Δοξα τω θεω.
Σκεφτομαι ότι θα μπορουσε να ειχε πειραχτει το μυαλο μου, να ειχα αδυναμια στα χερια, στο στομα, να μη μπορω να μιλησω, να γραψω και να διαβασω. Τιποτα από όλα αυτα. Μου δωθηκε η δυνατοτητα να αξιοποιησω τον χρονο μου, να επωφεληθω και να ασχοληθω με πραγματα που ηθελα αλλα δεν με αφηνε η καθημερινοτητα να κανω. Όχι ότι δεν με επιασαν οι τεμπελιες μου και δεν ειχα και ολιγη από μουχλα…
Όλα μεσα στο προγραμμα και στη ζωη δεν είναι;
Α) Διορθωσα το μπλογκ μου. Επιτελους. Είναι 100% όπως το θελω, ολες οι αναρτησεις ( ποστς το λεμε στα νεα ελληνικα ) διαβαζονται ευχαριστα με την ιδια γραμματοσειρα και τα κενα αναμεσα στις παραγραφους. Θα σας γραψω άλλη φορα το τραγικο αυτό στορι.
Β) Εγραψα. Εγραψα. Εγραψα. Εχω πια μπολικο υλικο να ανανεωνω το μπλογκ μου χωρις να εχω το αγχος «ας γραψω κατι, ότι να ναι, για να μη βγαλει αραχνες».
Γ) Ταξινομησα, μικρυνα το μεγεθος και σταδιακα ανεβαζω τις καλυτερες κατ εμε φωτογραφιες μου στο νετ, για να τις μοιραστω μαζι σας. Ηδη εχω αναρτησει μερικες και εχω ακομα μπολικο υλικο.
Δ) Διαβασα βιβλια που ειχα υποψη μου και ποτε δεν αξιωθηκα μεχρι σημερα.
Ε) Οργανωσα την επαγγελματικη γραφειοκρατια ώστε να προσαρμοστω γρηγορα και να ενεργησω αμεσα κατά την επανοδο μου στον επαγγελματικο στιβο.
ΣΤ) Ταξινομησα διαφορα μπινελικια που συσσωρευοταν και στοιβαζονταν. Από σκορπια αρχεια στον υπολογιστη, μεχρι διαφορα αρθρα, περιοδικα κλπ. Ξεκαθαρισα με μερικες εκκρεμοτητες οριστικα.
Ζ) Κατεταξα κατι φωτογραφιες ( τι κατι δηλαδη, 2.000 περιπου ) τυπωμενες σε αλμπουμ και τωρα πια είναι ταξινομημενες κατά μερος, ημερομηνια κλπ
Η) Το πιο σημαντικο το αφησα για το τελος. Υστερα από όλα οσα περασα με οικογενειακες δυσκολιες και την προσφατη δικη μου περιπετεια, τωρα πια ειμαι σιγουρος για τους φιλους μου.
Ξερω ποιοι είναι οι φιλοι, ποιοι είναι οι γνωστοι, ποιοι είναι για πεταμα. Ποιοι ηρθαν στο νοσοκομειο, ποιοι ηρθαν στο σπιτι, ποιοι εκαναν συχνα τηλεφωνηματα για να ρωτησουν, να μου κανουν παρεα, ποιοι με βοηθησαν σε σημαντικες μετακινησεις ( γιατρος, ΙΚΑ, φυσικοθεραπευτηριο ) ποιοι εβγαλαν μια τυπικη υποχρεωση με ένα τηλεφωνακι της πλακας, ποιοι αρκεστηκαν σε ένα – δυο sms και ποιοι με αγνοησαν εντελως. Ένα πρωτο ξεσκαρταρισμα εγινε με τον θανατο του πατερα μου, τωρα εγινε το οριστικο. Είναι πολύ σημαντικη η γνωση.
Η γνωση των ανθρωπων που θεωρεις κυκλο σου και η γνωση το τι να περιμενεις από αυτους είναι στοιχεια που αλλοι ψαχνουν για μια ζωη. Νοιωθω ηρεμος σε αυτή τη γωνια της ζωης, γιατι ξερω πια. Δεν σας κρυβω πως μεχρι σημερα, τους ανθρωπους που ηθελα να κρατησω ως φιλους, γκρινιαζα. Τωρα πια όχι. Ξερω. Οποτε στις κοινωνικες μου επαφες θα επιδιωκω και θα επικοινωνω με αυτους που πρεπει.
Δοξα τω θεω. Οι φιλοι μου τελικα είναι πολλοι. Και καλοι….
Ανεκαθεν ονειρευομουν ένα μεγαλο διαλειμμα αλλα όταν ημουν ορθιος γυρναγα από δω και από κει και ουτε τα μισα δεν εκανα από οσα ηθελα να κανω. Εστω και δια της βιας, οφειλω να πω ότι …...περασα υπεροχα!
Απολαυσα μερικες στιγμες που ουτε καν το φανταζομουν.
Πως είναι να μην κοιμασαι ολο το βραδι και ξημερωματα να πηγαινεις στο φουρνο να αγοραζεις φρεσκο και ζεστο κουλουρι. Εχω γευθει πολλα πρωινα σε υπερπολυτελη ξενοδοχεια. Τετοια αισθηση όμως με την πρωινη βολτα στο κρυο και τη γλυκα του κουλουριου, πουθενα!
Απολαυσα επισης την ξενοιαστη απογευματινη περατζαδα στη γειτονια. Χαλαρος ρυθμος, χαζι στις βιτρινες, ένα τηλεφωνημα σε αγαπημενο προσωπο και καθαρτικο για το νου περπατημα.
Ποιος παει για δουλεια, σκεπτομουν τις τελευταιες μερες της αδειας…
Και εχω και ένα στριμμενο αντερο διευθυντη που με περιμενει με ορθανοιχτες αγκαλες…
Από την άλλη όμως αυτή η λανθανουσα ζωη του καθησιου με ζημιωσε καθως καπνιζω αρειμανιως και εβαλα κιλα. Η επιστροφη στην εργασια μπορει να μην εχει πολλα να μου προσφερει πνευματικα αλλα σωματικα τουλαχιστον, χρειαζομαι λιγο κοπο και αρκετη δοση αυτοπειθαρχιας!
Καλη μου νεα αρχη…
