ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΠΟΛΥ

Ο θεσμος του bar theatre ανεκαθεν με συγκινουσε καθως με γοητευει η ιδεα να πινεις το ποτο σου, να κανεις το τσιγαρο σου και ταυτοχρονα να παρακολουθεις μια θεατρικη παρασταση. 

Δυστυχως, τις περισσοτερες φορες οι παραστασεις ηταν σκετη αποτυχια. Ανθυποερασιτεχνικο επιπεδο και αυτό που ελεγα φευγοντας ηταν «τουλαχιστον, ηπια το ποτο»

Η περιηγηση μου με οδηγησε στο «Δε θα μεινω πολύ» στο aPLAKAfe, Ανδριανου 1 απεναντι από τον ηλεκτρικο σταθμο που δεν εξυπηρετει τωρα κανεναν, αυτόν του θησειου. Το εγραψε ο Νικος Ποριωτης και ερμηνευουν ο ιδιος με την Βιλη Σωτηροπουλου.

Μου αρεσε, το προτεινω και το συνιστω!

Μια επαγγελματικη δουλεια σε ένα εργο με γρηγορο ρυθμο, με ενδιαφερουσα εξελιξη, με χιουμορ, με σατυρα και μερικες σκηνες ηταν σχεδον  κινηματογραφικες! Ωραιος χωρος, φιλικος με τον θεατη και το στοιχειο που μου αρεσε δεν είναι μονο το παιχνιδι του λογου αλλα ότι οι ηθοποιοι παιζουν και με το σωμα. Ένα ενδιαφερον παιχνιδι στον χωρο καθως οι ηθοποιοι κινουνται διαρκως, στοιχειο που «ανοιγει» την παρασταση και προσδιδει μεγαλυτερη ταχυτητα.

Ο Ποριωτης παιζει σχεδον 2 διαφορετικους ρολους και η Σωτηροπουλου είναι βγαλμενη από τις ταινιες του Γουντι Αλλεν που απεικονιζουν καλυτερα από τον καθεναν τις νευρωσεις της πολης.  Το μονο ψεγαδι είναι πως για να δεις απροσκοπτα, καλο είναι να πας από τις 8.30 τουλαχιστον  ώστε να πιασεις θεση κοντα στην πιστα. Δεν θελει πολύ μυαλο, μια πρακτικη λυση ώστε να σηκωθει λιγο ο καναπες και να βλεπουν ολοι…

Εξαιρετικο το ανατρεπτικο τελος που μπορει καποιους να τους απογοητευσει αλλα δικαιωνει το ειδος της μαυρης κωμωδιας. Η ιδιαιτεροτητα του εργου είναι ότι κυριαρχει ο αυτοσαρκασμος. Αν ελειπε μαλιστα και εκεινο το βαρετο διαγγελμα στο τελος για την παγκοσμια μερα του θεατρου που το εγραψε ενας απιθανος, βραζιλιανος νομιζω, τυπος ο οποιος στοιχηματιζω οτι πρεπει να εχει μια μακρινη συγγενεια εστω, με καποιον Ελληνα πολιτευτη, τι καλα που θα ηταν…

Τελος, μου αρεσε που στο τελος οι ηθοποιοι πιανουν την κουβεντα με τον κοσμο και ακουν αποψεις και κριτικη.