωριζω με ποιους εχω να κανω.

Πιστευω λοιπον πως οποιαδηποτε κοινωνικη σχεση, ειτε είναι φιλικη, ειτε ερωτικη, ειτε επαγγελματικη ΞΕΚΙΝΑ από την αμοιβαιοτητα και τη συνεπεια.

Ναι, στην πορεια μπορει να προστεθει η χημεια, ο κοινος κωδικας επικοινωνιας, τα κοινα ενδιαφεροντα, η ειλικρινεια και όλα τα γνωστα και χιλιοειπωμενα αλλα τιποτα δεν μπορει να επιτευχθει με τη ΜΟΝΟΜΕΡΗ προσπαθεια.

Είναι σαν το ανθρωπινο βημα. Παει το ένα ποδι, ακολουθει το άλλο, βγαινει μπροστα, ξανα το προηγουμενο. Το αποτελεσμα είναι η Πορεια. Καμια σχεση και κανενας ανθρωπος βεβαια δεν στηριζεται ουτε στο κουτσο, ουτε όταν το ένα ποδι σερνεται. Μπορει να παει, αλλα για λιγο… Κατ αναλογιαν είναι αυτό που ειπε καποτε και ο Αποστολος Παυλος. «Νουθετει μια, νουθετει δυο, μετα αφες αυτόν»

Ακουω πολλες φορες από τον κυκλο μου, ειτε σε μια ερωτικη προσεγγιση, ( κυριως ) ειτε σε μια καινουρια φιλια αλλα και σε εργασιακο επιπεδο, διαφορες δικαιολογιες αποφυγης.

«ναι, θελω να σε δω αλλα δεν ειμαι συνεπης σε αυτά, ξερεις δεν ειμαι του τηλεφωνου εγω, μην ανησυχεις δεν με κουραζεις αλλα εχω τοσα πραγματα να κανω, παιρνε εσυ τηλεφωνο, δεν το κανω από κακια απλως δεν παιρνω τηλεφωνα και αλλοι εχουν παραπονα από μενα, τι να κανουμε ετσι ειμαι, ειμαι ξεχασιαρης, εχεις δικιο εγω φταιω, θελω να τα πουμε αλλα συνεχεια το ξεχναω»

Η δικη μου μεταφραση σε όλα τα ανωτερω είναι ένα μεγαλοπρεπες: «ΔΕΝ ΘΕΛΩ» και συνεχιζεται με το «ας τα εχουμε όμως καλα μεταξυ μας»

Φτηνο PR το λεμε στο χωριο μου όταν πινουμε τα πραγματικα τσιπουρα που ως γνωστον είναι χωρις γλυκανισο.

Ειμαι υπερ της αποψης πως δεν θα ηταν καλο να κολλησουμε στο πρωτο βημα. Άλλος εγωισμος από κει. Κανε το πρωτο και το δευτερο βημα, τι θα παθεις, θα σου πεσει η μουρη; Και τι εγινε; Από ζελατινη εισαι και φοβασαι μην τσαλακωθει το φοβερο και τρομερο προφιλ σου;

Μετα όμως αφησε το. Δεν ειμαι υπερ της αυστηρης ζυγαριας τυπου μια σου και μια μου. Για ανθρωπους μιλαμε και όχι για το δυαδικο συστημα. Ας είναι τρεις μου και μια σου, ας είναι επτα μου και τρεις σου. Να υπαρχει μια ανταποκριση. Το 7-0 όμως δεν αντεχεται… Μεχρι και η Χαβαη εφτασε το πολύ στο πεντε…

Αν καποιος ή καποια δεν εχει τη στοιχειωδη κοινωνικη μορφωση ή απλως τη θεληση να ανταποδωσει το ενδιαφερον με μια κληση, τοτε δεν εχει ουτε τη δυνατοτητα να παει σε κατι πιο δυνατο όπως τη συμπαρασταση σε μια δυσκολη στιγμη σε ότι αφορα τη φιλια και μια ερωτικη σχεση της προκοπης.

Το ιδιο ακριβως και στη συνεπεια. Αν λες κατι, καντο ή μην το λες καθολου. Αυτό το «θα σε παρω τηλεφωνο» πρεπει να είναι η πιο συνηθισμενη μορφη αστικης ασυνεπειας! Εκει ισχυει το εξης: Οποιος δεν υπαρχει στα μικρα, δεν υπαρχει και στα μεγαλα. Δεν αλλαζει ο ανθρωπος. Όπως μου ελεγε και μια χυμωδης και εκρηκτικη 40αρα καποτε που μου παρεδιδε μαθηματα του παγκοσμιου ποδοσφαιρου:

«μικρο μου αγορι να θυμασαι: Ότι δεις στο πρωτο τριμηνο είναι. Μετα διαλεξε, αν σου αρεσει ή αν δεν σου αρεσει και συνεχιζεις ή κοβεις αντιστοιχα. Μην περιμενεις αλλαγη γιατι εκει την πατανε ολοι. Προσδοκουν στην αλλαγη του αλλου και στο τελος πληγωνονται»

Μα ρε υποπτε, μου λεγε ενας φιλος, με τον ταδε όταν κανουμε παρεα, περναμε υπεροχα, σουπερ, αλλα τι να κανει το παιδι, ξεχναει και δεν με παιρνει τηλεφωνο. Ενταξει, τον παιρνω παντα εγω.

 

Τοτε του απαντησα, ο «φιλος» αυτος είναι φιλος χαβαλε. Περνας την ωρα σου ευχαριστα μεν αλλα μην περιμενεις να σου σταθει. Αφου δεν ενδιαφερεται να δει αν ζεις ή αν πεθανες και ζητιανευεις την παρεα του, δεν αξιζει.

Πριν αλλεκτωρ λαλησει, ο φιλος περασε μια δυσκολια και ο «φιλος» δεν υπηρχε στο χαρτη και του πεταξε στο τηλεφωνο ένα «όταν γινεις καλα, να τα ξαναπουμε, μη χαθουμε»

Για τις γυναικες, πιστευω ακριβως το ιδιο. Ανδρες ειμαστε, οι ρολοι δεν χανονται ποτε, θολωνουν ενιοτε, και ο ανδρας πρεπει να κανει την πρωτη και τη δευτερη κινηση. Μετα παρατα το. Η γυναικα καταλαβαινει αφενος λογω ενστικτου αφετερου γιατι η συγχρονη γυναικα δεν είναι ηλιθια. Συγχυσμενη μπορει να είναι, ηλιθια όχι.

Αν της αρεσεις, δεν προκειται να σε αφησει χωρις ενημερωση. Ποτε των ποτων.

Αλλιως, χανεις την αξιοπρεπεια σου, γινεσαι επαιτης, ζητιανος και καταντας fan club χανοντας την αξια σου και τον αυτοσεβασμο σου.

Η αμοιβαιοτητα και η συνεπεια είναι για μενα τα δυο πρωτα ( και όπως μου υπεδειξε η ζωη, εξαιρετικα αξιοπιστα ) φιλτρα αξιολογησης των ανθρωπων που συναντω. Αν τα περασουν αυτά, τοτε παμε και παρακατω. Αλλιως, συνεχιζω τον δρομο μου και δεν χανω τον χρονο μου.  Ναι, ειδα και μερικες ελαχιστες εξαιρεσεις. Σε βαθος χρονου όμως, η εξαιρεση προσαρμοστηκε στον κανονα…

 

Παλια παλια παλια, δεν ειχα ορια και προσπαθουσα να προσαρμοστω στους αλλους. Ειχα αναγκη λογω ιδιαιτερων συνθηκων να δημιουργησω κυκλο. Με την παροδο των ετων και της καταναλωσης του αλκοολ καταλαβα πως ο δρομος για τη γνωση και τη γαληνη είναι ο δρομος που εχει ναι και όχι, που εχει θελησεις και αρνησεις, που εχει μετρο και οριο.

Σιχαθηκα τα κλισε τυπου «να εισαι παντα ανοιχτος, να περιμενεις παντα εσυ, να σε φτυνουν και να υποκρινεσαι πως βρεχει, να πρεπει εσυ να κανεις το α, το β, το γ και να μη δινεις σημασια αν ενοχλεισαι».

Εμαθα πια ότι η ισορροπια αποκταται με την ειλικρινη αλλα και ευγενικη ( γιατι ο σκοπος δεν είναι να παρεξηγηθεις και να προσβαλλεις αλλα να διευκρινισεις και να εξηγησεις ) παραθεση των θελω και των δεν θελω.

Από κει και περα, δεν μπορεις να εισαι με ολους φιλος. Ισχυει ανεκαθεν ο κανονας του 5 %. Γνωριζεις 100 ανθρωπους, με 5 εισαι φιλος. Εξαλλου όπως διαβασα καποτε και με ανακουφισε από πολλες σκεψεις: «ο ιδιος ο Θεος κατεβηκε στη γη και οι ανθρωποι τον σκοτωσαν, εγω, εσυ, ο χ, ο ψ, δεν θα εχουμε συμπαθειες και αντιπαθειες;».

Αρκει βεβαια να μην πας στο άλλο ακρο του απολυτου εγωισμου τυπου «εγω, το συμπαν μου και εσεις οι κατωτεροι….»